Ο Κύπριος δεξιός αμυντικός Νίκος Πατίκκης, γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου του 1955, στην Λευκωσία. Αγωνιζόμενος στη θέση του αμυντικού, έκανε μεγάλη καριέρα στην Ομόνοια και είναι μέχρι και σήμερα από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας με τα περισσότερα τρόπαια, 11 πρωταθλήματα, 4 κύπελλα και 5 σούπερ καπ. Στα 13 χρόνια της επαγγελματική του καριέρας αγωνίστηκε αποκλειστικά στους πράσινους της Λευκωσίας, έχοντας 333 συμμετοχές και 22 γκολ. Συνολικά υπήρξε 23 φορές διεθνής. Ένας από τους κορυφαίους δεξιούς αμυντικούς στην ιστορία του Κυπριακού ποδοσφαίρου. Πολύ σταθερός και δυνατός παίκτης, αλλά με καθαρά μαρκαρίσματα, ενέπνεε σιγουριά στους συμπαίκτες του και σεβασμό στους αντιπάλους του. Εξαιρετικό δεξί μπακ, από τα καλύτερα που έχει αναδείξει η χώρα μας. Κυριαρχούσε απόλυτα στην δεξιά πλευρά χάρη στη ταχύτητα του, την αντίληψη των φάσεων που τον διέκρινε και την ικανότητα του στα τάκλιν. Επίσης είχε και πολύ καλή τεχνική που του επέτρεπε να βγαίνει μπροστά και να γίνεται επικίνδυνος με τις φαρμακερές σέντρες που επιχειρούσε.
Το pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα της Ομόνοιας, τον Νίκο Πατίκκη. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Λευκωσίας, που φόρεσε αυτή τη φανέλα για 13 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν, πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Λευκωσίας, πως έζησε την παρουσία του με την Ομόνοια στην Α΄ Κατηγορία, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα, τι θυμάται από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Νίκος Πατίκκης μιλά για την σημερινή Ομόνοια και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Ο Νίκος Πατίκκης είναι πραγματικά μια εμβληματική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λευκωσίας. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παλιοί παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς παίκτες. Όλοι κάτι έχουν να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Ο Νίκος Πατίκκης ζει με την οικογένεια του στην Λευκωσία, συμμετέχει ως πρόεδρος με την ομάδα παλαίμαχων της Ομόνοιας, παρακολουθεί από κοντά την πορεία της ομάδας και όπως λέει νιώθει σαν στο σπίτι του όταν είναι στο γήπεδο, έστω σαν θεατής στης εξέδρες. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του μεγάλου Νίκου Πατίκκη.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου
Κύριε Πατίκκη να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο;
Είμαι απλός φίλαθλος και μου αρέσει να βλέπω πολλά παιχνίδια από την τηλεόραση.
Πηγαίνετε στο γήπεδο ;
Αρκετά συχνά.
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;
Το επίπεδο σήμερα είναι καλύτερο σε σχέση με αυτό της δικής μου εποχής υπάρχουν όμως πολλά περιθώρια βελτίωσης. Δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Περιμένω περισσότερα πράγματα.
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Ταλέντα υπάρχουν πρέπει όμως να αξιοποιηθούν σωστά. Για να βελτιωθούν τα ταλέντα πρέπει να παίζουν. Δεν γίνεται να αγωνίζονται περιστασιακά αλλά να έχουν αυξημένο χρόνο συμμετοχής και παρουσίας στην ομάδα. Κάθε εβδομάδα πρέπει να αγωνίζονται. Πρέπει να στηρίξουμε τα νέα παιδιά με τα καλά τους και τα κακά τους για να μπορέσουν να βελτιωθούν και να εξελιχθούν.
Κύριε Πατίκκη φορέσατε 13 χρόνια τη φανέλα της Ομόνοιας. Πως βλέπετε την παρουσία της στο φετινό πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας ;
Θα μπορούσε η Ομόνοια να έχει καλύτερη παρουσία στο πρωτάθλημα. Δεν έγιναν με εξαίρεση 1-2 παίκτες οι κατάλληλες μεταγραφικές κινήσεις έτσι ώστε να ενισχυθεί η ομάδα όσο θα έπρεπε για να παρουσιαστεί πιο δυνατή. Υπήρχαν τραυματισμοί βασικών ποδοσφαιριστών που στοίχησαν στην πορεία της ομάδας αλλά θέλω να πιστεύω πως στην συνέχεια η Ομόνοια θα ανακάμψει και θα μπορέσει να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Ποια ομάδα πιστεύεται θα πάρει το πρωτάθλημα ;
Η υπόθεση τίτλος είναι ανοιχτή και τα πάντα μπορούν να συμβούν. Δύσκολα μπορούν να γίνουν προβλέψεις από τώρα. Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη και τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. Αν η Ομόνοια ενισχυθεί, παρουσιαστεί καλύτερη και πιο βελτιωμένη είναι ικανή να πάρει το πρωτάθλημα παρά την απόσταση που την χωρίζει από την κορυφή στην παρούσα φάση.
Κύριε Πατίκκη επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για τη δική σας πορεία στα γήπεδα. Είστε γέννημα θρέμμα από την Λευκωσία ;
Εγώ κατάγομαι από τον Τράχωνα κοινότητα της επαρχίας Λευκωσίας (Μετά την Τούρκικη εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία).
Σε ποια ηλικία μπαίνει στην ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Έπαιζα μπάλα από πολύ μικρός ωστόσο στην ηλικία των 15 ετών αποφάσισα τελεσίδικα ότι θέλω να παίξω ποδόσφαιρο.
Ήσασταν πάντα Ομόνοια ;
Από μικρό παιδί είχα βάλει στην καρδιά μου μόνο την Ομόνοια.
Που σας εντόπισε η Ομόνοια ;
Στα 15 μου έπαιξα με την ομάδα του χωριού μου τον Τράχωνα σε έναν τελικό τοπικού πρωταθλήματος της Λευκωσίας στον οποίο είχα κάνει μια εξαιρετική εμφάνιση. Με είχαν παρακολουθήσει από κοντά άνθρωποι για λογαριασμό του ΑΠΟΕΛ, του Ολυμπιακού και του Ορφέα Λευκωσίας και είχαν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους για να με εντάξουν στο δυναμικό τους. Εγώ όταν τελείωσε το παιχνίδι πήγα στο σπίτι μου χωρίς να υποσχεθώ τίποτα σε κανέναν. Στο σπίτι μου βρισκόταν ο πατέρας μου με τον αθλητικό δημοσιογράφο Ντίνο Θεοδώρου με τον οποίο είχα στενούς οικογενειακούς δεσμούς. Τους είπα τι είχε συμβεί και το ενδιαφέρον που υπήρχε γύρω από το όνομα μου από τους υποψήφιους συλλόγους. Τότε μετά από συζήτηση ο Ντίνος Θεοδώρου πήρε την πρωτοβουλία μου έδωσε χρήματα για να βγάλω φωτογραφίες και αφού είχε εγγυηθεί για το μέλλον μου με πήρε από το χέρι για να με πάει στα τμήματα υποδομής της Ομόνοιας για να ενταχθώ. Πήγα για πρώτη φορά προπόνηση το 1970-71 και μονιμοποιήθηκα σχετικά γρήγορα στην εφηβική ομάδα.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από την Ομόνοια ;
Ήταν πολύ καλές αλλά έλεγα στον εαυτό μου πως για να μπορέσω να παίξω μπάλα στην Ομόνοια πρέπει να δουλέψω πάρα πολύ σκληρά με υπομονή και επιμονή. Ήμουν ένας ταλαντούχος ποδοσφαιριστής που ξαφνικά βρέθηκα σε μια μεγάλη ομάδα με μεγάλες απαιτήσεις και έντονο ανταγωνισμό μεταξύ των παικτών. Υπήρχαν εκείνη την εποχή στην Ομόνοια μεγάλα ονόματα με έντονη προσωπικότητα και ξεχωριστή ποιότητα. Ήταν μια γεμάτη ομάδα και δεν ήταν εύκολο για ένα νέο παιδί που είχε έρθει από ένα μικρό χωριό της Λευκωσίας να κερδίσει θέση ανάμεσα τους. Το έβαλα μέσα μου, πίστεψα στο εαυτό μου και με πειθαρχία και υπακοή κατάφερα να καθιερωθώ στην ομάδα. Πήγα στην Ομόνοια αποφασισμένος να κάνω τα πάντα προκειμένου να πετύχω όπως και έγινε.
Από τις αλάνες της Λευκωσίας υποψήφιος παίκτης σε μια μεγάλη ομάδα όπως η Ομόνοια. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση για εσάς ;
Ήταν μεγάλη πρόκληση. Ήμουν ο μοναδικός από όλο το χωριό που είχα την ευκαιρία να παίξω ποδόσφαιρο στην Ομόνοια. Έπαιζα στην δεύτερη ομάδα και μετά την προπόνηση το ταξί με έπαιρνε στο σπίτι μου με αποτέλεσμα να αρχίσω να αποκτώ φήμη, να γίνομαι γνωστός κάτι που μου έδωσε το κίνητρο να δουλέψω ακόμη περισσότερο για να μπορέσω να κερδίσω μια θέση στην ανδρική ομάδα. Όταν αυτό έγινε απέκτησα άλλη ψυχολογία, ανέβηκε το ηθικό μου και πίστεψα περισσότερο στον εαυτό μου αν και γνώριζα πως το να είσαι μέλος της πρώτης ομάδας της Ομόνοιας ανέβαζε τις ευθύνες μου και τον βαθμό δυσκολίας.
Ποιος ήταν ο πρώτος σας δάσκαλος στο ποδόσφαιρο ;
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου-Έσσο ήταν ο άνθρωπος που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο ξεκίνημα της καριέρα μου. Με πήρε στην πρώτη ομάδα από την δεύτερη, με πίστεψε, μου έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστώ και με καθοδήγησε ιδανικά στα πρώτα μου βήματα στο ποδόσφαιρο. Ήταν ένας σπουδαίος παίκτης με ξεχωριστό χαρακτήρα που βοήθησε σε μεγάλο βαθμό πολλά νέα παιδιά να σταθούν με επιτυχία στην Ομόνοια και να κάνουν καριέρα σε ψηλό επίπεδο. Αγαπούσε με πάθος την Ομόνοια και τους παίκτες της.
Ποιοι ήταν οι πρώτοι σας συμπαίκτες ;
Ο Φίλιππος Δημητρίου, ο Τάκης Μαυρής, ο Κόκος Αντωνίου, ο Σπας Τζεβίζοφ, ο Κλέιτος Ερωτοκρίτου, ο Νίκος Χαραλάμπους, ο Σάββα Γκρέγκορι, ο Σωτήρης Καιάφας, ο Μάριος Πραξιτέλους, ο Δράκος, ο Κανάρης, ο Π.Ιακώβου, ο Κοντογιώργης, ο Τσίκκος, ο Δήμος Ελευθεριάδης. Μια εξαιρετική φουρνιά που έγραψε την δική της μεγάλη ξεχωριστή ιστορία στο ποδόσφαιρο της Κύπρου.
Ξεχωρίσατε με τις ικανότητες σας σχετικά νωρίς παρά τη σχετική δυσκολία ;
Είχα ραγδαία εξέλιξη στην καριέρα μου. Είχα παίξει για δυο χρόνια στην δεύτερη ομάδα της οποίας ήμουν αρχηγός. Πήρα δύο φορές το πρωτάθλημα και την δεύτερη φορά το κατακτήσαμε στην Μόρφου ταυτόχρονα με την πρώτη ομάδα. Το 1974 μετά την αιχμαλωσία μου στην Τουρκία επέστρεψα στην Κύπρο και αμέσως έπαιξα στην πρώτη ομάδα με μεγάλη επιτυχία. Σε διάστημα 6 με 8 μηνών κλήθηκα στην Εθνική. Μου έφτιαχνε την ψυχολογία το γεμάτο γήπεδο με οπαδούς της ομάδας μας, μου έδινε φτερά για να πετάξω και προσπαθούσα πάντα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό για να αφήσω τους φιλάθλους μας ικανοποιημένους. Στα 19 μου είχα γίνει βασικό κομμάτι της Ομόνοιας. Δεν με ενδιάφερε τόσο πολύ το προσωπικό όφελος η τα χρήματα. Το πρώτο μου μέλημα ήταν να ματώνω τη φανέλα που φορούσα και να είμαι χρήσιμος και ωφέλιμος για την ομάδα.
Χρήματα υπήρχαν στο ποδόσφαιρο της δικής σας εποχής ;
Δεν μπορεί να γίνει σύγκριση του τότε με το σήμερα. Όταν κάναμε 4 νίκες τον μήνα παίρναμε καλά χρήματα για την εποχή αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έφταναν τα σημερινά δεδομένα.
Ήσασταν πάντα δεξιός αμυντικός ;
Στην δεύτερη ομάδα στα 15 μου χρόνια είχα αγωνιστεί ως δεξιός ακραίος επιθετικός, στα χαφ, κεντρικός αμυντικός και βρέθηκα στην πρώτη ομάδα ως δεξιός μπακ. Με καθιέρωσε σε αυτή τη θέση ο Ανδρέας Κωνσταντίνο-Έσσο.
Ποια ήταν τα δυνατά σας ατού ;
Έπαιζα με μεγάλο πάθος, μαχητικότητα, δύναμη, είχα φυσικές δυνάμεις, σταθερότητα, ενέπνεα σιγουριά στην ομάδα, είχα καλή τεχνική, ταχύτητα, καλή αντίληψη και μπορούσα με χαρακτηριστική ευκολία να ανεβοκατεβαίνω από την μια εστία στην άλλη. Μπορούσα με συχνότητα να δημιουργήσω προβλήματα στους αντιπάλους μου είτε με σέντρες είτε σκοράροντας ο ίδιος. Είχα καλή επαφή με τα δίκτυα και ήμουν παίκτης με ισορροπία τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Είχα μπαλιά ακριβείας και δεν μπορούσε αντίπαλος επιθετικός να μου ξεφύγει εύκολα. Είχα πάθος με το ποδόσφαιρο, το λάτρευα για αυτό και προσπαθούσα καθημερινά με σκληρή δουλειά να βελτιώνω τις αδυναμίες μου και να εξελίσσομαι. Όταν παίζεις άλλωστε σε μια μεγάλη ομάδα όπως η Ομόνοια δεν έχεις το περιθώριο να επαναπαυτείς.
Ήσασταν μέλος μιας ομάδας που σάρωσε τους τίτλους για πολλά συνεχόμενα χρόνια στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Ποια ήταν τα στοιχεία που την έκαναν τόσο ξεχωριστή ;
Η πειθαρχία που είχε η ομάδα και ο κόσμος της. Όταν μπαίνεις σε ένα κατάμεστο γήπεδο και βλέπεις σε κάθε παιγνίδι τον κόσμο να ζει με πάθος το κάθε ματς σου δίνει την ψυχολογία για να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό κατά τη διάρκεια του αγώνα. Παίζεις με μεγαλύτερο πάθος και αποφασιστικότητα. Δεν θέλεις να τους απογοητεύσεις με τίποτα. Η Ομόνοια εκείνης της εποχής είχε 25 παίκτες ισάξιους που ο ένας έλεγε στον άλλο εγώ είμαι καλύτερος. Ήταν μια γεμάτη ομάδα σε όλες τις θέσεις που σε κάθε προπόνηση γινόταν πραγματική μάχη για μια θέση στο βασικό σχήμα. Υπήρχε έντονος αλλά υγιής ανταγωνισμός μεταξύ των παικτών που αυτό λειτουργούσε προς όφελος του συνόλου. Υπήρχε ένα πλούσιο ρόστερ με πολλές επιλογές που δεν άφηναν τα προβλήματα από τις κάρτες η τους τραυματισμούς να την επηρεάσουν. Δημιουργήσαμε ένα δυνατό και δεμένο σύνολο με σταθερό κορμό για πολλά χρόνια που κατάφερε να αποκτήσει χημεία και ομοιογένεια. Παίζαμε με κλειστά μάτια και ξέραμε πολύ καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου κάτι που διευκόλυνε πάρα πολύ τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε η ομάδα μέσα στο γήπεδο.
Πως διαχειριζόσασταν την πίεση του πρωταθλητισμού ;
Είναι μια δύσκολη διαδικασία την οποία μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι καλύτερα με την πάροδο του χρόνου. Αν θέλεις να παίξεις σε ψηλό επίπεδο πρέπει να μάθεις να ζεις με την πίεση και τις ευθύνες που υπάρχουν τόσο από την ομάδα όσο και από τον κόσμο. Από την στιγμή που έβαζα την στολή της Ομόνοιας και πατούσα στο χορτάρι του γηπέδου μου έφευγε το άγχος και άλλαζε η ψυχολογία μου. Ξέραμε πολύ καλά πως έπρεπε να τα δώσουμε όλα για την νίκη. Αυτός ήταν πάντοτε ο στόχος μας. Είχε καλλιεργηθεί στα αποδυτήρια της ομάδας η νοοτροπία του νικητή.
Πόσα χρόνια παίξατε στην Ομόνοια ;
Έπαιξα 13 χρόνια από το 1974 μέχρι το 1987.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές με την Ομόνοια ;
Στην Ομόνοια πέτυχα όλα όσα ονειρεύεται ένας ποδοσφαιριστής όταν βρίσκεται στο ξεκίνημα της καριέρας του. Κέρδισα 11 Πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 5 Σούπερ Καπ. Μια πορεία γεμάτη τίτλους και επιτυχίες. Φόρεσα τη φανέλα αυτή σε 333 συμμετοχές, σκόραρα 22 φορές, και είχα 18 παρουσίες στις Ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Ήμουν μέλος μιας πολύ δυνατής ομάδας που έπαιζε όμορφο και επιθετικό ποδόσφαιρο και είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς συμπαίκτες δίπλα μου τόσο σε ποιότητα όσο και σε χαρακτήρα. Η Ομόνοια μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω σε ψηλό επίπεδο και να καθιερωθώ στην εκτίμηση του κόσμου. Σε 13 χρόνια παρουσίας μου στην ομάδα πήρα 11 πρωταθλήματα. Είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να συμβεί. Χάσαμε τον τίτλο μόνο δυο φορές το 1980 και το 1986 για ένα γκολ.
Αγαπημένος προπονητής ;
Ο Βασίλ Σπάσοφ ήταν ο προπονητής που ξεχώριζε περισσότερο από όλους τόσο με τον χαρακτήρα του όσο και με τις ικανότητες του. Άφησε την δική του σφραγίδα στην ομάδα.
Δυσκολότερος αντίπαλος ;
Ο δυσκολότερος από όλους ήταν Ο Τάκης Αντωνίου του ΑΠΟΕΛ. Είχαμε κάνει μαζί αιχμάλωτοι στην Τουρκία και ψυχολογικά δεν μπορούσα να παίξω εναντίον του. Ήταν ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής, έξυπνος, ντριπλέρ αλλά ο κυριότερος λόγος που δεν μπορούσα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό ως αντίπαλος του ήταν η κοινή μας περιπέτεια στην Τουρκία.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο της Ομόνοιας ;
Πιστεύω πως ήμουν από τα αγαπημένα παιδιά των φιλάθλων της Ομόνοιας. Κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα.
Δεν μπήκατε ποτέ στον κόπο να πάτε σε μια ομάδα στο εξωτερικό κάπου ψηλότερα ;
Είχα πρόταση να πάω στην Ελλάδα από την ΑΕΚ Αθηνών αλλά ούτε καν συζητήθηκε από την τότε διοίκηση της ομάδας. Η πρόταση αυτή ήρθε στα 21 προς 22 μου χρόνια σε μια περίοδο που η καριέρα μου είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω της.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα μεγάλα παιχνίδια ;
Για μας τους ποδοσφαιριστές της Ομόνοιας δεν άλλαζε κάτι στα μεγάλα ματς. Βλέπαμε όλους τους αντιπάλους μας με τον ίδιο σεβασμό. Δεν τους υποτιμούσαμε αλλά από την άλλη δεν είχαμε ούτε φόβο, ούτε αγωνία. Προσπαθούσαμε να είμαστε ήρεμοι, να μην έχουμε τραυματισμούς, να έχουμε καθαρό μυαλό και όσο το δυνατόν να είμαστε πιο έτοιμοι την ώρα του παιχνιδιού. Είχαμε μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες μας.
Τακτικές υπήρχαν ;
Υπήρχαν αλλά όχι στο βαθμό που υπάρχει σήμερα. Υπήρχαν περισσότερο τα προσωπικά μαρκαρίσματα. Μιλούσε περισσότερο ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα των παικτών.
Τι θυμάστε από την παρουσία σας στην Εθνική Κύπρου ;
Στην Εθνική Κύπρου είχα την τύχη και την τιμή να παίξω σε 23 αγώνες. Ήταν μια περίοδος που ήμασταν μια ομάδα με περιορισμένες δυνατότητες και δεν ήταν εύκολο να ανταγωνιστούμε στα ίσα άλλες Εθνικές που είχαν μεγαλύτερη ποιότητα και περισσότερη εμπειρία από εμάς. Εμείς ήμασταν ημιεπαγγελματίες και αντιμετωπίζαμε ομάδες με επαγγελματίες παίκτες. Αυτή ήταν μια σημαντική διαφορά που έπαιζε τον ρόλο της. Πάντα όμως δίναμε τον καλύτερο μας εαυτό σε κάθε αγώνα παρά τις δυσκολίες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Έπαιξα 10 χρόνια και μόνο όταν ήμουν τραυματίας δεν με καλούσαν στην Εθνική.
Τι σας έμεινε από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Μου έχει μείνει η απέραντη αγάπη του κόσμου.
Τι μπορούμε να πούμε για τους ποδοσφαιριστές των δεκαετιών του 1970 και του 1980 που κατά κύριο λόγο παίξατε ποδόσφαιρο ;
Παίξαμε ποδόσφαιρο σε δύσκολες εποχές και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Υπήρχαν ποδοσφαιριστές που δεν έτυχαν της αναγνώρισης που θα έπρεπε για την αξία τους. Ο κόσμος δεν είχε την δυνατότητα να βγάλει ολοκληρωμένη άποψη για την αξία του κάθε ποδοσφαιριστή γιατί δεν υπήρχε η προβολή που υπάρχει σήμερα από την τηλεόραση. Οι σοβαροί τραυματισμοί δεν άφησαν πολλούς παίκτες να κάνουν την καριέρα που θα ήθελαν και ανάλογα με τις προοπτικές τους καθώς δεν υπήρχε η κατάλληλη επιστημονική υποστήριξη που έχουν σήμερα οι ποδοσφαιριστές. Ήταν μια φουρνιά ποιοτικών ποδοσφαιριστών που θα μπορούσαν με τις σημερινές συνθήκες να κάνουν πολύ μεγαλύτερα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Ήταν σίγουρα αδικημένοι σε σχέση με το ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Βρισκόσαστε οι παλαίμαχοι παίκτες, τα λέτε λίγο για τα παλιά, για τις αναμνήσεις από τα ωραία χρόνια της νιότης ;
Εμείς σαν παλαίμαχοι της Ομόνοιας είμαστε πολύ καλά οργανωμένοι. Υπάρχει ο Όμιλος Παλαίμαχων της Ομόνοιας που ιδρύθηκε το 2000 και για περίπου 20 χρόνια με πρόεδρο τον αείμνηστο τον Νίκο Χαραλάμπους είχαμε αναπτύξει έντονη δραστηριότητα σε πολλούς τομείς. Διοργανώσαμε στην Κύπρο συναυλίες με μεγάλους καλλιτέχνες από την Ελλάδα, δώσαμε πολλούς φιλικούς αγώνες με αντίστοιχες ομάδες παλαίμαχων παικτών και προσπαθούσαμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ωφέλιμοι γίνεται για την κοινωνία. Μετά τον θάνατο του Νίκου Χαραλάμπους ανέλαβα εγώ ως πρόεδρος των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών της Ομόνοιας, έχουμε στεγάσει τα γραφεία μας στο οίκημα του συλλόγου, έχουμε τοποθετήσει εκεί όλα μας τα τρόπαια και ο στόχος μας είναι όταν μας το επιτρέψει η πανδημία να επιστρέψουμε στους ρυθμούς που μας είχε συνηθίσει η κοινωνία.
Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας είπατε κύριε Πατίκκη. Κλείνοντας τη συνέντευξη θα θέλαμε μέσω του pafossports να στείλετε το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο της Ομόνοιας και ευρύτερα της Κύπρου ;
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο της Ομόνοιας αλλά και στην ομάδα για την διαχρονική αγάπη και στήριξη που δείχνει προς το πρόσωπο μου ακόμη και σήμερα. Παράλληλα θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για τον σεβασμό που δείχνουν όλοι οι φίλαθλοι της Κύπρου και όλων τον ομάδων προς το άτομο μου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου