Ο Κύπριος κεντρικός αμυντικός Κλείτος Ερωτοκρίτου, γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1958 στη Λευκωσία. Αναμφισβήτητα ο κορυφαίος Κύπριος αμυντικός της γενιάς του, έκανε 29 εμφανίσεις για την Εθνική Κύπρου, όντας ένας από τους λίγους Κύπριους ποδοσφαιριστές που έχουν παίξει σε ολόκληρη την επαγγελματική του σταδιοδρομία αποκλειστικά για μια ομάδα. Μέλος της ομάδας της Ομόνοιας, για το σύνολο της 12ετούς ποδοσφαιρικής του καριέρας, αποτελεί έναν από τους πλέον εξέχοντες ποδοσφαιριστές που φόρεσαν την φανέλα της και εξελίχθηκε σε έναν εξαιρετικό αμυντικό και συνάμα φυσικό αρχηγό και ηγέτη της πράσινης ομάδας. Μαέστρος στο κέντρο της άμυνας, είναι ένας από τους πληρέστερους αμυντικούς στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου. Παίκτης εγκεφαλικός, υπήρξε πολύ δυναμικός και αποτελεσματικός στις επεμβάσεις του, αποτελώντας εγγύηση για όλη την ομάδα. Ήρεμος εντός και εκτός γηπέδων. Κατέκτησε 9 πρωταθλήματα (1976, 1977, 1978, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1987), 4 κύπελλα (1980, 1981, 1982, 1983) και 5 Σούπερ καπ. Συμμετείχε σε 331 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις με την Ομόνοια, πετυχαίνοντας 25 γκολ. Για δυο συνεχόμενες σεζόν το 1980 και το 1981 αναδείχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής της Κύπρου και το 1987 ανακηρύχθηκε αθλητής ήθους.
Ο Κλείτος Ερωτοκρίτου ένας από τους κορυφαίους Κύπριους Κεντρικούς Αμυντικούς όλων των εποχών τίμησε με την παρουσία του την Ομόνοια. Μέσω του Κώστα Ιωάννου, ο βετεράνος άσσος μίλησε στο pafossports για το παρελθόν του στους πράσινους και αναφέρθηκε στα πάντα γύρω από την καριέρα του. Η συνέντευξη πήρε σύντομα χαρακτήρα αφήγησης, με το ήθος που τον διέκρινε από τα χρόνια της καριέρα του και με αρκετή ειλικρίνεια.
Κύριε Ερωτοκρίτου να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο ;
Παρακολουθώ πάρα πολύ συχνά τόσο το Κυπριακό όσο και το Αγγλικό πρωτάθλημα.
Πως αξιολογείται το επίπεδο του Κυπριακού ποδοσφαίρου ;
Έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου και αυτό φαίνεται και από την παρουσία των ομάδων μας στην Ευρώπη. Θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι από το επίπεδο ωστόσο αυτό που μας στενοχωρεί είναι η μικρή παρουσία Κύπριων ποδοσφαιριστών στο πρωτάθλημα μας.
Ταλέντα βλέπετε να υπάρχουν στην Κύπρο ;
Είμαστε μια χώρα που αγαπά με πάθος το ποδόσφαιρο και αυτός είναι ένας λόγος που πάντα θα υπάρχουν ταλέντα στην Κύπρο. Υπάρχουν πάρα πολλά νέα παιδιά σε όλες της ακαδημίες που έχουν μεγάλες δυνατότητες και προοπτικές και θα πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία να παίξουν ποδόσφαιρο. Πρέπει να τους δείξουμε περισσότερη εμπιστοσύνη.
Πως βλέπετε την παρουσία της Ομόνοιας στο φετινό πρωτάθλημα της Α' Κατηγορίας ;
Το επίπεδο της Ομόνοιας τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε πολύ ψηλό επίπεδο κάτι που φαίνεται και από τα αποτελέσματα. Πιστεύω πως και φέτος η ομάδα θα έχει ανάλογη πορεία στο πρωτάθλημα και παρά τις ατυχίες που είχε μέχρι τώρα είναι σε θέση να ανακάμψει και να διεκδικήσει μέχρι τέλους το πρωτάθλημα.
Επιτρέψετε μου Κύριε Ερωτοκρίτου να σας ρωτήσω τώρα κάποια πράγματα για τη δική σας πορεία στα γήπεδα. Από που κατάγεστε ;
Κατάγομε από την Βατυλή, κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου.
Σε πια ηλικία μπαίνει στην ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκα από το δημοτικό και ήμουν μέλος στην ομάδα του σχολείου μου.
Ποια ήταν η πρώτη σας ομάδα ;
Η Ομόνοια Βατυλής η ομάδα του χωριού μου.
Που σας εντόπισε η Ομόνοια ;
Με την ομάδα του χωριού μου είχα αρκετές επιτυχίες στο τοπικό πρωτάθλημα της Αμμοχώστου. Είχα αρχίσει να ξεδιπλώνω τις αρετές μου με αποτέλεσμα να αρχίσουν να έρχονται προτάσεις από ομάδες της Α΄ Κατηγορίας. Στην ηλικία των 12 ετών υπήρξε ενδιαφέρον αρχικά απόν τον ΑΣΙΛ που την τότε εποχή ήταν ανάμεσα στις τρεις μεγαλύτερες ομάδες προπολεμικά του ποδοσφαίρου μας, στην συνέχεια ήρθε πρόταση από την Ανόρθωση που με ήξεραν από την παρουσία μου στο αγροτικό πρωτάθλημα, και η τελευταία πρόταση που ήρθε ήταν από την Νέα Σαλαμίνα στα 14 μου χρόνια. Προπονητής μου στην ομάδα του χωριού μου ήταν ο Ανδρέας Κοντεάτης, παλιός παίκτης της Σαλαμίνας και εκεί που όλα ήταν έτοιμα για να βρεθεί η χρυσή τομή, εκδηλώθηκε ενδιαφέρον από τους ανθρώπους την Ομόνοιας που παρακολουθούσαν συνεχώς την εξέλιξη μου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μάλιστα τη σεζόν 1971-72 είχαμε παίξει φιλικό ματς με την αναπληρωματική ομάδα της Ομόνοιας και τους είχα αφήσει καλές εντυπώσεις με αποτέλεσμα όταν άκουσαν το ενδιαφέρον από πλευράς της Σαλαμίνας να κινηθούν αστραπιαία και να με αποκτήσουν. Ο πατέρας μου ήταν φίλαθλος της Ομόνοιας και ήθελε αν αποφάσιζα να παίξω ποδόσφαιρο αυτό να γινόταν μόνο για την ομάδα της Λευκωσίας. Συναντηθήκαμε με τους παράγοντες της Ομόνοιας και συμφωνήσαμε να ενταχθώ στην ομάδα όταν θα τελείωνα το Γυμνάσιο μετά από 3 χρόνια. Θα πήγαινα στην Λευκωσία για περαιτέρω σπουδές. Η πρόταση της Νέας Σαλαμίνας εκείνη τη εποχή έφτανε στις 500 λίρες που ήταν τεράστιο ποσό ικανό να αγοράσεις καινούργιο αυτοκίνητο.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από την Ομόνοια ;
Όταν πήγα στην Ομόνοια την πρώτη φορά έκαναν προπόνηση στο ίδιο γήπεδο, το παλιό ΓΣΠ, τόσο η ανδρική όσο και η δεύτερη ομάδα του συλλόγου. Σε ένα κατάμεστο γήπεδο με 5.000 και 6.000 κόσμο. Για μένα που ερχόμουν από ένα μικρό χωριό της Αμμοχώστου ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Συνάντησα παίκτες που αποτελούσαν ινδάλματα της παιδικής μου ηλικίας και αυτό αποτελούσε μια εμπειρία που πρώτη φορά ζούσα στην ζωή μου.
Πόσο εύκολη η δύσκολη ήταν η προσαρμογή σας στην ομάδα ;
Προσαρμόστηκα πολύ εύκολα. Μου είχαν δείξει από την αρχή μεγάλη αγάπη και εμπιστοσύνη, τόσο η διοίκηση της ομάδας όσο και το τεχνικό επιτελείο γιατί είχαν διαπιστώσει το μεγάλο ταλέντο που είχα. Με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ και μάλιστα μου είχα δώσει την δυνατότητα μετά το τέλος της προπόνησης να παίρνω ταξί και να με παίρνει στο χωριό μου κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής, αλλά ιδιαίτερα σημαντικό για μένα.
Πόσο σας βοήθησε στην εξέλιξη σας η κοινή σας παρουσία με μεγάλα ονόματα της εποχής ;
Εγώ πήγα στην Ομόνοια το 1973. Κάναμε προπόνηση στην Μιά Μηλιά, στο ιδιόκτητο γήπεδο της Ομόνοιας και εκεί υπήρχαν ποδοσφαιριστές της εμβέλειας του Σωτήρη Καϊάφα, του Νίκου Χαραλάμπους, του Ανδρέα Κανάρη, του Κόκου Αντωνίου, του Σάββα Γκρέγκορι, ποδοσφαιριστές που άφησαν εποχή στο Κυπριακό ποδόσφαιρο, και οι παίκτες της νέας φουρνιά της Ομόνοιας. Την ίδια εποχή στην ομάδα είχαμε δυο εξαιρετικούς Ρουμάνους ποδοσφαιριστές τους Μιχαήλ Μοκανό και τον Κωνσταντιν Φραντζίλα που είχαν παίξει σε Παγκόσμιο Κύπελλο και είχαν δοκιμαστεί σε ψηλότερο επίπεδο. Όταν έχεις δίπλα σου όλους αυτούς τους σπουδαίους παίκτες σε αξία τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην βελτιωθείς και εσύ.
Καταφέρατε σχετικά νωρίς να δείξετε τις δυνατότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;
Το 1975 στα 17 μου είχα καταφέρει να παίξω στην πρώτη ομάδα και η εξέλιξη μου ήταν γρήγορη. Σε ένα παιγνίδι με αντίπαλο τον Ολυμπιακό το οποίο είχαμε κερδίσει με 1-0 πήρα την θέση του Νίκου Χαραλάμπους που είχε τραυματιστεί στην ωμοπλάτη. Είχα παίξει 5 παιχνίδια, με ανεβασμένη ψυχολογία και είχα αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις.
Ήσασταν πάντα κεντρικός αμυντικός ;
Το 1976 σε ένα παιχνίδι με το ΑΠΟΕΛ ξεκίνησα σαν χαφ στην πορεία όμως παρουσιάστηκε η ανάγκη να παίξω στο κέντρο της άμυνας γιατί είχαν τραυματιστεί ο Παύλος Δράκος και ο Πάμπος Κοντογιώργης. Κλήθηκα να τους αντικαταστήσω από την τότε τεχνική ηγεσία της Ομόνοιας και είχα αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Η διαφορά που είχα με τους τότε αμυντικούς του Κυπριακού πρωταθλήματος οι οποίοι απλά έδιωχναν την μπάλα ήταν η δυνατότητα που είχα να οργανώσω το επιθετικό κομμάτι της ομάδα από πίσω με χαρακτηριστική ευκολία. Έπαιζα με άνεση, είχα καλή τεχνική και είχα αρχοντικό στυλ στο παιχνίδι μου. Ήταν κάτι πρωτοφανές για το Κυπριακό ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής. Το αποτέλεσμα ήταν μετά το παιχνίδι να με καλέσει στην Εθνική ομάδα ο τότε προπονητής της, ο Πανίκος Κρυστάλλης σε ηλικία 18 ετών.
Ποιος ήταν ο πρώτος σας δάσκαλος στο ποδόσφαιρο ;
Σημαντικό ρόλο στα πρώτα βήματα της καριέρα μου είχαν αρχικά ο πατέρας μου που πίστευε πάρα πολύ σε εμένα και ασχολείτο συνεχώς μαζί μου για να βελτιωθώ. Στην συνέχεια είχα την τύχη να έχω προπονητή, στα 12 μου χρόνια τον πρώην ποδοσφαιριστή της Ομόνοιας τον Δρόσο Καλοθέου, τον Αντώνη Σκαλιώτη που είχε παίξει ποδόσφαιρο στην ΑΛΚΗ και φυσικά τον Ανδρέα Κοντεάτη. Είχα την τύχη να έχω από πολύ μικρός δίπλα μου ανθρώπους που με βοήθησαν και με καθοδήγησαν ιδανικά στα πρώτα μου βήματα. Στην Ομόνοια αυτός που με πίστεψε από την πρώτη στιγμή ήταν ο Ανδρέας Κωνσταντίνου που για μένα είναι από τους ανθρώπους που έχουν μεγάλη προσφορά στο Κυπριακό ποδόσφαιρο.
Ποια ήταν τα δυνατά σας ατού ;
Μου είχαν δώσει το προσωνύμιο του Αυτοκράτορα και με παρομοίαζαν με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ της Εθνικής Γερμανίας. Με χαρακτήριζε η άνεση στο παιχνίδι μου, είχα καλή τεχνική, ψυχραιμία, ηρεμία και σωστή τοποθέτηση. ΄Είχα ηγετικά προσόντα σαν παίκτης και το γεγονός ότι ξεκίνησα ως χαφ μου έδωσε τη δυνατότητα να μπορώ να οργανώνω εξαιρετικά το παιχνίδι της ομάδα μου από πίσω. Έπαιρνα την μπάλα από την άμυνα και ξεκινούσα την επίθεση προς την αντίπαλη περιοχή κάτι που ήταν πρωτόγνωρο για την εποχή. Τα 25 γκολ που πέτυχα δείχνουν και την ευχέρεια που είχα στο σκοράρισμα και μάλιστα χωρίς πέναλτι.
Πως αντιμετωπίζατε την πίεση που είχε η ομάδα για συνεχόμενες νίκες και τίτλους ;
Στα 10 χρόνια που έπαιξα στην Ομόνοια πάντα κατακτούσα τίτλους. Η πίεση αυτή που όντως υπάρχει είναι μεγάλη στην αρχή. Μαθαίνεις όμως με την πάροδο του χρόνου να το διαχειρίζεσαι θετικά προς όφελος δικό σου και της ομάδας και να αντέχεις τις δυσκολίες που έχει ο πρωταθλητισμός. Απέκτησα μετά τα πρώτα δυο με τρία χρόνια την νοοτροπία του νικητή και αυτό είχε εξαιρετικά αποτελέσματα τόσο για μένα τον ίδιο όσο και για την ομάδα.
Είχατε πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ομάδα που σάρωνε τους τίτλους στο πέρασμα της. Ποια ήταν τα στοιχεία εκείνα που την έκαναν τόσο ξεχωριστή ;
Κατά την άποψη μου αυτό που την έκανε να ξεχωρίζει ήταν η αυστηρή πειθαρχία που υπήρχε στα αποδυτήρια της ομάδας. Υπήρχαν αυστηροί κανόνες για όλους τους ποδοσφαιριστές ανεξαρτήτως του ονόματος που κουβαλούσε ο κάθε ένας από μας. Δεν υπήρχαν εξαιρέσεις και εκπτώσεις κάτι που βοηθούσε στην ομαλή λειτουργία της ομάδας. Η αυστηρή πειθαρχία εξελίχθηκε σε αυτοπειθαρχία που μας βοηθούσε να μπαίνουμε στο γήπεδο με την σωστή νοοτροπία και με σεβασμό στους αντιπάλους μας. Αναλαμβάναμε την ευθύνη απέναντι στον κόσμο δίνοντας σε κάθε αγώνα τον καλύτερο μας εαυτό για την νίκη. Όταν βλέπεις να σε ακολουθεί τόσος κόσμος, με μεγάλο πάθος και αγάπη για την ομάδα έχεις την υποχρέωση να μπαίνεις στο γήπεδο απόλυτα έτοιμος, συγκεντρωμένος και αποφασισμένος να δώσεις το άπαν των δυνάμεων σου για την νίκη. Δεν θέλεις με τίποτα να στεναχωρήσεις τους φιλάθλους σου και να τους στείλεις στα σπίτια τους πικραμένους γιατί δεν έπαιξες καλά η δεν ήσουν προσηλωμένος 100% στο παιχνίδι. Κάθε ποδοσφαιριστής έχει της καλές και της κακές του μέρες πρέπει όμως πάντα να τα δίνει όλα στο γήπεδο. Οι συνεχόμενες νίκες και οι κατακτήσεις τίτλων μας έδιναν μεγάλη αυτοπεποίθηση ότι είμαστε ικανοί για πολύ μεγάλα πράγματα.
Πόσα χρόνια φορέσατε τη φανέλα της Ομόνοιας ;
Στην Ομόνοια έπαιξα ποδόσφαιρο 12 χρόνια από το 1975 ως το 1987.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές με την Ομόνοια ;
Με την Ομόνοια κέρδισα 9 Πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 5 Σούπερ Καπ, έπαιξα στην Ευρώπη απέναντι σε μεγάλους συλλόγους, έγινα διεθνής 28 φορές με την Εθνική Κύπρου. Πέτυχα όλα όσα ονειρεύεται ένας ποδοσφαιριστής. Είχα μια καριέρα γεμάτη τίτλους και προσωπικές διακρίσεις. Ο κάθε τίτλος που κατέκτησα με την Ομόνοια είχε την δική του ξεχωριστή σημασία. Υπάρχει η ηθική ικανοποίηση ότι έχεις προσφέρει και εσύ με την σειρά σου το δικό σου λιθαράκι στις χρυσές σελίδες του συλλόγου. Είναι κάτι που δεν μπορεί να εξαργυρωθεί με κανένα χρηματικό έπαθλο. Νιώθουμε ακόμη και σήμερα την μεγάλη αγάπη του κόσμου η οποία είναι διαχρονική. Σε όλη την Κύπρο όπου και αν πάμε εισπράττουμε τον σεβασμό και την αναγνώριση από τον κόσμο.
Δεν μπήκατε ποτέ στον κόπο να πάτε σε κάποια άλλη ομάδα κυρίως στο εξωτερικό ;
Στα 21 μου χρόνια είχα αναδειχθεί ποδοσφαιριστής της χρονιάς κάτι που ήταν πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής. Το βραβείο αυτό δινόταν κυρίως σε παίκτες μεγαλύτερης ηλικίας. Είχα πάρει αυτή την τιμητική διάκριση για δυο συνεχόμενες χρονιές το 1980 και το 1981. Το 1987 ανακηρύχθηκα αθλητής ήθους. Όλες αυτές οι διακρίσεις και επιτυχίες σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είχαν ως αποτέλεσμα να εκδηλωθεί ενδιαφέρον και από τις 5 μεγάλες ομάδες της Ελλάδας, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναικό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης. Με ζητούσαν συνεχώς μέχρι τα 26 μου χρόνια κάθε 6 μήνες χειμώνα και καλοκαίρι αλλά η Ομόνοια ήταν ανένδοτη. Δεν συζητούσε καν το ενδεχόμενο να με παραχωρήσει. Μάλιστα την ίδια περίοδο τη σεζόν 1979-80 όταν είχαμε παίξει με το Άγιαξ υπήρχε ενδιαφέρον και από τον σύλλογο της Ολλανδίας να με εντάξει στο δυναμικό του, που εκείνη την εποχή ήταν ο αυτοκράτορας του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, γιατί είχε κατακτήσει 3 συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών. Μια ομάδα που αποτελείτο από σπουδαίους παίκτες που άφησαν εποχή στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Και πάλι όμως δεν βρέθηκε η χρυσή τομή για να γίνει η μεταγραφή καθώς η Ομόνοια δεν ήθελε να με αφήσει να φύγω από την ομάδα.
Αγαπημένος προπονητής ;
Εγώ είχα συνεργαστεί στην Ομόνοια κατά τη διάρκεια της καριέρα μου μόνο με προπονητές που προέρχονταν από την Βουλγάρικη σχολή ποδοσφαίρου. Είχα εξαιρετική σχέση με όλους. Αυτός όμως που ήταν ποιο πάνω από όλους ήταν ο Βασίλ Σπάσοφ. Ένας σύγχρονος προπονητής που ήξερε πάρα πολύ καλά όλα τα μυστικά του ποδοσφαίρου. Η μετέπειτα παρουσία του στην Εθνική Κύπρου επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Επί ημερών του πετύχαμε το ανεπανάληπτο 1-1 με την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Εθνική Ιταλίας.
Δυσκολότερος αντίπαλος ;
Δεν υπήρχε κάποιος που να με δυσκόλευε πάρα πολύ. Υπήρχαν όμως αντίπαλοι Κύπριοι επιθετικοί που ήθελα να αγωνίζομαι μαζί τους. Μου έδιναν μεγαλύτερο κίνητρο να τους περιορίσω η να μην τους αφήσω να κάνουν το παιχνίδι τους. Όπως ο Γιώργος Πέτρου του ΑΠΟΕΛ που είχε το προσωνύμιο Καλκαντέρα και ο Φοίβος Βραχίμης της Ανόρθωσης που ήταν ένας πολύ επικίνδυνος και απρόβλεπτος ποδοσφαιριστής που ήθελε προσοχή για ενενήντα λεπτά. Μου άρεσε να είμαι αντίπαλος τους γιατί απέναντί σε αυτούς τους ποιοτικούς παίκτες είναι που φαίνεται και η δική σου αξία. Είναι σε τέτοιες στιγμές που κερδίζεις τον σεβασμό και την εκτίμηση των αντιπάλων σου.
Τι γινόταν πριν από τα ντέρμπι ;
Την εποχή εκείνη για εμάς ντέρμπι ήταν μόνο με το ΑΠΟΕΛ. Είχαμε τέτοιας δυναμικής ομάδα που συνήθως τα υπόλοιπα παιχνίδια του πρωταθλήματος τα κερδίζαμε στα πρώτα 25 με 30 λεπτά του πρώτου ημιχρόνου. Το ΑΠΟΕΛ είχε μια εξίσου ισχυρή ομάδα με πολύ ποιοτικούς παίκτες και όταν παίζαμε μαζί τους γίνονταν πραγματικές μάχες σώμα με σώμα. Τις περισσότερες φορές όμως τους κερδίζαμε με αποτέλεσμα να παίρνουμε και τους τίτλους. Υπήρχαν πάρα πολύ δυνατές ομάδες όπως ήταν ο Απόλλωνας, η ΑΕΛ, η Ανόρθωση, ο Πεζοπορικός τις οποίες όμως καταφέρναμε συνήθως να τις κερδίζουμε χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Σε ένα κρίσιμο παιχνίδι με τον Πεζοπορικό προς το τέλος του πρωταθλήματος, που θα κρινόταν ο τίτλος είχαμε κερδίσει με 7-0.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο της Ομόνοιας ;
Εγώ προσωπικά είχα μια άψογη σχέση με τον κόσμο της ομάδας σε όλα τα χρόνια της ποδοσφαιρικής μου σταδιοδρομίας. Ήμουν ένας άνθρωπός που έτρεφε απεριόριστο σεβασμό για τον κόσμο της Ομόνοιας και έφτασα στο σημείο στο τελευταίο χρόνο της καριέρα μου, που είχαν αρχίσει τα προβλήματα με τον τραυματισμό μου να μπαίνω στο γήπεδο με ενοχλήσεις κάτι που δεν μου επέτρεπε να έχω καλά πατήματα στον αγωνιστικό χώρο. Παρόλα αυτά όμως από την στιγμή που έβλεπα κατάμεστα γήπεδα από φιλάθλους της ομάδας μας, γινόμουν θηρίο, ξεχνούσα τους πόνους και έδινα τα πάντα για την νίκη. Έχω μια παθολογική αγάπη με τον κόσμο της Ομόνοιας μέχρι σήμερα και την εισπράττω όπου και αν βρεθώ.
Τι θυμάστε από την παρουσία σας στην Εθνική ομάδα ;
Από την Εθνική ομάδα έχω πολύ ευχάριστες αναμνήσεις. Είχα την τύχη να είμαι συμπαίκτης με μεγάλους ποδοσφαιριστές που διέθεταν εξαιρετικό χαρακτήρα. Αγαπούσαν την Εθνική ομάδα με πάθος. Είχα μια συνεχόμενη παρουσία στην Εθνική για 8 χρόνια χάνοντας ουσιαστικά μόνο ένα παιχνίδι με αντίπαλο την Σουηδία λόγο τραυματισμού και ήμουν παρτενέρ με τον Νίκο Παντζιαρά στο κέντρο της άμυνας. Δεν είναι τυχαίο που μέχρι σήμερα έχουμε αναπτύξει μια εξαιρετική σχέση. Υπήρχαν παίκτες στην Εθνική ομάδα της εμβέλειας του τερματοφύλακα της ΑΕΛ του Ανδρέα Κωνσταντίνου, του Φανή του Πεζοπορικού, του Βραχίμη της Ανόρθωσης, του Μαυρουδή της ΑΕΛ, του Γιαγκουδάκη του Απόλλωνα, μια πλειάδα ποιοτικών ποδοσφαιριστών που κράτησαν ψηλά την σημαία της Εθνικής. Πάντα είχαμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλες ομάδες καθώς με εξαίρεση την Μάλτα την οποία κερδίζαμε συνεχώς, δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή άλλες Εθνικές ίδιας δυναμικής με εμάς. Παρόλα αυτά καταφέραμε να φέρνουμε αρκετά συχνά πολύ καλά αποτελέσματα όπως για παράδειγμα με την Εθνική Ιταλίας με την οποία ήρθαμε ισόπαλοι 1-1 έξι μήνες μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στην έδρα μας με τη παρουσία 25.000 οπαδών μας στις εξέδρες. Ένα μήνα μετά ακολούθησε η ισοπαλία με την Τσεχοσλοβακία που την εποχή εκείνη ήταν ανάμεσα στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Ένα άλλο παιχνίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν με το πολύ ισχυρό Βέλγιο εκτός έδρας από το οποίο χάσαμε 3-2, δεχόμενοι το γκολ της ήττας στα τελευταία 5 λεπτά της αναμέτρησης.
Είχα άψογη συνεργασία με όλους τους ποδοσφαιριστές που είχα την τύχη να έχω δίπλα μου τόσο στην Ομόνοια όσο και στην Εθνική. Αυτόν όμως που ξεχωρίζω περισσότερο από όλους είναι ο Νίκος Παντζιαράς με τον οποίο παίξαμε μαζί πολλά χρόνια στην Εθνική συνθέτοντας ένα εξαιρετικό δίδυμο κεντρικών αμυντικών για την ομάδα της Κύπρου. Βρισκόμασταν στο ίδιο επίπεδο, είχαμε αναπτύξει μια πολύ καλή χημεία και με την πάροδο του χρόνου μαθαίνοντας πολύ καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου βρισκόμασταν στον αγωνιστικό χώρο με κλειστά μάτια. Ήταν ένας από τους λίγους ποδοσφαιριστές που πραγματικά θα ήθελα να έχω συμπαίκτη μου στην Ομόνοια. Αν ήμασταν μαζί πιστεύω θα κάναμε θαύματα.
Ποια ήταν η χειρότερη στιγμή της καριέρα σας ;
Ο σοβαρός τραυματισμός που είχα στα 28 μου χρόνια. Στην καλύτερη φάση της ποδοσφαιρική μου σταδιοδρομίας. Ήμουν ψημένος, έτοιμος και δεν χρειαζόμουν πολλά πράγματα για να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο σε ψηλό επίπεδο. Μέχρι εκείνη την στιγμή είχα στην πλάτη μου 9 πρωταθλήματα, ήμουν βασικός στην Εθνική, είχα γευτεί πολλές προσωπικές διακρίσεις και είχε έρθει η ώρα που θα έπαιζα ποδόσφαιρο ξεκούραστα για τα επόμενα 7 με 8 χρόνια. Ήρθε αυτός ο σοβαρός τραυματισμός όταν βρισκόμουν στο απόγειο της καριέρας μου και με υποχρέωσε να τερματίσω το ποδόσφαιρο. Παρά την ατυχία μου, νιώθω ικανοποίηση που ο κόσμος με είδε να αποχωρώ από τους αγωνιστικούς χώρους σε εξαιρετική κατάσταση. Δεν φθάρηκα.
Τι σας έχει μείνει από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Οι πολύ γλυκές και αξέχαστες στιγμές που γνώρισα μέσα από το ποδόσφαιρο. Η καθολική αναγνώριση και εκτίμηση από τους φιλάθλους όλων των ομάδων στην Κύπρο. Σαν αμυντικός στην καριέρα μου πήρα μόνο μια κίτρινη κάρτα και ξεχώριζα πάντα για τον χαρακτήρα και το ήθος μου κάτι που εκτιμήθηκε από συμπαίκτες και αντιπάλους. Όλη αυτή η αναγνώριση και ο σεβασμός μου γεμίζουν τη ψυχή με ικανοποίηση. Μετά από 36 χρόνια που έχω σταματήσει το ποδόσφαιρο ο κόσμος εξακολουθεί να μου δείχνει την αγάπη του. Είναι κάτι ανεπανάληπτο και με ευχαριστεί το γεγονός ότι εισπράττω την αγάπη από όλους τους φιλάθλους ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων.
Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας είπατε κύριε Ερωτοκρίτου. Κλείνοντας τη συνέντευξη θα θέλαμε να στείλετε μέσω του pafossports το δικό σας μήνυμα στον κόσμο της Ομόνοιας και ευρύτερα της Κύπρου.
Πρώτα από όλα θέλω να στείλω ένα μήνυμα στον κόσμο της αγαπημένης μου ομάδας και να τους πω πως για μένα η Ομόνοια θα είναι πάντα μια ιδεολογία και τους καλώ να συνεχίσουν να βρίσκονται δίπλα στον σύλλογο με την ίδια αγάπη και προσήλωση όπως έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Πρέπει να δείχνουν εμπιστοσύνη στους παίκτες και την τεχνική ηγεσία της ομάδας και να τους βοηθούν να φτάσουν στην επίτευξη των στόχων τους. Παράλληλα όσον αφορά τον ποδοσφαιρικό κόσμο της Κύπρου θέλω να τους πω πως για μένα το ποδόσφαιρο σημαίνει πολιτισμός και θα πρέπει όσοι ασχολούνται με το άθλημα να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό προκειμένου να αφήσουν ικανοποιημένο τον κόσμο. Πρέπει οι φίλαθλοι της Κύπρου να δουν το ποδόσφαιρο ως διασκέδαση και διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητας και όχι πεδίο για αντιπαραθέσεις και αντιπαλότητα. Έχουμε υποχρέωση μετά το τέλος των παιχνιδιών όλα να τα αφήνουμε πίσω μας και να επικρατεί η ψυχραιμία και η λογική. Το ποδόσφαιρο μπορεί να μας χαρίσει όμορφές αναμνήσεις και να μας κάνει να ξεχαστούμε από τις δύσκολες στιγμές της ζωής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου