Ο Κύπριος δεξιός αμυντικός η κεντρικός αμυντικός Χριστάκης Κοβής, γεννήθηκε στις 14 Νοεμβρίου του 1954, στην Αμμόχωστο. Έπαιξε ως αμυντικός για 11 χρόνια, αποκλειστικά στην Ανόρθωση. Έκανε 157 συμμετοχές και 15 γκολ για τον σύλλογο κατακτώντας 2 Κύπελλα το 1971 και το 1975. Αποτελεσματικός μπακ, μυαλωμένος, δυνατός, μαχητικός, πεισματάρης, έμελλε να αφήσει το στίγμα του στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Κέρδισε 4 διεθνής συμμετοχές με την Εθνική ομάδα.
Το Pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα της Ανόρθωσης, τον Χριστάκη Κοβή. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Αμμοχώστου, που φόρεσε αυτή τη φανέλα για 11 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Αμμοχώστου, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με τη φανέλα της Ανόρθωσης, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα, την Εθνική ομάδα, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Χριστάκης Κοβής μιλά για την σημερινή Ανόρθωση και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Ο Χριστάκης Κοβής είναι πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Αμμοχώστου, Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς ποδοσφαιριστές. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Χριστάκη Κοβή.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.
Κύριε Κοβή να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Πλέον ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο ;
Όχι. Δεν παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Βλέπω πολύ λίγα παιχνίδια από την τηλεόραση.
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου σήμερα ;
Δεν βλέπω Κυπριακό ποδόσφαιρο γιατί δεν μου αρέσει το θέαμα.
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Από το καιρό που χάθηκαν οι αλάνες και αντικαταστάθηκαν από τις ακαδημίες έχουν σταματήσει να βγαίνουν παίκτες. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα χρήματα. Εμείς στη δική μου εποχή, από 6 ετών παίζαμε μπάλα στις αλάνες. Εκεί μεγαλώσαμε.
Κύριε Κοβή, φορέσατε πολλά χρόνια τη φανέλα της Ανόρθωσης. Πως βλέπετε την παρουσία της στο ξεκίνημα του φετινού πρωταθλήματος ;
Ακόμη είναι νωρίς για να μπορέσεις να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα για τις πραγματικές δυνατότητες της φετινής Ανόρθωσης. Εύχομαι να έχουμε μια καλύτερη σεζόν.
Κύριε Κοβή επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για την δική σας πορεία στο ποδόσφαιρο. Από που κατάγεστε ;
Κατάγομαι από την Αμμόχωστο.
Γεννηθήκατε με μια μπάλα στα πόδια η στην πορεία αποφασίσατε να παίξετε ποδόσφαιρο ;
Ο πραγματικός Κοβής, ήταν ο θείος μου, ο αδελφός της μητέρας μου, ο Ιάκωβος Γεωργίου Κοβής, που είχε αφήσει τη δική του σφραγίδα στην Ανόρθωση. Ήταν ένας εξαιρετικός επιθετικός, που φόρεσε τη φανέλα της ομάδας από το 1954 έως και το 1963, κατακτώντας 5 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα. Εμένα το πραγματικό μου όνομα είναι Χριστάκης Νικολάου. Το Κοβής είναι παρατσούκλι. Μου έχει μείνει από μικρή ηλικία. Ο κόσμος δεν με γνωρίζει με το πραγματικό μου όνομα.
Που σας εντόπισε η Ανόρθωση ;
Όταν βρισκόμουν στην πρώτη τάξη του γυμνασίου, ο τότε προπονητής της Ανόρθωσης ο Τζίνα Σιμονόφσκι, ήθελε να κάνει ακαδημίες ποδοσφαίρου. Έκανε κάλεσμα στα παιδιά που ενδιαφέρονταν να δοκιμάσουν τη τύχη τους και πήγα. Ήμουν ο πρώτος παίκτης που επιλέγηκε. Το θυμάμαι ως τώρα. Ξεκίνησα από τα τμήματα υποδομής της Ανόρθωσης σε ηλικία 13 ετών και μετά όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ομάδας ο Πανίκος Ιακώβου, έφτιαξε ένα πολύ δυνατό σύνολο και σε κάποια στιγμή, η δικιά μου φουρνιά που ήταν στην ακαδημία, έπαιζε στην δεύτερη ομάδα, αλλά εγώ επειδή τότε δεν είχα κλίσει ακόμη τα 15 μου χρόνια, δεν είχα δικαίωμα συμμετοχής και στην θέση μου αγωνιζόταν ο Παναγιώτης Πιερής. Όταν έκλεισα τα 15, έγινα μέλος της δεύτερης ομάδας και το 1971, στα 17 μου χρόνια, μπήκα στην ανδρική με την οποία κατέκτησα και το πρώτο Κύπελλο της καριέρας μου.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από την Ανόρθωση ;
Εμάς τότε όλη μας η ζωή ήταν το ποδόσφαιρο. Τα βράδια κοιμόμασταν με μια μπάλα. Όλη μέρα με αυτό ασχολούμασταν. Ήταν η χαρά μας. Ζούσαμε για αυτό. Για μένα τουλάχιστον ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Δεν μπορούσα να μην πάω στο γήπεδο. Ούτε για μια μέρα. Ήθελα να πηγαίνω, να κάνω την προπόνηση μου και να παίζω ποδόσφαιρο.
Βρεθήκατε ξαφνικά με νέους συμπαίκτες. Πως ήταν μαζί σας οι ποιο παλιοί παίκτες της ομάδας ;
Ναι. Με βοήθησαν πάρα πολύ. Όταν ξεκίνησα την πορεία μου στην Ανόρθωση, είχαμε δυο αποδυτήρια. Ήταν αυτά της πρώτης ομάδας και της δεύτερης. Ενωμένα με μια πόρτα να τα χωρίζει. Όταν εγώ το 1971, μεταπήδησα και πήγα στα αποδυτήρια της ανδρικής, για μένα ήταν σαν να ζούσα ένα μεγάλο όνειρο. Ένιωθα σαν έναν παίκτη που κάνει μεταγραφή και πηγαίνει από μια μικρή ομάδα σε μια μεγαλύτερη. Αυτή η αλλαγή ήταν για μένα έντονη και συναρπαστική. Εκείνη την περίοδο, προπονητής στην Ανόρθωση ήταν ο Πανίκος Ιακώβου. Άρχισα σιγά-σιγά να εδραιώνω όλο και περισσότερο τη θέση μου στην βασική ενδεκάδα.
Εσείς προσωπικά πιστεύατε στον εαυτό σας η είχατε μέσα σας και την αμφιβολία ;
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους. Όμως εκείνη την εποχή, έπιανα πουλιά στον αέρα. Δεν καταλάβαινα θεό. Αφού ήμουν ο πρώτος δεξιός μπακ στην Κύπρο, που έβαζε 6-7 γκολ κάθε σεζόν. Για να είμαι ακριβής δεν ήμουν δεξιός αμυντικός αλλά επιθετικός. Ήμασταν μια φοβερή τριάδα που αποτελείτο από εμένα, τον Γιαννάκη Μάντη και τον Χρίστο Σολέα. Μου άνοιγαν χώρους και κατέβαινα συνέχεια από την άμυνα στην επίθεση. Έπαιξα μαζί τους την καλύτερη μου μπάλα στην Ανόρθωση. Διέθετα και ένα πολύ δυνατό πόδι που με βοηθούσε να πετυχαίνω πολλά γκολ από φάουλ.
Πόσο γρήγορα καταφέρατε να ξεχωρίσετε με τις ικανότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;
Μετά το 1971, την χρονιά που η Ανόρθωση είχε κατακτήσει το κύπελλο, άρχισα να καθιερώνομαι στο δεξί άκρο της άμυνας. Το 1972, είχα καταταγεί στον στρατό με αποτέλεσμα να χάσω την προετοιμασία. Μόλις απολύθηκα και επέστρεψα ανεπηρέαστος στις υποχρεώσεις μου, μετά την πάροδο περίπου ενός μηνός, μονιμοποιήθηκα στο βασικό σχήμα. Εκείνη την περίοδο είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ανόρθωσης ο Έλληνας προπονητής Στέφανος Πετρίτσης. Ήμουν αναντικατάστατος.
Σε ποια θέση καθιερωθήκατε ;
Ξεκίνησα την καριέρα μου στην Ανόρθωση ως δεξιός μπακ αλλά στην πορεία εκεί γύρω στο 1982, περίπου κατέληξα στη θέση του κεντρικού αμυντικού. Βασικά έπαιζα ως λίμπερο. Συνήθως όλοι οι ποδοσφαιριστές που ξεκινούν ως ακραίοι μπακ καταλήγουν στο τέλος στόπερ. Παρόμοια περίπτωση με μένα ήταν και ο Γιαννάκης Μέρτακκας. Ξεκίνησε ως δεξιός αμυντικός και κατέληξε σέντερ μπακ και εγώ δεξί μπακ. Ήταν παιχταράς. Εγώ τότε τους έλεγα πως δεν υπάρχει περίπτωση να παίξω μπάλα στην Ανόρθωση γιατί υπάρχει ο Μέρτακκας. Αποτελούσε το ποδοσφαιρικό μου ίνδαλμα. Μου άρεσε ο τρόπος παιχνιδιού του και ήθελα να του μοιάσω. Ακόμα και τώρα όταν τύχει να πάω στο Παραλίμνι, βρισκόμαστε και τα λέμε. Θυμόμαστε τα παλιά. Κάποια στιγμή κατέληξε στο κέντρο της άμυνας και εγώ πήρα τη θέση του στη δεξιά πλευρά.
Ποια ήταν τα πιο δυνατά σας ατού ;
Κοίταξε. Ήμουν πολύ δυνατός. Στην άμυνα δεν περνούσε εύκολα αντίπαλος παίκτης. Θα σου πω με κάθε ειλικρίνεια πως δεν είχα ιδιαίτερα ψηλή τεχνική κατάρτιση, αλλά ήμουν σχετικά καλός. Μπορούσα να παίξω παιχνίδι και να μην κάνω ούτε μια λάθος πάσα. Οι σέντρες και οι μακρινές μπαλιές που επιχειρούσα ήταν ακριβείας. Τα σουτ μου ήταν πραγματικοί κεραυνοί. Στην καριέρα μου σκόραρα πολλά γκολ από φάουλ.
Εκτός από το ταλέντο που είχατε χρειάστηκε να δουλέψετε και στην προπόνηση για να φθάσετε στην κορυφή ;
Κοίταξε να δεις. Στην δική μας εποχή δεν μπορούσες να βελτιωθείς και πάρα πολύ. Η τεχνική που κάναμε ήταν από το 0 έως το 1. Παραπάνω ήταν η αντοχή. Εγώ πάνω σε αυτό επένδυσα και σε συνδυασμό με το ταλέντο που είχα κατάφερα να εξελιχθώ για να μπορώ να εφαρμόζω στο γήπεδο όλα αυτά που έκανα τότε. Να παίρνω την μπάλα και να ανεβοκατεβαίνω διαρκώς από την μια εστία στην άλλη. Αυτό το έκανα 10 φορές σε κάθε παιχνίδι. Έπαιρνα την μπάλα και κατέβαινα την γραμμή. Για να το κάνεις αυτό θα πρέπει να διαθέτεις μεγάλη αντοχή.
Πως αντιμετωπίζατε την πίεση του κόσμου της Ανόρθωσης ειδικά όταν ήσασταν νέος ;
Όχι. Εκείνη την εποχή δεν καταλαβαίναμε από αυτά τα πράγματα. Δεν είχαμε ιδιαίτερη πίεση από τον κόσμο. Η Ανόρθωση ήταν μια οικογένεια. Την Κυριακή που ήταν το παιχνίδι, τα πρωί πηγαίναμε για φαγητό στο σωματείο. Και μετά στο γήπεδο πηγαίναμε με τα πόδια. Ένιωθα μεγάλη χαρά που έβλεπα τον κόσμο, να με αγκαλιάζει και να με αποθεώνει. Αυτές οι αναμνήσεις είναι αξεπέραστες.
Τι μπορούμε να πούμε για την Ανόρθωση της δική σας εποχής ;
Η Ανόρθωση της δικής μου εποχή ήταν μια εξαιρετική ομάδα. Αποτελείτο από ποιοτικούς Κύπριους ποδοσφαιριστές. Παίζαμε όμορφο ποδόσφαιρο. Πιστεύω πως αν δεν μεσολαβούσε η Τουρκική εισβολή είχαμε τις προϋποθέσεις για να μπορέσουμε να επιβάλουμε την κυριαρχία μας στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς όμως ο πόλεμος τα ανάτρεψε όλα. Η προτεραιότητα μας ήταν η επιβίωση του συλλόγου μας. Καταφέραμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε όρθια την Ανόρθωση και αυτό σίγουρα είναι κάτι που μας αφήνει απόλυτα ικανοποιημένους.
Πόσα χρόνια παίξατε στην Ανόρθωση ;
Φόρεσα την φανέλα της Ανόρθωσης από το 1970 έως και το 1985. Με ένα μικρό διάλειμμά 4 χρόνων, λόγω σπουδών στην Γυμναστική Ακαδημία Αθηνών στην Ελλάδα. Έπαιξα 137 παιχνίδια και σκόραρα 15 γκολ.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές ;
Τα δυο Κύπελλα που κατέκτησα με την Ανόρθωση. Το 1971 όταν κερδίσαμε με 1-0 την Ομόνοια στον επαναληπτικό και το 1975, όταν επικρατήσαμε με 3-2, της Ένωσης. Ήταν ο πρώτος τίτλος που κατακτούσαμε ως ομάδα μετά τον πόλεμο. Η συγκίνηση που νιώσαμε μετά το παιχνίδι ήταν ιδιαίτερα έντονη.
Γνωρίσατε πολλούς προπονητές. Ποιος σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον ;
Εγώ ότι έμαθα στο ποδόσφαιρο, κάποια βασικά πράγματα που δεν νομίζω να τα ξέρουν πολλοί, μου τα δίδαξε ο Πανίκος Ιακώβου. Ήταν και καθηγητής μου στο σχολείο.
Ποιος αντίπαλος σας δυσκόλευε περισσότερο ;
Οι Γιώργος Σαββίδης της Ομόνοιας και Στέλιος Πελεντρίτης της ΑΕΛ.
Όποτε παίζαμε με την Ομόνοια είχα άγχος. Την εποχή που σαν ομάδα ήταν πολύ δυνατή. Έκανα πολύ παρέα στην Εθνική με τους Κανάρη και Γκρέγκορι.
Ταχτικές υπήρχαν στην δική σας εποχή ;
Μόνο ο Πανίκος Ιακώβου καθόταν και μας μιλούσε για ταχτική. Αυτά που κάναμε εμείς ως τριάδα στην Ανόρθωση, εγώ, ο Γιαννάκης Μάντης και ο Χρίστος Σολέας, μας τα είχε μάθει ο Πανίκος Ιακώβου. Μας μάθαινε πως να έχει βάθος η άμυνα, πως να μαρκάρεις σωστά τον αντίπαλο, πως να καλύψεις, πως να βγεις οργανωμένα στην επίθεση.
Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα ; Να κοιτάξετε κάπου ψηλότερα ;
Εκείνη την εποχή είχε ακουστεί μια κουβέντα για το ΑΠΟΕΛ. Αλλά τότε αν δεν σε έδινε με μεταγραφή η ομάδα σου δεν μπορούσες να πας πουθενά. Θα έπρεπε να μείνεις εκτός αγωνιστικών χώρων για δυο χρόνια. Απλώς η αλήθεια είναι πως ήμουν αρκετά ευχαριστημένος στην Ανόρθωση και ποτέ μου δεν ζήτησα να φύγω από την ομάδα.
Τι θυμάστε από την παρουσία σας στην Εθνική ;
Με την Εθνική Κύπρου αγωνίστηκα σε 4 αγώνες, το 1975 με προπονητή τον Πάμπο Αβρααμίδη. Έπαιξα στις εκτός έδρας ήττες με 5-0, από την Αγγλία και 4-0, από την Τσεχοσλοβακία καθώς και στα εντός έδρας ματς με Αγγλία στο 0-1 και με Πορτογαλία στο 0-2. Το ποιο έντονο συναίσθημα το ένιωσα στην εκτός έδρας αναμέτρηση με την Αγγλία. Στο πρώτο ημίχρονο, εγώ είχα κάνει μια κούρσα από την άμυνα μας προς την αντίπαλη εστία. Το Γουέμπλει ήταν τότε το μεγαλύτερο γήπεδο. Ήταν 120 μέτρα και πραγματικά μέχρι να επιστρέψω πίσω μου είχε βγει η πίστη. Το ποιο εντυπωσιακό ήταν ότι δεν μπορούσες να ακούσεις τον συμπαίκτη που ήταν δίπλα σου, από τις φωνές των Άγγλων φιλάθλων. Ζούσαν τόσο έντονα το ματς με αποτέλεσμα να μην ακούς το παραμικρό.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο της Ανόρθωσης ;
Τα πήγαινα πολύ καλά. Ο κόσμος με συμπαθούσε και φρόντιζε να μου το δείχνει σε κάθε στιγμή. Ειδικά ο πρόεδρος μας ο Πελεκάνος με είχε σαν τον γιο του. Ήταν όλοι δίπλα μου συνεχώς. Δεν έχω κανένα παράπονο.
Όταν βάζατε για πρώτη φορά τη φανέλα της Ανόρθωσης φανταζόσασταν πως θα είχατε αυτή την πορεία στο ποδόσφαιρο ;
Δεν το σκέφτηκα ποτέ μου έτσι. Η Ανόρθωση ήταν μια μεγάλη ομάδα, εύπορη και το μόνο που ήθελα τότε ήταν να παίξω καλό ποδόσφαιρο. Αυτή ή πορεία ήταν σύντομή λόγο του πολέμου. Έφυγα για σπουδές, ήρθα ξανά πίσω στην ομάδα και δεν κάθισα ποτέ να αναλύσω τόσο πολύ το τι έχω πετύχει στην καριέρα μου με τη φανέλα της Ανόρθωσης. Αν δεν ήταν ο πόλεμος τα πράγματα για όλους μας θα ήταν πολύ καλύτερα.
Τι σας έχει μείνει από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Η αγάπη και η αναγνώριση του κόσμου. Αυτό είναι το ποιο σημαντικό που κέρδισα από το ποδόσφαιρο. Και οι φιλίες που έκαναν με κάποιους παλιούς συμπαίκτες και αντίπαλους ποδοσφαιριστές.
Υπάρχει επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες ;
Συναντιόμαστε ταχτικότατα μέσω του Συνδέσμου Παλαίμαχων Ποδοσφαιριστών της Ανόρθωσης. Οι σχέσεις μας βρίσκονται στο καλύτερο τους σημείο.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας έχετε πει κύριε Κοβή. Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη θα θέλαμε μέσω του pafossports.blogspot.com να στείλετε το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο της Ανόρθωσης και της Κύπρου γενικότερα.
Ο κόσμος πρέπει πάντα να στέκετε δίπλα στην ομάδα. Ελπίζω φέτος να έχουμε μια πολύ καλύτερη πορεία από πέρσι. Εύχομαι καλή επιτυχία στην Ανόρθωση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου