Ο Κύπριος κεντρικός αμυντικός και αργότερα προπονητής Πέπης Ιακώβου, γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1951 στην Περιστερωνοπηγή της επαρχίας Αμμοχώστου. Ένας σπουδαίος παίκτης στα ενεργά ποδοσφαιρικά του χρόνια, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ποδοσφαιρική του σταδιοδρομίας με την Ομόνοια στην Α΄ Κατηγορία, υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της, κατακτώντας πέντε πρωταθλήματα και ένα κύπελλο. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους και πιο συνεπείς Κεντρικούς Αμυντικούς της γενιάς του. Παίκτης, δυνατός, έξυπνος, αποτελεσματικός στο ατομικό μαρκάρισμα, ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι και με καίριες τοποθετήσεις, μπορούσε να προσφέρει πολύτιμές λύσεις στην αμυντική γραμμή της ομάδας του. Έπαιξε ακόμη για τον ΑΣΙΛ Λύσης και τον Ολυμπιακό. Μετά το τέλος της καριέρας του ακολούθησε μια πετυχημένη πορεία ως προπονητής τόσο σε συλλογικό όσο και εθνικό επίπεδο.
Το pafossports ταξιδεύει σήμερα στην Λευκωσία φιλοξενώντας μια παλιά δόξα της Ομόνοιας τον Πέπης Ιακώβου. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε την καριέρα του από τον ΑΣΙΛ, που φόρεσε για 7 χρόνια την φανέλα του ιστορικού συλλόγου της Λευκωσίας, κλείνοντας την πετυχημένη του σταδιοδρομία στον Ολυμπιακό. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες, πως έζησε τα πρώτα του βήματα με τον ΑΣΙΛ στην Α΄ κατηγορία, για την μεταγραφή του στην Ομόνοια, το κλείσιμο της καριέρας του στον Ολυμπιακό, την πετυχημένη προπονητική του σταδιοδρομία, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Πέπης Ιακώβου μιλά για το σημερινό ποδόσφαιρο.
Ο Πέπης Ιακώβου είναι πραγματικά μια εμβληματική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λευκωσίας. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς παίκτες. Όλοι και κάτι καλό έχουν να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Πέπη Ιακώβου.
Κύριε Ιακώβου να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο ;
Ήμουν μέχρι πρόσφατα ο πρόεδρος του Ομίλου Παλαίμαχων Ποδοσφαιριστών Λευκωσίας. Πλέον έχω παραδώσει την σκυτάλη σε νεότερους για να ανανεωθεί ο σύνδεσμός και να μπει νέο αίμα. Με έχουν ανακηρύξει επίτιμο πρόεδρο του Ομίλου τον οποίο έχω υπηρετήσει για 26 χρόνια από αυτή τη θέση. Είμαι ένας εκ των ιδρυτών του. Έχω βοηθήσει κατά καιρούς όλους τους συνδέσμους παλαίμαχων ποδοσφαιριστών στην Κύπρο να οργανωθούν σωστά για να μπορούν να προσφέρουν πολύτιμές υπηρεσίες σε ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη και βοήθεια.
Πως βλέπετε το επίπεδο του Κυπριακού ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια ;
Όταν μιλάς με παλιούς παίκτες συνήθως όλοι θα μιλήσουν με τα καλύτερα λόγια για την δική τους εποχή. Το ποδόσφαιρο σήμερα έχει φθάσει σε πολύ ψηλό επίπεδο. Βλέπεις έναν αγώνα και μπορεί μια ομάδα να πρεσάρει δυνατά με ασφυκτικό πρέσιγκ και οι παίκτες έχουν την ικανότητα να ξεφεύγουν με προσποιήσεις που σε αφήνουν με ανοικτό το στόμα. Η ατομική τεχνική κατάρτιση των σημερινών ποδοσφαιριστών και η ταχύτητα με την οποία παίζεται ένα παιχνίδι έχουν αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό που ούτε καν μπορούσαμε να τα διανοηθούμε στην δική μας εποχή. Οι σημερινοί παίκτες παίζουν απέναντι σε πολύ κλειστές άμυνες και όμως μπορούν και ανταποκρίνονται με μεγάλη επιτυχία στις δυσκολίες και στις απαιτήσεις του κάθε παιχνιδιού. Παλιά εμείς δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις καταστάσεις. Τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Δεν υπήρχε η συνεχής κινητικότητα. Ήμασταν πιο στατικοί μέσα στο γήπεδο και απλά προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τις θέσεις μας σωστά μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Πολύ δύσκολά τώρα μπορείς να διασπάσεις μια άμυνα. Οι χώροι έχουν μικρύνει πάρα πολύ. Οι σημερινοί παίκτες είναι πλέον επαγγελματίες, διαθέτουν καλύτερη φυσική κατάσταση από εμάς και έχουν όλα τα εφόδια εφόσον δουλέψουν σωστά να προχωρήσουν και να εξελιχθούν.
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Πάντα θα υπάρχουν ταλέντα. Έχουμε δει για παράδειγμα την Ομόνοια να έχει σταθερά στην βασική της ενδεκάδα 2-3 νέα παιδιά. Για να μπορέσουν όμως να παίξουν και να έχουν διάρκεια πρέπει να δουλέψουν πολύ σκληρά. Χωρίς να θέλω να μηδενίσω το έργο που γίνεται στα τμήματα υποδομής των ομάδων έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται πολλά λάθη. Έχουμε μεγάλη απόσταση σε σχέση με τον αντίστοιχό τρόπο που δουλεύουν στο εξωτερικό. Δεν γίνεται από πλευράς της Κυπριακής Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου η σωστή αξιολόγηση των προπονητών που εργάζονται στις ακαδημίες. Οι προπονητές πρέπει να ξέρουν να προπονούν σωστά τα νέα παιδιά. Αυτοί που παίρνουν τα διπλώματα ξεκινούν και αναλαμβάνουν παιδιά στην ηλικία των 14, 15 και 16 που βρίσκονται στην πιο κρίσιμη φάση της καριέρας τους. Πρέπει να τύχουν σωστής και εξιδεικευμένης εκπαίδευσης. Να έχουν την καθοδήγηση που χρειάζεται. Όλους αυτούς τους προπονητές ποιος τους αξιολογεί ; Ποιος τους παρακολουθεί αν κάνουν σωστά τη δουλειά τους ; Πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα για να μπορέσουμε να δούμε καλύτερα αποτελέσματα σε αυτό το θέμα. Για παράδειγμα στα δικά μας σχολεία πλέον μάθημα γυμναστικής κάνουν οι δάσκαλοι των παιδιών. Τι σημαίνει αυτό ; Σημαίνει ότι δεν υπάρχει ο ειδικός για να κάνει την κατάλληλη προπόνηση στα παιδιά μας. Τα μωρά μας πρέπει να μάθουν να τρέχουν, να κάνουν σωστό καταμερισμό των δυνάμεων για να μπορέσουν να αναπτυχθούν σωστά. Το αντίστοιχο παιδί στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης δουλεύει πολύ διαφορετικά από τα έξι του χρόνια. Είναι πιο μπροστά σε σχέση με τα δικά μας παιδιά. Στις ακαδημίες εμείς μόλις πρόσφατα έχουμε ξεκινήσει να βάζουμε γυμναστές. Έχουμε έναν γυμναστή να δουλεύει και να έχει υπό την επίβλεψη του όλες τις ομάδες των τμημάτων υποδομής ενός συλλόγου. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Πρέπει να οργανωθούμε καλύτερα. Να αποκτήσουμε τη τεχνογνωσία που χρειάζεται. Μετά έχουμε τα πολλά ιδιαίτερα μαθήματα που πάνε τα παιδιά μας και την στρατιωτική θητεία. Πως θα καλύψουν το έδαφος των χαμένων προπονήσεων ; Η προετοιμασία τους είναι ελλιπείς. Όταν τραυματίζονται τα παιδιά έχουν γιατρό για να τους δει η τους παίρνουν οι γονείς τους όπου βρουν ; Έχουμε μείνει σε πολλούς τομείς πίσω σε σχέση με το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Θα πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε το ποδόσφαιρο. Τα δικά μας τα ταλέντα αντί να βρίσκονται στον πάγκο του ΑΠΟΕΛ η της Ομόνοιας πρέπει να πηγαίνουν σε ομάδες μικρότερης δυναμικής η και σε πιο χαμηλή κατηγορία. Να πάρουν χρόνο συμμετοχής, να δοκιμαστούν σε συνθήκες κανονικού αγώνα απέναντι σε πιο έτοιμους παίκτες και να αποκτήσουν εμπειρίες που θα τους βοηθήσουν να βελτιωθούν και να γίνουν καλύτεροι. Εγώ έχω μεγάλη αδυναμία στον Κύπριο ποδοσφαιριστή. Έχω δουλέψει ως προπονητής κατά τη διάρκεια της καριέρας μου τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο με πολλά νέα παιδιά που αργότερα διέπρεψαν στην καριέρα τους. Σχεδόν όλοι οι παίκτες της Εθνικής ομάδας πέρασαν από κοντά μου. Κανένα νέο παιδί δεν περισσεύει.
Κατάγομαι από την Περιστερωνοπηγή της Αμμοχώστου.
Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Γεννήθηκα στην Μια Μηλιά. Οι γονείς μου μετοίκησαν εκεί. Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο σε πολύ μικρή ηλικία από τις ομάδες του χωριού μου την Πρόοδο και τον Δικέφαλο.
Που σας εντόπισε ο ΑΣΙΛ ;
Πήγα στον ΑΣΙΛ σε πολύ μικρή ηλικία. Στάθηκα πολύ τυχερός καθώς από την πρώτη στιγμή βρήκα εκεί ανθρώπους που πίστεψαν σε εμένα. Με βοήθησαν να βελτιωθώ και να εξελιχθώ πολύ γρήγορα. Φθάσαμε μέχρι την Α΄ Κατηγορία και κατορθώσαμε να διατηρήσουμε την ομάδα για αρκετά χρόνια σε ψηλό επίπεδο.
Τι μπορούμε να πούμε για τον ΑΣΙΛ εκείνης της εποχής ;
Ήταν ομαδάρα. Τον ΑΣΙΛ τότε τον αποκαλούσαν ο "Φονέας Των Γιγάντων". Ήταν η πρώτη ομάδα που διέθετε γήπεδο με χόρτο. Από την Λύση δεν περνούσε κανείς. Κερδίζαμε συνεχώς όλες τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες της Κύπρου. Με μεγάλα σκορ. Με πρωτεργάτη τον Γιάγκο Σβεκάνοβιτς δημιουργήθηκε ένα πολύ δυνατό σύνολο. Αποτελείτο από πολλά νέα παιδιά με ξεχωριστό ταλέντο και ποιότητα. Μια φουρνιά ποδοσφαιριστών που διψούσαν για καλή μπάλα και είχαν φιλοδοξίες. Ήθελαν να πετύχουν πράγματα στην καριέρα τους. Μιλάμε για παίκτες όπως ο Στέφανος Λυσάνδρου, ο Άντρος Ξυστούρης, ο Τάκης Παπέττας. Ήταν μια εξαιρετική επαρχιακή ομάδα που έγραψε τη δική της ξεχωριστή σελίδα στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Νιώθω ευλογημένος που ξεκίνησα την πορεία μου στο ποδόσφαιρο από τον ΑΣΙΛ. Απέκτησα από νωρίς τα κατάλληλα εφόδια για να μπορέσω να προχωρήσω και να ανεβάσω το επίπεδο μου ως παίκτης. Έζησα πολύ όμορφες στιγμές εκεί. Καθιερώθηκα στην βασική ενδεκάδα του ΑΣΙΛ ως δεξιός αμυντικός.
Ποιος ήταν ο πρώτος σας δάσκαλος ;
Ο πρώτος προπονητής που είχα στο χωρίο και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καριέρα μου ήταν ο Κόκος Καράμανος. Ήταν παλιός παίκτης του Ορφέα Λευκωσίας. Παίζαμε μαζί μπάλα και έμαθα πάρα πολλά πράγματα δίπλα του. Όταν πήγα στον ΑΣΙΛ αρχικά ήταν προπονητής μου ο Κώστας Ταλιάνος. Αργότερα ήρθε ο Γιάγκο Σβεκάνοβιτς για να βάλει τη δική του σφραγίδα στην ομάδα. Αυτός ήταν που έβαλε τις βάσεις για την δημιουργία του πολύ δυνατού ΑΣΙΛ εκείνης της εποχής.
Πως έγινε η μεταγραφή σας στην Ομόνοια ;
Ο κύκλος μου στον ΑΣΙΛ είχε κλίσει. Ήμουν νεαρός, φιλόδοξος και ήθελα να κάνω το επόμενο βήμα στην καριέρα μου. Η εξέλιξη μου ήταν ραγδαία. Άρχισαν να κοιτάζουν την περίπτωση μου όλες σχεδόν οι μεγάλες ομάδες της Κύπρου. Το μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον το έδειξαν το ΑΠΟΕΛ, ο Ολυμπιακός, η Ανόρθωση λόγο της καταγωγής μου και η Ομόνοια. Σημαντικό ρόλο στην τελική μου απόφαση έπαιξε ο Σωτήρης Καιάφας. Καταγόμασταν και οι δύο από την Μια Μηλιά. Υπήρξαμε συμπαίκτες στην ομάδα του χωριού μου και από την στιγμή που είχε πάει πρώτος στην Ομόνοια ήθελα και εγώ με την σειρά μου να ακολουθήσω την ίδια διαδρομή. Ο τότε πρόεδρος του ΑΣΙΛ δεν ήθελε να με δώσει. Απάντησε αρνητικά σε όλες τις προτάσεις. Εκείνη την εποχή δεν μπορούσες εύκολα να πάρεις μεταγραφή από μια ομάδα σε άλλη. Ήσουν υποχρεωμένος να μείνεις εκτός γηπέδων για δυο χρόνια. Εγώ ήδη είχα σταματήσει να προπονούμε με τον ΑΣΙΛ για έναν ολόκληρο χρόνο. Τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή το καλοκαίρι. Εκείνη την εποχή διεξαγόταν στη Λύση ένα πολύ δυνατό τουρνουά. Λάμβαναν μέρος όλες οι ομάδες της Κύπρου καθώς επίσης και σύλλογοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η Ομόνοια κάθε χρόνο έδινε δυναμικό παρόν σε αυτή τη διοργάνωση. Την ακολουθούσε μεγάλος αριθμός φιλάθλων. Όταν η διοίκηση του ΑΣΙΛ της έστειλε πρόσκληση για να συμμετάσχει οι άνθρωποί της απάντησαν αρνητικά. Ήθελαν με αυτή τους την στάση να πιέσουν τη διοίκηση του ΑΣΙΛ να κάνει δεύτερες σκέψεις. Βλέποντας ότι δεν μπορούσαν πλέον να σταθούν εμπόδιο στην καριέρα μου αποφάσισαν να με δώσουν στην Ομόνοια.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από την Ομόνοια ;
Εγώ πήγα στην Ομόνοια το 1972. Η ομάδα έπαιζε στην Α΄ Εθνική. Η πρώτη δυσκολία που είχα να αντιμετωπίσω ήταν ότι εγώ είχα συνηθίσει στον ΑΣΙΛ να κάνω προπόνηση σε γήπεδο με χόρτο. Η Ομόνοια έκανε σε ξερό. Ήταν μια μεγάλη αλλαγή για μένα. Οι συνθήκες ήταν πιο δύσκολες. Στην αρχή που πήγα είχα και ένα ατύχημα. Στην πρώτη μου προπόνηση με την ομάδα είχα έναν σοβαρό τραυματισμό. Με κράτησε εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων για ένα διάστημα έξι εβδομάδων. Όταν έγινα καλά και επανήλθα στην ενεργό δράση έπαιζα με την ομάδα στην Α΄ Εθνική ως δεξιός μπακ. Θυμάμαι είχαμε παίξει τότε ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό Πειραιώς στο Καραϊσκάκη, που εκείνη την εποχή είχε στις τάξεις του μεγάλα ονόματα και ήρθαμε ισόπαλοι 1-1. Αυτά είναι ματς που δεν ξεχνιούνται. Την επόμενη σεζόν, σε ένα τουρνουά που γινόταν πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, ο τότε προπονητής μου στην Ομόνοια ο Βασίλ Σπάσοφ πήρε την απόφαση να μου αλλάξει θέση. Με καθιέρωσε ως κεντρικό αμυντικό. Αυτή η αλλαγή βοήθησε σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι μου. Απογειώθηκα ως παίκτης. Με τοποθέτησε σε μια θέση που μου ταίριαζε καλύτερα. Διάβαζα πολύ καλά το παιχνίδι και ήμουν δυνατός στις μονομαχίες. Φάνηκα πολύ τυχερός που ως παίκτης έζησα την χρυσή δεκαετία της Ομόνοιας.
Βρεθήκατε ξαφνικά με νέους συμπαίκτες. Πως ήταν μαζί σας οι πιο παλιοί παίκτες της ομάδας ;
Είχα την τύχη να βρεθώ δίπλα σε πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές. Ήταν ο Καιάφας, ο Κόκος Αντωνίου, ο Κανάρης, ο Γκρέγκορι, ο Νίκος Χαραλάμπους. Μιλάμε για μεγάλα ονόματα. Παίκτες που διέθεταν ξεχωριστή ποιότητα. Από την αρχή με είδαν με καλό μάτι. Με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή και με βοήθησαν να προσαρμοστώ πολύ γρήγορα. Υπήρχε καλό κλίμα στην ομάδα. Τρέφαμε μεγάλο σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Βάλαμε όλοι μαζί της βάσεις για την χρυσή δεκαετία της Ομόνοιας. Κατακτήσαμε πολλούς τίτλους και οδηγήσαμε το σύλλογο στο πιο ψηλό επίπεδο. Εκεί ήταν που μας αγάπησε ο κόσμος. Μάθαμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει κόσμος της Ομόνοιας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε ένα παιχνίδι που δώσαμε στη Μόρφου τη σεζόν 1973-74 με αντίπαλο τον Διγενή, όταν είχαμε κάνει το νταμπλ και ο κόσμος δεν είχε αυτοκίνητο για να μετακινηθεί, στο γήπεδο βρέθηκαν περίπου 20.000. Ζήσαμε στιγμές ανεπανάληπτες. Δεν έχουν γίνει μέχρι σήμερα τέτοια πράγματα. Ο κόσμος της Ομόνοια είναι παντού. Και στα εύκολα και στα δύσκολα. Μας αγάπησε, μας λάτρεψε και μας έδωσε την απαραίτητη ώθηση για να μπορέσουμε να φθάσουμε σε αυτές τις επιτυχίες.
Πόσο γρήγορα καταφέρατε να γίνεται βασικός στην Ομόνοια ;
Μετά τον σοβαρό τραυματισμό που είχα, όταν η Ομόνοια συμμετείχε στην Ά Εθνική, ο προπονητής μου με χρησιμοποιούσε στη θέση του δεξιού μπακ. Μετά όμως από εκείνη την σεζόν η ομάδα επέστεψε στην Κύπρο. Από την στιγμή που καθιερώθηκα στην θέση του κεντρικού αμυντικού ήμουν αναντικατάστατος. Δεν μπορούσε κανείς να μου πάρει τη θέση. Στην Ομόνοια εκείνη την εποχή υπήρχαν παικταράδες. Δεν μπορούσες εύκολα να κερδίσεις θέση στο βασικό σχήμα και να την κρατήσεις. Υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα στους παίκτες. Δίναμε πραγματική μάχη στις προπονήσεις για να πείσουμε τον προπονητή για την αξία μας. Μετά τη σκυτάλη πείρε η νέα φουρνιά της Ομόνοιας. Ήρθαν παιδιά με ξεχωριστό ταλέντο και ποιότητα όπως ήταν ο Φίλιππος Δημητρίου, ο Κλείτος Ερωτοκρίτου, ο Σωτήρης Τσίκκος, ο Νίκος Πατίκκης. Η ομάδα ανανεωνόταν συνεχώς με σπουδαίους παίκτες. Αυτά τα νέα παιδιά αποκτούσαν δίπλα μας τις απαραίτητες εμπειρίες που τους βοηθούσαν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Μάλιστα εκείνη την περίοδο είχαμε την τύχη να έχουμε στην ομάδα δυο εξαιρετικούς παίκτες από την Ρουμανία τον Μιχαήλ Μοκάνο και τον Κωνσταντίν Φραντζίλα. Η παρουσία τους ανέβασε κατακόρυφα το επίπεδο της Ομόνοιας. Ήταν διεθνείς και είχαν παίξει με την Εθνική ομάδα της χώρας τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού. Έπαιξαν με την Μεγάλη Βραζιλία του 1970 και έχασαν δύσκολα με 3-2. Για να σου δώσω να καταλάβεις την αξία που είχαν οι Κύπριοι παίκτες της Ομόνοιας εκείνη την εποχή, σε πολλά παιχνίδια αυτοί οι δυο εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές έμεναν εκτός ενδεκάδας.
Ποια ήταν τα πιο δυνατά σας ατού ;
Είχα την ικανότητα να διαβάζω πολύ σωστά το παιχνίδι. Ήμουν πάρα πολύ δυνατός. Μπορώ να πω ότι ήμουν ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι, αποτελεσματικός στα ατομικά μαρκαρίσματα και είχα καίριες τοποθετήσεις.
Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Μιχαήλ Μοκάνο στο κέντρο της άμυνας της Ομόνοιας ;
Η παρουσία του με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης. Μάζευα σαν σφουγγάρι τα καλύτερα στοιχεία του παιχνιδιού του και τα αξιοποιούσα προς όφελος μου. Στην αρχή με καθοδηγούσε ιδανικά μέσα στο γήπεδο. Έμαθα πάρα πολλά δίπλα του. Έγινα καλύτερος παίκτης. Αλλά και εγώ με τη σειρά μου τον βοήθησα. Την χρονιά που παίζαμε μαζί και είχαμε κάνει το νταμπλ σε κάθε παιχνίδι με αγκάλιαζε και με φιλούσε γιατί δεν χρειαζόταν να επέμβει πολύ εκείνος. Καθάριζα σχεδόν όλες τις φάσεις εγώ. Ταιριάξαμε από την αρχή ιδανικά μπορώ να πω. Είχαμε καλή χημεία. Τρέφαμε μεγάλο σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Αργότερα έπαιξα στο κέντρο της άμυνας μαζί με τον Παύλο Δράκο. Κατακτήσαμε και πάλι το πρωτάθλημα. Αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκα κατά τη διάρκεια της καριέρας μου στην Ομόνοια δίπλα σε πολύ καλούς παίκτες. Νιώθω ευλογημένος που έπαιξα ποδόσφαιρο σε ένα τόσο μεγάλο σύλλογο. Σημαντικό ρόλο στην πορεία ενός παίκτη παίζει και η ομάδα στην οποία επιλέγει να πάει για να παίξει ποδόσφαιρο. Η Ομόνοια μας έδωσε την ευκαιρία να πετύχουμε πράγματα στην καριέρα μας και την αρπάξαμε.
Τι μπορούμε να πούμε για την Ομόνοια της δικής σας εποχής ;
Να σου πω. Η δεκαετία του 1970 ήταν ίσως η καλύτερη εποχή στην ιστορία της Ομόνοιας. Πολύ καλή ήταν και η δεύτερη δεκαετία από το 1980 ως και το 1990. Αλλά οι βάσεις που είχαν μπει στην ομάδα από το 1970 ήταν πολύ γερές. Μετά η ομάδα προχωρούσε στον αυτόματο πιλότο. Το καράβι πήγαινε μόνο του. Δεν χρειαζόταν να γίνουν πολλά πράγματα. Σε αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε εκτός από την πλειάδα των πολλών ποιοτικών ποδοσφαιριστών που διέθετε η ομάδα η δυναμική παρουσία του κόσμου. Ήταν το μεγάλο μας όπλο. Στην Ομόνοια πάνω από όλους είναι ο λαός της. Μετά ερχόμαστε εμείς. Είναι μεγάλο το κίνητρο να παίζεις μπάλα σε μια τόσο μεγάλη ομάδα. Την σεζόν 1973-74, πήγαιναν καθημερινά στις προπονήσεις τρεις χιλιάδες κόσμος. Ένα άλλο στοιχείο που έκανε τότε την διαφορά ήταν ότι εκείνη την εποχή ήμασταν η πρώτη ομάδα που πήγαινε για προετοιμασία στο εξωτερικό. Πηγαίναμε στη Βουλγαρία. Οι άλλες ομάδες ακολούθησαν πολύ αργότερα. Παρουσιαζόμασταν στο πρωτάθλημα πιο έτοιμοι και με καλύτερη φυσική κατάσταση και αντοχή από τους υπόλοιπους.
Πόσα χρόνια παίξατε στην Ομόνοια ;
Στην Ομόνοια έπαιξα επτά χρόνια. Από το 1972 μέχρι το 1979.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές με την Ομόνοια ;
Σίγουρα ξεχωρίζω τα πέντε πρωταθλήματα και το κύπελλο που κατέκτησα με την Ομόνοια. Κατά την διάρκεια της παρουσία μου στην ομάδα έζησα όμως και άλλες όμορφές στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Το νταμπλ που πήραμε τη σεζόν 1973-74. Το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό Πειραιώς στο γήπεδο Καραϊσκάκη μπροστά σε 40.000 κόσμο, στο οποίο η Ομόνοια δεν έχασε. Το καθοριστικό παιχνίδι με τον Πεζοπορικό στην Λάρνακα. Κρινόταν το πρωτάθλημα. Παίρναμε τον τίτλο και με ισοπαλία. Είχαμε όμως απέναντι μας έναν πολύ δυνατό αντίπαλο που ήταν αποφασισμένος και παθιασμένος για την νίκη. Κάναμε ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Με όπλο τη δυνατή μας άμυνα καταφέραμε να περιορίσουμε τους εξαιρετικούς επιθετικούς που είχε στις τάξεις του ο Πεζοπορικός. Κρατήσαμε με νύχια και με δόντια ανέπαφη την εστία μας. Το 0-0 με τον Πεζοπορικό ήταν ένα καθοριστικό παιχνίδι. Μας έδωσε την δυνατότητα να πάμε αμέσως μετά στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν με τον Διγενή στη Μόρφου με ανεβασμένη τη ψυχολογία. Τους κερδίσαμε και κάναμε τον γύρω του θριάμβου.
Αγαπημένος προπονητής ;
Ο Βούλγαρος Βασίλ Σπάσοφ. Ήταν ο άνθρωπος που με απογείωσε. Μου άλλαξε θέση, με καθιέρωσε στο κέντρο της άμυνας και με μεταμόρφωσε ποδοσφαιρικά. Εξαιρετικός ήταν και ο Ίλτσιεφ. Μου έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη. Ήταν δυο προπονητές που άφησαν το στίγμα τους στην Ομόνοια. Η παρουσία τους ήταν πολύ σημαντική για μένα.
Δυσκολότερος αντίπαλος ;
Κοίταξε να σου πω κάτι. Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου έχω μαρκάρει τους καλύτερους επιθετικούς της Κύπρου και της Ελλάδας. Κανένας δεν με δυσκόλευε ιδιαίτερα. Ήμουν πάντα σταθερός σε απόδοση και ήξερα με ποιο τρόπο θα έπρεπε να τους αντιμετωπίσω. Είχα περισσότερες δυσκολίες με πιο νεαρούς επιθετικούς που είχαν ενθουσιασμό στο παιχνίδι τους. Μου δημιουργούσαν μεγαλύτερα προβλήματα γιατί ήταν περισσότερο κινητικοί και τους αντιμετώπιζα με χαλαρότητα. Δεν είχα ιδιαίτερες προβλήματα για παράδειγμα απέναντι στον Ευθυμιάδη του Ολυμπιακού, τον Σταυρινό του Πεζοπορικού η τον Στυλιανού του ΑΠΟΕΛ.
Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας οδήγησε στην κορυφή ;
Η αλήθεια είναι ότι δούλεψα πολύ σκληρά. Από μικρός αγαπούσα με πάθος το ποδόσφαιρο. Ήθελα να πετύχω και να έχω διάρκεια στην καριέρα μου. Τότε εμείς δεν είχαμε τις ακαδημίες η την βοήθεια που έχουν οι σημερινοί παίκτες. Έστω όμως από εκείνες τις λίγες γνώσεις που είχαν ορισμένοι προπονητές της δικής μου εποχής, παίρναμε πράγματα που μας βοηθούσαν να βελτιωθούμε και να εξελιχθούμε ως παίκτες. Ήμουν πολύ πειθαρχημένος στις προπονήσεις και δούλευα σκληρά. Το στοιχείο όμως που με καθιέρωσε ήταν η δύναμη που είχα. Καθήλωνα τους αντίπαλους επιθετικούς από τις πρώτες επαφές που είχαν με την μπάλα. Είχα πολλά εύκολα απογεύματα κατά τη διάρκεια της καριέρας μου. Λόγο της δύναμης και της αποφασιστικότητας που με χαρακτήριζε. Έπαιζα με μυαλό. Με την βοήθεια που είχα από τους συμπαίκτες και τους προπονητές μου το έργο μου στο γήπεδο γινόταν πιο εύκολο.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα μεγάλα παιχνίδια ;
Το άγχος και η αγωνία υπήρχε πάντα. Μόλις όμως πηγαίναμε στο ξενοδοχείο, τρώγαμε όλοι μαζί και κάθε Σάββατο πριν από τα παιχνίδια πηγαίναμε στο σινεμά και βλέπαμε ταινίες. Μετά καθόμασταν όλοι μαζί και ξεκινούσαμε να πάμε με τα πόδια στο γήπεδο το οποίο βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από το ξενοδοχείο που έμενε η ομάδα μας. Περνούσαμε ανάμεσα από τους φιλάθλους μας. Εγώ μάλιστα είχα την συνήθεια μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο να πηγαίνω πρώτα προς την κερκίδα που βρίσκονταν οι οπαδοί μας. Έπιανα το σφυγμό του κόσμου, η ψυχολογία μου άλλαζε εντελώς και γινόμουν άλλος άνθρωπος. Έμπαινα στο γήπεδο ντοπαρισμένος και έτοιμος να παίξω την μπάλα μου. Η παρουσία του κόσμου, μας έδινε θάρρος και δύναμη. Μας έδιωχνε την πίεση και το άγχος.
Ταχτικές υπήρχαν στην δική σας εποχή ;
Η πρώτη ομάδα που τότε είχε καθιερώσει το πρέσιγκ στην Κύπρο ήταν η Ομόνοια. Ο Σπάσοφ και ο Ίλτσιεφ άλλαξαν τον τρόπο που λειτουργούσε η ομάδα μέσα στο γήπεδο. Τι να σου πω ; Από που να αρχίσω ; Ξεκινούσαμε τα παιχνίδια και απαιτούσαν από εμάς ουσιαστικά να αρπάζουμε τον αντίπαλο από το σβέρκο. Κάναμε τόσο ασφυκτικό πρέσιγκ που υποχρεώναμε τους αντιπάλους μας να κάνουν πολλά και συνεχόμενα λάθη. Δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν την μπάλα με άνεση. Η Ομόνοια τότε προετοιμαζόταν πολύ καλύτερα από τους άλλους. Διέθετε πολλούς παίκτες υψηλού επιπέδου. Ξεκινούσε τα μας με καλύτερη φυσική κατάσταση και αντοχές. Όλα αυτά μαζί με το πιεστικό πρέσιγκ που εφαρμόζαμε κατά την διάρκεια των αγώνων είχαν ως αποτέλεσμα πολλά από τα παιχνίδια να τελειώνουν για μας από τα πρώτα 20 λεπτά. Κερδίζαμε όλες τις ομάδες με μεγάλα σκορ. Ήταν το στοιχείο που έβαλαν στην ομάδα μας οι τότε προπονητές και έκανε τη διαφορά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια σεζόν ο Απόλλωνας ήταν αήττητος για 5-6 αγωνιστικές. Ήρθε να παίξει μαζί μας στη Λευκωσία. Πίστευαν πως ήταν η χρονιά τους. Έλεγαν πως θα πάνε για πρωτάθλημα. Τους κερδίσαμε 5-0. Ήταν κάτι που και εγώ πήρα μαζί μου σαν όπλο και το εφάρμοσα αργότερα ως προπονητής στις ομάδες που εργάστηκα. Με βοήθησε αρκετά. Το πρέσιγκ πρέπει να είναι καθολικό, να ξέρεις πως να το δουλέψεις και να το εφαρμόσεις στην ομάδα σου. Πρέπει εκεί που πηγαίνει η μπάλα να ακολουθεί όλη η ομάδα. Δεν είναι απλή υπόθεση. Εφόσον όμως καταφέρεις να το περάσεις στους παίκτες σου μπορεί να κάνει την διαφορά. Θέλει δουλειά και καλούς προπονητές για να το εφαρμόσουν.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο της Ομόνοιας ;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου