Ο Κύπριος αριστερός ακραίος αμυντικός Δήμος Διαμαντής, γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1953 στη Λεμεσό. Έχοντας περάσει ολόκληρη την επαγγελματική του καριέρα, 13 ολόκληρα χρόνια με τον Άρη, θεωρείται ως ένας από τους Καλύτερους Κύπριους αριστερούς οπισθοφύλακες Όλων Των Εποχών. Μέλος του εξαιρετικού Άρη της δεκαετίας του 1970.
Το Pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα του Άρη, τον Δήμο Διαμαντή. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Λεμεσού, που φόρεσε αυτή τη φανέλα για 13 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Λεμεσού, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με τη φανέλα του Άρη, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα, τι θυμάται από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Δήμος Διαμαντής μιλά για τον σημερινό Άρη και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Ο Δήμος Διαμαντής είναι πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λεμεσού. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς ποδοσφαιριστές. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Δήμου Διαμαντή.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.
Κύριε Διαμαντή να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε πλέον ενεργά με το ποδόσφαιρο ;
Έχω σταματήσει να ασχολούμαι επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο. Πλέον είμαι ήρεμος. Απολαμβάνω τις ομορφιές της ζωής. Εξακολουθώ όμως να παρακολουθώ ανελλιπώς τους αγώνες του Άρη, πηγαίνοντας αρκετά συχνά στο γήπεδο και βλέποντας τα παιχνίδια του. Από την τηλεόραση μου αρέσει να παρακολουθώ όλες τις ομάδες της Κύπρου και του εξωτερικού.
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;
Τα αιώνια προβλήματα του Κυπριακού ποδοσφαίρου εξακολουθούν να υπάρχουν. Είναι διαχρονικά. Από τον καιρό που εγώ ήμουν ακόμη μωρό. Δεν πιστεύω πως θα λυθούν ποτέ. Όμως κακά τα ψέματα υπάρχει πρόοδος. Μπορεί να είναι εξαιτίας των ποιοτικών ποδοσφαιριστών που φέρνουν οι ομάδες μας από το εξωτερικό, των επενδύσεων από τους Ρώσσους ιδιοκτήτες και των πολλών χρημάτων που επενδύονται στο ποδόσφαιρο μας κάθε καλοκαίρι από τους Κυπριακούς συλλόγους. Εγώ βλέπω ότι έχουμε κάνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Κακά τα ψέματα όταν μια χώρα με το μέγεθος της Κύπρου έχει αυτή την παρουσία στις Ευρωπαϊκές Διοργανώσεις σημαίνει πως κάτι κάνουμε σωστά παρά τα κουσούρια μας.
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Εγώ βλέπω ότι υπάρχουν και θα σου πω πως το δικαιολογώ. Τα τελευταία χρόνια μαζί με τον Ανδρέα Μιχαηλίδη κάνουμε προπόνηση στην ταξιαρχία της Λεμεσού και λαμβάνουμε μέρος στο Παγκύπριο Στρατιωτικό Πρωτάθλημα. Εγώ τα πρωινά τους έκανα γυμναστική και προπόνηση. Παίξαμε και φθάσαμε μάλιστα μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης. Βλέποντας την εξέλιξη και το ταλέντο των νεαρών ποδοσφαιριστών που είχα στη διάθεση μου έβγαλα το συμπέρασμα πως έχουν περισσότερο ταλέντο από αυτό που διέθετα εγώ σαν ποδοσφαιριστής όταν ήμουν στην ηλικία τους. Το έχω πει μάλιστα και στους ίδιους τους μικρούς. Απλώς εμείς τότε στις ομάδες ήμασταν όλοι Κύπριοι. Σε κάποια φάση με τα βίας είχαμε όλους και όλους δυο ξένους. Ξέραμε πως οι 9 στους 11 που θα ξεκινούσαν τον αγώνα θα ήταν γηγενείς ποδοσφαιριστές. Στον πάγκο θα είχαμε μόνο Κύπριους. Ο δρόμος της καθιέρωσης και της εξέλιξης μας ήταν πιο εύκολος. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα δικά μας παιδιά καλούνται να ανταγωνιστούν καταξιωμένους ποδοσφαιριστές από το εξωτερικό. Για να μπορέσουν να βγουν νικητές από αυτή την μάχη στην ουσία θα πρέπει να κάνουν μια υπέρβαση. Να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Εμείς στη δική μου εποχή παίρναμε στα πόδια μας αυξημένο χρόνο συμμετοχής. Όσο αγωνιζόμασταν, βελτιωνόμασταν και γινόμασταν καλύτεροι. Τώρα δεν συμβαίνει αυτό γιατί δεν παίζουν. Για να πετύχεις στο ποδόσφαιρο πρέπει να είσαι αποφασισμένος να κάνεις θυσίες. Οι νεαροί μας θέλουν τα καφέ, τα κλαμπ, τα ταξίδια και τη διασκέδαση τους. Πρέπει πολλά πράγματα από αυτά να τα βάλεις στην άκρη αν πραγματικά θέλεις να κάνεις καριέρα και να φθάσεις ψηλά. Η Ομόνοια απέδειξε με τις ευκαιρίες που έδωσε σε νεαρά ταλέντα πως υπάρχουν δικά μας παιδιά που μπορούν να προχωρήσουν και να εξελιχθούν σε σημεία αναφοράς για τις ομάδες τους. Θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους που θα μπορέσουμε να τα αξιοποιήσουμε καλύτερα. Η Κύπρος διαθέτει πολλά αξιόλογα ταλέντα. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Κύριε Διαμαντή, φορέσατε πολλά χρόνια τη φανέλα του Άρη. Πως βλέπετε την παρουσία του τα τελευταία χρόνια ;
Κοίταξε. Κακά τα ψέματα τα προηγούμενα χρόνια συνεχώς ανεβαίναμε από τη Β΄ Κατηγορία και αμέσως πέφταμε. Ήμασταν ασανσέρ. Γιατί οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει την διοίκηση της ομάδας δεν είχαν την οικονομική ευχέρεια να δαπανήσουν τα χρήματα που ξοδεύει σήμερα ο Ρώσσος ιδιοκτήτης του συλλόγου. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε σε πολλούς μια αγωνία γύρω από αυτό το θέμα. Κατά πόσο ήταν ηθικά σωστό ο σύλλογος να περάσει σε ξένα χέρια. Πολύ γρήγορα όμως θεωρώ πως έχουν ξεπεραστεί οι όποιες φοβίες τους. Δηλαδή είναι προτιμότερο αντί να πάρουν την ομάδα οι Ρώσσοι που έχουν την δυνατότητα να την συντηρήσουν οικονομικά να την κρατήσουμε εμείς και να βασανίζεται από προβλήματα ; Θα πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε με το παρελθόν ; Τώρα όλοι μας βλέπουμε την φανέλα του Άρη και χαιρόμαστε με την ανοδική πορεία που παρουσιάζει. Πρέπει να ζούμε για το τώρα. Το τι θα συμβεί μετά από χρόνια κανείς δεν μπορεί να το ξέρει η να το προβλέψει. Στην Αγγλία που σχεδόν όλες οι μεγάλες ομάδες ανήκουν σε ξένους επενδυτές γιατί δεν έχουν αυτές τις ανασφάλειες ; Σημαίνει πως εκείνοι δεν αγαπούν τους συλλόγους τους ; Εγώ προσωπικά είμαι χαρούμενος για το πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα για τον Άρη. Πλέον διαθέτει μια δυνατή και υπολογίσιμη ομάδα που όλοι οι αντίπαλοι της την σέβονται. Την υπολογίζουν. Κατάφερε την περσινή σεζόν αν και νεοφώτιστος στην Α΄ Κατηγορία να βγει στην Ευρώπη. Ελπίζω φέτος να μπορέσει να δώσει συνέχεια στην ανοδική του πορεία. Μακάρι στο τέλος να καταφέρει να φθάσει και πιο ψηλά. Οι προοπτικές πάντως είναι ελπιδοφόρες.
Επιτρέψετε μου κύριε Διαμαντή να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για τη δικής σας πορεία στο ποδόσφαιρο. Από που κατάγεστε ;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λεμεσό.
Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Έκανα τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά βήματα μέσα στις αλάνες και τις γειτονιές της Λεμεσού. Έπαιζα μπάλα από πολύ μικρός. Ήταν η μεγάλη μου αγάπη.
Που σας εντόπισε ο Άρης ;
Ο πατέρας μου λάτρευε το ποδόσφαιρο. Όταν ήρθε από το χωριό του, οικοδόμος στο επάγγελμα εκεί γύρω στο 1955, πήγαινε στο γήπεδο και έβλεπε τα παιχνίδια του Άρη. Γιατί ο Απόλλωνας τότε ήταν η ομάδα της δεξιάς, η ΑΕΛ εκείνα τα χρόνια έγερνε περισσότερο προς τα αριστερά, με αποτέλεσμα να επιλέξει τον Άρη καθώς σαν άνθρωπός ήταν ιδιαίτερα σεμνός και ταπεινός. Συνήθιζε να με παίρνει μαζί του. Σιγά-σιγά άρχισα και εγώ να αποκτώ αυτό το μικρόβιο. Θυμάμαι από την ηλικία των 6-7 ετών, μαθητής ακόμη του δημοτικού, με έπαιρνε μαζί του με το ποδήλατο στο ΓΣΟ για να δούμε μαζί τα παιχνίδια του Άρη. Το 1968, στα 15 μου χρόνια, όταν απέκτησα το δικαίωμα να βγάλω δελτίο ταυτότητας, επέλεξε να με πάρει στις ακαδημίες του συλλόγου. Εκείνη την εποχή προπονητής της ομάδας ήταν ο Ανδρέας Κοτσώνης, τον οποίο γνώριζε πολύ καλά ο πατέρας μου. Τελικά πήραν από κοινού την απόφαση να με εντάξουν στις τάξεις του Άρη, που εκείνη την εποχή δεν ήταν πολύ δυνατός. Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο από τη δεύτερη ομάδα, μαζί με τους Μακρίδη, Καρεκλά, Κισσονέργη, Παρασκευά και τα υπόλοιπα παιδιά εκείνης της φουρνιάς. Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα με προώθησαν στην πρώτη ομάδα ως αριστερό μπακ αν και το καλό μου πόδι ήταν το δεξί. Το παιχνίδι από εκείνη την πλευρά μου έβγαινε τέλεια γιατί ως αριστερός ακραίος αμυντικός είχα την ικανότητα να κάνω κίνηση με το δεξί, την έφερνα προς το κέντρο και μπορούσα να δω ολόκληρο το γήπεδο με το καλό μου πόδι. Ξεκινούσα παιχνίδι, ήμουν γρήγορος και για την εποχή εκείνη θεωρούμουν μοντέρνος μπακ. Μου άρεσε να παίζω επιθετικό ποδόσφαιρο. Να παίρνω την μπάλα και να ανεβοκατεβαίνω ασταμάτητα από τη μια εστία στην άλλη με απίστευτη ταχύτητα. Η εξέλιξη μου από την μέρα της ένταξης μου στη δεύτερη ομάδα του Άρη έως και την ανδρική ήταν διαρκώς ανοδική.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από τον Άρη ;
Εκείνη την εποχή φεύγαμε από το σχολείο και πηγαίναμε με τα ποδήλατα μας στο ΓΣΟ. Το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή μας. Μάλιστα εγώ, είχα τελειώσει το πρακτικό τμήμα στο Λανίτειο γιατί ο πατέρας μου που ήταν χτίστης ήθελε να γίνω αρχιτέκτονας. Αυτό ήταν το όνειρο που είχε για μένα. Εγώ αντίθετα είχα ως κρυφή επιθυμία να γίνω ποδοσφαιριστής. Εκείνη τη χρονιά ευτύχησα να παίξω και στην πρώτη ομάδα του Άρη. Ενώ ήμουν μαθητής, στην 6η τάξη του γυμνασίου. Αργότερα ανέλαβε προπονητής της πρώτης ομάδας ο Ούγγρος Στέφαν Τουρπέκι. Πίστευε πάρα πολύ σε μένα και με προωθούσε συνεχώς. Πήγα στο στρατό, με έκαναν μετάθεση στη Λεμεσό και συνέχισα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην ομάδα μέχρι το 1973, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά του Άρη.
Βρεθήκατε ξαφνικά με νέους συμπαίκτες. Πως ήταν μαζί σας οι ποιο παλιοί παίκτες της ομάδας ;
Μας αγαπούσαν. Εγώ είχα δίπλα μου από την πρώτη στιγμή τον Μιχάλη Μαύρο, που με λάτρευε και μου έδινε συνεχώς θάρρος. Θυμάμαι πολλές φορές να μου λέει να μην φοβάμαι τίποτα και κανέναν. Εγώ ήμουν πάντοτε σεμνός και ταπεινός. Δεν μου άρεσε να μπλέκω σε καβγάδες. Στα αποδυτήρια του Άρη πέρασα τα καλύτερα μου χρόνια. Έχω τόσο ωραίες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο της ζωής μου που πραγματικά δεν υπάρχει περίπτωση να τις ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι τις αξέχαστες στιγμές που έζησα με τους συμπαίκτες μου. Ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια και ξέραμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή. Δεν παίρναμε χρήματα αλλά η ζωή μας κυλούσε όμορφα και ευχάριστα. Νιώθαμε μεγάλη χαρά όταν κάποιος έφορος της ομάδας θα μας αγόραζε καινούργια παπούτσια. Αυτά τα πράγματα σήμερα ακούγονται ως αστεία αλλά για την εποχή εκείνη είχαν ανεκτίμητη αξία για εμάς που τα ζούσαμε.
Εσείς προσωπικά ως νέο παιδί που ήσασταν τότε πιστεύατε στον εαυτό σας η υπήρχε μέσα σας και η αμφιβολία ;
Να σου πω. Ήμουν πάντοτε σεμνός και καλός χαρακτήρας. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν πίστευα τόσο πολύ στον εαυτό μου. Αυτό όμως που διαπίστωσα ήταν ότι οι εκάστοτε προπονητές μου στον Άρη μου έδειχναν εμπιστοσύνη. Ήταν κάτι που με βοήθησε να σκέφτομαι θετικά. Δεν έμπαινα στη διαδικασία να αμφιβάλλω αν θα παίξω βασικός την Κυριακή στο παιχνίδι. Ήμουν βέβαιος ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία. Διαφορετικά αν ένιωθα ότι είχα ανταγωνισμό με κάποιον άλλο ισάξιο μου ποδοσφαιριστή ίσως να μην είχα την δύναμη με το θράσος και την αντοχή που με διέκρινε να προπονούμε με τόσο ζήλο για να παίξω. Αυτό είναι που λέω στα νέα παιδιά σήμερα. Πρέπει να διαθέτουν δύναμη και αντοχή. Ειδικά τις περιόδους που δεν παίζουν. Εγώ είχα την δυνατότητα να βρεθώ στην ενδεκάδα πιο εύκολα. Δεν βρισκόμουν αντιμέτωπος με όλη αυτή την ψυχολογική πίεση. Απλώς προσπαθούσα να προετοιμαστώ όσο το δυνατόν καλύτερα για να μπορέσω να έχω μια πολύ καλή απόδοση στους αγώνες. Μπορεί και εξαιτίας του γεγονότος πως εγώ επέλεξα να κάνω καριέρα στο ποδόσφαιρο από τη θέση του αριστερού μπακ να διευκόλυνε κατά πολύ τα πράγματα για μένα. Ήμουν αρκετά καλός για τη θέση και αυτό με βοήθησε να την διατηρήσω για αρκετά χρόνια. Έβγαινα από την ενδεκάδα μόνο αν είχα κάποιο τραυματισμό. Το κλειδί όλων αυτών ήταν ότι κατάφερα να κερδίσω την εμπιστοσύνη των προπονητών μου.
Και πόσο γρήγορα καταφέρατε να ξεχωρίσετε με τις ικανότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;
Κατόρθωσα να ξεχωρίσω σχετικά γρήγορα και στην ηλικία των 19 ετών βρέθηκα δίπλα στους παλιούς παίκτες της ομάδας, κερδίζοντας θέση βασικού. Έπαιξα στην πρώτη ομάδα του Άρη όταν ήμουν μαθητής της 6ης τάξης του γυμνασίου. Και μάλιστα σε ένα ματς για το πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας με αντίπαλο το Οθέλλο στην Αθηαίνου είχαμε κερδίσει πέναλτι και εξαιτίας του γεγονότος πως εκείνη την περίοδο όλοι οι παίκτες μας που ήταν σπεσιαλίστες στις εκτελέσεις πέναλτι δεν βρισκόντουσαν σε καλή κατάσταση, ο τότε προπονητής μας ο Στέφαν Τουρπέκι, μου ζήτησε από μένα να το κτυπήσω. Το εκτέλεσα και το έχασα. Έκλαιγα για μια βδομάδα. Γιατί είχα το βάρος πως εξαιτίας μου η ομάδα δεν ανέβηκε στην Α΄ Κατηγορία καθώς τερματίσαμε στο τέλος, στη 2η θέση της βαθμολογίας με 32 βαθμούς, 2 λιγότερους από τον ΑΠΟΠ που τερμάτισε στην 1η θέση. Τα εκτελούσα στις προπονήσεις και τα έβαζα όλα. Αυτός ήταν και ο λόγος που με επέλεξε ο προπονητής μου. Ήμουν χαρούμενος που έπαιζα ποδόσφαιρο στον Άρη. Ήταν η ζωή μου όλη. Η προτεραιότητα μου τότε ήταν να παίζω καλή μπάλα. Αυτό με ενδιέφερε περισσότερο. Θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία τα ποδοσφαιρικά μου χρόνια. Θα μου μείνουν αξέχαστα όλα όσα έχω ζήσει στα γήπεδα και στην καθημερινή προπόνηση.
Σε ποια θέση καθιερωθήκατε στον Άρη ;
Από την αρχή και σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου έως και το 1981, όταν και κρέμασα τα παπούτσια μου, αγωνίστηκα στον Άρη ως αριστερός μπακ. Ήμουν βασικό στέλεχος της ομάδας, δίνοντας σε κάθε παιχνίδι τον καλύτερο μου εαυτό. Με τις εμφανίσεις μου ανάγκασα δυο προπονητές της Εθνικής ομάδας τους Κώστα Ταλιάνο και Ανδρέα Λαζαρίδη να με πάρουν στην 16αδα, παρά το γεγονός ότι αγωνιζόμουν σε ένα μικρό σύλλογο. Με έπαιρναν στην αποστολή της Εθνικής αλλά δεν με είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ ως βασικό. Πήγα μάλιστα και ταξίδια μαζί τους. Δεν είχα όμως την τύχη να παίξω έστω σε ένα παιχνίδι.
Ποια ήταν τα πιο δυνατά σας ατού ;
Ήμουν κοντρολαρισμένος και σοβαρός παίκτης. Διέθετα ταχύτητα που μου επέτρεπε να πάω μπροστά πολύ γρήγορα. Είχα δυνατά πόδια κάτι που με διευκόλυνε αρκετά στον τρόπο παιχνιδιού μου. Ήμουν εξαιρετικά γυμνασμένος, προπονημένος και είχα γερά πνευμόνια. Ήμουν εξαιρετικός στο επιθετικό κομμάτι. Μου άρεσε να παίρνω την μπάλα, να την προωθώ προς την αντίπαλη εστία και να δημιουργώ φάσεις για τους συμπαίκτες μου. Υστερούσα στο κεφάλι και πάντα έκλινα τα μάτια μου όταν πηδούσα στον αέρα για να διεκδικήσω την μπάλα. Ήμουν έξυπνος παίκτης και ήξερα πολύ καλά να κλίνω όταν η μπάλα παιζόταν στην αντίθετη πλευρά. Όταν γινόμουν αποδέκτης μπορούσα να την κατεβάσω πολύ εύκολα. Γενικά θεωρώ πως είχα ένα πολύ ωραίο στυλ μέσα στο γήπεδο. Ευτύχησα στην καριέρα μου να μην έχω σοβαρούς τραυματισμούς. Πρόσεχα πάρα πολύ την εξωγηπεδική μου ζωή και αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ.
Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας βοήθησε περισσότερο να φθάσετε στην κορυφή ;
Χρειάστηκε να δουλέψω πάρα πολύ. Σε όλες τις προπονήσεις ήμουν πρώτος. Έτρεχα να κάνω ότι έλεγαν οι προπονητές μου. Δεν μου άρεσε να κοροϊδεύω. Το γεγονός πως ήμουν καλός χαρακτήρας, δουλευταράς και πειθαρχημένος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ποδοσφαιρική μου πορεία. Χρησιμοποιήθηκα σε πολλές αναμετρήσεις και βοήθησα τον Άρη να φθάσει το 1977 και το 1979 στην 4η θέση της βαθμολογίας. Ήμουν μέλος μιας εξαιρετικής ομάδας και με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκα σε σημαντικό στέλεχος της.
Πως αντιμετωπίζατε την πίεση του κόσμου ειδικά στην αρχή που ήσασταν νέος στην ομάδα ;
Η αλήθεια είναι ότι αυτό με άγχωνε. Αν δεν ξεκινούσα καλά το παιχνίδι, έκανα λάθη και άκουγα φωνές μου έριχνε το ηθικό. Αντίθετα αν από την αρχή ήμουν καλός δεν μπορούσε να με σταματήσει τίποτα και κανείς. Όταν είχα καλή απόδοση και κέρδιζε η ομάδα ένιωθα διπλά ευχαριστημένος. Πετούσα στα σύννεφα. Στις ήττες απογοητευόμουν εύκολα. Με την πάροδο του χρόνου όμως άρχισα να το διαχειρίζομαι καλύτερα. Ο Άρης δεν ήταν ομάδα που είχε πίσω της μεγάλο αριθμό φιλάθλων να την ακολουθεί. Δεν μπορώ να πω ότι ο κόσμος μας, μας δημιουργούσε πίεση. Αντίθετα προσπαθούσαν συνεχώς να μας εμψυχώσουν. Όταν ένιωθα πιεσμένος δεν μπορούσα να αποδώσω σύμφωνα με τις πραγματικές μου δυνατότητες. Αυτό για να μπορέσεις το ξεπεράσεις χρειάζεται να έχεις ψυχική δύναμη.
Τι μπορούμε να πούμε για τον Άρη της δικής σας εποχής ;
Κώστα θα σου πω την αλήθεια. Αν ήταν άλλοι καιροί, δεν ήταν ο Άρης που εκείνη την εποχή η διαιτησία ήταν πολύ χειρότερη από σήμερα, θα μπορούσαμε να φθάσουμε μέχρι την 2η θέση και γιατί όχι και στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Η 4η θέση για την ομάδα του Άρη της δικής μου εποχής είναι λίγη. Μας αδικούσαν πάρα πολύ εκείνα εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι ένα ματς με αντίπαλο τον Πεζοπορικό στο παλιό ΓΣΖ, το γκολ που είχε επιτευχθεί δεν θα έπρεπε να μετρήσει καθώς η μπάλα δεν πέρασε την γραμμή του τέρματος. Πάντα στα κρίσιμα ματς δεν μας έπαιζαν στα ίσα. Ο Άρης τότε ήταν μια εξαιρετική ομάδα. Διέθετε στις τάξεις του μια ποιοτική φουρνιά Κυπρίων ποδοσφαιριστών. Ήταν όλοι τους παικταράδες. Μιλάμε για παίκτες όπως ο Μάριος Μακρίδης, ο Ανδρέας Κισσονέργης, ο Δήμος Καρεκλάς, ο Μάριος Τσίγκης, ο Πανίκος Χατζηλοίζου, ο Ανδρέας Παπακώστας κ.α. Ήμασταν ομαδάρα. Είχαμε την εποχή εκείνη και δυο πολύ καλούς ξένους όπως ήταν για παράδειγμα ο Χέντερσον. Η ΚΟΠ ένιωθε τόση ενοχή τότε που διαδραματίζονταν όλα αυτά τα παρασκήνια που στο τέλος της χρονιάς μας έβγαλε καλύτερη ομάδα της σεζόν αν και τερματίσαμε στην 4η θέση. Πως γίνεται αυτό ; Είχαμε την τύχη να έχουμε στην τεχνική μας ηγεσία τον Tadeusz Kraus. Ένας προπονητής αυστηρός, αγέλαστος, που μας έκανε καθημερινά πολύ σκληρές προπονήσεις. Μας έκανε πράγματα που για την τότε εποχή ήταν ασύλληπτα. Χρησιμοποιούσε αποτελεσματικές μεθόδους και ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Εμείς είχαμε προπονητή τον Κράους που έχτισε μια σούπερ ομάδα που άφησε εποχή στο ποδόσφαιρο της Κύπρου. Αξίζαμε πιστεύω να πάρουμε τουλάχιστον έναν τίτλο.
Πόσα χρόνια παίξατε στον Άρη ;
Πήγα στον Άρη το 1968 και έφυγα το 1981. Το 1974 είχα φύγει για 3 χρόνια στην Ελλάδα λόγω σπουδών. Σπούδασα γυμναστής μαζί με τον Ανδρέα Κισσονέργη. Εκείνη την περίοδο όμως ερχόμουν στην Κύπρο και βοηθούσα την ομάδα. Πήγα για να πάρω το πτυχίο μου.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές ;
Η 4η θέση που πήραμε το 1977 και το 1979 και οι σπουδαίες νίκες που πετυχαίναμε απέναντι στις μεγάλες ομάδες της Κύπρου. Τους κερδίζαμε αρκετά συχνά και σε ορισμένες περιπτώσεις και με μεγάλα σκορ.
Τι ακολούθησε μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής σας καριέρας ;
Κάποια στιγμή το 1981, όταν έφθασα στα 27 μου χρόνια, ήμουν ελεύθερος και έμενα με τους γονείς μου. Δέχθηκα ένα τηλεφώνημα ότι υπήρχε μια κενή θέση γυμναστή σε ένα κολέγιο στο Ψυχικό της Αθήνας. Μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα. Είχα απογοητευθεί, δεν βαστούσα χρήματα, δεν διοριζόμουν και επειδή είχε μεσολαβήσει ο πόλεμος και αρκετός κόσμος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Κύπρο, βρήκα και εγώ ευκαιρία να φύγω. Αναγκάστηκα να σταματήσω την καριέρα μου στα 28 μου χρόνια παρόλο που λάτρευα το ποδόσφαιρο. Έφυγα, πήγα στην Ελλάδα από το 1982 έως και το 1991. Διετέλεσα καθηγητής σε σχολείο. Προσπάθησα να παίξω μπάλα εκεί αλλά οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για κάτι τέτοιο. Άρχισα να παίρνω καλά χρήματα, να είμαι χαρούμενος και έκανα διαρκώς γνωριμίες. Πήγαινα ταχτικά στα παιχνίδια και τις προπονήσεις του Παναθηναικού. Ήταν η ομάδα που υποστήριζα από μικρός στην Ελλάδα. Έγινα σε σύντομο χρονικό διάστημα πολύ καλός φίλος με όλους τους παίκτες της ομάδας. Έκανα παρέα με τον Σαργκάνη, τον Σαραβάκο, τον Γεροθόδωρο και όλα τα υπόλοιπα παιδιά.
Γνωρίσατε πολλούς προπονητές στην καριέρα σας. Ποιοι σας κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον ;
Έχω μεγάλη αγάπη προς τον Ανδρέα Κοτσώνη. Με πείρε κοντά του από μωρό. Έπαιξε καταλυτικό ρόλο στα πρώτα ποδοσφαιρικά μου χρόνια και μετά ο Κράους. Η παρουσία του στον Άρη ήταν σημαδιακή. Αναμόρφωσε την ομάδα. Ήταν ένας εξαιρετικός προπονητής με έντονη προσωπικότητα.
Ποιος αντίπαλος σας δυσκόλευε περισσότερο ;
Με δυσκόλευε πάρα πολύ εκείνος ο Τάκης Μαυρής της Ομόνοιας. Όταν παίζαμε αντίπαλοι βρισκόταν διαρκώς σε εξαιρετική κατάσταση. Είχε φοβερή ψυχολογία μέσα στο παιχνίδι. Αυτοί πετούσαν εξαιτίας του κόσμου τους. Από το θάρρος που τους έδινε. Όταν παίζαμε μαζί τους λέγαμε μεταξύ μας ότι σήμερα θα μας δει αρκετός κόσμος.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα παιχνίδια ;
Είχα αρκετό άγχος πριν από τα παιχνίδια. Παραμονές αγώνων δυσκολευόμουν να κοιμηθώ τα βράδια. Με απασχολούσε διαρκώς το παιχνίδι. Η σκέψη μου ήταν όλη εκεί. Αυτό όμως με βοηθούσε να είμαι περισσότερο συγκεντρωμένος στους αγώνες. Θα το χαρακτήριζα δημιουργικό άγχος.
Ταχτικές υπήρχαν στην δική σας εποχή ;
Καμία σχέση με το τι συμβαίνει σήμερα. Τότε τους καλούς παίκτες τους παίζαμε μαν του μαν. Με δύο στόπερ και λίμπερο. Μας έλεγε ο προπονητής να μαρκάρουμε τους επιθετικούς του αντιπάλου. Αν είχαν κάποιο 10ρι με ποιότητα αναλάμβανε κάποιος το προσωπικό του μαρκάρισμα. Μας ζητούσαν να παίζουμε πάντοτε δυνατά και παθιασμένα. Να μας νιώθει ο αντίπαλος. Εγώ πάντοτε έπαιζα καθαρά τους αντιπάλους μου. Δεν μου άρεσε το βρώμικο παιχνίδι. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ταχτική στο ποδόσφαιρο. Μετρούσε περισσότερο η φυσική κατάσταση και το ατομικό ταλέντο που διέθεταν οι ποδοσφαιριστές της κάθε ομάδας. Εμάς για παράδειγμα τα παιχνίδια τα καθάριζαν οι Κισσονέργης, Καρεκλάς και Χατζηλοίζου.
Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα ; Να κοιτάξετε ποιο ψηλά ;
Όχι. Ποτέ μου δεν επεδίωξα κάτι τέτοιο. Κατά αρχάς θα με σκότωνε ο πατέρας μου. Δεν μπήκα σε αυτόν τον πειρασμό. Να σου πω την αλήθεια δεν με ζήτησε ποτέ καμιά μεγάλη ομάδα. Τους άλλους παίκτες του Άρη τους ήθελαν συνεχώς. Εγώ δεν μπήκα ποτέ σε αυτό το δίλημμα. Εγώ μαζί με τον συμπαίκτη μου τον Μάριο Μακρίδη ήμασταν οι μοναδικοί που υποστηρίζαμε τον Άρη από παιδιά. Οι άλλοι όλοι ήρθαν είτε γιατί τους πήραμε εμείς στην ομάδα είτε γιατί έφυγαν από την ΑΕΛ και τον Απόλλωνα που είχαν πολλούς παίκτες με αποτέλεσμα κάποια παιδιά να τους περισσεύουν.
Τι σας έχει μείνει από την παρουσία σας στην Εθνική ομάδα ;
Παράλληλα η εξαιρετική παρουσία μου με τη φανέλα του Άρη, έφερε και την κλίση μου στην Εθνική της οποία υπήρξα μέλος. Χρίσθηκα 4 φορές διεθνής. Κατά αρχάς ήταν κάτι που δεν περίμενα να συμβεί. Όταν μου είχαν πει πως με κάλεσαν στην Εθνική, πήρα στα χέρια μου την εφημερίδα για να βεβαιωθώ πως είναι αλήθεια. Πέθανα από την χαρά μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο περήφανος ένιωσα εκείνη την στιγμή. Έχε έρθει ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής ο Ανδρέας Λαζαρίδης και με είδε όλο κι όλο σε ένα ματς του Άρη με τον Απόλλωνα. Έκανα εξαιρετικό παιχνίδι εκείνη την ημέρα και έφυγε εντυπωσιασμένος από τα προσόντα μου. Αυτό ήταν. Με κάλεσε στην αποστολή της Εθνικής ομάδας το 1977 και το πρώτο μου ταξίδι ήταν στο Φάρο της Πορτογαλία. Χάσαμε 4-0 και η σύνθεση της Εθνικής ήταν τερματοφύλακας ο Γιώργος Παντζιαράς, δεξιά στη άμυνα ο Νίκος Πατίκκης, αμυντικό κεντρικό δίδυμο οι Νίκος Παντζιαράς μαζί με τον Κλείτο Ερωτοκρίτου, αριστερός μπακ ο Μιχάλης Κολοκάσης του ΑΠΟΕΛ. Θεωρώ πως ήμουν καλύτερος του αλλά δεν με έβαλαν να παίξω. Στα χαφ ήταν ο Στεφανής Μιχαήλ, με τον οποίο έμενα στο ίδιο δωμάτιο. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Ο άλλος χαφ ήταν ο Σάββα Γκρέγκορι και στην επίθεση ήταν ο Σωτήρης Καιάφας μαζί με τους τους Ανδρέα Κανάρη και Τάκη Μαυρή. Τότε η αποστολή της Εθνικής ομάδας αποτελείτο από 16 παίκτες. Δεν έπαιρναν για παράδειγμα 25 όπως συμβαίνει τώρα. Πήγα 4 φορές και έπαιξα μόνο σε ένα φιλικό παιχνίδι στο ΓΣΠ με αντίπαλο την Σαουδική Αραβία. Μετά με κάλεσε ξανά ο Κώστας Ταλιάνος. Και πάλι βρέθηκα στην 16αδα και θα με χρησιμοποιούσε εναντίον της Γιουγκοσλαβίας αλλά στο τέλος άλλαξε γνώμη. Αλλά για τα τότε δεδομένα της Κύπρου ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση ένας παίκτης που προερχόταν από μια μικρή ομάδα όπως ήταν ο Άρης να καλείται στην Εθνική. Πιστεύω πως άξιζα να πάρω μια ευκαιρία. Πήγα ταξίδι με την Εθνική ομάδα και στην Αγγλία.
Ποιο είναι το ματς που θα θυμάστε για πάντα ;
Η νίκη που πετύχαμε τη σεζόν 1978-79, σε ένα κατάμεστο Τσίρειο Στάδιο με 3-2 επί της Ομόνοια για τα προημιτελικά του Κυπέλλου. Κάναμε μια συγκλονιστική εμφάνιση απέναντι σε έναν σπουδαίο αντίπαλο.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο του Άρη ;
Ήμουν αγαπητός στον κόσμο του Άρη. Εξελίχθηκα με την πάροδο του χρόνου σε πολύτιμο "εργαλείο" για την ομάδα και αυτό ήταν κάτι που αναγνώρισαν οι φίλαθλοι μας. Γενικά ήμουν από τους παίκτες που έβλεπε με συμπάθια ο κόσμος όλων των ομάδων της Κύπρου. Δεν μου άρεσε να προκαλώ. Δεν ήμουν από τους σκληρούς παίκτες των γηπέδων και αυτό ο κόσμος το εκτίμησε. Ήμουν χαμηλών τόνων άνθρωπος και περνούσα απαρατήρητος.
Τι σας έμεινε από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Η αγάπη του απλού κόσμου και οι δυνατές φιλίες που έκανα στα γήπεδα με συμπαίκτες και αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ποτέ τα ποδοσφαιρικά μου χρόνια. Ήταν μια σημαντική περίοδος για μένα.
Υπάρχει επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες ;
Ναι. Βρισκόμαστε αρκετά συχνά μπορώ να σου πω. Τελευταία είχαμε μια συνάντηση όπου είχαμε τιμήσει τον Δώρο Ιερόπουλο για την πολύχρονη προσφορά του στον Άρη. Οι συναντήσεις μας είναι ταχτικές.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας είπατε κύριε Διαμαντή. Κλείνοντας αυτή τη μεγάλη συνέντευξη θα θέλαμε να στείλετε μέσω του pafossports.blogspot.com, το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο του Άρη και της Κύπρου γενικότερα.
Καταρχάς θα ήθελα να πω σε σένα προσωπικά ένα μεγάλο μπράβο για την προσπάθεια που καταβάλεις. Αυτή η ενέργεια σου δίνει φωνή σε εμάς τους παλιούς ποδοσφαιριστές. Πλέον είμαστε παροπλισμένοι και δεν ασχολείται κανείς μαζί μας. Από εκεί και πέρα ελπίζω η νεολαία μας να ασχοληθεί περισσότερο με το ποδόσφαιρο. Θα αποτελέσει διέξοδο από πολλές κακές συνήθειες και ελπίζω στο άμεσο μέλλον να δούμε να βγαίνουν πολλά ταλέντα και να διακρίνονται με τις ομάδες τους. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μας και πρέπει να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου