Ο Κύπριος επιθετικός Γιώργος Πέτρου, γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1958, στην Αλάμπρα κοινότητα της επαρχίας Λευκωσίας. Ένας τρομερά αξιόπιστος επιθετικός που όλοι έτρεμαν μέσα στην περιοχή. Διακρίθηκε τόσο στον αέρα, όσο και με την εξαιρετική αποτελεσματικότητα του με τη μπάλα στα πόδια. Βασιζόμενος στη πολύ καλή τεχνική του κατάρτιση, το άψογο κοντρόλ του, ενώ ήξερε να παίζει με "πλάτη" τους αντίπαλους αμυντικούς. Διέθετε δυνατό σουτ, αίσθηση του γκολ και αγωνιστική οξυδέρκεια, πάντα κάνοντας τα πιο έξυπνα και απλά πράγματα στο γήπεδο. Έπαιξε μεταξύ των ετών 1974 και 1983 για διάφορους συλλόγους συμπεριλαμβανομένων, του ΑΠΟΕΛ, του Πεζοπορικού, της Ομόνοιας Αραδίππου και του Ολυμπιακού Λευκωσίας. Ευτύχησε να κερδίσει αρκετούς τίτλους και χρίσθηκε μια φορά διεθνής. Πανηγύρισε την κατάκτηση ενός Πρωταθλήματος (1979-80) και τριών Κυπέλλων (1976,1978,1979).
Το pafossports ταξιδεύει σήμερα στη Λευκωσία φιλοξενώντας μια παλιά δόξα του ΑΠΟΕΛ τον Γιώργο Πέτρου. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Λευκωσίας που φόρεσε αυτή τη φανέλα για 9 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Λευκωσίας, πως έζησε τη παρουσία του με το ΑΠΟΕΛ στο πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας, τι θυμάται από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα.
Ο Γιώργος Πέτρου είναι πραγματικά μια εμβληματική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λευκωσίας. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς παίκτες. Όλοι κάτι έχουν να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Ο Γιώργος Πέτρου ζει στην Λευκωσία με την οικογένεια του, συμμετέχει στην ομάδα παλαίμαχων του ΑΠΟΕΛ και παρακολουθεί από κοντά την αγαπημένη του ομάδα. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Γιώργου Πέτρου.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.
Κύριε Πέτρου από που κατάγεστε ;
Από την Αλάμπρα.
Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Στα 15 μου χρόνια είχα ενταχθεί στην εφηβική ομάδα του ΑΠΟΕΛ.
Που σας εντόπισε το ΑΠΟΕΛ ;
Όλα έγιναν εντελώς τυχαία. Εγώ με τον ξάδερφο και μετέπειτα συμπαίκτη μου στο ΑΠΟΕΛ τον Ανδρέα Σταύρου παίζαμε ποδόσφαιρο στην ομάδα του χωριού μας και ήμασταν από τα παιδιά που ξεχώριζαν με το ταλέντο τους από πολύ μικρή ηλικία. Μια μέρα πήραμε την απόφαση να πάμε να δοκιμαστούμε σε μια από τις ομάδες της Λευκωσίας. Ο μοναδικός τρόπος που υπήρχε εκείνη την περίοδο για να μεταβούμε από την Αλάμπρα προς την Λευκωσία ήταν να πάρουμε το λεωφορείο. Ξεκινήσαμε με σκοπό να πάμε να δοκιμαστούμε στον Ολυμπιακό γιατί πιστεύαμε πως θα μπορούσαμε πιο εύκολα να βρούμε θέση στην ομάδα. Όταν φθάσαμε στο παλιό ΓΣΠ, συναντήσαμε στα αποδυτήρια κάποιον εργαζόμενο του σταδίου που μας ενημέρωσε πως δεν θα κάνει προπόνηση η δεύτερη ομάδα εκείνη την ημέρα αλλά την επομένη. Ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής όταν μετά από πολλές ώρες σκέψης και περισυλλογής αποφασίσαμε να πάμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο ΑΠΟΕΛ. Πηγαίνοντας εκεί συναντήσαμε τον Ανδρέα Λαζαρίδη που ήταν προπονητής της δεύτερης ομάδας. Μας δοκίμασε, μας έδωσε σημασία και μας βοήθησε να προσαρμοστούμε γρήγορα στα νέα δεδομένα. Συνεχίσαμε τις προπονήσεις αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις με αποτέλεσμα να ενταχθούμε τελικά στην δεύτερη ομάδα του ΑΠΟΕΛ.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από το ΑΠΟΕΛ ;
Αρχικά ενταχθήκαμε στην δεύτερη ομάδα η οποία χρησιμοποιούσε τα παλιά ρούχα και παπούτσια της ανδρικής. Τα παπούτσια που φορούσαμε για να παίξουμε μπάλα ήταν σε κακή κατάσταση. Μπαίναμε να παίξουμε ποδόσφαιρο σε ένα σκληρό αγωνιστικό χώρο με αποτέλεσμα να γλιστράμε συνεχώς. Κάναμε προπόνηση κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Εμείς όμως ήμασταν σκληραγωγημένοι. Μεγαλώσαμε σε χωρίο μαθημένοι στα δύσκολα και αυτό μας βοήθησε να ανταπεξέλθουμε στα εμπόδια που υπήρχαν στον δρόμο μας. Κατάφερα από νωρίς να κερδίσω τις εντυπώσεις.
Ποιος ήταν ο πρώτος σας δάσκαλος ;
Ο Ανδρέας Λαζαρίδης ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε πάρα πολύ στο ξεκίνημα της ποδοσφαιρικής μου σταδιοδρομίας.
Πως σας υποδέχθηκαν οι ποιο παλιοί παίκτες της ομάδας ;
Εγώ πήγα στο ΑΠΟΕΛ το 1973. Η ομάδα συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Α ΄Εθνικής και όλοι οι ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν τον κορμό της δεύτερης ομάδας ήταν κάτω των 17. Δίναμε αγώνες πριν από το επίσημο παιχνίδι της ανδρικής για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Με δέχθηκαν με πολύ καλό τρόπο μπορώ να πω.
Σε ποια θέση καθιερωθήκατε στο ΑΠΟΕΛ ;
Από την πρώτη ημέρα που πήγα στην ομάδα και με είδε ο προπονητής μου είπε να παίξω στην επίθεση. Η αλήθεια είναι πως από το δημοτικό έπαιζα συνεχώς ως σέντερ φορ. Ήμουν ο πρώτος σκόρερ του σχολείου και της δεύτερης ομάδα του ΑΠΟΕΛ.
Ποια ήταν τα δυνατά σας ατού ;
Ήμουν γρήγορος, δυνατός και πολύ καλός στο ψηλό παιχνίδι.
Πόσο γρήγορα καταφέρατε να ξεχωρίσετε με τις ικανότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;
Εγώ και ο Ανδρέας Σταύρου καταφέραμε να ξεχωρίσουμε πολύ νωρίς. Είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του προπονητή μας του Ανδρέα Λαζαρίδη ουσιαστικά από τις πρώτες μέρες. Στην δεύτερη ομάδα σκόραρα συνεχώς. Ήμασταν ένα σύνολο που αποτελείτο από ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Παίζαμε πολύ όμορφο ποδόσφαιρο. Αναπτύξαμε σε σύντομο χρονικό διάστημα μια πολύ καλή συνεργασία μέσα στο γήπεδο. Κερδίζαμε όλες τις ομάδες με μεγάλα σκορ. Ήμασταν μια φουρνιά ποδοσφαιριστών με μεγάλο ταλέντο και προοπτικές.
Σε ποια ηλικία γίνατε μέλος της βασικής ομάδας του ΑΠΟΕΛ ;
Μετά τον πόλεμο του 1974 τον Νοέμβριο ο Πετράκης είχε φύγει από την Κύπρο για να πάει για σπουδές στην Αμερική. Ήταν ο σέντερ φορ της πρώτης ομάδας του ΑΠΟΕΛ. Δημιουργήθηκε μεγάλο κενό στην ομάδα μετά την αποχώρηση του και υπήρχε προβληματισμός για το ποιος θα ήταν ο αντικαταστάτης του. Εκείνη την εποχή εγώ μπήκα στην πρώτη ομάδα στα 16 μου χρόνια και δεν είχα προλάβει καλά καλά να βγάλω ούτε ταυτότητα. Ο Ανδρέας Λαζαρίδης πήρε το ρίσκο και αποφάσισε να δώσει σε εμένα την ευκαιρία να αγωνιστώ στην κορυφή της επίθεσης. Μέσα σε τρεις μέρες διευθετήθηκαν τα χαρτιά μου και απέκτησα δικαίωμα συμμετοχής. Η ομάδα τότε έπαιζε στο Ελληνικό πρωτάθλημα, είχε στις τάξεις τις μεγάλα ονόματα με ξεχωριστή ποδοσφαιρική ποιότητα. Δεν ήταν εύκολο για μένα σε τόσο νεαρή ηλικία να σηκώσω το βάρος της ευθύνης. Παρά τις δυσκολίες όμως ήξερα πολύ καλά πως αποτελούσε για μένα την ευκαιρία της ζωής μου. Για να παίξεις ποδόσφαιρο και μάλιστα σε ψηλό επίπεδο θα πρέπει να είσαι έτοιμος την κατάλληλη στιγμή. Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και δίψα για να παίξω ποδόσφαιρο. Έκανα το ντεμπούτο μου στην πρώτη ομάδα σε ένα ματς με αντίπαλο τον Πεζοπορικό. Κερδίσαμε με 3-1 και είχα πετύχει δυο γκολ. Από εκείνο τον αγώνα δεν βγήκα ποτέ ξανά από το αρχικό σχήμα.Θυμάστε την βασική ενδεκάδα του ΑΠΟΕΛ στην οποία ήσασταν μέλος ;
Τερματοφύλακας ήταν είτε ο Ηρόδοτος Ηροδότου είτε ο Γιώργος Παντζιαράς. Ήταν και οι δυο εξαιρετικοί. Δεξιός αμυντικός ο Μενελάου. Αριστερός μπακ ο Μιχάλης Κολοκάσης. Στο κέντρο της άμυνας οι Νίκος Παντζιαράς και ο Χρίστος Σοφοκλέους Λίλλος. Αμυντικό χαφ ο Στεφανής Μιχαήλ, 8αρι ο Μάρκος Μάρκου, 10ρι ο Ανδρέας Στυλιανού. Ο Τάκης Αντωνίου δεξιός ακραίος επιθετικός, ο Ανδρός Μιαμηλιώτης αριστερός εξτρέμ και στην κορυφή εγώ.
Ποιο ήταν οι ποιο φαντεζί παίκτες της ομάδας ;
Ο Ανδρέας Στυλιανού ζωγράφιζε με την μπάλα. Εξαιρετικός ήταν ο Τάκης Αντωνίου, ο Στεφανής Μιχαήλ ήταν το μηχανάκι στο κέντρο. Ήμασταν γενικά μια γεμάτη ομάδα με ποιοτικούς παίκτες σε όλες τις θέσεις.
Πείτε μας δυο λόγια για την ομάδα του ΑΠΟΕΛ στην οποία ήσασταν μέλος ;
Στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής έλαβαν μέρος πολλές ομάδες από την Κύπρο. Συμμετείχαν ο Ολυμπιακός (1967-68, 1969-70, 1971-72), η ΑΕΛ (1968-69), η ΕΠΑ (1970-71), η Ομόνοια (1972-73) χωρίς όμως επιτυχία. Πήγαιναν και αμέσως υποβιβάζονταν. Το ΑΠΟΕΛ κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν 1973-74. Το πρώτο ανεπίσημο μετά τον πόλεμο. Και η ομάδα εκείνη όχι μόνο κατάφερε να σταθεί με επιτυχία σε ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα όπως ήταν το Ελληνικό την εποχή εκείνη αλλά ήταν η πιο ανταγωνιστική από όλες. Παρουσιάσαμε ένα πολύ δυνατό σύνολο το οποίο αποτελείτο από 23 ποιοτικούς παίκτες. Ήμασταν μια γεμάτη ομάδα σε όλες τις θέσεις. Κατακτήσαμε το πρωτάθλημα κάτω από πολύ δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.
Πόσα χρόνια παίξατε στο ΑΠΟΕΛ ;
Από το 1974 ως και το 1983.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές με το ΑΠΟΕΛ ;
Ξεχωρίζω το πρώτο μου παιχνίδι με τον Πεζοπορικό, σε ηλικία 16 ετών το 1974 στο οποίο σκόραρα 2 γκολ, έχοντας και ένα δοκάρι και την νίκη επί της Δυναμό Βερολίνου στην Κύπρο με 2-1. Ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία όχι μόνο για το ΑΠΟΕΛ αλλά και για το Κυπριακό ποδόσφαιρο. Είχα πετύχει σε εκείνο το παιχνίδι το δεύτερο γκολ.
Αγαπημένος προπονητής ;
Είχα την τύχη να έχω στην καριέρα μου πολύ καλούς προπονητές. Όλοι με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ. Ο κάθε ένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο δουλειάς. Θα είναι άδικο να ξεχωρίσω κάποιον.
Δυσκολότερος αντίπαλος ;
Ο Κλείτος Ερωτοκρίτου της Ομόνοιας με τον οποίο ήμαστε πάρα πολύ καλοί φίλοι ακόμη και σήμερα.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ ;
Πιστεύω ήμουν από τα αγαπημένα παιδιά της κερκίδας. Ήμουν ο πιο μικρός σε ηλικία παίκτης της πρώτης ομάδας και ο κόσμος με έβλεπε με μεγαλύτερη συμπάθεια και αγάπη.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα ντέρμπι ;
Είχα πάρα πολύ άγχος και πίεση. Ήθελα πάρα πολύ να παίξω και να βοηθήσω την ομάδα να φθάσει στην νίκη. Μου άρεσε να παίζω στα μεγάλα παιχνίδια και μπροστά σε γεμάτες κερκίδες. Μου ανέβαζε την ψυχολογία και ήμουν ικανός να τα βάλω με οποιανδήποτε αντίπαλο. Δεν μου άρεσε να χάνω και ήθελα πάντα να φεύγω νικητής από το γήπεδο.
Ταχτικές υπήρχαν ;
Υπήρχε ταχτική. Μάλιστα ο Ανδρέας Λαζαρίδης ήταν 20 χρόνια πιο μπροστά σε σχέση με τους άλλους προπονητές εκείνης της εποχής. Με δικά του έξοδα πήγαινε στην Ολλανδία και παρακολουθούσε την προετοιμασία και τις προπονήσεις του Άγιαξ. Δουλεύαμε καθημερινά μια πολύ καλή κομπίνα από το πλάγιο άουτ. Φθάσαμε σε σημείο να την εφαρμόζουμε με τέλειο τρόπο στα παιχνίδια μας. Βάλαμε πάρα πολλά γκολ με αυτόν τον τρόπο. Έριχναν δυνατό πλάγιο άουτ, πεταγόμουνα ψηλά στον αέρα, με κεφαλιά έστελνα την μπάλα προς τα πίσω και έρχονταν οι συμπαίκτες μου από τον χώρο του κέντρου και έστελναν την μπάλα στα δίχτυα. Κάθε παίκτης γνώριζε πάρα πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει στο γήπεδο.
Θα μπορούσατε να έχετε περισσότερες συμμετοχές στην Εθνική ;
Στην Εθνική ομάδα είχα μια συμμετοχή. Πιστεύω θα μπορούσα να παίξω περισσότερα παιχνίδια. Είχα όμως κατά τη διάρκεια της καριέρας μου πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς που δεν μου επέτρεψαν να συνεχίσω να αγωνίζομαι σε ψηλό επίπεδο. Στάθηκαν εμπόδιο στην εξέλιξη μου.
Τι ακολούθησε στην καριέρα σας μετά το ΑΠΟΕΛ ;
Τη σεζόν 1983-84 έπαιξα στον Πεζοπορικό, ακολούθησε η Ομόνοια Αραδίππου το 1984-85, πριν καταλήξω στον Ολυμπιακό στο οποίο αγωνίστηκα για 5 χρόνια από το 1985 ως και το 1990. Στο φινάλε της καριέρας μου έπαιξα στον Εθνικό Άσσιας και τερμάτισα την ποδοσφαιρική μου σταδιοδρομία στα 35. Συνέχισα να αγωνίζομαι με την ομάδα του χωριού μου το ΘΟΙ Αλάμπρας.
Η παίκτες της δικής σας εποχής ήταν αδικημένοι σε σχέση με το σήμερα ;
Εμείς παίζαμε ποδόσφαιρο σε άθλιες συνθήκες, χωρίς ιατρική και επιστημονική υποστήριξη. Δεν παίζαμε μπάλα για τα χρήματα αλλά γιατί αγαπούσαμε το ποδόσφαιρο. Τα δίναμε όλα στο γήπεδο, παίζαμε για τη φανέλα, είχαμε μεγάλο πάθος για την νίκη και ο στόχος μας ήταν πάντα να δίνουμε χαρά στον κόσμο. Αν οι ποδοσφαιριστές της τότε εποχής έπαιζαν μπάλα με τις σημερινές συνθήκες θα ήταν πολύ καλύτεροι και θα μπορούσαν να πετύχουν ακόμη μεγαλύτερα πράγματα στην καριέρα τους.
Τι σας έμεινε από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Το ποδόσφαιρο για μένα είναι πανεπιστήμιο. Αυτό που λέω σήμερα στους γονείς που διστάζουν να στείλουν τα παιδιά τους για να παίξουν ποδόσφαιρο, είναι πως πρέπει να το κάνουν άσχετα αν θα γίνουν καλοί ποδοσφαιριστές η θα παίξουν μπάλα σε ψηλό επίπεδο. Όταν εντάσσεσαι στις προπονήσεις μιας ομάδας μαθαίνεις πειθαρχία, να σέβεσαι, να εκτιμάς, να χάνεις και να κερδίζεις. Το ποδόσφαιρο διδάσκει πάρα πολλά πράγματα και όσοι επιλέγουν να ασχολούνται με αυτό θα βγουν κερδισμένοι.
Βρισκόσαστε οι παλαίμαχοι παίκτες, τα λέτε λίγο για τα παλιά, για τις αναμνήσεις από τα ωραία χρόνια της νιότης ;
Έχουμε συχνές επαφές. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν συναντώ παλιούς μου συμπαίκτες και θυμόμαστε όλα αυτά που ζήσαμε μαζί στα γήπεδα.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας είπατε κύριε Πέτρου. Κλείνοντας θα θέλαμε να στείλετε τα δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο του ΑΠΟΕΛ και της Κύπρου γενικότερα.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ όμορφο άθλημα το οποίο πρέπει να το χαιρόμαστε. Να αποτελεί διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Δεν πρέπει να υπάρχει αντιπαλότητα ανάμεσα μας αλλά να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο ότι ομάδα και αν υποστηρίζει. Η δολοφονία του νεαρού φιλάθλου του ΑΡΗ στην Ελλάδα με έχει συγκλονίσει και δεν μπορώ να πιστέψω πως το 2022 δεν έχουμε καταφέρει ως κοινωνία να λύσουμε αυτά τα ζητήματα που μας ταλανίζουν τόσα πολλά χρόνια. Στην δική μου εποχή όταν παίζαμε ποδόσφαιρο μας χώριζαν από τους αντιπάλους μας μόνο τα 90΄ λεπτά της αναμέτρησης. Μετά το τέλος του αγώνα δίναμε ο ένας το χέρι του άλλου και αγκαλιαζόμασταν. Ήμασταν και εξακολουθούμε να ήμαστε ακόμη και σήμερα φίλοι μεταξύ μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου