Ο Ανδρέας Τούρος γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου του 1956 στην Πάφο και είναι παλαίμαχος τερματοφύλακας του Ευαγόρα, ο οποίος διέπρεψε κατα την δεκαετία του '70 αγωνιζόμενος στον ιστορικό σύλλογο της πόλης μας. Αναμφίβολα συγκαταλέγεται στους κορυφαίους γκολκίπερ που ανέδειξε το ποδόσφαιρο της Πάφου.
Το pafossports φιλοξενεί άλλη μια παλιά δόξα του Ευαγόρα, τον Ανδρέα
Τούρο. Ένα παλιό άσσο των γηπέδων που αγωνίστηκε για τέσσερα χρόνια στον
ιστορικό σύλλογο της Πάφου, αφήνοντας το δικό του στίγμα για μια ολόκληρη ζωή.
Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες
ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της
Πάφου, πως έζησε την πρώτη του παρουσία στην Α' Κατηγορία με την φανέλα του
Ευαγόρα, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα, τι θυμάται από αυτή την
μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Ανδρέας Τούρος μιλά για το σημερινό
ποδόσφαιρο και την νέα ομάδα της πόλης μας.
Ο Ανδρέας Τούρος είναι άλλη μια εμβληματική φυσιογνωμία στο ποδόσφαιρο της Πάφου. Πεισματάρης, μαχητής από τους καλύτερους τερματοφύλακες που πέρασαν από το ποδόσφαιρο της επαρχίας μας, που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες των παλαιότερων εποχών. Πράγματι μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς ποδοσφαιριστές. Όλοι κάτι έχουν να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Ανδρέα Τούρου.
Κύριε Τούρο ας ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείστε πλέον ενεργά με το ποδόσφαιρο ;
« Ασχολούμαι από την πρώτη ημέρα που
έπαιξα ποδόσφαιρο μέχρι και σήμερα».
Στο γήπεδο πηγαίνετε πλέον ;
« Στην Νέα
Υόρκη δεν υπάρχουν πολλά παιγνίδια για να πας να δεις. Είμαι πολύ απασχολημένος
με την Ακαδημία ποδοσφαίρου που έχω δημιουργήσει εδώ και αρκετά χρόνια στην
Αμερική. Έχω ομάδες που ξεκινάνε από την ηλικία των τεσσάρων χρονών και πάνε
μέχρι τα 19. Πριν από δύο χρόνια ξεκινήσαμε και τις ανδρικές ομάδες που
λαμβάνουν μέρος στη Πρέμιερ της Βορείου Αμερικής με πολύ καλές επιτυχίες».
Βλέπουμε στο εξωτερικό πολλούς παίκτες όταν αποφασίζουν να τερματίσουν την καριέρα τους να συνεχίζουν να είναι κοντά στις ομάδες τους και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους από άλλες θέσεις. Κάτι ανάλογο θα έπρεπε να συμβαίνει και στον τόπο μας ;
« Είναι πολύ σημαντικό να κρατούμε
ενεργούς τους παλιούς παίκτες. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά το άθλημα. Δεν μπορούν
όλοι οι παλιοί παίκτες να προσφέρουν προπονητικά σε μια ομάδα αλλά μπορούν να
είναι εκεί και να αποτελούν παράδειγμα για τη νεολαία. Να βοηθούν με την
εμπειρία και τις γνώσεις που έχουν αποκτήσει στα γήπεδα. Εγώ προσωπικά βλέπω
ότι ο κόσμος της Πάφου θυμάται, σέβεται και εκτιμά την προσφορά των παλαίμαχων
ποδοσφαιριστών».
Αν δούμε την ιστορία επί σειρά ετών Ο Ευαγόρας στηριζόταν σε παιδιά της δικής του περιφέρειας. Η περιοχή μας πλέον βγάζει ταλέντα ;
« Για να είμαστε ειλικρινείς τότε δεν υπήρχαν ακαδημίες. Απλώς
οι ποδοσφαιριστές από μόνοι τους κατέβαιναν προπονήσεις στις ομάδες που
αγαπούσαν. Δοκιμάζαμε τις δυνάμεις μας, παίζαμε ποδόσφαιρο και δεν θυμάμαι ποτέ
να έδιωχναν κάποιον παίκτη από τις προπονήσεις. Όσοι λάμβαναν μέρος στις
προπονήσεις περνούσαν από αξιολόγηση και έπαιζαν. Εγώ για παράδειγμα κατέβηκα
στις προπονήσεις χωρίς να ήμουν ο καλύτερος παίκτης και έπαιξα. Μας προώθησαν
και μας έδωσαν πραγματικές ευκαιρίες για να δείξουμε την αξία μας».
Πως αξιολογείται το επίπεδο του ποδοσφαίρου στην Πάφο ;
« Βλέπω πως κάθε χρόνο υπάρχουν συνεχώς εξελίξεις και αναταράξεις
στο ποδόσφαιρο της Πάφου. Έχει πέσει πάρα πολύ το επίπεδο σε σχέση με ποιο
παλιά. Όταν εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Δεν είναι
λογικό να υπήρχαν τρεις ομάδες στην Α’ Κατηγορία, που έφτασαν μάλιστα στο
σημείο να παίξουν και στη Ευρώπη και πλέον αυτές η ομάδες να μην υπάρχουν.
Έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη. Χωρίς υπόβαθρο, καλό προγραμματισμό δεν μπορεί
να υπάρχει ποδόσφαιρο στην Πάφο. Έχω ακούσει ότι ένας Ρώσος επενδυτής πήρε τώρα
την νέα ομάδα και δεν βρίσκεις εύκολα παίκτες από την Πάφο. Το ποδόσφαιρο της
Πάφου θα αναγεννηθεί και θα κρατηθεί όταν θα μπουν στην ομάδα παιδιά που θα
είναι γέννημα θρέμμα Παφίτες».
Πως αισθάνεστε εσείς οι παλιοί ποδοσφαιριστές που βλέπετε τις ομάδες πλέον να αποτελούνται στην πλειοψηφία τους από ξένους παίκτες ;
« Είναι κάτι που οπωσδήποτε θα πρέπει να αλλάξει. Οι ομάδες θα πρέπει να αποτελούνται από παιδιά που να προέρχονται από τα τμήματα υποδομής τους. Υπάρχουν ταλέντα στην Πάφο τα οποία δεν αξιοποιούνται όπως θα έπρεπε με αποτέλεσμα να χάνονται. Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα σε μια Ακαδημία και είδα με τα μάτια μου παιδιά του 2005,2006, 2007 που έχουν τρομερό ταλέντο. Αυτά τα παιδιά θα πρέπει να πάρουν τις ευκαιρίες από τους προπονητές για να δείξουν την αξία τους. Θα είναι κρίμα να χαθούν. Πρέπει να τα βοηθήσουν να φτάσουν στο ποιο ψηλό σημείο. Θα πρέπει να γίνεται σωστή και σκληρή δουλεία στις Ακαδημίες για να αξιοποιηθούν τα ταλέντα της Πάφου. Αν γίνει αυτό σε μια πενταετία θα μπορέσουν να βγάλουν καλύτερους παίκτες που να μπορούν να στελεχώσουν επάξια την ομάδα της Πάφου».
Την δική σας εποχή ο κόσμος πήγαινε στο γήπεδο. Σας το ρωτάω αυτό γιατί βλέπουμε σήμερα ακόμη και σε παιγνίδια Α’ Κατηγορίας να είναι πολύ μικρός ο αριθμός των φιλάθλων ;
« Παλιά υπήρχε η αγάπη
προς την ομάδα. Ο υγιής ανταγωνισμός μεταξύ του Ευαγόρα και του ΑΠΟΠ έφερε το
επίπεδο του ποδοσφαίρου σε πολύ ψηλό επίπεδο. Γινόταν χαμός την δική μου εποχή.
Και αυτό έφερνε τον κόσμο στο γήπεδο. Το γεγονός πως πλέον δεν υπάρχουν
ποδοσφαιριστές από την Πάφο στην ομάδα έχει επηρεάσει στην προσέλευση του
κόσμου. Εμείς ξεκινήσαμε και γνωρίζαμε τον Ευαγόρα, τον ΑΠΟΠ, τον Ολυμπιακό,
τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Η ομάδα που κέρδιζε αποκτούσε τους περισσότερους
φιλάθλους. Τώρα ένα παιδί ξεκινά με την Πέγεια. Έσβησε η Πέγεια. Ξεκινά με την
Α.Ε.Πάφου. Χάνεται στην πορεία. Κούκλια. Έσβησε και αυτή. Έγιναν τρεις
συγχωνεύσεις χωρίς αποτέλεσμα. Δεν αφήνουν το παιδί να δεθεί με την ομάδα.
Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αγάπη και αίσθημα. Εμείς χάναμε και κλαίγαμε.
Έβγαιναν οι φίλαθλοι μας πάνω στα ντεπόζιτα του Γ.Σ.Κ.Α και τους ακούγαμε να
φωνάζουν το σύνθημα Μπραζίλ. Η απόδοση της ομάδας τους υποχρέωνε να έρθουν
κοντά και να γίνουν ένα με την ομάδα. Ταύτιζαν τον Ευαγόρα με την Εθνική
Βραζιλίας που ήταν η ποιο καλή ομάδα της εποχής και που πάντα έπαιζε επιθετικό
ποδόσφαιρο. Όταν Ο Ευαγόρας δεν πήγαινε καλά έκλαιγαν και στεναχωριόντουσαν για
μέρες. Δεν υπάρχουν πλέον αυτά τα πράγματα. Ποιος από τον ΑΠΟΠ η τον Ευαγόρα θα
στηρίξει την ομάδα των Κουκλιών ;».
Βλέπουμε σήμερα ο κόσμος να ασχολείται πάρα πολύ με τα συστήματα και τις ταχτικές. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στην δική σας εποχή ;
« Υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα τα συστήματα. Ήταν όμως σε περιορισμένο
βαθμό. Δυστυχώς την τότε εποχή το αποτέλεσμα έπαιζε μεγάλο ρόλο. Παίζαμε πάντα
για να μην χάσουμε. Δεν πήγαινες εκτός έδρας για να κερδίσεις αλλά για να μην
ηττηθείς. ‘Ήταν σημαντικό αυτό για τις ομάδες. Παίζαμε με Λίμπερο και με
σύστημα 5-4-1. Όλες οι Κυπριακές ομάδες όπου και αν αγωνίζονται πάνε πρώτα για
να μην χάσουν. Εκτός και αν παίζουν στην έδρα τους και υπάρχει μεγάλη διαφορά
από τον αντίπαλο. Για εμένα αυτός που ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστός την εποχή που
έπαιζα ποδόσφαιρο ήταν ο μακαρίτης ο Π. Αβρααμίδης. Ήταν ο μόνος που πίστευε
και δούλευε συνεχώς στη προπόνηση με την μπάλα. Ότι κάναμε είχε επίκεντρο την
μπάλα και αυτό μας βοήθησε στα παιγνίδια που παίζαμε να έχουμε πολύ καλή
απόδοση».
Πόσο άλλαξε το ποδόσφαιρο σήμερα ;
« Άλλαξε
πάρα πολύ. Τώρα υπάρχει το Υou Tube και τα νέα παιδιά το ανοίγουν και βλέπουν
τον Μαραντόνα, τον Ροναλτίνιο, τον Μέσι και αντιγράφουν τις κινήσεις που κάνουν
αυτοί οι παίκτες. Οι ξένοι που έχουν έρθει στην Κύπρο έχουν βοηθήσει να
αναπτυχθεί το ποδόσφαιρο αλλά το επίπεδο των ομάδων έπεσε. Εγώ είμαι φυσικά
λάτρης του Λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου γιατί υπάρχει φαντασία, φινέτσα και
αυτό μεταδίδεται συνεχώς στους παίκτες τους νέους. Υπάρχουν καλύτεροι
προπονητές τώρα, γίνεται καλύτερη προετοιμασία, οι παίκτες είναι όλοι
επαγγελματίες και έχουν καλύτερες συνθήκες για να δουλέψουν και να βελτιωθούν».
Κύριε Τούρο επιτρέψετε μου να ρωτήσω κάποια πράγματα για την δίκη σας πορεία στα γήπεδα. Από που κατάγεστε ;
« Είμαι
γέννημα θρέμμα Παφίτης»
Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε το ποδόσφαιρο και ποια ήταν η πρώτη σας ομάδα ;
« Ποδόσφαιρο παίζαμε στην γειτονιά από πολύ
μικροί. Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου».
Πως έγινε η μετακίνηση σας στον Ευαγόρα ;
« Κατέβηκα στον Ευαγόρα σε ηλικία 14 ετών. Ο κουμπάρος μου ο Πενταράς ήταν στρατιώτης μαζί μου στο φυλάκιο 13. Το χωράφι που ήταν δίπλα το χρησιμοποιούσαμε σαν γήπεδο. Φτιάχναμε ομάδες και παίζαμε ποδόσφαιρο. Ήμουν πολύ καλός και μετά από έντονες πιέσεις κατάφερε να με πείσει να κατέβω στις προπονήσεις του Ευαγόρα. Το πρόβλημα για εκείνη την εποχή ήταν ότι αν ήσουν ποδοσφαιριστή η τραγουδιστής θεωρήσουν παλιόπαιδο. Η μακαρίτισσα η μητέρα μου δεν ήθελε με τίποτα να ακούει πως θα πάω να παίξω ποδόσφαιρο. Την εποχή εκείνη ήταν σε ταξίδι στην Ελλάδα και βρήκαν την ευκαιρία ο κουμπάρος μου ο Πενταράς και ο πατέρας μου για να με πείσουν να κατέβω στις προπονήσεις του Ευαγόρα»
Όταν πήγατε στο Ευαγόρα ποιες ήταν οι εντυπώσεις σας τις πρώτες μέρες ;
« Ήμουν ο ποίο μικρός ποδοσφαιριστής της
ομάδας. Είχαμε μεγάλη βοήθεια και συμπαράσταση από τους παλαιότερους παίκτες
του Ευαγόρα. Όλοι οι συμπαίκτες μου με στήριξαν πάρα πολύ και η προσαρμογή μου
ήταν εύκολη. Μας προστάτευαν και μας αγαπούσαν και αυτό ήταν ιδιαίτερα
σημαντικό για εμάς».
Ποιο ήταν οι πρώτοι σας συμπαίκτες ;
Έπαιξα
με όλες τις μεγάλες δόξες της ομάδας. Τ. Χαραλάμπους, Ζυμαρά, Κουρούσιη,
Αττική, Γ. Τούρο, Πενταρά, Στέφος, Γ. Ζαμπυρίνης, Π. Γιαλλούρης, Α. Γιαλλούρης.
Γ. Σωκράτους , Π.Γεωργίου, Τ. Ηροδότου, Φ. Νεοφύτου. Όταν ήμασταν μικροί σε
ηλικία πηγαίναμε στο Γ.Σ.Κ.Α και βγαίναμε πάνω στα σύρματα για να δούμε τον Τ.
Χαραλάμπους, και τον Αττική να πάιζουν ποδόσφαιρο. Ήταν μεγάλη τιμή που
κατάφερα να βρεθώ στην ίδια ομάδα με αυτούς τους σπουδαίους παίκτες»
Σε ποια ηλικία μπήκατε στην πρώτη ομάδα και σε ποια κατηγορία ήταν ο Ευαγόρας ;
« Στα 15,5. Έπαιξα στην αρχή δυο παιγνίδια λόγο ενός τραυματισμού του βασικού τερματοφύλακα της ομάδας του Ζυμαρά. Το πρώτο παιγνίδι ήταν απέναντι στον Ολυμπιακό Λευκωσίας στην Πάφο. Χάσαμε με 2-0. Έπαιζαν τότε στον Ολυμπιακό οι Μάρκου, Ευθυμιάδης που ήταν σπουδαίοι παίκτες της εποχής. Και τα δυο γκολ θυμάμαι πως μας τα έβαλε ο Μάρκου που ήταν πολύ ψηλός και δεν μπορούσες να τον αντιμετωπίσεις εύκολα. Το δεύτερο παιγνίδι που έπαιξα ήταν με τον Άρη στην Πάφο. Τα τελευταία 25 λεπτά του αγώνα είχε τραυματιστεί ο Ζυμαράς και τον αντικατέστησα. Μπήκα στο παιγνίδι όταν το σκορ ήταν 2-2. Είχα καλή απόδοση και έκανα ορισμένες πολύ καλές επεμβάσεις που ήταν σωτήριες για την ομάδα».
Γιατί επιλέξατε την θέση του Τερματοφύλακα ;
« Ήταν η θέση που πάντοτε μου άρεσε και με εντυπωσίαζε. Μου άρεσε γιατί ήμουν ευλύγιστος, είχα εξαιρετικά αντανακλαστικά και ήμουν πολύ ταχύς στις αντιδράσεις μου».
Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά που σας έκαναν να ξεχωρίζεται ;
« Ο τερματοφύλακας πρέπει να έχει μυαλό, καρδιά, να μην
φοβάται, και να μπορεί να ελέγχει όλη τη ομάδα. Το μεγάλο μου προτέρημα ήταν
ότι μπορούσα να καθοδηγήσω την ομάδα πολύ καλά. Ιδιαίτερα την άμυνα. Ήξερα το
σύστημα που ήθελε να παίξει ο προπονητής. Τελείωνε ο αγώνας και ήμουν
βραχνιασμένος από τις φωνές που έβαζα. Διάβαζα αρκετά καλά το παιγνίδι».
« Όλοι οι ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν την ομάδα ήμασταν μια οικογένεια και είχαμε αγάπη, μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Είχαμε ένα δεμένο σύνολο και μια φουρνιά εξαιρετικών παικτών. Αυτό το δέσιμο έχει κρατήσει μέχρι σήμερα».
Μπορούσατε να πετύχετε περισσότερα πράγματα ;
« Αν εκείνη ομάδα υπήρχε σήμερα με το πάθος, την αγάπη και την εργατικότητα που την διέκρινε θα μπορούσε να πετύχει μεγαλύτερα πράγματα. Με τα δεδομένα της τότε εποχής σαν Πάφος που πάντα μας είχαν καταδικασμένους πετύχαμε ότι καλύτερο θα μπορούσαμε. Την τελευταία χρονιά πριν φύγω από την ομάδα είχαμε δώσει 11 αγώνες χωρίς να γνωρίσουμε την ήττα. Φτάσαμε μέχρι την 3η θέση. Όλοι μας υπολόγιζαν και μας σέβονταν πάρα πολύ».
Γιατί εκείνη η ομάδα δεν είχε την ανάλογη συνέχεια ;
« Είχαν φύγει από την ομάδα λόγο ηλικίας πολλοί ποδοσφαιριστές
κλειδιά και ήταν πολύ δύσκολο να τους αντικαταστήσουν επάξια οι νεότεροι. ‘Ηταν
μεγάλο το βάρος που είχε πέσει στους ώμους τους. Τα παιδιά που πήραν την θέση
τους ήταν από την Πάφο αλλά δεν βρίσκονταν στο ίδιο επίπεδο. Ίσως δεν ήταν τόσο
εργατικοί όσο οι παλαιότεροι».
Πόσα χρόνια παίξατε στον Ευαγόρα ;
« Από το 1973-1977».
« Υπήρχαν πολλές καλές και κακές στιγμές. Κάθε παιγνίδι ήταν μια καινούργια ιστορία. Οι περισσότερες όμως ήταν ευχάριστες. Το παιγνίδι με την Ομόνοια στο Γ.Σ.Κ.Α που τους κερδίζαμε με 1-0 και διακόπηκε στο 70’ λεπτό, ήταν μια στιγμή στην οποία τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Για να κερδίζεις την Ομόνοια εκείνης της εποχής με όλους εκείνους τους παικταράδες που ήταν η αφρόκρεμα τότε, θα έπρεπε να έχεις σπουδαία ομάδα. Μπήκαμε μέσα με μεγάλο πάθος, θέληση και αποφασιστικότητα και τους κερδίζαμε. Το γκολ το είχε βάλει ο αδερφός μου. Όλαόμως σταμάτησαν στο 7 ».
Γνωρίσατε αρκετούς προπονητές στην καριέρα σας. Ποιος σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον ;
« Ξεχωρίζω τους Κ. Πιερίδη,
Π. Αβρααμίδη, αλλά ο άνθρωπος που με έσπρωξε να συνεχίσω και με βοήθησε πολύ
στο ξεκίνημα ήταν ο Παπαδήμας. Όλους όμως τους έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Ο κάθε
ένας είχε την δική του φιλοσοφία και διαφορετικό στιλ. Ο Κ. Πιερίδης είχε το
πάθος, ζούσε για την ομάδα και ήταν από τους καλύτερους παίκτες στην Κύπρο.
Παίζαμε ως συνήθως με ένα σύστημα που ήταν πολύ αμυντικό αλλά ήταν άνθρωπος που
του άρεσε να μας βλέπει να δουλεύουμε πολύ σκληρά. Πάντα ήμασταν σε καλή
κατάσταση. Ο Π. Αβρααμίδης ήθελε πάντα να δουλεύει με την μπάλα. Ήταν ένας
μοντέρνος προπονητής και έμοιαζε με Ευρωπαίο τεχνικό. Μας δίδαξε πολλά
πράγματα. Είχε μεγάλη αγάπη για τους ποδοσφαιριστές του».
Δεν μπήκατε ποτέ στον κόπο να πάτε σε κάποια άλλη ομάδα, κάπου ψηλότερα ;
« Είχα αρκετές προτάσεις αλλά για εμένα
υπήρχε μόνο ο Ευαγόρας. Δεν θα μπορούσα ποτέ να παίξω αντίπαλος με την ομάδα
της καρδίας μου. Δεν ζήτησα ποτέ να πάω να παίξω σε άλλη ομάδα. Η αγάπη μου
ήταν ο Ευαγόρας».
Υπήρχε κάποιος συμπαίκτης η αντίπαλος που τον θαυμάζατε ;
« Υπήρχαν πάρα πολύ καλοί παίκτες σε όλες τις ομάδες εκείνη την
εποχή. Από τους συμπαίκτες μου θεωρώ πως όλοι ήταν εξαιρετικοί. Δεν μπορώ να
ξεχωρίσω κάποιον».
Πως ήταν η ατμόσφαιρα στα τοπικά ντέρμπι της εποχής με αντίπαλο τον συμπολίτη ΑΠΟΠ ;
« Ζούσαμε για αυτά τα παιγνίδια. Ήταν η ζωή μας. Όλοι μιλούσαν και συζητούσαν για αυτούς τους αγώνες. Έδιναν ζωή στην πόλη. Και τι δε γινόταν τότε. Υπήρχε υγιείς ανταγωνισμός και συναγωνισμός μεταξύ των δυο ομάδων. Αν έχανε η ομάδα δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Ευτυχώς εγώ στα παιγνίδια που βρέθηκα αντίπαλος με τον ΑΠΟΠ δεν γνώρισα ποτέ τη ήττα. Είχα μόνο νίκες και ισοπαλίες».
Τι σας έμεινε από αυτή την μεγάλη διαδρομή που είχατε στα γήπεδα ;
« Το ποδόσφαιρο σου ανοίγει πόρτες για να κάνεις οτιδήποτε. Για εμένα είναι το άλφα και το ωμέγα της ζωής μου. Ξεκίνησα από τον Ευαγόρα, έπαιξα στην Εθνική Νέων δυο παιγνίδια και μου άνοιξε τους δρόμους για την Αμερική. Σπούδασα με υποτροφία, αν και με είχε καλέσει ο Παγκύπριος να πάω να παίξω εκεί και να τους βοηθήσω. Έπαιξα αρκετά χρόνια, αλλά ο πρωταρχικός μου στόχος ήταν οι σπουδές. Είχα πάρει υποτροφία από το πανεπιστήμιο στην Αμερική χωρίς να μου στοιχίσει ούτε ένα ευρώ. Έφερα μαζί μου τα δυο μου αδέρφια από την Κύπρο λόγο του ποδοσφαίρου στην Αμερική και σπούδασαν χωρίς να μας στοιχίσει ούτε ένα ευρώ. Τρεις υποτροφίες για μια οικογένεια σε πανεπιστήμιο της Αμερικής στοιχίζει τουλάχιστον 1.000.000 δολάρια. Εμάς δεν μας στοίχισε τίποτα. Λόγο ποδοσφαίρου τα παιδιά μου πήραν υποτροφίες. Ότι έχω πετύχει στην ζωή μου το οφείλω στο ποδόσφαιρο. Στις Ακαδημίες που έχω στην Αμερική αυτό που λέω στους γονείς είναι ότι διδάσκω τα παιδιά σας όχι μόνο ποδόσφαιρο αλλά και το πως θα γίνουν σωστοί άνθρωποι, καλοί πολίτες και μαθητές».
Βρισκόσαστε οι παλαίμαχοι παίκτες, τα λέτε λίγο για τα παλιά, για τις αναμνήσεις από τα ωραία αυτά χρόνια νιότης ;
« Οι σχέσεις μεταξύ μας είναι πάντοτε καλές. Είμαστε συνέχεια σε επαφή».
Το 2000 ο Ευαγόρας έπαψε να υπάρχει. Ποια ήταν τα δικά σας συναισθήματα τότε ;
« Προσωπικά εγώ ήμουν υπέρ της ενοποίησης για να δημιουργηθεί κάτι ποιο καλό και δυνατό. Να έχεις δυο συμβούλια καλά, να έχεις πληθώρα παικτών για να μπορείς να διαλέξεις τους καλύτερους για να κάνεις ομάδα, αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Δημιουργήθηκαν στην πορεία άλλες 10 ομάδες ίσως και περισσότερες. Ήταν σαν μια Λερναία Ύδρα που κόβεις ένα κεφάλι και βγάζει άλλο. Αυτό ήταν ο θάνατος του ποδοσφαίρου στην Πάφο. Όποιος ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο έφτιαχνε και μια δική του ομάδα. Ο μεγαλύτερος λόγος που το ποδόσφαιρο της Πάφου δεν πάει καλά είναι ο κακός προγραμματισμός. Χωρις λεφτά δεν μπορείς να καταφέρεις πολλά. Έχει έρθει τώρα στην ομάδα ένας άνθρωπος με οικονομικές δυνατότητες. Δεν φτάνει όμως αυτό. Σε αυτούς που βοηθούν την ομάδα θα πρέπει να υπάρχει ανταπόδοση της προσφοράς τους έτσι ώστε να έχουν το κίνητρο για να μείνουν κοντά στον σύλλογο. Πρέπει ο κόσμος να σταθεί δίπλα στον επενδυτή και να τον βοηθήσει όσο μπορεί να επιτύχει στο έργο του, Αν ο κόσμος δεν πηγαίνει στο γήπεδο σε δυο η τρία χρόνια θα βαρεθεί και θα φύγει. Ακούω πως το Αγροτικό είναι το πρωτάθλημα της επαρχίας. Αυτό συμβαίνει γιατί εκεί ο καθένας έχει τον σπόνσορα του και τα χρήματα που ξοδεύονται είναι περιορισμένα. Γιατί να μην πάνε όλοι οι σπόνσορές στην μεγαλύτερη ομάδα της Πάφου και να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε κάτι ποιο δυνατό».
Τι συμβουλή θα δίνατε στα νέα παιδιά που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο ;
« Αν ήμουν γονιός θα πρόσεχα πάρα πολύ που θα έστελνα το παιδί μου για να μάθει ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχουν οι προοπτικές για να πετύχει κάτι. Πού θα πάει ; Σε ποία ομάδα θα παίξει ; Ο μόνος λόγος που θα έβαζα το παιδί μου να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο είναι για να μείνει μακριά από τους άσχημους δρόμους και τις κακές παρέες. Τα παιδιά μου είναι φτασμένοι ποδοσφαιριστές στην Αμερική. Ο μικρός που είναι 22 ετών είχε δεχτεί πρόσκληση από την πρωταθλήτρια Μεξικού Leon, που είχε ποδοσφαιριστή τον Ράφα Μάρκεζ. Πήγε έκανε προπονήσεις αλλά η αγάπη του για το θέατρο όμως τον έφερε πίσω στην Αμερική. Το ποδόσφαιρο πέρασε πλέον σε δεύτερη μοίρα»
Θα θέλαμε να στείλετε ένα μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο της Πάφου και ευρύτερα της Επαρχίας μέσω του pafossports ;
« Αγαπάμε πάρα πολύ την Πάφο και τους ανθρώπους της.
Είμαστε τοπικιστές και θέλουμε η πόλη πάντα να έχει επιτυχίες. Ο Ευαγόρας για
εμένα ήταν η ζωή μου. Ήταν ένα καλό πανεπιστήμιο που μου έμαθε πάρα πολλά.
Ζήσαμε πολύ καλές στιγμές και μας δίδαξε τις αξίες της ζωής. Θα είναι πάντα ένα
μεγάλο και ιδιαίτερο κομμάτι της καρδιάς μου».
Είσαι μοναδικός συμμαθητή και φίλε!!! Λεβέντης!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή