Ο Κύπριος οργανωτικός μέσος Ζηνωνής Παπαδόπουλος, γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου του 1943 στη Λεμεσό. Ένας παίκτης ορχήστρα μέσα στο γήπεδο, υπήρξε ένας από τους καλύτερους Επιτελικούς μέσους που έβγαλε η Κύπρος. Με μυαλό σκέτο "ξυράφι" και με όπλα την εκπληκτική ικανότητα στις ντρίπλες, την εξαιρετική τεχνική του κατάρτιση, τη φαντασία στο παιχνίδι του και τη μαχητικότητα, εξελίχθηκε σε έναν ποδοσφαιριστή ιδανικό σε οργανωτικό ρόλο. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στους δρόμους, όπως αρκετοί άλλοι συμπατριώτες του και διέπρεψε στο Κυπριακό Ποδόσφαιρο, ενώ κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1968, ως μέλος της ΑΕΛ, όταν πλέον τον γνώρισε και ο κόσμος.
Το pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα της ΑΕΛ, τον Ζηνωνή Παπαδόπουλο. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε τη καρίερα του στον ιστορικό σύλλογο της Λεμεσού, που φόρεσε αυτή τη φανέλα για 18 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Λεμεσού, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με τη φανέλα της ΑΕΛ, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα, τι θυμάται από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Ζηνωνής Παπαδόπουλος μιλά για το σημερινή ΑΕΛ και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Ο Ζηνωνής Παπαδόπουλος είναι πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λεμεσού. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς ποδοσφαιριστές. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Ζηνωνή Παπαδόπουλου.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.
Κύριε Παπαδόπουλε να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο;
Με το ποδόσφαιρο δεν ασχολούμαι ενεργά. Μου αρέσει όμως να πηγαίνω στο γήπεδο και να βλέπω παιχνίδια με μεγάλο ενδιαφέρον. Παρακολουθώ επίσης ανελλιπώς την εξέλιξη των μεγάλων Πρωταθλημάτων της Ευρώπης.
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;
Βλέπω να υπάρχουν πολύ καλές ομάδες στο πρωτάθλημα μας. Το επίπεδο έχει ανέβει εξαιτίας των πολλών ποιοτικών ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα στη δική μου εποχή ο κορμός των ομάδων αποτελείτο αποκλειστικά από γηγενείς ποδοσφαιριστές. Κακά τα ψέματα οι καλοί ξένοι παίκτες μπορούν να κάνουν και τη μεγάλη διαφορά σε μια ομάδα.
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Δύσκολα μπορούμε να βγάλουμε σήμερα τα ταλέντα του παρελθόντος. Της αξίας ενός Κρυστάλλη, ενός Πάκκου, ενός Παμπουλλή, ενός Μιχάλη Ορφανίδη και όλων των υπόλοιπων μεγάλων άσσων εκείνης της εποχής. Όλοι αυτοί οι παίκτες ήταν πραγματικά θηρία. Εμείς τότε κάναμε απίστευτα πράγματα με την μπάλα στα πόδια. Δυστυχώς δεν υπήρχαν τηλεοράσεις για να τα δείχνουν αυτά.
Κύριε Παπαδόπουλε έχετε φορέσει πολλά χρόνια τη φανέλα της ΑΕΛ. Πως βλέπετε την παρουσία της τα τελευταία χρόνια στο πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας ;
Σίγουρα η παρουσία της ΑΕΛ στο πρωτάθλημα που τελείωσε δεν ήταν αυτή που θα θέλαμε. Θέλω να πιστεύω πως με τη νέα χρονιά θα αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα. Περιμένω να δω μια πιο δυνατή και ανταγωνιστική ομάδα που θα είναι σε θέση να φθάσει ψηλά.
Κύριε Παπαδόπουλε επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για τη δική σας πορεία στα γήπεδα. Από που κατάγεστε ;
Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Στην οικογένεια όπως είναι καλά γνωστό είμαστε έξι αδέλφια. Ο πρώτος που φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΛ ήταν ο μεγάλος μου αδελφός ο Πανίκος Παπαδόπουλος. Εγώ γεννήθηκα στην συνοικία της Αγίας Ζώνης στη Λεμεσό. Εκείνη την εποχή στην γειτονιά μου, έμεναν τρεις ποδοσφαιριστές του Απόλλωνα. Ένας από αυτούς με άρπαξε από το χέρι και με πήρε πρώτα στους "γαλάζιους" της Λεμεσού. Μάλιστα έκανα και μια προπόνηση με την ομάδα. Όταν επέστρεψα σπίτι, ο μεγάλος μου αδελφός είχε μάθει τι έγινε και μου έβαλε τις φωνές. Μου είπε η θα παίξουμε όλοι μπάλα στην ΑΕΛ η όλοι στον Απόλλωνα. Ο Πανίκος Παπαδόπουλος ήδη λατρευόταν σαν ήρωας παίζοντας για την ΑΕΛ, καθώς αποτελούσε τον μόνιμο σκόρερ της στο πρωτάθλημα. Τελικά το 1958, σε ηλικία 14 ετών περίπου εντάχθηκα στις τάξεις της ομάδας.
Που σας εντόπισε η ΑΕΛ ;
Πρωτόπαιξα ποδόσφαιρο, το 1958 με τα χρώματα της ΑΕΛ. Πράγματι ήμουν ένα πολύ μεγάλο ταλέντο. Από τις πρώτες προπονήσεις ξεκίνησα να εντυπωσιάζω. Εκείνη την περίοδο στην ΑΕΛ προπονητής ήταν ένας Αυστριακός. Με είχε δει μικρό και στην αρχή δεν έδειχνε να με υπολογίζει και πολύ. Τότε η ομάδα είχε στις τάξεις της ένα μεγάλο αριθμό ποδοσφαιριστών. Συνεχώς με έβαζε να στέκομαι έξω από τα γκολπόστ για να τους φέρνω τις μπάλες. Για έξι μήνες συνεχιζόταν η ίδια κατάσταση. Πήγαινα στις προπονήσεις, έκανα το μπάνιο μου και έφευγα χωρίς να έχω ενεργό ρόλο στην ομάδα. Όταν μπήκε το καλοκαίρι, το στυλ των προπονήσεων στην ΑΕΛ άλλαξε. Από μεσημεριανές έγιναν απογευματινές. Θυμάμαι τότε το δίτερμα γινόταν την Πέμπτη. Εκείνη την ημέρα έτυχε από την μια ομάδα να απουσιάζουν παίκτες. Έτσι αναγκάστηκε να με φωνάξει κοντά του, μου ζήτησε να αλλάξω ρούχα και να μπω στο παιχνίδι ως αριστερός εξτρέμ. Κερδίσαμε 4-1 και είχα βάλει και τα τέσσερα γκολ της ομάδας μου. Μετά το τέλος του διτέρματος ο προπονητής μου που είχε μείνει έκπληκτος από την συνολική μου παρουσία με προώθησε άμεσα στην ανδρική ομάδα χωρίς να χρειαστεί να παίξω πρώτα στη δεύτερη ομάδα της ΑΕΛ. Από εκείνη την στιγμή είχε μπει το "νερό στο αυλάκι". Συνέχισα να κάνω καλές εμφανίσεις και να κλέβω διαρκώς τις εντυπώσεις.
Από τις αλάνες της Λεμεσού ξαφνικά σε μια ομάδα Α ΄Κατηγορίας. Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις ;
Εγώ πολύ γρήγορα έγινα συμπαίκτης με την παλιά πετυχημένη φουρνιά της ΑΕΛ που είχε πάρει τα πρωταθλήματα του 1953, 1955 και 1956. Ένιωθα δέος δίπλα τους. Τελείωνε η προπόνηση, έκαναν μπάνιο, άλλαζαν τα ρούχα τους και έπρεπε πρώτα να φύγουν αυτοί για να μπω εγώ. Θυμάμαι πολλές φορές έμενα έξω και τους περίμενα. Πολύ γρήγορα έγινα βασικό μέλος της ενδεκάδας δίπλα στον Φοίβο και στον Κώστα Πάμπου (Μαυρόκολο) ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ ειδικά τις πρώτες μέρες. Μαζί είχαμε συνθέσει ένα πολύ καλό τρίο μέσων. Μου έδινε θάρρος, με έμαθε να κλίνω τα αυτιά μου και να μην επηρεάζομαι από κανέναν. Να μπαίνω στο γήπεδο και να κάνω καλά αυτά που ξέρω. Από νωρίς είχα αρχίσει να προκαλώ αίσθηση με τον τρόπο παιχνιδιού μου. Πολλές φορές μετά την προπόνηση έμενα μόνος μου και δούλευα πάνω στις αδυναμίες μου. Αγαπούσα με πάθος το ποδόσφαιρο. Ήθελα διαρκώς να βελτιώνομαι και να εξελίσσομαι.
Πως σας υποδέχθηκαν οι πιο παλιοί παίκτες της ΑΕΛ ;
Εσείς ως νέο παιδί που ήσασταν τότε πως είδατε αυτή τη πρόκληση ;
Από το δημοτικό σχολείο είχα δείξει σε όλους ότι ήμουν πραγματικά ένα πολύ μεγάλο ταλέντο. Τα "λαγωνικά" του Απόλλωνα που με έβλεπαν να παίζω μπάλα μικρός στις γειτονιές με ήθελαν σαν τρελοί. Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο από την ομάδα της περιοχής μου τα Κίτρινα Πουλιά και θυμάμαι από τότε άρχισαν να με προσέχουν τόσο ο Απόλλωνας όσο και η ΑΕΛ. Έπαιξα μόλις 16 ετών στο Κύπελλο Ανεξαρτησίας. Πολύ δύσκολα μπορούσε κάποιος εκείνη την εποχή , σε αυτή την ηλικία να παίξει ποδόσφαιρο και να μείνει στην ομάδα. Σε αυτή μου την προσπάθεια είχα μεγάλη βοήθεια από τον παλιό παίκτης της ΑΕΛ, τον Γιάννο. Είχε πάρει 4 πρωταθλήματα στην καριέρα του, αγωνιζόταν ως αριστερός ακραίος επιθετικός και διέθετε εκείνη την εποχή το πιο δυνατό σουτ στο Κυπριακό Πρωτάθλημα. Με έπιανε από το χέρι και μου έλεγε όταν κάνει σουτ εγώ θα έπρεπε να τρέχω πάνω στον αντίπαλο τερματοφύλακα για να εκμεταλλευθώ τις ασταθείς αποκρούσεις του και να σκοράρω. Με αυτόν τον τρόπο πέτυχα αρκετά γκολ στη καριέρα μου.
Και πόσο γρήγορα καταφέρατε να ξεχωρίσετε με τις ικανότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;
Καθιερώθηκα στην ενδεκάδα της ΑΕΛ στα 15,5 μου χρόνια. Από το 1958, που υπόγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο έως και το 1973 ήμουν συνεχώς βασικό και αναντικατάστατο μέλος της ομάδας.
Σε ποια θέση καθιερωθήκατε ;
Ξεκίνησα στην καριέρα μου ως αριστερός ακραίος επιθετικός αλλά τα περισσότερα χρόνια έπαιξα ως επιτελικός μέσος.
Ποια ήταν τα πιο δυνατά σας ατού ;
Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας οδήγησε στην κορυφή ;
Ήμουν σίγουρα από τους ποδοσφαιριστές που δεν κουράζονταν στο γήπεδο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Μπορούσα να ανεβοκατεβαίνω συνεχώς από τη μια εστία στην άλλη χωρίς να κουράζομαι. Διέθετα πολύ γερά πνευμόνια και μεγάλες αντοχές. Τελείωνε το παιχνίδι και είχα δυνάμεις για να παίξω περισσότερο. Μου άρεσε να βοηθώ την ομάδα σε άμυνα και επίθεση. Δεν μπορείς να αγωνιστείς για τόσα πολλά χρόνια στον νευραλγικό χώρο του κέντρου αν δεν διαθέτεις πείσμα και θέληση για να πετύχεις σε αυτό που κάνεις.
Βρεθήκατε σε πολύ νεαρή ηλικία στην βασική ενδεκάδα της ΑΕΛ. Πως διαχειριζόσασταν την πίεση του κόσμου ;
Δεν είχα ποτέ μου άγχος η πίεση. Για αυτό και κατάφερα να παίξω μπάλα για τόσα πολλά χρόνια σε μια απαιτητική ομάδα όπως η ΑΕΛ. Παρόλο που κατά τη διάρκεια των αγώνων άκουγα διάφορα από την εξέδρα όπως όλοι είχα μάθει από νωρίς να μην επηρεάζομαι. Να κλείνω τα αυτιά μου και να προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο πιο καλά μπορώ.
Τι μπορούμε να πούμε για την ΑΕΛ της δικής σας εποχής ;
Η ΑΕΛ εκείνη την περίοδο είναι πολύ πιθανόν να διέθετε μια από τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας της. Τη σεζόν 1967-68, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος επανήλθαμε στους τίτλους μετά από 12 χρόνια. Μας δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχουμε για πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκή Διοργάνωση, στο Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1968-69. Αντίπαλος μας ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Και τα δυο παιχνίδια είχαν γίνει στην έδρα της Ισπανικής ομάδας, στο στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου, χάνοντας και στα δυο ματς με 6-0. Με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, εξασφαλίσαμε την συμμετοχή μας στην Α΄ Εθνική καθώς ίσχυε ο θεσμός συμμετοχής της Πρωταθλήτριας Κύπρου στο Ελληνικό Πρωτάθλημα. Λάβαμε μέρος στο Πρωτάθλημα Α΄ Εθνικής τη σεζόν 1968-69 και τερματίσαμε στην 18η και τελευταία θέση της Βαθμολογίας με απολογισμό 2 νίκες, 1 Ισοπαλία και 31 ήττες. Στο Κύπελλο Ελλάδας αφού αποκλείσαμε τον Απόλλων Αθηνών, μείναμε εκτός στον Γ΄ γύρο από τον Πανιώνιο. Θεωρώ γενικά πως ήταν μια άκρως επιτυχημένη περίοδος για την ομάδα μας.
Τερματοφύλακας ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, στο δεξί άκρο της άμυνας ο Τρύφωνας Χαριλάου και στο αριστερό ο Νώντας Επαμεινώντας. Κεντρικό αμυντικό δίδυμο οι Σταύρος Στυλιανού και Χριστάκης Δημητρίου (Πόντζιος). Στα χαφ οι Κωστάκη Κίνας ως αμυντικός μέσος μαζί με μένα και έναν εκ των Μιχάλη Κόκκινο η Χάρη Παπαδόπουλο. Εγώ και ο Χάρης Παπαδόπουλος ήμασταν οι μπαλαδόροι της ΑΕΛ εκείνη την εποχή. Στα άκρα της επίθεση ήταν οι Κωστάκης Τσαγκάρης, Παμπουλλής Παπαδόπουλος και στην κορυφή ως κεντρικός επιθετικός ο Πανίκος Παπαδόπουλος. Υπήρχαν επίσης οι Άριστος Παπαδόπουλος, Κάκος Κωνσταντίνου, Χριστόδουλος Καιρίνος, Μάρκος Κωνσταντίνος, Ανδρέας Παπαδόπουλος, Στέλιος Αντωνίου και Μαύρος που ήταν πάντα εκεί έτοιμοι να βοηθήσουν την ομάδα όταν θα τους χρειαζόταν. Εγώ μαζί με τους Κωστάκη Κίνα, Μιχάλη Κόκκινο και Χάρη Παπαδόπουλο είχαμε φτιάξει μαζί μια τρομερή μεσαία γραμμή. Πραγματικά χωρίς υπερβολή πετούσαμε. Ήταν παίκτες με πολύ καλή ποιότητα και νομίζω ότι όσο περνούσε ο καιρός δέναμε όλο και περισσότερο. Αυτό είναι ότι καλύτερο μπορείς να έχεις με τους συμπαίκτες σου. Αυτή η φουρνιά δυστυχώς δεν έπαιξε μαζί για πολλά χρόνια. Την χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα ο κορμός της ομάδας ήταν σταθερός με ελάχιστες αλλαγές μέσα στη σεζόν. Με ένα η δυο καινούργια πρόσωπα. Όταν γνωρίζεις τι θα κάνει ο άλλος παίζεις με κλειστά μάτια. Διευκολύνει πάρα πολύ τα πράγματα.
Εσείς που ζούσατε από μέσα την ομάδα όταν ξεκινούσε η σεζόν 1967-68, περιμένατε ότι θα φθάνατε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος ;
Θα σου που τι είχε γίνει. Μας απέμεναν τρία παιχνίδια, από την αγωνιστική περίοδο 1966-67,για να ολοκληρωθεί η σεζόν. Θυμάμαι είχαμε πάει για φαγητό στη Σκαρίνου, μια κοινότητα της επαρχίας Λάρνακας, όταν κάποια στιγμή ο τότε προπονητής μας ο Λοίζος Παντελίδης, μας κάλεσε κοντά του για να μας ανακοινώσει, ότι από τους 16 ποδοσφαιριστές που υπήρχαν στις τάξεις της ΑΕΛ, εκείνη της περίοδο, είχε σκοπό να κρατήσει μόνο τους 4, ενόψει της νέας χρονιάς. Τον αδερφό μου τον Πανίκο Παπαδόπουλο, τον Μιχάλη Κόκκινο, τον Κωστάκη Κίνα και εμένα. Ο πιο μεγάλος σε ηλικία ήταν ο αδερφός μου που τότε ήταν 24 ετών. Οι υπόλοιποι ήμασταν 20 έως 22 χρονών. Αφού ευχαρίστησε τους υπόλοιπους δώδεκα παίκτες της ομάδας, τους είπε πως για φέτος δεν θα σας χρειαστώ άλλο. Προχώρησε σε ριζική ανανέωση του έμψυχου δυναμικού. Στην θέση τις παλιά γενιάς ήρθαν νέα ταλαντούχα παιδιά που έφεραν μαζί τους τον ενθουσιασμός και την δίψα για επιτυχίες. Καθιέρωσε στο βασικό σχήμα στην θέση του τερματοφύλακα, τον Ανδρέα Κωνσταντίνου που έχει αφήσει εποχή στο Κυπριακό Πρωτάθλημα, τους Τρύφωνα Χαριλάου, Νώντα Επαμεινώντα, Σταύρο Στυλιανού, Κωστάκη Τσαγκάρη, Παμπουλλή Παπαδόπουλο τα υπόλοιπα παιδιά. Παίκτες ηλικίας 17 έως 18 ετών. Στην αρχή υπήρχε ο φόβος μήπως υποβιβαστούμε. Τελικά όχι μόνο δεν συνέβη αυτό αλλά στην συνέχεια πήραμε και το πρωτάθλημα παίζοντας ταυτόχρονα και όμορφο ποδόσφαιρο. Ήμασταν ένα σύνολο που αποτελείτο στην ουσία από αμούστακα παιδιά που στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος κανείς μας δεν ανέμενε ότι θα διαγράφαμε αυτή την πορεία φθάνοντας μέχρι και τη κατάκτηση του τίτλου. Πετύχαμε χωρίς αμφιβολία μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του Κυπριακού Ποδοσφαίρου.
Εσείς προσωπικά σε ποιο σημείο του πρωταθλήματος πιστέψατε στον τίτλο ;
Από νωρίς είχα διαπιστώσει πως είχαμε ένα πολύ καλό και δεμένο σύνολο. Είχαμε την ευτυχία να διαθέτουμε στις τάξεις μας τον Παμπουλλή που πραγματικά εκείνη την εποχή ήταν από άλλο πλανήτη. Μας είχε απομείνει το τελευταίο παιχνίδι του Α΄ γύρου με την Νέα Σαλαμίνα και θα παίζαμε στο Βαρώσι σε ένα πολύ δύσκολο ματς. Πήραμε μια πολύ μεγάλη νίκη χάρης σε ένα γκολ που είχε πετύχει στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης ο αδελφός μου ο Πανίκος Παπαδόπουλος. Μετά από αυτό το παιχνίδι η ψυχολογία μας ανέβηκε κατακόρυφα. Πιστέψαμε περισσότερο στους εαυτούς μας με αποτέλεσμα τους υπόλοιπους αγώνες να τους κερδίζουμε με μεγάλα σκορ χωρίς να αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερες δυσκολίες. Συγκεκριμένα εκείνη τη σεζόν ο Παμπουλλής Παπαδόπουλος είχε πετύχει 33 γκολ, ο Πανίκος Παπαδόπουλος 22 γκολ και εγώ 11.
Γιατί εκείνη η ομάδα δεν είχε την ανάλογη πορεία στη συνέχεια ;
Η μεγάλη αλήθεια ήταν ότι τόσο εμάς όσο και την Ομόνοια όταν θα λαμβάναμε μέρος στην Α΄ Εθνική είχαμε διαπιστώσει ότι δεν μας ήθελαν. Μάλιστα όταν θα δίναμε το πρώτο μας παιχνίδι, ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού της Ελλάδας, Κωνσταντίνος Ασλανίδης, μας ανέφερε ότι είχε μάθει πως ήμασταν αριστερή ομάδα. Τότε ο αδελφός μου ο Παμπουλλής Παπαδόπουλος σήκωσε το χέρι του στον αέρα και αφού πήρε την άδεια του, του απάντησε χαριτολογώντας πως είμαστε ομάδα που κλωτσά και με τα δύο της πόδια. Αυτή η ατάκα έχει μείνει στην ιστορία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στον πρώτο μας αγώνα εναντίον του Βύζαντα Μεγάρων κερδίζαμε με 1-0, είχαμε παίξει 23 λεπτά στο ματς και μετά από κόρνερ που είχε κερδίσει ο αντίπαλος έδωσε εις βάρος μας ένα αστείο πέναλτι για να μας ισοφαρίσουν. Εύκολα μπορείς να καταλάβεις το τι συνέβαινε στα υπόλοιπα παιχνίδια. Περισσότερο πηγαίναμε για τουρισμό. Εκείνη τη χρονιά η ομάδα μας παρέμεινε η ίδια. Την επόμενη σεζόν όμως είχαν αποχωρήσει από το ρόστερ ο Πανίκος Παπαδόπουλος που είχε βάλει τέλος στην καριέρα του, ο Παμπουλλής Παπαδόπουλος πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό και ο Τσαγκάρης πήγε για σπουδές. Είχαμε χάσει τρεις βασικότατούς παίκτες και ήταν πολύ δύσκολο να καλυφθούν τα κενά που είχαν δημιουργηθεί. Το αποτέλεσμα ήταν να ακολουθήσει η σταδιακή αποδυνάμωση της ομάδας. Η μεγάλη μας δύναμη τότε ήταν οι Παμπουλλής και Πανίκος Παπαδόπουλος οι οποίοι έκαναν τη μεγάλη διαφορά. Δεν ήταν εύκολο να βρεις ξανά δύο τέτοιους παίκτες που να μπορούν να σκοράρουν τόσα πολλά γκολ και με τέτοια συχνότητα.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές με την ΑΕΛ ;
Πόσα χρόνια παίξατε στην ΑΕΛ ;
Φόρεσα τη φανέλα της ΑΕΛ για 18 ολόκληρα χρόνια. Αποχώρησα από τα γήπεδα το 1973 σε ηλικία 39 ετών. Έβαλα γκολ και στο τελευταίο ματς της καριέρας μου με αντίπαλο τον Διγενή Μόρφου.
Έχετε γνωρίσει πολλούς προπονητές στην καριέρα σας. Ποιος σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον ;
Ο Κύπριος προπονητής Λοίζος Παντελίδης. Υπήρξε στην ποδοσφαιρική του πορεία παίκτης της ΑΕΛ από το 1945 έως και το 1949 και στην συνέχεια του ΑΠΟΕΛ για μια τετραετία από το 1951 έως και το 1955. Ήταν τρομερός ως προπονητής. Τελείωνε το ενενηντάλεπτο και δεν μας άφηνε να πάμε στα αποδυτήρια αν δεν δίναμε πρώτα 4-5 γύρους του γηπέδου. Βρήκε το κουμπί μας, χωρίς να μας κουράζει ιδιαίτερα, να γίνεται η δουλειά του. Είχαμε αποκτήσει ως ομάδα τρομερές αντοχές.
Δυσκολότερος αντίπαλος ;
Εγώ είχα οδηγίες από τον προπονητή να μην μαρκάρω. Να αναλαμβάνω κυρίως την οργάνωση του παιχνιδιού μας. Θεωρώ πως στην καλή μου μέρα δεν είχα αντίπαλο. Οι αντίπαλοι προπονητές γνώριζαν πως για να καταφέρουν να κερδίσουν την ΑΕΛ θα έπρεπε να δώσουν εντολή σε 2-3 δικούς τους παίκτες να αναλάβουν την επιτήρηση μου. Και πάλι όμως έβρισκα τον τρόπο να τους ξεφεύγω και να γίνομαι απειλητικός. Ήξερα πως να επιβληθώ στον αγωνιστικό χώρο με τον τρόπο παιχνιδιού μου. Η αλήθεια όμως είναι ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν όντως πολύ μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Ιδίως οι παίκτες της μεσαίας γραμμής που ξεχώριζαν με την ποιότητα και την φαντασία τους. Μιλάμε για ποδοσφαιριστές που σε μάγευαν με το ταλέντο τους όπως τον Πάκκο Χριστοδούλου, τον Κωστάκη Κοκκινή, τον Μιχάλη Ορφανίδη, τον Δρόσο Καλοθέου και πολλούς άλλους ακόμη.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα μεγάλα ματς ;
Σκεφτόμουν πάντα πριν από τα παιχνίδια πως πρέπει να παίξω. Εκείνη την περίοδο με προπονητή τον Λοίζο Παντελίδη οι προπονήσεις που κάναμε ήταν καθημερινές. Μάλιστα πολλές φορές κάναμε και απόγευμα. Αντίθετα πριν να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας, κάναμε στην ΑΕΛ προπόνηση όλες και όλες τρείς φορές την εβδομάδα. Αυτό ήταν το κλειδί της επιτυχίας μας τότε. Βρήκε τον τρόπο να μας δουλεύει χωρίς να μας κουράζει η να μας κάνει να βαρεθούμε. Κάναμε προπόνηση και το ευχαριστιόμασταν. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η ομάδα μας απέκτησε εξαιρετική φυσική κατάσταση. Μάλιστα τις περισσότερες φορές η απόδοση μας ήταν καλύτερη στο δεύτερο ημίχρονο. Τελείωναν τα παιχνίδια και είχαμε ακόμη δυνάμεις για να τρέξουμε και άλλο.
Ταχτικές υπήρχαν στη δική σας εποχή ;
Τα πράγματα τότε ήταν πολύ διαφορετικά σε σχέση με το σήμερα. Στην δική μας εποχή δεν έδιναν τόση μεγάλη σημασία στην άμυνα. Παίζαμε ποδόσφαιρο περισσότερο με το μυαλό και την φαντασία μας. Κάναμε απίστευτα πράγματα με την μπάλα στα πόδια. Κάτι που πολύ δύσκολα μπορούν να κάνουν οι σημερινοί παίκτες. Οι προπονητές δεν μας έβαζαν σε καλούπια όπως συμβαίνει τώρα. Ζητούσαν από μας να μπούμε στο γήπεδο και να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο. Ταχτική στο ποδόσφαιρο υπήρχε και τότε. Οι παίκτες μεταξύ μας μιλούσαμε. Για παράδειγμα έπαιζε αριστερός επιθετικός ο Παμπουλλής για να έχει χώρο και να μπορεί να ξεφεύγει των αντιπάλων του. Αυτό ήταν τότε ένα από τα μεγάλα μας μυστικά. Εκείνη την εποχή παίζαμε με δυο σέντερ φορ. Τον Παμπουλλή αριστερά και τον Τσαγκάρη δεξιά. Ο Παμπουλλής με την ταχύτητα και την εξυπνάδα του εκμεταλλευόταν στο έπακρο τον κενό χώρο που υπήρχε μέσα αριστερά. Όταν πήγαμε να παίξουμε πρώτο παιχνίδι με το ΑΠΟΕΛ αυτοί που ήταν παρόντες στο γήπεδο, έλεγαν πως αυτός ο παίκτης που έβλεπαν προερχόταν από άλλον πλανήτη. Δεν μπορούσαν να το πιάσουν με τίποτα.
Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα ;
Όταν είχε φύγει με μεταγραφή για τον Ολυμπιακό Πειραιώς ο Παμπουλλής είχα πάει μαζί του στην Ελλάδα. Εγώ πήγα για να δοκιμαστώ στον Εθνικό Πειραιώς που εκείνη την εποχή συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες της χώρας και είχε στις τάξεις του τρεις παίκτης της Εθνικής Ελλάδας. Προπονητής στον Εθνικό ήταν ο Πάνος Μάρκοβιτς και μου έλεγε χαριτολογώντας πως ήθελε να γίνει ανταλλαγή και να πάω εγώ στον Ολυμπιακό και ο Παμπουλλής στον Εθνικό. Μου είχε πει αστειευόμενος πως δεν έψαχνε παίκτη για τη μεσαία γραμμή αλλά ήθελε να ενισχύσει περισσότερο τα άκρα της επίθεσης του. Μιλάμε για το 1975, όταν είχε πάρει μεταγραφή για τον Εθνικό ο Ανδρέας Κωνσταντίνου.
Πως ένας παίκτης της δικής σας αξίας δεν έπαιξε ποτέ στην Εθνική ομάδα ;
Στην Εθνική ομάδα πάντα με καλούσαν αλλά ήμουν μόνιμα στον πάγκο. Ποτέ δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω έστω σε ένα παιχνίδι. Κλήθηκα συνολικά σε 8 αγώνες. Τότε βέβαια οι προπονητές της Εθνικής ομάδας έριχναν περισσότερο το βάρος του στην άμυνα. Η προτεραιότητα τους ήταν πως να μην δεχθούμε πολλά γκολ. Χρησιμοποιούσαν κυρίως ως αμυντικό χαφ τον Αντώνη Καρά της Ανόρθωσης. Αντίθετα στην Εθνική Ενόπλων έπαιζα συνεχώς βασικός μαζί με τους Πάκκο Χριστοδούλου και Μιχάλη Ορφανίδη. Είχαμε φτιάξει μαζί μια απίστευτη τριάδα στα χαφ που μάγευε τους πάντες. Βρέθηκα στην ενδεκάδα σε έξι φιλικά παιχνίδια της Εθνικής Ανδρών μαζί με τους Παμπουλλή και Πανίκο Παπαδόπουλο. Δεν ήθελαν όμως για τους δικούς τους λόγους να ξεκινήσουν στο βασικό σχήμα της Εθνικής Ανδρών τρείς ποδοσφαιριστές που να προέρχονται από την ίδια οικογένεια. Θυμάμαι την περίοδο που εκτελούσα την στρατιωτική μου θητεία βρισκόμουν σε εξαιρετική κατάσταση. Στα φιλικά ματς που δίναμε με την Εθνική Ενόπλων είχαμε κερδίσει πολλές φορές την Εθνική Ανδρών με μεγάλα σκορ. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί παρεξήγηση ανάμεσα στον τότε προπονητή της Εθνικής Αργύρη Γαβαλά και τον διοικητή μας. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το θέμα έχω αδικηθεί πάρα πολύ. Ειδικά τη σεζόν 1964-65 που είχα ανακηρυχθεί καλύτερος ποδοσφαιριστής της Κύπρου.
Ποιο παιχνίδι θα θυμάστε για πάντα ;
Υπάρχει χαραγμένο στην άκρη του μυαλού μου ένα παιχνίδι που έχει μείνει στην ιστορία. Αναφέρομαι φυσικά στον πρώτο αγώνα με την Ρεάλ Μαδρίτης στο Στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Παίξαμε μπροστά σε 100.000 θεατές. Είχαμε ζήσει ως παίκτες της ΑΕΛ, μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Η προπώληση των εισιτηρίων ξεκίνησε αρκετές μέρες πριν την διεξαγωγή του παιχνιδιού καθώς ο κόσμος της Ρεάλ δεν γνώριζε τίποτα για την ομάδα μας. Στο 23΄ λεπτό της αναμέτρησης προσπαθούσαμε να βγούμε σε μια αντεπίθεση. Η μπάλα είχε πάρει κατεύθυνση προς το κόρνερ, στην αριστερή πλευρά της άμυνας της Ρεάλ. Εγώ έτρεξα γρήγορα και την διεκδίκησα από τον αριστερό μπακ της ομάδας τους. Με την ταχύτητα που πήγαινα βγήκα με την μπάλα έξω. Αυτοί βιάζονταν να δώσουν συνέχεια στο ματς. Εγώ την άρπαξα γρήγορα και την πήγα στον τερματοφύλακα τους. Άρχισαν αμέσως να με χειροκροτούν και οι 100.000. Εκείνη την στιγμή γυρνάει προς το μέρος μου ο μεγαλύτερος μου αδελφός ο Πανίκος Παπαδόπουλος και μου λέει "μόλις έχεις πάρει το μεγαλύτερο και πιο θερμό χειροκρότημα της καριέρας σου". Στα 18 χρόνια της παρουσία μου στην ομάδα, πραγματικά έχω κάνει πάρα πολλά μεγάλα ματς με τη φανέλα της ΑΕΛ. Παιχνίδια που έχουν μείνει στη ιστορία.
Όταν βάζατε για πρώτη φορά τη φανέλα της ΑΕΛ περιμένατε ότι θα είχατε αυτή την πετυχημένη πορεία ;
Όχι. Δεν μπορούσα ούτε καν να το διανοηθώ. Σαν νεαρός ποδοσφαιριστής που ήμουν τότε είχα μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα διαγράψει μια τόσο σταθερή και επιτυχημένη πορεία με τη φανέλα της ΑΕΛ. Ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό σαν σκέψη ότι θα μπορούσε μια παρέα από αμούστακα παιδιά να φθάσουν σε μια τόσο μεγάλη επιτυχία όπως ήταν την εποχή εκείνη η κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1968. Οι οκτώ από τους έντεκα παίκτες που αποτελούσαν την βασική ενδεκάδα της ομάδας ήταν ηλικίας 17 έως 18 ετών. Μιλάμε στην ουσία για παιδιά που δεν είχαν μέχρι τότε μεγάλες εμπειρίες και πολλούς αγώνες στα πόδια τους. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει κάτι ανάλογο σήμερα. Η μεγάλη απόφαση που πήρε τότε ο Λοίζος Παντελίδης να προχωρήσει στην ανανέωση της ομάδας ήταν το κλειδί της επιτυχίας. Τόλμησε και δικαιώθηκε απόλυτα για την επιλογή του.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο της ΑΕΛ ;
Μπορώ να σου πω ότι ήμουν από τα πολύ αγαπημένα παιδιά του κόσμου της ΑΕΛ. Γνώριζα πάντοτε την αποθέωση. Ειδικά όταν με δικά μου γκολ η ομάδα κέρδιζε τα παιχνίδια. Γενικά τόσο εμένα όσο και τα αδέρφια μου μας λάτρευαν. Θυμάμαι τη σεζόν 1967-68, σε ένα παιχνίδι με τον ΑΣΙΛ στη Λύση, στο μοναδικό γήπεδο εκείνη στην εποχή με χόρτο, κερδίσαμε με 2-0 και είχαμε ουσιαστικά κατακτήσει το πρωτάθλημα πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Πριν από το παιχνίδι ο κόσμος μας είχε σταματήσει την κυκλοφορία στους δρόμους με την μαζική του παρουσία στην περιοχή. Το μεγάλο τους πάθος για την ομάδα και τους παίκτες που φορούσαν την φανέλα της ΑΕΛ ήταν συγκλονιστικό. Σε κάθε αγώνα μας έδιναν φτερά στα πόδια.
Τι σας έχει μείνει από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Η μεγάλη αγάπη του κόσμου και οι πολύ δυνατές φιλίες με συμπαίκτες και αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Η αναγνώριση που τυγχάνω από το σύνολο των φιλάθλων όλων των ομάδων στην Κύπρο είναι καθολική. Μέχρι σήμερα που μιλάμε εισπράττω μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση από όλους. Αυτή για μένα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου. Στα 18 χρόνια της ποδοσφαιρικής μου διαδρομής έχω ξεχωρίσει τόσο σαν παίκτης όσο και σαν άνθρωπός. Πλέον γνωρίζει όλος ο κόσμος ποιος είναι ο Ζηνωνής Παπαδόπουλος.
Υπάρχει επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες ;
Οι επαφές μας μέσω του Ομίλου Παλαίμαχων Ποδοσφαιριστών της ΑΕΛ είναι ταχτικότατες. Κάθε Σεπτέμβρη, γύρω στα 50 άτομα μαζί με τις γυναίκες μας, πηγαίνουμε ταξίδι στην Ελλάδα. Επίσης βρίσκομαι πολύ συχνά με όλους τους ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν την ΑΕΛ του 1968. Δυστυχώς 2-3 από αυτά τα παιδιά δεν είναι πια μαζί μας.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας είπατε κύριε Παπαδόπουλε. Κλείνοντας τη συνέντευξη θα θέλαμε μέσω του pafossports.blogspot.com να στείλετε το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο της ΑΕΛ και της Κύπρου γενικότερα.
Ελπίζω φέτος η ΑΕΛ να χτίσει μια ομάδα που θα την βλέπουμε στο γήπεδο και θα την χαιρόμαστε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου