Ο Δήμος Κωνσταντίνου στο Pafossports

 

Ο Κύπριος τερματοφύλακας Δήμος Κωνσταντίνου, γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1947, στο Παραλίμνι. Κατά την διάρκεια της καριέρας του αγωνίστηκε με τα χρώματα της Ένωσης Νέων Παραλιμνίου και της Εθνικής Κύπρου. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους Κύπριους τερματοφύλακες όλων των εποχών. Ο Δήμος Κωνσταντίνου έπαιξε για πρώτη φορά στην ομάδα αντρών της Ένωσης Νέων Παραλιμνίου το 1963. Υπήρξε ο αρχηγός της μεγάλης ομάδας της περιόδου 1973-1977 με καλύτερες στιγμές την κατάκτηση της δεύτερης θέσης την περίοδο 1974-75, τους δυο τελικούς κυπέλλου (1974 και 1975) και τις δυο συμμετοχές στα Κύπελλα Ευρώπης. Το 1975 και το 1976 η Ένωση αντιμετώπισε σε Ευρωπαϊκές αναμετρήσεις τις Γερμανικές Ντούισμπουργκ και Καιζερσλάουτερν αντίστοιχα. Κλήθηκε στην Εθνική ομάδα δυο φορές.

Το Pafossports ταξιδεύει σήμερα στο Παραλίμνι, φιλοξενώντας μια παλιά δόξα της Ένωσης, τον Δήμο Κωνσταντίνου. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων, που φόρεσε αυτή την φανέλα πάνω από 15 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του από το παρελθόν, πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες του Παραλιμνίου, πως έζησε την παρουσία του στην Α’ Κατηγορία με τη φανέλα της Ένωσης, την εθνική ομάδα, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Δήμος Κωνσταντίνου μιλά για την σημερινή Ένωση και το ποδόσφαιρο της Κύπρου.

 

Ο Δήμος Κωνσταντίνου είναι πραγματικά μια εμβληματική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο του Παραλιμνίου. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα το χειροκρότημα και την αγάπη του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παλιοί παίκτες παλιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς παίκτες. Όλοι έχουν κάτι να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία.  Ο Δήμος Κωνσταντίνου ζει με την οικογένεια του στο Παραλίμνι, συμμετέχει στην ομάδα των παλαίμαχων της Ένωσης, παρακολουθεί από κοντά την πορεία της ομάδας και νιώθει όπως λέει σαν στο σπίτι του όταν είναι στο γήπεδο, έστω σαν θεατής. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Δήμου Κωνσταντίνου.

Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου

Κύριε Κωνσταντίνου να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο ;

Είμαι οπαδός της Ένωσης και προσπαθώ να μην χάνω παιχνίδι της είτε εντός είτε εκτός.

Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο του Παραλιμνίου ;

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια στασιμότητα. Βρισκόμαστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

 

Πως βλέπετε την πορεία της Ένωσης στο πρωτάθλημα της Β΄ Κατηγορίας ;

Από φέτος έχει αρχίσει μια νέα προσπάθεια και πιστεύω θα καταφέρει να επιστρέψει στην Α' Κατηγορία και μάλιστα πρωταθλήτρια.

Η περιοχή σας βλέπετε να βγάζει ταλέντα ; Αν δούμε επί σειρά ετών η Ένωση στηριζόταν σε παιδιά της δική της περιφέρειας.

Υπάρχουν ταλέντα αλλά δεν είναι της ποιότητας των παλαιότερων εποχών. Υπάρχουν κάποια νεαρά παιδιά που κάνουν το ξεπέταγμα τους, αρπάζουν τις ευκαιρίες αλλά δεν ξεχωρίζουν. Αυτό έχει και αντίκτυπο και στην Εθνική μας. Βάζουμε ψηλά τον πήχη αλλά δεν υπάρχουν οι παίκτες να το υποστηρίξουν αυτό. Στην δική μας εποχή υπήρχε μια καλή βάση με έτοιμους παίκτες και δίπλα σε μας έβρισκαν θέση στην ομάδα πολλά νέα παιδιά που έπαιρναν εμπειρίες, βελτίωναν τις αδυναμίες τους και με την πάροδο του χρόνου γίνονταν ολοκληρωμένοι ποδοσφαιριστές. Ξέρεις πόσα νέα παιδιά συνυπήρξαν μαζί μας, τους αγκαλιάζαμε και κάναμε τα πράγματα πιο απλά για την καριέρα τους ; Εντάσσονταν με ομαλό τρόπο στην ομάδα και μάθαιναν σωστά το ποδόσφαιρο δίπλα σε έμπειρους και ποιοτικούς παίκτες. Από ταλέντα εξελίσσονταν σε βασικές μονάδες της ομάδας. Αυτή η συνταγή στο Παραλίμνι ακολουθήθηκε πιστά για πολλά χρόνια με σπουδαία αποτελέσματα. 

Πως βλέπετε το πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας ;

Είναι ανταγωνιστικό αλλά δεν υπάρχει ποιότητα. Πλέον οι ποδοσφαιριστές έχουν τα πάντα και οφείλουν να προσφέρουν καλύτερο ποδόσφαιρο στον κόσμο. Υπάρχουν πλέον στις ομάδες μονάδες και όχι σύνολα. Μέσα από το σύνολο θα βγουν νέοι παίκτες.

Κύριε Κωνσταντίνου επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για την δική σας πορεία στα γήπεδα. Από πού κατάγεστε ;

Από το Παραλίμνι.

Πως αρχίσατε να παίζεται ποδόσφαιρο ;

Εγώ ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο από το Γυμνάσιο. Ήμουν πολύ καλός ποδοσφαιριστής και αγωνιζόμουν ως αμυντικός χαφ.

Που σας εντόπισε η Ένωση ;

Πήγα στην Ένωση τη σεζόν 1962-63 στα 16 μου χρόνια μαζί με πολλά άλλα παιδιά της ηλικίας μου που αργότερα θα αποτελούσαν τον βασικό κορμό της ομάδας. Εγώ πήγα με σκοπό να αγωνιστώ ως κανονικός ποδοσφαιριστής. Δεν υπήρχε τερματοφύλακας και ο τότε προπονητής της ομάδας, μου είπε να μπω εγώ. Έπαιξα, τους άρεσα και από τότε έγινα τερματοφύλακας. 

Σε ποια κατηγορία ήταν η Ένωση ;

Η ομάδα ήταν στο Αγροτικό.

Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από την Ένωση ;

Υπήρχε οικογενειακό κλίμα στην ομάδα. Οι περισσότεροι ήμασταν φίλοι μεταξύ μας αλλά και οι πιο παλιοί μας αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Εντάχθηκα στην ένωση με ομαλό τρόπο.

Ποιο ήταν οι πρώτοι σας δάσκαλοι  ;

Ο Σβατοπλούκ Πλούσκαλ ήταν ο αναμορφωτής της Ένωσης. Άλλαξε τα πάντα στην ομάδα. Μάς δίδαξε πως παίζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Χρήματα υπήρχαν τότε στο ποδόσφαιρο ;

Δεν υπήρχαν χρήματα αλλά μπορούσες να αποκατασταθείς μέσα από την ομάδα επαγγελματικά. Αυτό γινόταν για πολλά χρόνια σε όλους τους συλλόγους της Κύπρου.

Καταφέρατε να ξεχωρίσετε σχετικά νωρίς με τις ικανότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;

Η Ένωση είχε πάντα καλούς ποδοσφαιριστές με ποιότητα ακόμα και από την εποχή που ήταν στα τοπικά πρωταθλήματα. Τα πρώτα χρόνια τα πράγματα ήταν δύσκολα όμως με πολύ σκληρή δουλειά, μεγάλη προσπάθεια, υπομονή και επιμονή κατάφερα να καθιερωθώ στην ομάδα. Στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν σου χαρίζεται. Πρέπει να παλεύεις καθημερινά για τη θέση σου.

Ποια ήταν τα σημαντικότερα προσόντα σας ως τερματοφύλακας ;

Είχα την ικανότητα να οργανώνω εξαιρετικά την άμυνα αλλά και ολόκληρη την ομάδα. Υπήρχαν παιχνίδια που οι αντίπαλοι μας δεν μας έκαναν ούτε ένα σουτ και ο λόγος ήταν ότι δεν σταματούσα να μιλώ και να κατευθύνω τους συμπαίκτες μου. Τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν υπάρχει συλλογική προσπάθεια.

Ήσασταν αρχηγός της μεγάλης Ένωσης της δεκαετίας του 70'. Ποια ήταν τα στοιχεία που έκαναν εκείνη την ομάδα τόσο ξεχωριστή ;

Η ομάδα της Ένωσης εκείνη την εποχή έπαιζε ελκυστικό ποδόσφαιρο. Παίζαμε σύγχρονο ποδόσφαιρο, η μπάλα κάτω, ξεκινούσαμε τις επιθέσεις μας με οργανωμένο τρόπο, από τον τερματοφύλακα, στους ακραίους αμυντικούς η εγώ με μεγάλη ταχύτητα την έστελνα στους επιθετικούς μας με την μπάλα να είναι πάντα στο έδαφος. Ο προπονητής μας ο Σβατοπλούκ Πλούσκαλ δεν ήθελε να παίζουμε ποδόσφαιρο με την μπάλα στον αέρα. Κατάφερε να επιβάλει από την αρχή τη δική του φιλοσοφία στην ομάδα, τον δικό του τρόπο παιχνιδιού, άλλαξε τον τρόπο που λειτουργούσε και δούλευε η ομάδα. Κάθε μέρα επί δικών του ημερών κάναμε εντατικές προπονήσεις με σύγχρονες μεθόδους και πρακτικές. Αυτά που κάνουν οι ομάδες σήμερα τα εφάρμοζε αυτός την δεκαετία του 70. Προερχόταν από μια μεγάλη σχολή ποδοσφαίρου, ήταν διεθνής με την Εθνική Τσεχοσλοβακίας και έφερε μαζί του μια διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία στην ομάδα. Είχαμε την καλύτερη φυσική κατάσταση από όλες της ομάδες της Κύπρου. Είχαμε μια ομάδα γεμάτη σε όλες τις θέσεις με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές και μπαίναμε στο γήπεδο με στόχο να παίξουμε επιθετικό ποδόσφαιρο. Καταφέραμε να οδηγήσουμε την Ένωση στην ελίτ του Κυπριακού ποδοσφαίρου για πολλά χρόνια. Είχαμε δημιουργήσει ένα δυνατό σύνολο με χημεία, ομοιογένεια, ξέραμε πολύ καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου. Είχαμε παίκτες για όλες τις δουλειές μέσα στο γήπεδο. Ήταν μια καλοκουρδισμένη μηχανή που λειτουργούσε με ομαδικό πνεύμα. Μέσα από το σύνολο ξεχώριζαν οι παίκτες σε προσωπικό επίπεδο. Φυσικά τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει από όλα αυτά αν δεν υπήρχε δίπλα στην ομάδα ένα διοικητικό συμβούλιο με όραμα και αγάπη προς τον σύλλογο. Έκαναν τα πάντα για τους παίκτες και την τεχνική ηγεσία και αυτό μας έδινε μεγαλύτερο κίνητρο.

Στην Ένωση ποιοι ήταν οι πιο φαντεζί παίκτες ;  

Ο Δημήτρης Οικονόμου-Κούδας ήταν πολύ γρήγορος, Ο Γιάννης Χατζηγιάννης ήρθε βρήκε την ομάδα, νεαρός δεξιός ακραίος επιθετικός με μπαλιά διαβήτη, οι δύο επιθετικοί της Ένωσης οι Κυριάκος Τσούκκας και ο Γιώργος Βλίττης ήταν γρήγοροι με καλή ντρίμπλα. Είχαμε τον Σιαλή Τσούκκα το αμυντικό χαφ της ομάδας μας που ήταν για μένα μέσα στους δυο καλύτερους παίκτες της εποχή του σε αυτή την νευραλγική θέση. Αργότερα ήρθαν και άλλοι πολύ καλοί παίκτες με ποιότητα. Υπήρχε ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ο Γιώργος Φόρσος με τον Δημήτρη Κύζα στην άμυνα. Παίκτες με μεγάλη ταχύτητα και καλή επαφή με την μπάλα. Βρέθηκε στην Ένωση εκείνη την περίοδο μια φουρνιά εξαιρετικών παικτών με μεγάλο ταλέντο και δυνατότητες που κατάφεραν με την δουλειά ενός σπουδαίου προπονητή να γίνουν ένα εξαιρετικό και δεμένο σύνολο το οποίο έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο και κράτησε την ομάδα σε πολύ ψηλό επίπεδο για πάρα πολλά χρόνια.

Τι έλειπε από εκείνη την ομάδα για να πάει ακόμη πιο ψηλά ;

Μπορεί να μην πήραμε τίτλο αλλά η ομάδα τερμάτισε στην 2η θέση, έπαιξε σε δυο τελικούς, βγήκαμε στην Ευρώπη, είχαμε την καλύτερη άμυνα, μια πολύ καλή επίθεση, όλα αυτά μαζί δείχνουν πως η Ένωση εκείνης της εποχής δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από καμία ομάδα στην Κύπρο. Δεν πιστέψαμε τόσο πολύ στους εαυτούς μας. Στον τελικό του 1975 θα μπορούσαμε να πάρουμε το κύπελλο αλλά δεν μας το επέτρεψαν εξωγενείς παράγοντες. Η ομάδα της Ένωσης εκείνης της περιόδου έβαλε της βάσεις ώστε η ομάδα για πολλά χρόνια να στέκεται σε ψηλό επίπεδο και ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του κυπριακού ποδοσφαίρου. Μπορούσαμε να πάρουμε και πρωτάθλημα και κύπελλο αλλά οι συγκυρίες δεν μας το επέτρεψαν.

Πριν από τα μεγάλα παιχνίδια τι γινόταν ; Ήσασταν τερματοφύλακας των μεγάλων αγώνων ;

Ήμουν τμηματάρχης στην ΣΠΕ Παραλιμνίου, στον στρατό ήμουν αξιωματικός, στην Ένωση από το 1963 μέχρι το 1979 που σταμάτησα το ποδόσφαιρο ήμουν αρχηγός. Όλα αυτά δείχνουν πως είχα της ικανότητες να ηγηθώ της ομάδας. Είχα τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα να δίνω το στίγμα μου στα παιχνίδια. Μου άρεσε κατά την διάρκεια των αγώνων να μιλώ, να κατευθύνω τους συμπαίκτες μου, αλλά ποτέ δεν επέβαλα κάτι. Τα μεγάλα παιχνίδια είναι αυτά που σε καταξιώνουν στην συνείδηση του κόσμου, ανεβάζουν την ποδοσφαιρική σου αξία αλλά ήμουν από τους τερματοφύλακες που είχα σταθερά καλή παρουσία σε όλα τα ματς. Είχα κερδίσει τον σεβασμό συμπαικτών και αντιπάλων με τον χαρακτήρα μου. Στις προπονήσεις έπεφταν κορμιά, υπήρχε έντονος ανταγωνισμός για μια θέση στην ενδεκάδα και αυτό είχε όφελος για την ομάδα. Δεν πηγαίναμε στην προπόνηση για να περάσει η ώρα μας. Όπως παίζαμε στα παιχνίδια γινόταν ακριβώς το ίδιο και στις καθημερινές προπονήσεις της ομάδας.

Τακτικές υπήρχαν ;

Την τακτική την εφάρμοζε ο προπονητής με τον δικό του τρόπο. Ο Σβατοπλούκ Πλούσκαλ ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Δεν ήταν υπέρ των μεγάλων βαρών, έκανε απλά πράγματα, μεστά. Εφάρμοζε το 1972 αυτά που κάνουν οι ομάδες στο σημερινό ποδόσφαιρο. Η τακτική του έβγαινε μέσα από τις κομπίνες, δούλευε συνολικά την ομάδα και προσπαθούσε να εφαρμόσει τον δικό του τρόπο ανάπτυξης. Ήξερε ο κάθε παίκτης τον ρόλο του στην ομάδα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό στην ομαλή λειτουργία του συνόλου. Εφαρμόζαμε στα παιχνίδια αυτά που δουλεύαμε καθημερινά στις προπονήσεις. Δεν κάναμε προπόνηση σε ξεχωριστά κομμάτια του παιχνιδιού αλλά συνολικά. Έδειχνε σε όλους τους παίκτες ότι τους υπολόγιζε, τους έδειχνε σεβασμό και τους έκανε να νιώθουν σημαντικοί για την ομάδα.

Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας προπονητής στην Ένωση ;

Από όλους τους προπονητές κάτι θα μάθεις. Το 1967-68 χάσαμε την άνοδο από τον Ευαγόρα σε διπλά ματς. Ήρθαμε 0-0 στην Πάφο και χάσαμε στην έδρα μας με 1-0 στον επαναληπτικό στον οποίο είχε κάνει καταπληκτική εμφάνιση ο Ηρόδοτος Ηροδότου ο τερματοφύλακας του Ευαγόρα. Προπονητής μας ήταν εκείνη την περίοδο ο Αράμ Τσατιρτσιάν που είχε πάρει πρωταθλήματα με την Ανόρθωση. Ο άνθρωπος αυτός είχε πιστέψει τόσο πολύ σε εμένα που αμέσως μετά το τέλος του παιχνιδιού μου είπε πως αν είχε στην διάθεση του άλλον ικανό τερματοφύλακα θα με έκανε τον καλύτερο χαφ της Κύπρου. Με διαφορά όμως ο καλύτερος από όλους ήταν ο Σβατοπλούκ Πλούσκαλ. Είναι το μεγαλύτερο όνομα που ήρθε ποτέ στην Κύπρο ακόμα και από τον Όλεγκ Μπλαχίν. Σαν ποδοσφαιριστής έπαιξε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, ήρθε 3ος με την Εθνική Τσεχοσλοβακίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, είχε 56 συμμετοχές με μια σπουδαία Εθνική ομάδα. Ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής με μεγάλη προσωπικότητα. Το μεγαλύτερο του προσόν ήταν ο εκπληκτικός του χαρακτήρας, είχε σταθεί δίπλα μας από την αρχή σε κάθε βήμα, κέρδισε από την πρώτη ημέρα όλους τους ποδοσφαιριστές, μας καθοδηγούσε με μαεστρία εντός και εκτός γηπέδου.  Τον παρομοιάζω με τους Αρχαίους Έλληνες. Τον Σοφοκλή, τον Αλκιβιάδη. Όλοι όσοι από εμάς ακολουθήσαμε μετά το τέλος της καριέρα μας την προπονητική μάθαμε πάρα πολλά δίπλα του. Εμπλουτίσαμε τις γνώσεις μας γύρω από το ποδόσφαιρο, πήραμε σημαντικά στοιχεία από την προσωπικότητα και τον τρόπο δουλείας του. Ήταν ο άνθρωπος που μεταμόρφωσε την Ένωση και την έκανε μια ελκυστική ομάδα που έπαιζε όμορφο ποδόσφαιρο και μπόρεσε να κερδίσει τον θαυμασμό και τον σεβασμό των αντιπάλων της. Ήταν λάτρης της πειθαρχίας, δεν άκουγε κανέναν και από την αρχή επέβαλε τα θέλω του στην ομάδα. Λατρεύαμε τη δουλεία και τον τρόπο σκέψης του. Θέλαμε να κάνουμε συνεχώς προπόνηση μαζί του, να βελτιωνόμαστε και να εξελισσόμαστε ως ποδοσφαιριστές. Έβαλε τη δική του μεγάλη σφραγίδα στην ιστορία του συλλόγου μας. Την δική του ξεχωριστή προσφορά στη ομάδα είχε και ο Θεόδωρος Κολοκούδιας την σεζόν 1974-75.

Δεν μπήκατε ποτέ στον κόπο να πάτε σε κάποια άλλη ομάδα, κάπου ψηλότερα ;

Η Ένωση εκείνη την περίοδο που ήμουν εγώ στην ομάδα ήταν από τις μεγάλες δυνάμεις του ποδοσφαίρου μας. Τότε η διοίκηση της ομάδας μας δεν γνωστοποιούσε στους παίκτες τις προτάσεις που υπήρχαν από άλλες ομάδες. Ήθελε να κρατά την ομάδα συγκεντρωμένη στις υποχρεώσεις της, ενωμένη και χωρίς προβλήματα. Δεν ήθελαν να αποδυναμωθεί η ομάδα και να παραχωρήσει σημαντικές μονάδες στους αντιπάλου της στην Κύπρο. Όταν όμως ήρθαν προτάσεις από την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό για τον Δημήτρη Οικονόμου-Κούδα και τον Δημήτρη Κύζα τους παραχώρησε η διοίκηση με σημαντικά οικονομικά ανταλλάγματα για τον σύλλογο. Δεν στάθηκε εμπόδιο στην καριέρα τους.

Παίξατε στην Ένωση για 16 συνεχόμενα χρόνια. Πείτε μου δυο λόγια για την ομάδα στην οποία για πολλά χρόνια ήσασταν μέλος ;

Η ομάδα για πολλά χρόνια συνεχόμενα στάθηκε σε ψηλό επίπεδο και κατάφερε με σκληρή δουλειά, σοβαρότητα και πειθαρχία να γίνει μια σημαντική δύναμη για το ποδόσφαιρο της Κύπρου. Από μια μικρή επαρχιακή ομάδα μετατραπήκαμε σε μια σπουδαία ομάδα η οποία κατάφερε μέσα από το πολύ ωραίο ποδόσφαιρο που έπαιξε για πολλά χρόνια στο γήπεδο να βρεθεί στην ελίτ του ποδοσφαίρου μας. Είχε την τύχη η Ένωση για πολλά χρόνια συνεχόμενα να έχει στις τάξεις της σπουδαίους παίκτες με ποιότητα, τους οποίους διαδέχονταν συνεχώς ισάξιοι αντικαταστάτες με αποτέλεσμα η ομάδα να μην χάνει την ταυτότητα της και την δυναμική της. Υπήρχαν και καλές στιγμές και κακές όπως σε όλες τις ομάδες. Οι δύσκολες στιγμές μας κρατούσαν ενωμένους, συσπείρωναν τους παίκτες, μας έκαναν πιο δυνατούς. Στο τέλος όμως μένουν οι θετικές στιγμές και είμαστε περήφανοι που υπηρετήσαμε τον σύλλογο. Εμένα με αποκαλούν ο Δήμος της Ένωσης. Τι ποιο ωραίο πράγμα από αυτό ;

Ποια είναι η μεγαλύτερες σας στιγμή με την Ένωση ;

Η άνοδος της ομάδας το 1968-69 στην Α'  Κατηγορία, με μόνο ντόπιους παίκτες και προπονητή τον Δημήτρη Ζάγκυλο έχοντας δεχθεί μόλις έντεκα γκολ. Κάτι ανάλογο επαναλάβαμε και την σεζόν 1974-75. Είχαμε δεχθεί τα λιγότερα γκολ σε όλη την Ευρώπη και όλοι μιλούσαν για τον τερματοφύλακα και την αμυντική λειτουργία της Ένωσης εντός και εκτός Κύπρου. Βγήκα καλύτερος  τερματοφύλακας της Ευρώπης το 1975 κάτι που αποτελεί μια μεγάλη προσωπική στιγμή η οποία όμως προήλθε μέσα από την συνολική προσπάθεια. Δεν θα μπορούσα να πετύχω τίποτα χωρίς τους σπουδαίους συμπαίκτες που είχα δίπλα μου. Τη σεζόν 1974-75 είχαμε τερματίσει στην 2η θέση, είχαμε παίξει στον τελικό κυπέλλου κάνοντας μια εξαιρετική χρονιά για την ομάδα. Θυμάμαι δίναμε  στην Πάφο το τελευταίο μας παιχνίδι απέναντι στον Ευαγόρα που εκείνη την εποχή διέθετε μια πολύ δυνατή ομάδα με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, κερδίζαμε με 3-0 και στα τελευταία λεπτά είχαμε μια χαλάρωση με αποτέλεσμα να το εκμεταλλευθεί ο αντίπαλος πετυχαίνοντας δυο γκολ. Στο πρώτο γκολ που έβαλαν δεν πίστευαν πως είχαν καταφέρει να σκοράρουν απέναντι σε μια τόσο δυνατή αμυντική γραμμή. Δεν θα ξεχάσω τους δυο ημιτελικούς κυπέλλου αρχικά με τον Απόλλωνα στην Λεμεσό τη σεζόν 1973-74 που ήρθαμε 0-0 στα 120 λεπτά και πήγαμε στην διαδικασία των πέναλτι στην οποία απέκρουσα δυο. Την επόμενη σεζόν 1974-75 με την Ομόνοια, στην κανονική διάρκεια του αγώνα ήρθαμε 2-2, πήγαμε ξανά στα πέναλτι και απέκρουσα τρία. Έκανα μερικά από τα καλύτερα ματς της καριέρας μου εκείνη την περίοδο. Πήγαμε στον τελικό του 1975 τον οποίο δεν χάσαμε στο γήπεδο αλλά εκτός. Η Ένωση είχε μια εξαιρετική φουρνιά ποδοσφαιριστών με μεγάλη ποιότητα για πολλά χρόνια που δεν είχαν να ζηλέψουν σε τίποτα από τους ποδοσφαιριστές άλλων μεγάλων ομάδων της Κύπρου. Το μειονέκτημα που είχαμε ήταν ότι δεν πιστεύαμε τόσο πολύ στις δυνατότητες μας.

Τι έχετε να μας πείτε για την παρουσία της Ένωσης στην Ευρώπη ;

Παίξαμε απέναντι σε δυο πολύ δυνατές Γερμανικές ομάδες εκείνη την εποχή την Ντούισμπουργκ και την Κάιζερσλάουτερν. Ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία για όλους μας. Έχεις την δυνατότητα να μετρήσεις τις δυνάμεις σου σε πολύ ψηλό επίπεδο, βλέπεις την νοοτροπία που έχουν οι αντίπαλοι σου, πως προσεγγίζουν το παιχνίδι. Παρά το γεγονός πως η ομάδα είχε αποδυναμωθεί κάπως από την αποχώρηση του Δημήτρη Οικονόμου- Κούδα και του Δημήτρη Κύζα παίξαμε καλό ποδόσφαιρο ήταν όμως πολύ δύσκολο να ανταγωνιστούμε αυτές τις μεγάλες ομάδες που είχαν στις τάξεις τους σπουδαία ονόματα, προερχόμενοι από μια μεγάλη σχολή ποδοσφαίρου. Παρά την διαφορά δυναμικότητας που υπήρχε η ομάδας μας είχε καλή παρουσία. Με την Ντούισμπουργκ παίξαμε και τα δυο παιχνίδια στην Γερμανία. Στο πρώτο ματς χάσαμε με 7-1 και παρά την καλή παρουσία μας, είχαμε υστερήσει στην άμυνα. Στο δεύτερο ματς παρουσιαστήκαμε με σαφώς καλύτερο πρόσωπο και ηττηθήκαμε με 3-2 μετά από μια εξαιρετική εμφάνιση. Δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό, τους κοιτάξαμε στα μάτια και θα μπορούσαμε να πάρουμε αποτέλεσμα. Η ομάδα και εγώ προσωπικά κάναμε μια συγκλονιστική εμφάνιση και ήταν μια μεγάλη στιγμή για τον σύλλογο μας. Μετά το ματς ένας οπαδός της Ντούισμπουργκ με περίμενε έξω από το γήπεδο και μου έδωσε τη σημαία της ομάδας του. Ένιωσα μεγάλη περηφάνεια γιατί η σημαία αυτή είχε τα χρώματα της Ελλάδας. Την έχω κρεμάσει στο γραφείο του σπιτιού μου και την έχω μέχρι σήμερα. Το ίδιο είχε συμβεί και με την μπάλα του αγώνα την οποία επίσης έχω στο σπίτι μου. Με την Κάιζερσλάουτερν είχαμε μια πολύ καλή εμφάνιση στο Παραλίμνι παρά την ήττα με 3-1. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την υποδοχή που είχαμε από τους Ελληνοκύπριους της Γερμανία όταν μετά την προσφυγιά είχαμε πάει εκεί για τα παιχνίδια της Ευρώπης. Μας υποδέχθηκαν με τον καλύτερο τους τρόπο, μας αγκάλιασαν, μας φιλοξένησαν υποδειγματικά, μας δεξιώθηκαν, μας γέμισαν με δώρα. Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση και περηφάνεια που είμαι Έλληνας. Ήταν συγκλονιστικές οι στιγμές που ζήσαμε εκείνη την περίοδο και ποτέ δεν πρόκειται να τις ξεχάσω.

Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο της Ένωσης ;

Ο κόσμος της ομάδας ήταν πάντοτε δίπλα μας και στις καλές και στις κακές στιγμές. Είχα μεγάλη βοήθεια και στήριξη από τους φιλάθλους της ομάδας. Αγαπούσε με μεγάλο πάθος την ομάδα, τους ποδοσφαιριστές, την τεχνική ηγεσία αλλά και τους ανθρώπους που δούλευαν για το καλό του σωματείου. Ήξερε να εκτιμά την προσπάθεια. Αν παίζαμε καλά αλλά δεν κερδίζαμε ήταν εκεί. Δεν τον απασχολούσε αν στο βασικό σχήμα έπαιζε ο αδερφός του η ο συγγενής του. Έβλεπε όλους τους παίκτες με το ίδιο μάτι. Αγκάλιαζε με μεγάλη ζεστασιά όλους τους παίκτες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων και δεν έκανε διακρίσεις. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα τέτοιας φύσεως στην ομάδα μας. Ο κόσμος το μόνο που απαιτούσε είναι να ματώνεις τη φανέλα που φοράς. Αυτό κάναμε όλοι μας από την ώρα που πατούσαμε το χορτάρι του γηπέδου. Τα δίναμε όλα για την νίκη.

Πόσα χρόνια παίξατε στην ομάδα της καρδία σας ;

Έπαιξα 16 συνεχόμενα χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή μόνο Ένωση.

Τι θυμάστε από την παρουσία σας στην Εθνική ;

Την εποχή εκείνη υπήρχε στο κυπριακό πρωτάθλημα μια εξαιρετική φουρνιά σπουδαίων τερματοφυλάκων. Ήταν ο Μάκης Αλκιβιάδης της ΕΠΑ, ο Ηρόδοτος Ηροδότου του ΑΠΟΕΛ, ο Φάνος Στυλιανού της Ανόρθωσης, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου της ΑΕΛ και εγώ. Υπήρχε έντονος συναγωνισμός ανάμεσα μας και αυτός ήταν ο λόγος που έπαιξα μόνο δυο φορές στην Εθνική. Τότε ο ομοσπονδιακός προπονητής καλούσε στην αποστολή μόνο δυο τερματοφύλακες με αποτέλεσμα κάποιοι φυσιολογικά να μένουν εκτός. Δεν υπήρχαν πολλά παιχνίδια εκείνη την περίοδο. Εγώ έπαιξα στην Εθνική με προπονητή τον Πανίκο Ιακώβου το 1975. Είχε τότε καλέσει άλλους 3 παίκτες από την Ένωση τους  Μέρτακκα, Παπαλούκα και Κωνσταντίνου. Ήταν κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Μετά την Εθνική ανέλαβε ο κύριος Ταλιάνος ο οποίος ξεκίνησε τις προπονήσεις για να μοντάρει την ομάδα και ήμουν από την αρχή η βασική του επιλογή για την θέση του τερματοφύλακα. Κυλούσαν τα πάντα ομαλά στην ομάδα, υπήρχε καλό κλίμα ανάμεσα στους παίκτες και τον προπονητή μέχρι να έρθει η στιγμή της επιλογής του αρχηγού της Εθνικής. Υποψήφιοι ήταν οι Στέφανος Μιχαήλ του ΑΠΟΕΛ και ο Νίκος Χαραλάμπους της Ομόνοιας που στην αρχή ήταν τραυματίας. Με την επάνοδο του στις προπονήσεις άρχισαν τα προβλήματα στην ομάδα. Ακολούθησε μια κακή περίοδος για την εθνική. Κλήθηκα στην Εθνική και την σεζόν 1978-79.

 

Τι έχετε να μας πείτε για εκείνη την εξαιρετική φουρνιά τερματοφυλάκων της δικής σας εποχής που πέρασαν από το Κυπριακό ποδόσφαιρο ;

Ήταν μια εκπληκτική εποχή για το ποδόσφαιρο μας. Βγήκαν μαζί την ίδια περίοδο μια γενιά εξαιρετικών τερματοφυλάκων με ποιότητα, προσωπικότητα και ηγετικές ικανότητες. Υπήρξε ένας έντονος αλλά υγιής ανταγωνισμός που μας βοηθούσε να κρατηθούμε σε ψηλό επίπεδο. Μας έδινε κίνητρο να δουλέψουμε ακόμη πιο σκληρά, να βελτιωθούμε περισσότερο και να μην μένουμε σε αυτά που πετυχαίναμε. Δεν ήταν τυχαίο που όλοι αυτοί οι τερματοφύλακες αποτέλεσαν σημεία αναφοράς για τις ομάδες τους για πολλά χρόνια. Ήταν οι στυλοβάτες τους. Μετά από εμάς ξεπετάχθηκαν και άλλοι τερματοφύλακες που έκαναν εξαιρετική πορεία με πρώτο τον Γιώργο Παντζιαρά η καριέρα του οποίου στον ΑΡΗ  Θεσσαλονίκης μιλά από μόνη της. Εγώ στην Ένωση σταμάτησα το ποδόσφαιρο σε νεαρή ηλικία γιατί έβλεπα πως ερχόταν από πίσω ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας με μια ξεχωριστή προσωπικότητα που ήταν απόλυτα έτοιμος να με διαδεχθεί όπως και έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο Αντώνης Κλέφτης έγραψε την δική του ξεχωριστή ιστορία με τα χρώματα της Ένωσης.  Ήταν ένας καταξιωμένος τερματοφύλακας που αδικήθηκε στο θέμα της Εθνικής.

Υπήρχε κάποιος αντίπαλος που φοβόσασταν περισσότερο ;

Ο πιο δύσκολος αντίπαλος στην εξουδετέρωση του ήταν ο Σωτήρης Καιάφας. Ήταν ψηλός, δυνατός και έπαιζε με πονηριά. Μπορούσε αν δεν ήσουν συγκεντρωμένος η είχες βρεθεί σε κακή μέρα να σε ξεγελάσει με χαρακτηριστική ευκολία και να σου κάνει τη ζημία. Εμείς όμως στην Ένωση μελετούσαμε πολύ καλά τον τρόπο παιχνιδιού των αντιπάλων μας, τον τρόπο ανάπτυξης τους, το πως λειτουργούν την ώρα του αγώνα και με ομαδική δουλειά καταφέρναμε να τους εξουδετερώσουμε και να τους κρατήσουμε μακριά από την εστία μας. Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές ήταν ο Ανδρέας Στυλιανού του ΑΠΟΕΛ, ο Σταυρινός Κωνσταντίνου του Πεζοπορικού που για μένα ήταν ο πιο κλασσικός φορ της εποχής. Υπήρχαν σε όλες τις ομάδες πολύ καλοί επιθετικοί που χρειαζόταν σωστή και ομαδική δουλειά για να τους περιορίσεις. 

Τι άλλο μπορούμε να πούμε για τις δεκαετίες του 1960΄ και του 1970' που αγωνιστήκατε ;

Τότε το μυαλό των παικτών ήταν μόνο στην προπόνηση και το παιχνίδι. Σιγά σιγά μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στην πρώτη ομάδα όπου ο κόσμος γέμιζε τα γήπεδα και φώναζε για μας αρχίσαμε δειλά δειλά να νιώθουμε την ευθύνη. Ο κόσμος ήθελε την ομάδα του να κερδίζει. Εμείς στην αρχή ήμασταν αθώοι, αλλά μετά νιώθαμε την ευθύνη, γίναμε πιο προσεκτικοί. Πέρασαν αυτές τις εποχές σπουδαίοι ποδοσφαιριστές από το Κυπριακό ποδόσφαιρο, σε μια περίοδο που δεν υπήρχε η τηλεόραση και η προβολή που υπάρχει σήμερα. Και όμως καταφέραμε απλά με τον μύθο που μας ακολουθούσε για χρόνια ακόμη και σήμερα το όνομα και η αξία μας να διατηρείται αναλλοίωτη. Υπήρχαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές που αδικήθηκαν και δεν έτυχαν της αναγνώρισης που θα άξιζαν. Υπήρχαν σε όλες τις ομάδες σπουδαίοι ποδοσφαιριστές. Θυμάμαι τον Νίκο Ελευθεριάδη της Ομόνοιας που για εμένα αποτελεί τον κορυφαίο τερματοφύλακα στην ιστορία του Κυπριακού ποδοσφαίρου. Όλες οι ομάδες έβγαζαν μεγάλους παίκτες από τον τόπο καταγωγή τους και με μεγάλη συχνότητα. 

Ενδιαφέρον από ομάδες του εξωτερικού για να σας εντάξουν στο δυναμικό τους υπήρχε στα χρόνια που παίξατε ποδόσφαιρο ;

Το 1967 πήγαμε στην Ελλάδα και παίξαμε φιλικό παιχνίδι με τον Βύζαντα Μεγάρων. Έκανα μια πολύ καλή εμφάνιση και στον δρόμο της επιστροφής μέσα στο λεωφορείο βρισκόταν και ο θείος του μεγάλου τότε τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού, του Τάκη Οικονομόπουλου. Είχε παρακολουθήσει τον αγώνα και συμπωματικά καθίσαμε στην ίδια θέση. Ανοίξαμε κουβέντα και σε κάποια στιγμή της συζήτησης με ρώτησε αν ήμουν ο τερματοφύλακας που έπαιξε στο πρώτο μέρος με τη φανέλα της Ένωσης. Του απάντησα καταφατικά και αυτός μου είπε πως αν δουλέψω σκληρά μπορώ να κάνω μεγάλη καριέρα. Σε μια άλλη περίπτωση ο Κώστας Βασιλείου ήταν φωτογράφος στο Βαρώσι. Σε ένα παιχνίδι που δεν έπαιζα λόγω τιμωρίας είπε την εξής αλησμόνητη φράση :  Πως αν έχω τον Δήμο Κωνσταντίνου τερματοφύλακα στην ομάδα μου μπορώ να κερδίσω ακόμα και τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Πιστεύω πως είχα τις δυνατότητες αν μου δινόταν η ευκαιρία να σταθώ με μεγάλη επιτυχία και σε ψηλότερο επίπεδο.

Τι σας έμεινε από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;

Η αγάπη για το ποδόσφαιρο. Κάθε μέρα η θα παίξω μπάλα η θα κοουτσάρω μια ομάδα. Έχω μεγάλο πάθος με το ποδόσφαιρο. Είχα την τύχη να συναντήσω υπέροχους συμπαίκτες και αντιπάλους σε όλα τα μέρη της Κύπρου. Έχω κάνει μέσα από το ποδόσφαιρο δυνατές φιλίες με πολλούς αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Μπορεί όταν παίζαμε ποδόσφαιρο να είχαμε μεγάλο πάθος για την νίκη, αλλά αυτό που μας έχει μείνει είναι η ξεχωριστή αγάπη που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα μας, ο σεβασμός και η εκτίμηση. Το ποδόσφαιρο είναι ευλογία και αποτελεί διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Εγώ δεν είμαι ο Μέγας Αλέξανδρος. Έμαθα στη ζωή μου να είμαι σεμνός και ταπεινός. Χρωστώ πάρα πολλά στην Συνεργατική του Παραλιμνίου. Μας δόθηκε η δυνατότητα να κάνουμε φιλίες εντός και εκτός Κύπρου, με τον σύνδεσμο παλαίμαχων της Ένωσης δίνουμε πολύ συχνά φιλικούς  αγώνες με  μεγάλους Ελληνικούς συλλόγους όπως είναι η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, τον ΆΡΗ, τον ΠΑΟ. Ζούμε ανεπανάληπτες στιγμές ακόμα και σήμερα.

Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας είπατε κύριε Κωνσταντίνου. Κλίνοντας τη συνέντευξη και ενόψει των Χριστουγέννων θα θέλαμε μέσω του pafossports να στείλετε το δικό σας μήνυμα στους φιλάθλους της Ένωσης και ευρύτερα της Κύπρου ;

Θέλω να ευχηθώ στην μεγάλη μου αγάπη την Ένωση να επιστρέψει σύντομα στα μεγάλα σαλόνια και με σωστά και σταθερά βήματα να επανέλθει στον δρόμο των επιτυχιών. Ταυτόχρονα να ευχηθώ σε όλο τον κόσμο της Κύπρου καλές γιορτές με αγάπη, υγεία, ευτυχία και να μείνουμε μακριά από προβλήματα και ταλαιπωρίες.