Ο Χαρίλαος Χαριλάου στο Pafossports

 

Ο Κύπριος κεντρικός αμυντικός Χαρίλαος Χαριλάου, γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1946, στη Μόρφου. Συμπεριλαμβάνεται στους Κορυφαίους Αμυντικούς του κυπριακού ποδοσφαίρου και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους της γενιάς του. Ξεκίνησε την καριέρα του από την ΑΕΜ και τον Αστέρα Μόρφου και στη συνέχεια αγωνίστηκε για 10 χρόνια στον Διγενή, φθάνοντας μέχρι τη 2η θέση, τη σεζόν 1970-71. Μυαλωμένος παίκτης, ντελικάτος, έμπαινε αποφασιστικά στις φάσεις, με εξαιρετικό άλμα και καλή τεχνική κατάρτιση. Υπήρξε επίσης σπουδαίος καλαθοσφαιριστής κατακτώντας με την ομάδα του Διγενή Μόρφου 2 Πρωταθλήματα Κύπρου (1967, 1968) και μια Ασπίδα.

Το Pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα του Διγενή, τον Χαρίλαο Χαριλάου. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε την καριέρα του από την ΑΕΜ και τον Αστέρα Μόρφου και την έκλεισε στον Διγενή. Που φόρεσε τη φανέλα του ιστορικού συλλόγου της Μόρφου για μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Μόρφου, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με τη φανέλα του Διγενή, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα, τι θυμάται από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Χαρίλαος Χαριλάου μιλά για τον σημερινό Διγενή και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής. 

Ο Χαρίλαος Χαριλάου είναι πραγματικά μια εμβληματική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Μόρφου. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς ποδοσφαιριστές. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Χαρίλαου Χαριλάου. 

Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.

Κύριε Χαριλάου να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε πλέον ενεργά με το ποδόσφαιρο ;

Όχι. Τώρα που μιλάμε δεν ασχολούμαι ενεργά. Παραμένω ωστόσο κοντά στον Διγενή Μόρφου.

Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;

Είμαι ικανοποιημένος από την πρόοδο που παρουσιάζει το ποδόσφαιρο μας αλλά θα μπορούσε με τα χρήματα που ξοδεύουν οι ομάδες μας κάθε καλοκαίρι να είναι πολύ καλύτερο. 

Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;

Βλέπω σπάνια. Τις θέσεις στις ομάδες πλέον τις έχουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι ξένοι ποδοσφαιριστές με αποτέλεσμα τα δικά μας παιδιά να μένουν στο περιθώριο.

Κύριε Χαριλάου, φορέσατε πολλά χρόνια τη φανέλα του Διγενή. Πώς βλέπετε την παρουσία του τα τελευταία χρόνια ;

Ο Διγενής κάνει έναν τεράστιο αγώνα επιβίωσης. Μετά την προσφυγιά, όλοι οι φίλαθλοι μας έχουν διασκορπιστεί σε όλα τα μέρη της Κύπρου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί σιγά σιγά η δυναμική της ομάδας. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά ο σύλλογος μας είναι πολλές όμως παρά τις αντιξοότητες προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να τον διατηρήσουμε στη ζωή. Η Μόρφου μετά τον χαμό της έχει γίνει απλά μια μνήμη. 

Κύριε Χαριλάου επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για τη δική σας πορεία στα γήπεδα. Από που κατάγεστε ;

Κατάγομαι από τη Μόρφου.

Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;

Κοίταξε να δεις. Προέρχομαι από ποδοσφαιρική οικογένεια. Ο πατέρας μου υπήρξε ποδοσφαιριστής. Έτσι βλέποντας τον από μικρός άρχισα και εγώ να αποκτώ σιγά-σιγά αυτό το μικρόβιο. Έδειξα από νωρίς πως είχα το ταλέντο για μπορέσω να διαγράψω μια πετυχημένη καριέρα. Οι συγγενείς και οι φίλοι μου διαρκώς με έσπρωχναν προς την πλευρά του Αστέρα από την ηλικία των 5-6 ετών. Όπως καταλαμβάνεις όταν είσαι μέλος μιας τέτοιας οικογένειας είναι φυσιολογικό κάποια στιγμή να επιλέξεις να γίνεις και εσύ ποδοσφαιριστής. Ξεκίνησα από πολύ νωρίς μια παράλληλη πορεία σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Ευτυχίσαμε εκείνη την εποχή οι δρόμοι μας να συναντηθούν με έναν εξαιρετικό προπονητή που είχαμε στο γυμνάσιο τον Γιώργο Σολωμονίδη, ο οποίος κατάφερε τόσο στο σχολείο που φοιτούσαμε όσο και στον Διγενή μετά το 1960, να μοντάρει μια πολύ δυνατή ομάδα και να την οδηγήσει σε πολύ μεγάλες επιτυχίες στα πρώτα χρόνια ζωής του μπάσκετ στην Κύπρο. Από εκεί και πέρα η αγάπη, ο αλληλοσεβασμός, η συνεννόηση και το αστείρευτο ταλέντο που διέθετε η περιοχή της Μόρφου ήταν η τέλεια αφορμή για όλους εμάς τους νεαρούς εκείνης της εποχής να ενταχθούμε στην ποδοσφαιρική ομάδα του Διγενή και να γνωρίσουμε στιγμές δόξας. 

Που σας εντόπισε ο Διγενής ;

Εγώ ήμουν ένα παιδί που αγαπούσε με πάθος τον αθλητισμό. Η στρατιωτική μου θητεία με βρίσκει για έντεκα συνεχόμενους μήνες, παρά το γεγονός ότι ήμουν αξιωματικός της Εθνικής φρουράς, στα βουνά του Παχυάμμου και του Πύργου. Ένα τηλεφώνημα από τον κύριο Σολωμονίδη, με τον οποίο πάντα είχα εξαιρετική σχέση, με προέτρεψε και μου ζήτησε αν μπορώ να βοηθήσω την ομάδα του Διγενή σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Ως αντάλλαγμα μου υποσχέθηκε ότι θα φρόντιζαν να με πάρουν με μεταγραφή στην Μόρφου. Αποδέχθηκα την πρόταση που μου είχε γίνει και σε διάστημα 3-4 ημερών είχαν διευθετηθεί τα πάντα. Βρέθηκα στον Διγενή το καλοκαίρι του 1966.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν για εσάς να είστε ταυτόχρονα ποδοσφαιριστής και μπασκετμπολίστας ;

Όταν αγαπάς τον αθλητισμό δεν σε νοιάζει αν είναι μπάλα του ποδοσφαίρου η του μπάσκετ. Βρέθηκε για καλή μας τύχη εκεί ο κύριος Σολωμονίδης, διέγνωσε τόσο τη δική μου αξία όσο και κάποιων άλλων παιδιών και μας αξιοποίησε. Ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες εκτός από μένα υπήρξαν και οι Σίμος Συμεωνίδης και Μιχαλάκης Σκαπούλλης με τους οποίους κάναμε την μέρα μαζί προπόνηση στο ποδόσφαιρο και το βράδυ παίζαμε μπάσκετ. Μέτρησε κυρίως η αγάπη που είχαμε προς τα δύο αθλήματα. Εξάλλου την εποχή εκείνη για τους νεαρούς δεν υπήρχαν άλλα ερεθίσματα.

Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από τον Διγενή ;

Όταν παίζεις στην ίδια ομάδα με τους συγγενείς, τους φίλους, τους συμμαθητές και τα αγαπημένα σου πρόσωπα, νιώθεις όμορφα. Όταν δεν υπάρχει λόγος για να τσακωθείς και είσαι μεταξύ αυτών των ταλέντων, με μια καλή δουλειά που γινόταν τότε στον Διγενή, σε ένα δικό σου χώρο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε τραβήξει το χορτάρι. 

Πως σας υποδέχθηκαν οι πιο παλιοί παίκτες του Διγενή ;

Δεν υπήρχαν παλιοί και νέοι παίκτες στην ομάδα. Ήμασταν μια φουρνιά νέων παιδιών οι οποίοι ήμασταν προηγουμένως πολύ καλοί φίλοι. Το γεγονός ότι πριν ενταχθώ στον Διγενή έπαιξα για μια 2ετία ποδόσφαιρο στην ΑΕΜ, δεν ήταν ικανό να μας δημιουργήσει προβλήματα. Οι σχέσεις μου με τους μετέπειτα συμπαίκτες μου στον Διγενή ήταν άψογες. Απλά παίζαμε ποδόσφαιρο. 

Εσείς προσωπικά πιστεύατε στον εαυτό σας ;

Ναι. Πίστευα πάρα πολύ στον εαυτό μου. Από πολύ νωρίς, ο πρώτος δάσκαλος που είχα στον Διγενή, ο Ονησίφορος Χρίστου, είχε διαγνώσει την αξία και το ταλέντο που διέθετα και προσπάθησε να το αξιοποιήσει όσο καλύτερα γινόταν προς όφελος της ομάδας. Στην πορεία ο Κώστας Ταλιάνος, ο προπονητής του Διγενή, με έχρισε αρχηγό και από τότε μέσω της σκληρής δουλειάς εξελίχθηκα με την πάροδο των χρόνων έως και σήμερα που μιλάμε σε σημαία του συλλόγου. 

Σε ποια θέση καθιερωθήκατε ;

Για να είμαι ειλικρινείς στην πρώτη μου χρονιά, είχα αγωνιστεί στον Διγενή ως μεσοαμυντικός. Αλλά ο Κύριος Ταλιάνος σύντομα έδειξε να με προτιμά στο κέντρο της άμυνας, εξαιτίας της σοβαρότητας του χαρακτήρα μου.  

Ποια ήταν τα πιο δυνατά σας ατού ;

Το μυαλό αγαπητέ Κώστα. Αυτό το στοιχείο παίζει κομβικό ρόλο στο ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα δεν είναι ανάγκη να είσαι υπερβολικά ψηλός για να μπορέσεις να διεκδικήσεις την μπάλα στον αέρα. Φτάνει να έχεις καλό τάιμινγκ την ώρα που θα σηκωθείς από το έδαφος. 

Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας βοήθησε περισσότερο ;

Η προπόνηση για μας αποτελούσε ιερό πράγμα. Καταρχάς μας διασκέδαζε ο αγωνιστικός χώρος του γηπέδου μας. Απολαμβάναμε το χορτάρι και τους προβολείς του. Το ποδόσφαιρο ήταν κάτι που πραγματικά μας ενθουσίαζε. Λατρεύαμε να έχουμε μονίμως μια μπάλα στα πόδια και να αυτοσχεδιάζουμε. Άλλωστε εκείνη την εποχή δεν είχαμε κάπου αλλού για να πάμε. Ήταν η μοναδική μας διέξοδος από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Φτωχά παιδιά ήμασταν, ηλικίας 19 έως 21 ετών που περιμέναμε να βρεθούμε στην προπόνηση του Διγενή και να τα πούμε. Υπήρχε τότε και μια τηλεόραση και κάθε Πέμπτη βλέπαμε Αγγλικό ποδόσφαιρο. Η ζωή κυλούσε ήσυχα για τη νεολαία της Μόρφου. Αν ανατρέξεις πίσω στην ιστορία θα δεις πως αυτή η περιοχή υπήρξε μια ποδοσφαιρομάνα. Έχει βγάλει πάρα πολλούς παίκτες που διέγραψα λαμπρή πορεία στο ποδόσφαιρο και φόρεσαν τη φανέλα της Εθνικής Κύπρου. Έβγαλε αρκετούς ποδοσφαιριστές που έπαιξαν μπάλα με μεγάλη επιτυχία σε Ομόνοια, ΑΠΟΕΛ και Ολυμπιακό. Όλα αυτά τα παιδιά κατάγονταν από την Μόρφου.

Πως διαχειριζόσασταν την πίεση που υπήρχε από τον κόσμο ;

Όχι. Αυτά τα πράγματα δεν υπήρχαν τότε. Ο κόσμος ήταν εκεί ήσυχος στις εξέδρες. Δεν είχαμε πίεση αλλά ούτε και πετούσαμε στα σύννεφα. Ως ομάδα δεν είχαμε ως στόχο τον πρωταθλητισμό, την διάκριση και τα χρήματα. Αυτό που θέλαμε πραγματικά ήταν να παίζουμε καλό ποδόσφαιρο, να παρουσιαζόμαστε ανταγωνιστικοί απέναντι στους αντιπάλους μας και όλα τα άλλα έρχονταν από μόνα τους. Να φανταστείς το 1971, όταν πήραμε την 2η θέση στο πρωτάθλημα, στο τελευταίο παιχνίδι που είχαμε να δώσουμε με το ΑΠΟΕΛ, δεν σκεφτόμασταν το τι θα μπορούσε να συμβεί. Ούτε πριν ούτε μετά τον αγώνα. Βρισκόμασταν στην 5η θέση, 2-3 βαθμούς διαφορά να μας χωρίζουν από τους υπόλοιπους. Εντελώς ξαφνικά έχασαν όλοι οι άλλοι στη τελευταία αγωνιστική, κερδίσαμε εμείς το ΑΠΟΕΛ και τερματίσαμε δεύτεροι. Δεν μας έκανε καθόλου αίσθηση. Ίσως το κλειδί αυτής της μεγάλης επιτυχία να ήταν ότι αφήσαμε εντελώς χαλαρούς τους εαυτούς μας. Μετά το τέλος του αγώνα δεν είχαμε ακόμη καταλάβει το τι είχε συμβεί. Τη αμέσως επόμενη μέρα αρχίσαμε να το αντιλαμβανόμαστε καλύτερα. Ότι 18 χρονών θα πηγαίναμε ταξίδι σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης. Όλοι ήμασταν στρατιώτες και αστυνομικοί. Τα ΜΜΕ της Ιταλίας έλεγαν τότε πως μια ομάδα που έχει στις τάξεις της ποδοσφαιριστές που είναι αστυνομικοί και στρατιώτες θα έρθουν για να φυλάξουν τους επαγγελματίες παίκτες του Μπρούνο, του τότε προπονητή της Μίλαν. Εμείς το χαβά μας. 

Τι μπορούμε να πούμε για τον Διγενή της δικής σας εποχής ;

Ήταν μια πολύ δυνατή ομάδα. Οι παίκτες μεταξύ τους ήταν αγαπημένοι και μονιασμένοι. Να φανταστείς ότι αποτελείτο από δυο ξαδέλφια τους Μιχάλη και Χριστάκη Σκαπούλλη, τα αδέλφια  Χαράλαμπο και Ανδρέα Τσίγκη και τα αδέλφια Νίκο και Κάκο Τσίακκα. Οι υπόλοιποι παίκτες της ομάδας ήμασταν μεταξύ μας συγγενείς, φίλοι και συμμαθητές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα πολύ καλό και οικογενειακό κλίμα, που μας βοηθούσε να έχουμε αρκετά καλή απόδοση στα παιχνίδια μας. Αυτό ήταν για μένα το μυστικό συστατικό της επιτυχίας. Τα υγιή αποδυτήρια μας. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει στο ποδόσφαιρο. Κάθε χρονιά έχεις πολλούς διαφορετικούς συμπαίκτες. Δεν προλαβαίνεις να δεθείς μαζί τους. Αν δεν υπάρχει αυτό πως θα μπορέσεις να συνεργαστείς σωστά μαζί τους μέσα στο γήπεδο ; Εμείς αντίθετα ήμασταν από παιδιά μαζί και προχωρήσαμε από κοινού μέχρι και το καταραμένο 1974.

Πόσα χρόνια παίξατε στον Διγενή ;

Εντάχθηκα στον Διγενή το 1966. Έπαιξα αρχικά για 2-3 χρόνια στη Β΄ Κατηγορία. Από το 1968 έως και το 1978, εκπροσώπησα τον σύλλογο στο πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας. Το 1974 διετέλεσα ταυτόχρονα παίκτης-προπονητής της ομάδας. Το 1978 έφυγα από τον Διγενή και πήγα βοηθός προπονητής του Ανδρέα Λαζαρίδη στο ΑΠΟΕΛ, έως και το 1982 που επανήλθα στο σωματείο της καρδιάς μου. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και το 1986. Έπαιζα μπάλα μέχρι τα 40 μου χρόνια. 

Ποια είναι η μεγαλύτερη σας στιγμή ;

Η μεγαλύτερη μου στιγμή με τη φανέλα του Διγενή ήταν το 1972, όταν εντελώς ξαφνικά, από τα σχολεία, τα χωράφια και τους καφενέδες της Μόρφου, μπήκα στο Σαν Σίρο, για να παίξω εναντίον της Μίλαν, για το Κύπελλο Ουέφα. Υπάρχει μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του ανθρώπου ; Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία για όλους εμάς τους ποδοσφαιριστές του Διγενή. Όταν βλέπεις ένα γήπεδο των 150.000 θεατών να είναι κατάμεστο από κόσμο, νιώθεις ότι είσαι στο διάστημα. Αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή που είχα με τη φανέλα του Διγενή. Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ τις μεγάλες επιτυχίες που πέτυχε η ομάδα μπάσκετ του συλλόγου μας.

Ποιος προπονητής σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον ;

Ένας και μοναδικός. Ο Κώστας Ταλιάνος. Ο άνθρωπος, ο φίλος, ο κύριος. Σπουδαίος προπονητής, μεγάλος δάσκαλος που μας αγαπούσε σαν να ήμαστε δικά του παιδιά. Ο Διγενής Μόρφου εκείνης της εποχής φέρει τη δική του σφραγίδα. Μας έμαθε αρχικά πόσο αγαπημένα πρέπει να παίζουμε ως ομάδα στο γήπεδο και σιγά σιγά με όσα μυστικά γνώριζε τότε από το ποδόσφαιρο, μας εξέλιξε και μας βοήθησε να φθάσουμε σε ανεπανάληπτες στιγμές. Καταφέραμε με τα επιτεύγματα μας να ξεπεράσαμε κάθε προσδοκία. 

Αντίπαλος που σας δυσκόλευε περισσότερο ;

Υπήρχαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές εκείνη την εποχή. Ξέρεις πολύ καλά πως είχα απέναντι μου τα μεγαλύτερα ονόματα που ανέδειξε το Κυπριακό Ποδόσφαιρο. Παίκτες της εμβέλειας ενός Ανδρέα Στυλιανού, ενός Σωτήρη Καιάφα, ένας Πανίκου Ευθυμιάδη, ενός Κωστάκη Πιερίδη και όλων των υπόλοιπων μεγάλων άσσων του παρελθόντος. Στην πορεία όμως εκτός από αντίπαλοι στα γήπεδα μεταξύ μας αναπτύχθηκε μια μεγάλη φιλία η οποία παραμένει αναλλοίωτη μέχρι σήμερα.  

Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα δύσκολα παιχνίδια ;

Όταν προέρχεσαι από μια μικρή ομάδα, που δεν έχει μεγάλους στόχους και την αφόρητη πίεση των φιλάθλων για επιτυχίες, δεν αισθάνεσαι να έχεις άγχος. Παίζεις πιο απελευθερωμένα. Είναι κάτι που λειτουργεί ευεργετικά στην συνολική σου παρουσία μέσα στο γήπεδο. Εμείς δεν είχαμε ποτέ πάνω από το κεφάλι μας 10.000 και 15.000, να ζητά επίμονα την νίκη σε κάθε αγώνα. Τότε ο Κώστας Ταλιάνος μας έλεγε "Όλοι μέσα στο γήπεδο ήμαστε ίσοι. Παίζουν 11 εναντίον 11. Πάμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο και ότι γίνει". Η τύχη και η τέχνη θα καθορίσουν το τελικό αποτέλεσμα. 

Ταχτικές υπήρχαν στη δική σας εποχή ;

Δεν υπήρχαν πολλές πληροφορίες για τους αντιπάλους μας. Εμείς περισσότερο βασιζόμασταν πάνω στην δυναμικότητα της δικιάς μας ομάδας. Δεν υπήρχαν ταχτικές, παρακολουθήσεις και φιλμάκια για να δούμε πως παίζει ο αντίπαλος. Ξέραμε όμως για παράδειγμα ότι αν αφήσεις τον Ανδρέα Στυλιανού να σε ξεπεράσει δεν την γλυτώνεις. Αν τον Ανδρέα Κανάρη, δεν τον κλίσεις καλά στη γωνιά, στο αριστερό του πόδι και τον σπρώχνεις προς τα δεξιά θα μπορέσει να σου κάνει τη ζημιά. Αν τον αφήσεις να χρησιμοποιεί συνεχώς το αριστερό του πόδι η αποστολή σου θα είναι δύσκολη. Εμείς ξεκινούσαμε τότε τα παιχνίδια μας στην Α΄ Κατηγορία με το 4-4-2 η στη Β΄ Κατηγορία με το 4-2-4. Για αυτό και σε πολλούς αγώνες μας πετυχαίναμε νίκες με σκορ μαμούθ. Πολλές φορές κερδίζαμε παιχνίδια με 20-0, 18-0, 10-0 και ούτω κάθε εξής.   

Μπήκατε ποτέ στο πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα ; Να κοιτάξετε κάπου ψηλότερα ;

Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου είχα αρκετές προτάσεις από μεγαλύτερους συλλόγους της Κύπρου αλλά μέτρησε περισσότερο η αγάπη μου προς τη Μόρφου και τον Διγενή. Το 1974, είχαμε φθάσει πολύ κοντά με το ΑΠΟΕΛ του Πάνου Μάρκοβιτς αλλά στο τέλος η μεταγραφή δεν ολοκληρώθηκε. 

Πως ένας παίκτης της δικής σας αξίας δεν έχει φορέσει ποτέ σε επίσημο αγώνα τη φανέλα της Εθνικής ;

Ήμουν σε όλες τις προ-εθνικές, αλλά ουδέποτε έπαιξα σε επίσημο αγώνα της Εθνικής Κύπρου. Αντίθετα στο μπάσκετ είχα λάβει μέρος στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής, που είχε γίνει το 1967. Η βασική πεντάδα του Διγενή ήταν παρούσα στην σύσταση της πρώτης Εθνικής ομάδας, που είχε δημιουργηθεί τότε. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αδικημένο. Εκείνη την εποχή υπήρχαν στο Κυπριακό Πρωτάθλημα εξαιρετικοί κεντρικοί αμυντικοί και δεν θα ήθελα να μειώσω κάποιον για την ποδοσφαιρική του αξία. Και τα άλλα παιδιά που ήταν μπροστά από μένα ήταν σπουδαίοι παίκτες. Και ο Στέφανος Λυσάνδρου, και ο Καλλής Κωνσταντίνου, και ο Σταύρος Στυλιανού και ο Κυριάκος Κουρέας. Ήταν όλοι τους εξαιρετικοί. 

Ποιο είναι το ματς που θα θυμάστε για πάντα ;

Το πρώτο ματς που είχαμε παίξει με αντίπαλο την Ομόνοια, στο Δημοτικό Στάδιο Μόρφου, τη σεζόν 1971-72, όταν τους είχαμε κερδίσει με 2-1. Είχαμε βγάλει τότε το ρητό "Ακόμη τα δοκάρια τραντάζονται". Με τον Κώστα Κάττο, τον δεξιό μπακ της Ομόνοιας, να μας πλαγιοκοπεί σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, τον Κανάρη να κάνει το ίδιο από την αριστερή πλευρά και με όλους τους υπόλοιπους άσσους της να μας πιέζουν ασφυκτικά. Χιλιάδες κόσμος είχε έρθει στο γήπεδο για να πανηγυρίσει μια σίγουρη νίκη επί του φτωχού Διγενή αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά γ'  αυτούς.

Όταν βάζατε για πρώτη φορά τα παπούτσια του ποδοσφαίρου φανταζόσασταν ότι θα είχατε αυτή την πορεία ;

Το Περίμενα αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να φθάσω τόσο ψηλά. Τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο γνώρισα μεγάλες επιτυχίες με την φανέλα του Διγενή. Δεν ήταν μόνο η 2η θέση της σεζόν 1970-71 και τα παιχνίδια με την Μίλαν για το Κύπελλο Ουέφα. Ήταν εντυπωσιακή από κάθε άποψη η συνολική προσπάθεια της ομάδας και των ανθρώπων της. Αναμέναμε να ήμαστε μια μικρομεσαία ομάδα του πρωταθλήματος. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν πολύ καλύτερα για μας. Καταφέραμε με το ωραίο ποδόσφαιρο που παίξαμε να μείνουμε στην ιστορία και να μιλά όλος ο κόσμος για τον Διγενή εκείνης της εποχής. Για μένα προσωπικά το πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας ήταν άγνωστο. Ξεκίνησα να παίζω πρώτα μπάσκετ και εντελώς ξαφνικά έγινα μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας. Ακολούθησε η άνοδος του Διγενή στην Α ΄Κατηγορία από το δεύτερο χρόνο της παρουσίας μου με αποτέλεσμα να μην έχουμε την δυνατότητα να καθίσουμε και να αναλύσουμε την πρόοδο που έχουμε κάνει σαν ποδοσφαιριστές. Αυτό το κάναμε πολύ αργότερα.

Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο του Διγενή ;

Αγάπη μεγάλη. Αλλά όλα αυτά τα χάσαμε μετά την Τουρκική εισβολή. Μας έλειψε η στήριξη και η βοήθεια του κόσμου μας. Γιατί από την μια είχαν να κλάψουν την μοίρα τους και από την άλλη υπήρχε η φτώχια. Βρέθηκαν αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις με αποτέλεσμα να θέσουν ως βασική τους προτεραιότητα την δική τους επιβίωση και μετά την ομάδα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. 

Τι σας έχει μείνει από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;

Μου έχουν μείνει κάποιοι πόνοι στην σπονδυλική στήλη (Γέλια). Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από το ποδόσφαιρο. Εκείνα τα χρόνια ήταν ωραία και ρομαντικά. Οι παίκτες όλων των ομάδων ήμασταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας. Δείχναμε μεγάλο σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Μέχρι σήμερα που μιλάμε οι σχέσεις μας βρίσκονται στο καλύτερο τους σημείο. Το μεγάλο πρόβλημα στη Κύπρο αυτό θα είναι τα επόμενα χρόνια. Θα έχουμε Ομίλους Παλαίμαχων Ποδοσφαιριστών ; Όταν σε κάθε ομάδα βλέπουμε έναν η δυο Κύπριους παίκτες πως θα μπορέσουμε να δώσουμε συνέχεια σε όλο αυτό ; Όταν βρίσκομαι με παλιούς ποδοσφαιριστές πραγματικά περνάμε πολύ καλά. 

Υπάρχει επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες ;

Έχουμε τακτικότατες επαφές. Είναι κάτι που όλοι μας το επιζητούμε. Πριν από 15-20 μέρες, ήμασταν όλοι μαζί και διασκεδάζαμε. 

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας είπατε κύριε Χαριλάου. Θα θέλαμε κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη να στείλετε μέσω του pafossports.blogspot.com το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο του Διγενή και της Κύπρου γενικότερα. 

Το μήνυμα που θέλω να στείλω προς τον κόσμο του Διγενή είναι ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την ομάδα με κάθε πιθανό τρόπο. Αποτελεί το καμάρι της Μόρφου. Το σήμα κατατεθέν. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να θυμόμαστε τον τόπο μας. Άρα οι παλιοί φίλαθλοι της ομάδας, όσοι έχουν απομείνει εν΄ ζωή, θα πρέπει να μην ξεχνούν την ηθική υποχρέωση που έχουν να τιμούν τον σύλλογο της γενέτειρας τους. Πρέπει να βοηθούμε την ομάδα, με τον τρόπο που θεωρεί ο κάθε ένας από εμάς, ότι είναι ο ενδεδειγμένος. Η νεολαία πρέπει να συνεχίσει να αφουγκράζεται τα μηνύματα των καιρών και να μαθαίνει την ιστορία του σωματείου μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε.