Ο Κύπριος λίμπερο Καλλής Κωνσταντίνου γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1951, στην Τερσεφάνου, μια κοινότητα της επαρχίας Λάρνακας. Έπαιξε για δυο συλλόγους στην καριέρα του, τον Πεζοπορικό και την Ομόνοια Αραδίππου. Από τους Κύπριους παίκτες που κόσμησαν με την παρουσία τους τα κυπριακά γήπεδα. Παίζοντας κυρίως με το μυαλό, με πολύ μεγάλη αντίληψη των φάσεων και σωστές τοποθετήσεις, αποτέλεσε τον "εγκέφαλο" της πράσινης άμυνας. Αμυντικός πολύ μεγάλης κλάσης, ήταν πραγματική εγγύηση για τα μετόπισθεν της ομάδας. Φόρεσε, ίδρωσε και τίμησε την φανέλα του Πεζοπορικού στην δεκαετία του 1970. Έκανε 20 διεθνείς συμμετοχές με την Κυπριακή Εθνική ομάδα. Κατέκτησε με τον Πεζοπορικό το Κύπελλο Κύπρου του 1970.
Το pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα του Πεζοπορικού, τον Καλλή Κωνσταντίνου. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Λάρνακας και την έκλεισε στην Αραδίππου και την Ομόνοια. Που φόρεσε αυτή την φανέλα για 15 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Λάρνακας, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με την φανέλα του Πεζοπορικού, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη μεγάλη ομάδα, για το φινάλε της καριέρας του στην Αραδίππου, την Εθνική ομάδα, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Καλλής Κωνσταντίνου μιλά για το σημερινό Κυπριακό ποδόσφαιρο
Ο Καλλής Κωνσταντίνου είναι πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λάρνακας. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς παίκτες. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Καλλή Κωνσταντίνου.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.
Πάντοτε θα παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Έχω πάει σε αρκετά μέρη της Ευρώπης και είδα από κοντά αγώνες. Κυρίως στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είδα μέχρι και παιχνίδια της Ρεάλ Μαδρίτης. Μου αρέσει πάρα πολύ το όμορφο και θεαματικό ποδόσφαιρο. Η μπάλα είναι η ζωή μου.
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;
Το επίπεδο είναι αρκετά καλό. Το μόνο αρνητικό είναι ότι έχει μειωθεί πάρα πολύ ο αριθμός των Κύπριων παικτών που παίζουν στο πρωτάθλημα μας. Υπάρχουν και σήμερα πάρα πολλά δικά μας παιδιά που έχουν ταλέντο και δυνατότητες. Έχουμε σπουδαίους γηγενείς παίκτες οι οποίοι δυστυχώς για κάποιους λόγους δεν αξιοποιούνται όπως θα έπρεπε από τις ομάδες μας. Στην Κύπρο σήμερα εργάζονται αρκετοί ξένοι προπονητές και δεν φαίνεται να τους δίνουν την σημασία και την προσοχή που θα έπρεπε. Είναι κρίμα να χάνονται τόσο άδικα όλα αυτά τα παιδιά. Μένουν εντελώς στο περιθώριο. Όλοι εμείς οι παλιοί ποδοσφαιριστές όταν συναντιόμαστε συνεχώς συζητάμε αυτό το θέμα. Μας απασχολεί πολύ έντονα. Ελπίζω η κατάσταση να αλλάξει το συντομότερο δυνατό.
Κύριε Κωνσταντίνου επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για την δική σας πορεία στα γήπεδα. Από που κατάγεστε ;
Εγώ κατάγομαι από την Τερσεφάνου.
Σε ποια ηλικία μπήκε στην ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Μικρός ήμουν ένα παιδί όπως όλα τα υπόλοιπα. Μεγάλωσα στην Τερσεφάνου. Ξεκίνησα να παίζω από πολύ μικρός μπάλα στις αλάνες της γενέτειρας μου. Έπαιξα ποδόσφαιρο στα τμήματα υποδομής του Πεζοπορικού και δήλωνα οπαδός του από μικρό παιδί. Εγώ γεννήθηκα ποδοσφαιριστής. Το αγαπούσα πάρα πολύ. Για αυτό και μέχρι τώρα εξακολουθώ να το λατρεύω με το ίδιο πάθος. Δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Στην ζωή μου δεν έχω ασχοληθεί με τίποτα άλλο. Μόνο με την μπάλα και το βενζινάδικο που μου έδωσαν οι αδερφοί Λευκαρίτη.
Που σας εντόπισαν οι άνθρωποι του Πεζοπορικού ;
Προερχόμουν από ποδοσφαιρική οικογένεια, καθώς ποδοσφαιριστής του Πεζοπορικού ήταν και ο μεγαλύτερος μου αδελφός, ο Σταυρινός Κωνσταντίνου που έγραψε την δική του ξεχωριστή ιστορία με την ομάδα. Περνούσα τις μέρες μου κλοτσώντας μια μπάλα και έχοντας το όνειρο να φορέσω και εγώ μια μέρα αυτή την φανέλα. Είχα την τύχη σαν παιδί, να ζήσω από κοντά, μερικά από τα καλύτερα χρόνια του Πεζοπορικού. Το ταλέντο μου είχε φανεί από μικρή ηλικία. Το 1962, όταν ήμουν 11 ετών, γράφτηκα στην αγαπημένη μου ομάδα. Στην πορεία έκανα μεγάλα βήματα και σχετικά γρήγορα βρέθηκα στην μεγάλη ομάδα του Πεζοπορικού.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από τον Πεζοπορικό ;
Μου άρεσε πάρα πολύ. Εκείνη την εποχή ο Πεζοπορικός είχε σπουδαίους παίκτες. Ανθρώπους που αγαπούσαν με πάθος την ομάδα. Στην πραγματικότητα πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν στο ταλέντο μου. Τις πρώτες μέρες ήμουν ένας πιτσιρικάς που έψαχνε να βρει την θέση του στο γήπεδο. Έφθασα στο σημείο να προπονούμαι συνεχώς με την πρώτη ομάδα. Έπαιζα συχνά παιχνίδια με τους πιο παλιούς παίκτες. Έβλεπα μπροστά μου τα είδωλα μου, πολλές φορές ως αντιπάλους, έστω και σε αυτό το επίπεδο. Σιγά-σιγά με την πάροδο του χρόνου άρχισα να γίνομαι γνωστός. Με πρόσεχαν και με φοβόντουσαν περισσότερο οι αντίπαλοι.
Και πόσο γρήγορα καταφέρατε να ξεχωρίσετε με τις ικανότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;
Η εξέλιξη μου ήταν απίστευτη. Όταν έκανα το ντεμπούτο μου ως βασικός με την ομάδα του Πεζοπορικού το όνειρο μου άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Το παραμύθι μόλις είχε ξεκινήσει. Συνέχισα να τα πηγαίνω όλο και καλύτερα. Άρχισα να γίνομαι γνωστός, να καλούμε στις μικρές εθνικές ομάδες, και ο Πεζοπορικός συνέχιζε να μου προφέρει φιλοδοξίες και μεγάλη δίψα για επιτυχίες. Ήταν η αγαπημένη μου ομάδα και δεν ήθελα να την αφήσω ποτέ. Στην πορεία έγινα αρχηγός της ομάδας και έζησα πρωταγωνιστής σε μια από τις καλές περιόδους του συλλόγου.
Σε ποια θέση καθιερωθήκατε στον Πεζοπορικό ;
Στην θέση του λίμπερο. Με το νούμερο 5 στην πλάτη. Από την αρχή εώς και το τέλος της καριέρας μου καθιερώθηκα σε αυτή την θέση. Γεννήθηκα αμυντικός.
Ποια ήταν τα πιο δυνατά σας ατού ;
Έπαιζα κυρίως με το μυαλό. Είχα πολύ μεγάλη αντίληψη των φάσεων και σωστές τοποθετήσεις. Έγινα περισσότερο γνωστός για τον ρυθμό μου, την κομψότητα με την μπάλα, το μοίρασμα του παιχνιδιού, την "καλλιτεχνική" αντιμετώπιση και το σφικτό μαρκάρισμα των αντιπάλων. Δεν χτυπούσα ποτέ την μπάλα να πάει έξω. Όλοι οι εκάστοτε προπονητές μου έλεγαν να διώχνω την μπάλα προς τα δεξιά αν δυσκολεύομαι. Εγώ ποτέ δεν το έκανα αυτό. Ήθελα όποτε έπαιρνα την μπάλα να ξεκινώ παιχνίδι από πίσω. Δηλαδή ήμουνα τρομερά ψύχραιμος. Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά μια περίπτωση σε ένα παιχνίδι με την Ομόνοια στην Λάρνακα, όταν είχαμε προπονητή στον Πεζοπορικό τον Κώστα Ταλιάνο από την Λευκωσία, σε μια φάση κατά την διάρκεια της αναμέτρησης είχε βγει από την εστία του ο Τάκης Παλμύρης, ο τερματοφύλακας της ομάδας μας, τον πέρασαν οι αντίπαλοι επιθετικοί και η μπάλα πήρε χαλαρά κατεύθυνση προς τα δίκτια. Εγώ έφτασα την μπάλα και την σταμάτησα ακριβώς πάνω στην γραμμή του τέρματος μας. Αντί να την διώξω μακριά να φύγει για να μην δεχθούμε το γκολ την πήρα, την έκανα δική μου, προχώρησα, ήρθε προς το μέρος μου με φόρα αντίπαλος ποδοσφαιριστής για να με σταματήσει, εγώ τον απέφυγα με ψυχραιμία και την έδωσα στα χαφ για να κάνουμε οργανωμένη επίθεση. Όταν μπήκαμε στα αποδυτήρια ο τότε προπονητής μας με πλησίασε και μου είπε επί λέξη "Κοίταξε Καλλή. Θα σου πω κάτι και θέλω να το βάλεις καλά μέσα στο μυαλό σου. Είμαι μεγάλος άνθρωπός, αντιμετωπίζω προβλήματα με την καρδιά μου και θα σου ζητούσα να μην ξανακάνεις κάτι παρόμοιο γιατί δεν θα μπορέσω να το αντέξω". Ήμουν τέρας ψυχραιμίας. Ένας λόγος που με συμπαθούσαν οι Ευρωπαίοι προπονητές ήταν γιατί όπως μου έλεγαν το στυλ παιχνιδιού μου έμοιαζε με αυτό του Μπόμπι Μουρ. Και αυτός σταματούσε την μπάλα με ψυχραιμία και άνεση. Με παρομοίαζαν επίσης και με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ της Εθνικής Γερμανίας. Είχα την τύχη να παίξω μαζί του ως αντίπαλος με την Εθνική ομάδα στην Γερμανία. Αυτές οι στιγμές θα μου μείνουν αξέχαστες για πάντα.
Τι μπορούμε να πούμε για τον Πεζοπορικό της δικής σας εποχής ;
Είχαμε δημιουργήσει μια ομάδα δυνατή, με στιβαρή άμυνα. Τότε είχαμε πάρει και τον Μελή Άσπρου από την Ομόνοια. Έναν πολύ σπουδαίο επιθετικό εκείνης της εποχής. Διέθετε μεγάλη ευχέρεια στο σκοράρισμα και με την παρουσία του ανέβασε ακόμη περισσότερο την ποιότητα της ομάδας. Ζήσαμε μέχρι τότε τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας μας. Κάναμε πρωταθλητισμό για πρώτη φορά στην πρώτη κατηγορία και φυσικά διεκδικήσαμε τρόπαια. Την περίοδο 1969-70 τερματίσαμε στην 2η θέση, έχοντας τους ίδιους βαθμούς με την ΕΠΑ που πήρε τελικά τον τίτλο. Χάσαμε το πρωτάθλημα στην διαφορά των τερμάτων. Την ίδια χρονιά κατακτήσαμε το Κύπελλο νικώντας στον τελικό την Αλκή με 2-1. Η ίδια ιστορία είχε επαναληφθεί την σεζόν 1973-74. Τερματίσαμε στην 2η θέση με 2 βαθμούς λιγότερους από την Ομόνοια που πήρε τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική. Για δύο συνεχόμενες χρονιές χάσαμε το Κύπελλο. Το 1971-72 είχαμε ηττηθεί με 3-1 από την Ομόνοια και το 1972-73 από το ΑΠΟΕΛ με 1-0. Άλλες 2 φορές τερματίσαμε στην 3η θέση. Καταφέραμε να βγούμε στην Ευρώπη 4 φορές σε Κύπελλο Κυπελλούχων και Ουέφα. Όλα αυτά δείχνουν το πόσο δυνατή ομάδα ήμασταν εκείνη την εποχή. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να φθάσουμε στην κατάκτηση περισσότερων τίτλων γιατί σε αρκετές περιπτώσεις είχαμε αδικηθεί. Πήραμε δυστυχώς μονάχα ένα Κύπελλο. Σαν ομάδα όμως αξίζαμε να κατακτήσουμε πολύ περισσότερους. Γενικά σαν ομάδα ήμασταν τρομακτική. Μας φοβόντουσαν όλοι. Εγώ ταυτόχρονα εκείνη την περίοδο καθιερωνόμουν συνεχώς στην συνείδηση όλων ως ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών. Μεγάλες ομάδες από την Κύπρο και το εξωτερικό άρχισαν να ερίζουν για την περίπτωση μου.
Πόσα χρόνια παίξατε στον Πεζοπορικό ;
Στον Πεζοπορικό έπαιξα 15 χρόνια. Από το 1962 εώς και το 1977. Εγώ πάντοτε πίστευα πως ο ποδοσφαιριστής πρέπει να φεύγει νωρίς από τα γήπεδα και σε καλή κατάσταση. Εγώ σταμάτησα το ποδόσφαιρο σε ηλικία 30 ετών. Εκείνη την εποχή ήμουν ακόμα εν ενεργεία διεθνής και βασικότατος στον Πεζοπορικό. Είχα ξυπνήσει ένα πρωί και είπα στον εαυτό μου ότι θα πρέπει να αποχωρήσω από τα γήπεδα με το κεφάλι ψηλά.
Τι ακολούθησε μετά τον Πεζοπορικό ;
Μου έγινε μια πρόταση από την Ομόνοια Αραδίππου. Αν και στην αρχή ήμουν διστακτικός στην συνέχεια είπα το ναι. Πέρασα όμορφές στιγμές και εκεί. Έμεινα τρία χρόνια. Τους βοήθησαν την σεζόν 1977-78, να κατακτήσουν τον τίτλο στην Β΄ Κατηγορία και την επόμενη να αποφύγουν τον υποβιβασμό. Έχω καλές αναμνήσεις από αυτό το τελευταίο κομμάτι της ποδοσφαιρικής μου σταδιοδρομίας. Έκανα πολλούς καλούς φίλους.
Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα ;
Θυμάμαι το 1970-71 βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την Κάρντιφ Σίτι, για τον Α΄ γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Όταν παίξαμε στην Ουαλία είχαν στις τάξεις τους τον Τζον Τόσακ. Που αργότερα θα πήγαινε με μεταγραφή στην μεγάλη Λίβερπουλ. Είχα αναλάβει το προσωπικό του μαρκάρισμα. Τα πήγα πολύ καλά με αποτέλεσμα μετά το τέλος του αγώνα η διοίκηση της Κάρντιφ να με ζητήσει επίσημα από τους ανθρώπους του Πεζοπορικού. Ήθελαν να με πάρουν στην Ουαλία. Η μεταγραφή μου χάλασε γιατί δεν δέχθηκα εγώ. Εκείνη την εποχή είχα ξεκινήσει τις δικές μου δουλειές στην Κύπρο και δεν ήταν εύκολο για μένα να τα αφήσω όλα και να φύγω. Μετά ήταν η σειρά του Παναθηναικού. Πήγα στην Ελλάδα, συζήτησα μαζί τους και ήμουν μια ανάσα από το να υπογράψω συμβόλαιο. Θα ήταν θεωρητικά ένα μεγάλο βήμα στην καριέρα μου. Και πάλι όμως την τελευταία στιγμή είπα όχι. Ήμουν τρελά ερωτευμένος με μια κοπέλα, μάζεψα τα πράγματα μου και επέστρεψα πίσω στην Κύπρο. Με ήθελε επίμονα στον Παναθηναικό ο Μίμης Δομάζος. Είχε διευθετηθεί μάλιστα και μια συνάντηση ανάμεσα στις διοικήσεις των δυο συλλόγων για να βρεθεί η χρυσή τομή. Ήρθαν στην Κύπρο με σκοπό το βράδυ να με έπαιρναν μαζί τους. Προπονητής του Παναθηναικού εκείνη την περίοδο ήταν Ο Φέρετς Πούσκας. Σε εμάς προπονητής ήταν ο Γκιούλα Ζέγκελερ. Ήταν και οι δυο από την Ουγγαρία, υπήρξαν συμπαίκτες στην Εθνική ομάδα της πατρίδας τους και ήθελαν να με πάρουν στον Παναθηναικό. Όταν είχα πάει στην Ελλάδα μου είχε ζητήσει επίμονα ο Δομάζος να κάνω τα πάντα για να παραμείνω στην ομάδα. Τελικά η μεταγραφή χάλασε εξ αιτίας μου. Μετάνιωσα πάντως που δεν πήγα στον Παναθηναικό. Αγαπούσα όμως τόσο πολύ τον Πεζοπορικό που δεν ήθελα να τον αφήσω. Το κλίμα στην ομάδα ήταν φανταστικό. Με αγαπούσαν, με εκτιμούσαν και με σέβονταν πάρα πολύ ως αρχηγό και ηγετική φυσιογνωμία της ομάδας. Δεν έχω μετανιώσει που γεννήθηκα ποδοσφαιριστής.
Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας οδήγησε στην κορυφή ;
Από μικρός είχα σίγουρα το ταλέντο. Για να μπορέσω όμως να διαγράψω την πορεία που έκανα στον Πεζοπορικό για τόσα πολλά χρόνια με μεγάλη επιτυχία, χρειάσθηκε να δουλέψω αρκετά κατά την διάρκεια της καριέρας μου. Το ποδόσφαιρο είναι πηγή ζωής. Μπορεί στην καθημερινότητα μας να μας συμβούν απρόοπτα. Να βρεθούμε αντιμέτωποι με μεγάλα προβλήματα. Όταν είσαι σπουδαίος παίκτης, πολλές φορές νομίζεις πως είσαι ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Πιστεύεις ότι κρατάς την Κύπρο στα χέρια σου. Πετάς στα σύννεφα. Είσαι άλλος άνθρωπός. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Θα πρέπει να είσαι ταπεινός, χαμηλών τόνων και να δουλεύεις σκληρά. Να βάζεις καθημερινά μικρούς προσωπικούς στόχους και να τους πετυχαίνεις. Χωρίς δουλειά και μόνο με το ταλέντο δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις κάτι αξιόλογο.
Ποιος προπονητής ξεχωρίζει στην πορεία σας ;
Θυμάμαι όταν ήταν προπονητής στον Πεζοπορικό ο Βούλγαρος Νίνο Βέλεφ είχε δώσει κάποια στιγμή μια συνέντευξη. Όταν ρωτήθηκε για μένα τους είχε πει επί λέξη "Αυτόν τον ποδοσφαιριστής τον αγαπάω και τον εκτιμώ γιατί παίζει ποδόσφαιρο με κοστούμι και γραβάτα" Ήμουν τόσο άνετος στην θέση που έπαιζα που υποχρέωνα συνεχώς τις μεγάλες ομάδες της Κύπρου και του εξωτερικού να με θέλουν σαν τρελοί. Με ζήτησε το ΑΠΟΕΛ. Όταν ήμουν πολύ μικρός έδειξαν έντονο ενδιαφέρον για να με αποκτήσουν σύλλογοι από προηγμένα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Σε ηλικία 22-23 ετών με ζητούσαν συνέχεια. Σε δυο περιπτώσεις εκδηλώθηκε επίσημο ενδιαφέρον από δυο φανταστικές ομάδες της Ευρώπης. Όταν βρέθηκα στην Ελλάδα συνεργάστηκα με έναν Κύπριο που είχε βενζινάδικο στην Κηφισιά. Τότε ήταν πρόεδρος του Ολυμπιακού Πειραιώς ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ήταν πελάτης μου. Ερχότανε συχνά στο δικό μου βενζινάδικο και τον εξυπηρετούσα σε όλα. Αν και ήμουν φίλαθλος του Παναθηναικού είχα δεθεί πάρα πολύ και με τον Ολυμπιακό. Για μια 20ετία ήμουν εκεί μαζί τους. Με αγαπούσαν και με εκτιμούσαν βαθύτατα. Τα ίδια συναισθήματα ένιωθα και εγώ για αυτούς. Τα παιδιά με έβαζαν πάνω στην μηχανή και με έπαιρναν στο γήπεδο. Με λίγα λόγια στην Ελλάδα δεν στερήθηκα κάτι. Την αγαπώ πάρα πολύ αλλά η Κύπρος είναι η πατρίδα μου. Ένας προπονητής που με πείρε και με ανέβασε ψηλά ήταν ο κύριος Κοβάκεβιτς. Η γυναίκα του ήταν γιατρός. Εγώ ήμουν ψηλός και πολύ αδύνατος. Μου έβαζαν ειδική διατροφή. Είχαν πιστέψει πάρα πολύ σε εμένα και ήθελαν με τον τρόπο τους να με βοηθήσουν να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου. Θεωρούσαν ότι είχα τις δυνατότητες να φθάσω πάρα πολύ ψηλά. Όταν ήμουν 17 ετών με πήραν και με έβαλαν στην πρώτη ομάδα. Με καθιέρωσαν αμέσως στο βασικό σχήμα. Ο Κοβάκεβιτς με έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα στο γήπεδο και δούλευε μαζί μου. Μου έδειχνε πως να βελτιώσω τις αδυναμίες μου. Ταυτόχρονα είχα κοντά μου και τον αδερφό μου, τον Σταυρινό. Ήταν και αυτός της Εθνικής. Αποτελούσε το μεγάλο μου στήριγμα. Υπήρξε και αυτός ένας σπουδαίος παίκτης που φόρεσε αρκετές φορές την φανέλα της Εθνικής. Αυτά τα πρόσωπα υπήρξαν πολύ σημαντικά στην ζωή μου.
Τι μπορούμε να πούμε για το ποδόσφαιρο της δικής σας εποχής ;
Εμείς παίξαμε ποδόσφαιρο κάτω από πολύ δύσκολές συνθήκες. Υπήρχαν γήπεδα εντελώς ακατάλληλα. Δεν είχαμε στην διάθεση μας κατάλληλους χώρους προπόνησης και την απαραίτητη επιστημονική υποστήριξη. Τα πράγματα σε αυτούς τους τομείς σήμερα είναι σαφώς καλύτερα. Έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ. Έζησα όμως σαν παίκτης μια περίοδο που υπήρχαν καλές ομάδες, στελεχωμένες με πολύ ποιοτικούς παίκτες. Τα ματς μεταξύ μας ήταν αμφίρροπα και ο κόσμος ήταν χαρούμενος για αυτό που του προσφέραμε. Παίζαμε ποδόσφαιρο γιατί το αγαπούσαμε. Εκείνη την εποχή μπορούσες πολύ εύκολα να παίξεις ποδόσφαιρο. Γιατί υπήρχαν στις ομάδες οι άνθρωποι που έδιναν νωρίς την ευκαιρία στα νέα παιδιά. Δεν υπήρχαν τα χρήματα στην μέση. Έπαιζες ποδόσφαιρο γιατί ήταν επιλογή σου και το λάτρευες. Όλοι μας τότε παίζαμε μπάλα για την φανέλα. Δίναμε στο γήπεδο και την ψυχή μας για την ομάδα. Κάναμε τα πάντα για να δώσουμε λίγη χαρά στους φιλάθλους μας που περνούσαν δύσκολα εκείνες τις εποχές. Οι συνθήκες διαβίωσης τους δεν ήταν εύκολες.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα μεγάλα ματς ;
Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής που να μην έχει αγωνία πριν από ένα δύσκολο παιχνίδι. Εγώ προσωπικά ήμουν πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Πρόσεχα την διατροφή μου, δεν ξενυχτούσα και ήθελα πάντα να παρουσιάζομαι απόλυτα έτοιμος στα παιχνίδια. Το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή μου. Δεν ήμουν από αυτούς που έπαιζαν μπάλα για να κερδίσουν κάτι άλλο στην ζωή τους. Να βγάλω χρήματα. Το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου και με ενδιέφερε ήταν το ποδόσφαιρο. Σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσα αν το επέλεγα να κάνω μεγάλη περιουσία μέσα από το ποδόσφαιρο. Γεννήθηκα με ανθρωπιά και καλοσύνη μέσα μου και αυτό είναι πολύ σπουδαίο πράγμα για τον άνθρωπο.
Ποιος αντίπαλος σας δυσκόλευε περισσότερο ;
Σπουδαίος αντίπαλος και πολύ καλός μου φίλος ήταν ο Ανδρέας Στυλιανού του ΑΠΟΕΛ. Υπήρξαμε μαζί συμπαίκτες στην Εθνική. Ο Πανίκος Ευθυμιάδης του Ολυμπιακού ήταν ένας επικίνδυνος επιθετικός. Είχα απέναντι μου εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές που έγραψαν την δική τους ξεχωριστή σελίδα στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Ο Πανίκος Κρυστάλλης του Απόλλωνα, ο Γιώργος Φόρσος της Ένωσης, ο Γιάννης Μέρτακκας της Ανόρθωσης. Υπήρχαν πάρα πολλοί σπουδαίοι παίκτες εκείνη την εποχή. Δεν είναι τυχαίο που τα ονόματα τους μέχρι σήμερα εξακολουθούν να ακούγονται με το ίδιο ενδιαφέρον. Δεν έχει ξεθωριάσει ο μύθος τους. Έχουν χαρίσει ανεπανάληπτες στιγμές στον κόσμο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη σας στιγμή με τον Πεζοπορικό ;
Η κατάκτηση του Κυπέλλου Κύπρου το 1970.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο του Πεζοπορικού ;
Πάντα είχα εξαιρετική σχέση με τον κόσμο της ομάδας μου. Και παλιά αλλά και τώρα. Με την ποδοσφαιρική μου πορεία και τον χαρακτήρα μου κέρδισα την διαχρονική φιλία και εκτίμηση από το σύνολο των φιλάθλων στην Κύπρο. Μετά το τέλος της καριέρας μου, είχα αρκετές προτάσεις από ομάδες για να εργαστώ ως προπονητής. Επειδή όμως είχα μπλέξει με το βενζινάδικο στην Κηφισιά, που ήταν αρκετά μεγάλο, δεν ήταν εύκολο να τα αφήσω όλα στην άκρη και να αφοσιωθώ στην προπονητική. Υποχρεώθηκα να αποτραβηχθώ λίγο από το ποδόσφαιρο. Έγινα απλός φίλαθλος ωστόσο εξακολουθώ να το παρακολουθώ με μεγάλο πάθος και έντονο ενδιαφέρον.
Τι θυμάστε από την παρουσία σας στην Εθνική ομάδα ;
Όταν είχα πάει στην Ιρλανδία με την αποστολή της Εθνικής ομάδας για να παίξουμε με την αντίστοιχη της Ιρλανδίας, έπαιζε ως δεξιός ακραίος επιθετικός ο Τζορτζ Μπεστ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με είχαν βάλει να τον μαρκάρω. Λίγο πριν να τελειώσει ο αγώνας πήγα και του ζήτησα να μου δώσει την φανέλα του. Μόλις τελείωσε το παιχνίδι ήρθε και έψαχνε να με βρει. Όταν συναντηθήκαμε μου έδωσε την φανέλα του παρόλο που εκείνη την εποχή ήταν ένας μεγάλος θρύλος του Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου. Ήταν ένας παικταράς. Άλλη κλάση ποδοσφαιριστή. Όταν ήρθε και μου έδωσε την φανέλα μετά από λίγες μέρες επέστρεψα στην Κύπρο. Εγώ άθελα μου, μια μέρα φόρεσα την φανέλα του Μπεστ και πήγα στην Δεκέλεια για προπόνηση με την υπόλοιπη ομάδα του Πεζοπορικού. Ήρθαν και μου πρότειναν 50.000 λίρες για να τους την δώσω. Τα γήπεδα που κάναμε προπόνηση τότε ήταν γεμάτα από κόσμο. Κύπριους και ξένους. Όλα αυτά με συγκινούν βαθύτατα.
Τι σας έχει μείνει από αυτή την μεγάλη διαδρομή στο ποδόσφαιρο ;
Αυτό που έχω να πω σε όλους τους νεαρούς που θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και κάνουν όνειρα, είναι να μην τα παρατάνε ποτέ. Να αγαπούν το ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που θα δικαιωθούν. Είναι μια λατρεία αυτό το άθλημα. Σε μαγεύει από την πρώτη στιγμή που παίρνεις την απόφαση να ασχοληθείς μαζί του. Εγώ όταν ήμουν παίκτης πήγαινα να πανηγυρίσω, όταν είχα βάλει γκολ, σε ένα παιχνίδι με την Ομόνοια στην Λάρνακα, και έβλεπα γυναίκες και κόσμο στα κάγκελα να βάζει τα χέρια του πάνω στα συρματοπλέγματα και να μας αποθεώνει. Ζούσαν τον αγώνα με έντονο τρόπο. Ήταν έτοιμοι να ματώσουν για σένα. Μπορείς εσύ σαν παίκτης όταν τα βλέπεις όλα αυτά να μην δείξεις την αγάπη σου στον κόσμο ;
Υπάρχει επαφή με τους παλιού σας συμπαίκτες στον Πεζοπορικό ;
Έχουμε πολύ στενές επαφές. Τους βλέπω πολύ συχνά. Όταν τύχει να έρθουν αυτοί στην Αθήνα η εγώ στην Κύπρο. Εκείνη την εποχή είχαμε βρεθεί στον Πεζοπορικό αντιμέτωποι με πολύ δυνατές ομάδες. Όπως ήταν το ΑΠΟΕΛ του Νίκου Παντζιαρά, η Ομόνοια των Σωτήρη Καιάφα και Νίκου Χαραλάμπους. Εξαιρετικές ομάδες που αποτελούνταν από σπουδαίους παίκτες. Με όλους αυτούς αν και δώσαμε σαν αντίπαλοι στα γήπεδα μεγάλες μάχες, μας δένει η αγάπη και η εκτίμηση που τρέφουμε ο ένας για τον άλλο. Είναι κάτι που έχει διατηρηθεί αναλλοίωτο μέχρι σήμερα. Υπήρχε μεταξύ μας μια μεγάλη αγάπη και συμπάθεια. Μπορεί να βρεθούμε οποιαδήποτε στιγμή, να καθίσουμε μαζί και να τα λέμε για ώρες ολόκληρες χωρίς να βαριόμαστε. Να αγκαλιαστούμε και να δείχνουμε τον σεβασμό μας ο ένας για τον άλλο. Όλα αυτά έχουν συμβεί μέσα από την κοινή μας ενασχόληση με το ποδόσφαιρο. Μας δόθηκε η δυνατότητα να κάνουμε δυνατές φιλίες. Να κερδίσουμε μια τρομερή συμπάθεια από τον κόσμο όλης της Κύπρου. Το ποδόσφαιρο ήταν ολόκληρη η ζωή μας.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας είπατε κύριε Κωνσταντίνου. Κλείνοντας την συνέντευξη θα θέλαμε μέσω του pafossports.blogspot.com να στείλετε το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο της Κύπρου.
Το μήνυμα που θέλω να στείλω είναι ότι η Κύπρος θα είναι για πάντα στην καρδιά μου. Είναι η πατρίδα. Αγαπώ όλο τον κόσμο το ίδιο. Ελπίζω όλα να πάνε καλά, να βλεπόμαστε πιο συχνά και να τα λέμε. Εύχομαι να ανέβει ακόμη περισσότερο το Κυπριακό ποδόσφαιρο. Βγάζουμε ακόμη σπουδαία ταλέντα. Θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους να τα αξιοποιήσουμε καλύτερα προς όφελος μας. Μόνο κέρδος θα έχουμε μέσα από αυτό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου