Ο «Θρυλικός» Ηρόδοτος Ηροδότου στο Pafossports

 

Ο Ηρόδοτος Ηροδότου (Γεροσκήπου, 17 Απριλίου 1948), είναι Κύπριος παλαίμαχος διεθνής τερματοφύλακας, ο οποίος διέπρεψε αγωνιζόμενος στον Ευαγόρα και στο ΑΠΟΕΛ. Με την ομάδα της Λευκωσίας κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα (1973, 1980) και 5 κύπελλα (1973, 1976, 1978,1979,1980). Φόρεσε την φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος 11 φορές. Ο Ηρόδοτος Ηροδότου είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες που ανέδειξε το Κυπριακό ποδόσφαιρο και έγινε γνωστός λόγω των εντυπωσιακών του εκτινάξεων.

Το Pafossports φιλοξενεί σήμερα άλλη μια παλιά δόξα του Ευαγόρα, τον Ηρόδοτο Ηροδότου. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Πάφου, που φόρεσε αυτή την φανέλα έξι χρόνια. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν, πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τoν ανακάλυψε στις αλάνες της Πάφου, πώς έζησε την πρώτη άνοδο στην Ά Κατηγορία με την φανέλα του Ευαγόρα, για την μεταγραφή του στο ΑΠΟΕΛ, την παρουσία του στην Εθνική, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Ηρόδοτος Ηροδότου μιλά για την σημερινή ομάδα της Πάφου που άλλαξε επίπεδο όπως λέει, και έβαλε βάσεις, για το επόμενο άλμα.

Ο Ηρόδοτος Ηροδότου είναι άλλη μια εμβληματική φυσιογνωμία στο ποδόσφαιρο της Πάφου. Δυνατός, πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο, με αντάλλαγμα το χειροκρότημα και την αγάπη του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς παίκτες. Όλοι έχουν και κάτι καλό να πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του μεγάλου Ηρόδοτου Ηροδότου.

Συνέντευξη Κώστα Ιωάννου

Κύριε Ηροδότου επιτρέψετε μου πρώτα να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για την δική σας πορεία στα γήπεδα. Είστε γέννημα θρέμμα από την Πάφο ;

« Η καταγωγή μου είναι από την Γεροσκήπου»

Πως ήταν τα παιδικά σας χρόνια ; Πότε μπήκε στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;

«Εγώ γεννήθηκα με μια μπάλα στα χέρια. Είχα πάθος με το παιχνίδι και ήθελα κάποια στιγμή να μπορέσω παίξω σε μια ομάδα. Έπαιζα ποδόσφαιρο από το πρωί μέχρι το βράδυ όπως έκαναν όλα τα παιδιά της εποχής μου. Περιμέναμε να έρθει η ώρα να βγούμε έξω από το σπίτι για να πάμε να παίξουμε μπάλα στις αλάνες»

Πάντα ήσασταν Ευαγόρας ;

«Αν δεν υπήρχε ο Ευαγόρας δεν θα έπαιζα ποδόσφαιρο. Δεν θα πήγαινα κάπου αλλού. Ήμουν μεγάλος οπαδός της ομάδας και είχα όνειρο κάποια μέρα να μπορέσω και εγώ να φορέσω τη φανέλα της. Εκείνη την εποχή άκουγα για τα κατορθώματα του ήρωα Παλληκαρίδη και γαλουχήθηκα με τα ιδανικά του συλλόγου. Νιώθω περήφανος που υπερασπίστηκα την εστία του Ευαγόρα για 6 χρόνια. Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου»

Που σας εντόπισε ο Ευαγόρας

« Όταν πήγα στο δημοτικό ένας δάσκαλος μου, είχε αντιληφθεί το ταλέντο που είχα και μου έδινε θάρρος να προσπαθήσω περισσότερο. Με έβαζε να παίζω τερματοφύλακας στις ομάδες του σχολείου. Ομάδες υπήρχαν και στο χωριό μου 4-5. Όταν ιδρύθηκε ο Ευαγόρας το 1961, ο τότε πρόεδρος του συλλόγου ο Γιώργος Αντωνιάδης, ένας σπουδαίος άνθρωπος με πάθος για το ποδόσφαιρο μαζί με κάποια μέλη του συμβούλιου έψαχναν ταλέντα σε όλη την περιφέρεια ικανά να στελεχώσουν τη ανδρική ομάδα. Ήρθαν την περίοδο 1963-64 στο χωρίο μια μέρα και με είδαν να παίζω μπάλα στην πλατεία. Τους  άφησα πολύ καλές εντυπώσεις και μου ζήτησαν να πάω προπόνηση στην Β’ ομάδα. Δεν γνώριζαν μέχρι τότε πως ήμουν βασικός τερματοφύλακας σε ομάδα του χωριού μου σε ηλικία 13 ετών. Την 1 Ιανουαρίου του 1965 έπαιξα για πρώτη φορά με την ανδρική ομάδα του Ευαγόρα και στον πρώτο μου ματς ήρθαμε 0-0. Είχα πιάσει πέναλτι»

Ποιες ήταν οι πρώτες εντυπώσεις από τον Ευαγόρα ;

« Υπήρχε για δυο ομάδες ένα γήπεδο με χώμα και την μια μέρα έκανε προπόνηση ο ΑΠΟΠ και την άλλη ο Ευαγόρας. Πάντα χρειάζεται ένα διάστημα προσαρμογής. Τις πρώτες ημέρες επικρατούσε παγωμάρα. Μια μέρα στα αποδυτήρια κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο και τότε αντιληφθήκαμε πως όλοι είμαστε συγγενείς και φίλοι. Αυτό βοήθησε την ομάδα να γίνει οικογένεια μέσα και έξω από το γήπεδο. Όλοι οι ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τον Ευαγόρα είχαν μεγάλο δέσιμο με τον σύλλογο. Νιώθαμε υπερηφάνεια να αγωνιζόμαστε έχοντας στο στήθος τον ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη.»

 

Ποιοι ήταν οι πρώτοι σας δάσκαλοι ;

"Πρώτα ήταν οι Παπαδήμας, Κρυστάλλης και Κοτσώνης που έβαλαν ο καθένας το δικό του λιθαράκι στην ανοδική πορεία της ομάδας. Μάλιστα ο τελευταίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη μου και μου έμαθε σημαντικά πράγματα που με βοήθησαν αργότερα. Τελευταίος μου προπονητής στον Ευαγόρα ήταν ο Σπύρος Τσάπαλος από την Ελλάδα. Και αυτός άφησε το δικό του στίγμα"

Τι έχετε να μας πείτε για εκείνη της ομάδα του Ευαγόρα ;

Το ταλέντο στην Πάφο ήταν άφθονο. Υπήρχαν πάρα πολλοί ποιοτικοί ποδοσφαιριστές με χαμηλό μέσο όρο ηλικίας. Παιδία από τα 17 μέχρι τα 22. Μπορούσαν να παίξουν με ευκολία σε όλες τις μεγάλες ομάδες της Κύπρου αλλά δεν πιστεύαμε στους εαυτούς μας. Αυτό ήταν το λάθος μας. Η Πάφος ήταν μια απομακρυσμένη και αποκομμένη περιοχή εκείνη την περίοδο. Παίκτες όπως ο Τάκης Χαραλάμπους, ο Ανδρέας Αττίκης, ο Στέφος Σοφοκλέους, ο Ανδρέας Κουρούσιης, ο Λαούρης, οι αδελφοί Παπαντωνίου, ο Στ Αβερκίου ήταν παιδία με σπουδαία προσόντα που έπαιξαν σε μια περίοδο που δεν υπήρχε κάποιος να τους δει. Με τους ποδοσφαιριστές που είχαν τότε τόσο ο Ευαγόρας όσο και ο ΑΠΟΠ θα μπορούσαν οι δυο ομάδες να διεκδικήσουν μεγαλύτερα πράγματα. Ίσως μας έλειπε ένας σπουδαίος ξένος προπονητής. »

Στο ποδόσφαιρο υπήρχαν τότε χρήματα ;

« Αγοράζαμε τα πάντα μόνοι μας. Δεν παίζαμε για τα χρήματα τότε αλλά για τη φανέλα. Τα δίναμε όλα σε ματς και ο κόσμος εκτιμούσε την προσπάθεια. Ήμασταν πρώτα οπαδοί των ομάδων και μετά ποδοσφαιριστές».

Πάντα ήσασταν τερματοφύλακας ;

«Πάντα. Από την ομάδα του χωρίου μου μέχρι το τέλος της καριέρας μου. Την εποχή εκείνη η Γεροσκήπου και η Χλώρακα είχαν τις καλύτερες ομάδες του τοπικού πρωταθλήματος. Δεν είναι τυχαίο που μέσα από τα σπλάχνα τους βγήκαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές»

Ποια ήτα τα δυνατά σας στοιχεία ως τερματοφύλακας ;

« Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν προπονητές που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις αδυναμίες ενός παίκτη. Παρόλα αυτά ήμουν πολύ καλός και στο χαμηλό, αλλά και στο ψηλό παιχνίδι. Είχα καλά αντανακλαστικά και έκανα εντυπωσιακές αποκρούσεις. Ήμουν εξαιρετικός στις εξόδους μου. Υπήρχαν ματς απέναντι σε σπουδαίες ομάδες που είχαν εξαιρετικούς παίκτες στις τάξεις τους που δεν μπορούσαν με τίποτα να μου βάλουν γκολ. Κερδίσαμε τον Ολυμπιακό που δεν είχε ήττα στο πρωτάθλημα με 1-0 και απέκρουσα δύο πέναλτι. Ήταν ο αγώνας που μου ανέβασε την ψυχολογία¨. Κατάλαβα πως θα μπορούσα να παίξω σε ψηλότερο επίπεδο. Δεν είχα φόβο στα παιχνίδια. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Μπορούσα να κρατήσω με σχετική ευκολία ανέπαφη την εστία μου»

Ξεχωρίσατε σχετικά νωρίς στον Ευαγόρα παρά τη σχετική δυσκολία ;

« Στα 16 μπήκα στην ανδρική ομάδα και δεν ξαναβγήκα ποτέ. Έδειξα από την πρώτη στιγμή τις δυνατότητες μου. Στο μοναδικό ματς που δεν αγωνίστηκα ήταν όταν πήραμε το πρωτάθλημα της περιφέρειας και παίξαμε διπλό αγώνα μπαράζ με τον ΑΣΙΛ και δεν καταφέραμε να πάρουμε την άνοδο. Σε όλα τα τα ματς είχα παίξει εγώ ωστόσο ο τότε προπονητής του Ευαγόρα ο Κοτσώνης επέλεξε τον αναπληρωματικό τερματοφύλακα που ήταν ποιο έμπειρος. Υπήρχε τότε στη Λευκωσία ένας αθλητικογράφος με το όνομα Λυσιώτης που έγραφε σε πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας πάντα εγκωμιαστικά σχόλια για μένα. Με βοήθησε πάρα πολύ να γίνω γνωστός εκτός Πάφου. Έκανα εξαιρετικά παιχνίδια στη πρώτη παρουσία της ομάδας στην Α’ Κατηγορία και άρχισαν να αποκτώ φήμη»

Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο του Ευαγόρα ;

« Έπαιρνα την μηχανή όταν ήμουν στρατιώτης και όπου και αν πήγαινα ο κόσμος του Ευαγόρα όταν με έβλεπε έτρεχε να με αγκαλιάσει, να με φιλήσει, να με κάνει να νιώσω όμορφα. Αγάπησα την ομάδα με πάθος και προσπαθούσα σε κάθε αγώνα να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Οι ποδοσφαιριστές τότε ήταν ινδάλματα για την κοινωνία. Οι φίλαθλοι και οι παίκτες ήμασταν φίλοι. Η Πάφος ήταν μικρή. Ένιωθα μεγάλη περηφάνεια για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Το 1953 ήμουν 5 χρονών και στο σπίτι άκουγα τις συζητήσεις που είχε ο πατέρας μου με συγγενείς. Μίλαγαν για τα κατορθώματα και τους αγώνες του. Πως κατάφερε να χαλάσει την γιορτή που θα έκανε στο Γ.Σ.Κ.Α η βασίλισσα. Τον αποκαλούσαμε Βαγόρα και θαυμάζαμε τις ικανότητες του. Δεν θα έπαιζα μπάλα αν δεν υπήρχε ο Ευαγόρας. Δεν θα πήγαινα στον ΑΠΟΠ. Υπήρχε εκτίμηση και σεβασμός από τον κόσμο της ομάδας. Δεν αλλάζω με τίποτα από εκείνη την ωραία εποχή»

Τι γινόταν στα τοπικά ντέρμπι ;

« Υπήρχε μεγάλος φανατισμός και ήταν ματς με πάθος και δύναμη για την νίκη. Υπήρχαν εξαιρετικοί παίκτες και στις δυο ομάδες που θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερα πράγματα στην καριέρα τους. Τα δίναμε όλα για την νίκη. Ο κόσμος ζούσε για αυτά τα παιχνίδια και περίμενε με αγωνία την ώρα του αγώνα. Για μια εβδομάδα δεν ασχολούμασταν με τίποτα άλλο. Στην Β’ Κατηγορία παίζαμε η ώρα 11 το πρωί. Έπρεπε να ξυπνήσω από τις 7 και να περίμενω να έρθουν να με πάρουν. Όταν παίζεις για την ομάδα και όχι για τα χρήματα τα δίνεις όλα»

Ποια ήταν η μεγαλύτερη σας στιγμή με τη φανέλα του Ευαγόρα ;

«Ο  διπλός αγώνας μπαράζ το 1967-68 με αντίπαλο την ΕΝΠ η οποία εκείνη την εποχή είχε εξαιρετικούς παίκτες. Το πρώτο ματς στην Πάφο ήρθε 0-0 και καταφέραμε να κερδίσουμε στο Παραλίμνι με 1-0. Είχα κάνει ένα από τα καλύτερα ματς της καριέρας μου. Παίξαμε με μεγάλο πάθος και αποφασιστικότητα και πετύχαμε κάτι που στην αρχή φάνταζε ακατόρθωτο να συμβεί. Η χαρά που δώσαμε στους φιλάθλους μας ήταν το κάτι άλλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως μας υποδέχθηκαν στην επιστροφή. Ήταν μια μεγάλη επιτυχία που ήρθε με πολύ σκληρή δουλεία και υπερπροσπάθεια των τότε παικτών του Ευαγόρα»

 

Πόσα χρόνια φορέσατε τη φανέλα του Ευαγόρα ;

« 6 χρόνια στα οποία έζησα μεγάλες στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ»

Πείτε μας την ιστορία της μεταγραφής σας στο ΑΠΟΕΛ.

«Κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να φύγω. Ήμουν 21 ετών και ήθελα να κάνω το μεγάλο βήμα στην καριέρα μου σε μια εποχή που δύσκολα μπορούσαν να γίνουν μεταγραφές. Το ΑΠΟΕΛ είχε δείξει έντονο ενδιαφέρον για να με αποκτήσει. Το 1968-69 ήρθαν άνθρωποι της ομάδας και με βρήκαν. Τότε για εμάς ήταν ένα όνειρο να μπορέσουμε να παίξουμε σε αυτές τις μεγάλες ομάδες που αποτελούνταν από σπουδαία ονόματα της εποχής. Ο Ευαγόρας δεν ήθελε να με δώσει και αναγκάστηκα να πάω στη Λευκωσία και να μείνω εκεί δυο χρόνια χωρίς να παίζω ποδόσφαιρο. Ζήτησα να φύγω αλλά στην συνέχεια αναγκάστηκα να επιστρέψω στην Πάφο και να παίξω άλλη μια χρονιά το 1969-70. Το καλοκαίρι πήγα στην Κερύνεια και έμεινα εκεί καθώς εργαζόμουν και στην πυροσβεστική της Πάφου. ‘Ήρθαν και με βρήκαν παράγοντες του ΑΠΟΕΛ.  Εξέφρασαν έντονο ενδιαφέρον για να με πάρουν στην  ομάδα. Τους ζήτησα να πάνε στον Ευαγόρα και να μιλήσουν για να τα βρούνε. Εγώ τους διαβεβαίωσα πως θέλω να παίξω στο ΑΠΟΕΛ και θα πιέσω όσο μπορώ για να γίνει η μεταγραφή. Με ρώτησαν από τον Ευαγόρα τι θέλω να γίνει και τους είπα θέλω να παίξω στο ΑΠΟΕΛ. Η μεταγραφή κόστισε 4.500 με 5.000 που ήταν μεγάλο ποσό για την εποχή. Πήρε 2.5000 ο Ευαγόρας, ένα μικρό ποσό  εγώ και το υπόλοιπο πήγε στα ενοίκια ενός μικρού δωματίου που είχα στην Λευκωσία ».

Ξαφνικά από τις αλάνες της Πάφου, τον Ευαγόρα, παίκτης του ΑΠΟΕΛ. Μεγάλη αλλαγή ; Πως ήταν η πρώτη σα εμπειρία εκεί ;

« Τότε το ΑΠΟΕΛ είχε πρόβλημα στην θέση του τερματοφύλακα και έψαχναν κάποιον που να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας μεγάλης ομάδας. Αγαπούσαν πάρα πολύ την ομάδα όλοι τους. Υπήρχε κλίμα ανάλογο με αυτό που έζησα στον Ευαγόρα. Ο κόσμος λάτρευε τους παίκτες . Η υποδοχή ήταν πολύ θερμή. Ένιωσα σαν να ήμουν στο ΑΠΟΕΛ 20 χρόνια. Κάναμε τα πρώτα μας φιλικά παιχνίδια στη Λύση το καλοκαίρι του 1970. Ο ΑΣΙΛ διοργάνωνε τουρνουά και η ομάδα έλαβε μέρος. Εκεί με είδε ο τότε προπονητής της Εθνικής ο  Άγγλος  Ρέι Γούντ που ήταν παλιός τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν οι πρώτοι μου αγώνες με το ΑΠΟΕΛ, του άφησα καλές εντυπώσεις και με κάλεσε μαζί με τους Βαρνάβα Χριστοφή της Νέας Σαλαμίνας, τον Μάκη Αλικβιάδη της ΕΠΑ και τον Ανδρέα Φιλώτα του Ολυμπιακού. Για μένα αυτό ήταν κάτι το απίστευτο. Να κάνω προπόνηση μαζί με μεγάλα ονόματα της εποχής. Έπαιξα στην Εθνική βασικός το 1971 με αντίπαλο την Ολλανδία που ήταν η μεγάλη δύναμη της εποχής. Είχε απίστευτους παίκτες»

Πως ήταν να είστε συμπαίκτης με τα ινδάλματα σας σε τόσο νεαρή ηλικία ;

"Το ΑΠΟΕΛ είχε εκείνη την εποχή σπουδαίους παίκτες. Υπήρχαν μεγάλα ονόματα όπως ο Ανδρέας Στυλιανού με καταγωγή από την Πάφο που με βοήθησε σε μεγάλο βαθμό να προσαρμοστώ γρήγορα στην ομάδα. Έμαθα πάρα πολλά δίπλα τους".

Ποιος ήταν ο ποιο φαντεζί παίκτης του ΑΠΟΕΛ ;

«Ο Ανδρέας Στυλιανού ήταν για μένα ο κορυφαίος παίκτης τη Κύπρου. Είχε τα πάντα σαν ποδοσφαιριστής»

Πότε η καριέρα σας άρχισε να παίρνει τα πάνω της ;

«Το ΑΠΟΕΛ είχε τελειώσει το πρωτάθλημα με 43 γκολ παθητικό. Με εμένα στην εστία δέχθηκε μόνο 18. Προπονητής ήταν ο Λαζαρής που ήταν εξαιρετικός προπονητής και δούλεψε πάρα πολύ μαζί μου. Με ανέβασε επίπεδο. Όταν ήρθα στο ΑΠΟΕΛ δεν βρήκα τίποτα έτοιμο. Έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά για να κερδίσω θέση βασικού στην ομάδα. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό και απέδειξα μέσα στο γήπεδο ότι μπορώ να είμαι η πρώτη επιλογή μιας μεγάλης ομάδας. Ο κόσμος του ΑΠΟΕΛ λάτρευε τους ποδοσφαιριστές και είχε μεγάλες απαιτήσεις. Πρέπει να μπορείς να αντέξεις την πίεση που υπάρχει, καθώς σε κάθε ματς οφείλεις να κερδίζεις. Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν ένα ντέρμπι με την Ομόνοια σε γεμάτο γήπεδο. Ήμουν πολύ καλός και κερδίσαμε με 4-2.»

Πόσα χρόνια φορέσατε τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ και ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές ;

« Έπαιξα 15 χρόνια και έζησα μεγάλες επιτυχίες με την ομάδα. Ξεχωρίζω το νταμπλ του 1972-1973 με προπονητή τον Πάνο Μάρκοβιτς. Την επόμενη χρονιά το 1973-74 κάναμε τότε για πρώτη φορά προετοιμασία στην Ελλάδα και ήμουν άτυχος καθώς είχα έναν τραυματισμό στο πόδι. Ξεκίνησε η σεζόν με τον Γιώργο Παντζιαρά τερματοφύλακα. Έπαιξε σε 9 παιχνίδια και δεν πήγε καλά η ομάδα. Ο Μάρκοβιτς τότε γύρισε και μου είπε μπες μέσα παίζεις εσύ. Αγωνίστηκα 16 ματς συνεχόμενα και δέχθηκα 3 γκολ. Ήμουν από τους κορυφαίους της ομάδας. Ανεβήκαμε στην Ά Εθνική. Το καλοκαίρι σε φιλικό αγώνα με τον Ολυμπιακό Πειραιώς στην Λύση ήμουν και πάλι βασικός. Τον είχα κερδίσει με την απόδοση μου. Δεν μπορούσε να με βγάλει από την ενδεκάδα. Σε ένα ματς με τον ΆΡΗ στην Θεσσαλονίκη έβγαλα κούραση και τότε μου είπε πως είναι καλύτερα να μην ξεκινήσω εγώ τον αγώνα αλλά ο Γιώργος Παντζιαράς. Ήμουν σύμφωνος με την απόφαση του γιατί χρειαζόμουν ανάσες από τα συνεχόμενα παιχνίδια. Του είπα να βάλει τον Γιώργο και δεν έχω πρόβλημα. ΄Μπήκε μέσα και έκανε ένα τρομερό ματς. Δεν μπορούσαν να σκοράρουν με τίποτα. Μας έβαλαν ένα γκολ στο τέλος με χίλια ζόρια και χάσαμε 1-0. Συνέχισε για ακόμα τρία ματς και στην συνέχεια έπαιξα ξανά εγώ βασικός. Αγωνίστηκα σε 32 αγώνες. Ήταν μια από τις καλύτερες σεζόν του ΑΠΟΕΛ στην ιστορία του. Η παραμονή της ομάδας στο πρωτάθλημα της Ά Εθνικής ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του Κυπριακού ποδοσφαίρου. Πήραμε 26 βαθμούς με 11 νίκες και 4 ισοπαλίες. Πήραμε τους περισσότερους βαθμούς από κάθε άλλη κυπριακή ομάδα. Πανηγύρισα 2 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα και μια παραμονή στην στην Ά εθνική. Έπαιξα σε τρεις από τους πέντε τελικούς και στον τέταρτο 20 λεπτά. Το ΑΠΟΕΛ είχε την καλύτερη ομάδα μετά από Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και ΑΡΗ.Θ. Χάναμε πολύ δύσκολα. Ήμασταν μια ομάδα με μόνο Κύπριους παίκτες»

Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σας προπονητές ;

« Ο Λαζαρής ήταν ο πιο αδικημένος προπονητής. Πήρε πρωτάθλημα, κύπελλά και ήταν δουλευταράς αλλά δεν τον ήθελαν μερικοί παίκτες της ομάδας. Ο Μάρκοβιτς επίσης ήταν κορυφαίος και ανέβασε το επίπεδο του ΑΠΟΕΛ. Έχτισε μια εξαιρετική ομάδα η οποία έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο. Αυτοί οι δυο ήταν οι κορυφαίοι. Στον Ευαγόρα έκανα δύο προπονήσεις και στο ΑΠΟΕΛ τρεις. Όταν ήρθε ο Μάρκοβιτς άλλαξαν τα πάντα. Κάναμε επαγγελματική δουλειά και μας δίδαξε πράγματα που δεν γνωρίζαμε μέχρι τότε ότι υπήρχαν στο ποδόσφαιρο»

Ποιοι ήταν οι κορυφαίοι Κύπριοι ποδοσφαιριστές εκείνης της εποχής ;

« Υπήρχαν πάρα πολλοί καλοί παίκτες σε όλες τις ομάδες. Θα αδικήσω σίγουρα κάποιους. Ο Ανδρέας Στυλιανού ήταν κορυφαίος, υπήρχε ο Στεφανή, ο Λεωνίδου, ο Νίκος Παντζιαράς, ο Αθάνατος που για εμένα ήταν από τους κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς που πέρασαν από το Κυπριακό ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστής με μυαλό. Μαζί με το Παντζιαρά ήταν από τα καλύτερα δίδυμα της χώρας. Ήξερα πάρα πολύ καλά όλους τους παίκτες όλων των ομάδων και μελετούσα πριν από τα ματς πως παίζει ο κάθε παίκτης. Έπαιξα με τον Κουρέα, τον Καλλή, τον Σταύρο Παπαδόπουλο. Βγήκαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές από όλες τις ομάδες»

Υπήρχε κάποιος αντίπαλος ποδοσφαιριστής που φοβόσασταν ;

« Υπήρχαν εξαιρετικοί επιθετικοί εκείνη την εποχή. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Βασιλειάδη του Απόλλωνα, τον Σταυρινό, τον Καιάφα, τον Ευθυμιάδη. Σπουδαίοι παίκτες και αδικημένοι. Αν έπαιζαν σήμερα με τις συνθήκες που υπάρχουν θα ήταν πολύ καλύτεροι από τότε»

 

Αντίπαλος με τον Ευαγόρα βρεθήκατε ποτέ στην καριέρα σας ;

" Έπαιξα αρκετές φορές και ήταν ένα ιδιαίτερο ματς για μένα. Είχα άγχος. Σε κανένα άλλο ματς δεν είχα τόση πίεση". 

Τι σας έμεινε από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;

« Η λατρεία του κόσμου του ΑΠΟΕΛ και του Ευαγόρα. Με αγκαλιάζουν όπου με συναντήσουν. Είναι δυο μεγάλες αγάπες. Αν γεννιόμουν ξανά πάλι θα ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο σε εκείνη την εποχή. Ήταν αγνό, υπήρχε το συναίσθημα. Έπαιζαν μπάλα αυτοί που το αγαπούσαν πραγματικά. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι παίκτες αλλάζουν πολλές ομάδες και δεν υπάρχει το δέσιμο που υπήρχε παλαιότερα με τους συλλόγους. Πας στο γήπεδο και βλέπεις 16 ξένους. Αυτό δεν αρέσει στον κόσμο και δεν πηγαίνει να δει αγώνες»

Έχετε άποψη για την ομάδα της Πάφου ;

« Είναι μια σπουδαία ομάδα με εξαιρετικούς παίκτες. Της λείπει το όνομα. Αν φορούσαν οι ποδοσφαιριστές της ,την φανέλα του ΑΠΟΕΛ θα ήταν πρώτη με διαφορά. Ελπίζω φέτος να κάνει την αρχή και να μπει στην 6αδα. Η Πάφος πρέπει να έχει μια ομάδα που να πρωταγωνιστεί στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Πάντα είχε καλούς παίκτες αλλά κάτι της έλειπε για να κάνει το μεγάλο βήμα. Τα τελευταία χρόνια έχει μια σταθερότητα και αυτό δείχνει πως είναι σε καλό δρόμο. Στην Πάφο πάντα υποτιμούσαν τους πολύ καλούς παίκτες που είχαν στις ομάδες τους»

Ταλέντα υπάρχουν σήμερα ;

« Υπάρχουν και είναι περισσότερα από παλιά αλλά χωρίς ευκαιρίες δεν μπορούν να δείξουν τίποτα. Και εμείς αν παίζαμε τώρα ποδόσφαιρο μπορεί να χανόμασταν».

Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας είπατε Κύριε Ηροδότου. Κλείνοντας την συνέντευξη, θα θέλαμε μέσω του Pafossports να στείλετε ένα μήνυμα στους φίλαθλο κόσμο της Πάφου.

«Θέλω να ευχαριστήσω τους φιλάθλους του Ευαγόρα αλλά και του ΑΠΟΕΛ για την μεγάλη αγάπη που έχουν επιδείξει προς το πρόσωπο μου όλα αυτά τα χρόνια. Στον Ευαγόρα πέρασα 6 φανταστικά χρόνια, ενώ στο ΑΠΟΕΛ έπαιξα 15 και εργάστηκα άλλα τόσα στα τμήματα υποδομής. Θέλω να στείλω θερμούς χαιρετισμούς σε όλο τον κόσμο και εύχομαι να υπάρχει υγεία και αγάπη σε όλους. Γνώρισα μεγάλες στιγμές ως ποδοσφαιριστής και νιώθω περήφανος που φόρεσα τη φανέλα δυο ιστορικών ομάδων»