Ο Κύπριος δεξιός ακραίος αμυντικός, κεντρικός αμυντικός η και κεντρικός μέσος Αρτέμης Θεοχάρους, γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 1948 στη Βατυλή της Αμμοχώστου. Έχοντας ξεκινήσει την καριέρα του στη γενέτειρα του, υπήρξε ένας εξαιρετικός ακραίος μπακ, ιδιαίτερα δυνατός και πολυσύνθετός ποδοσφαιριστής. Υπήρξε βασικό μέλος της Μεγάλης Ανόρθωσης τη δεκαετία του 1970, κατακτώντας 2 Κύπελλα. Συνέχισε για μια διετία (1981-83) στην Ομόνοια Αραδίππου. Από το 1969 εώς το 1980 κέρδισε 201 συμμετοχές με την Ανόρθωση.
Το pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα της Ανόρθωσης τον Αρτέμη Θεοχάρους. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που φόρεσε τη φανέλα του ιστορικού συλλόγου της Αμμοχώστου για 11 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με τη φανέλα της Ανόρθωσης, για την μεταγραφή του στην Ομόνοια Αραδίππου, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Αρτέμης Θεοχάρους μιλά για τη σημερινή Ανόρθωση και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Ο Αρτέμης Θεοχάρους είναι πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Αμμοχώστου. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς ποδοσφαιριστές. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Αρτέμη Θεοχάρους.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.
Κύριε Θεοχάρους να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο ;
Όχι. Αυτή την στιγμή δεν ασχολούμαι ενεργά με το ποδόσφαιρο. Απλά παρακολουθώ από πολύ κοντά τα παιχνίδια της Ανόρθωσης. Είμαι μέλος του Ομίλου Παλαίμαχων Ποδοσφαιριστών της Ανόρθωσης από τότε που σταμάτησα το ποδόσφαιρο καθώς επίσης και μέλος του σωματείου από το 1982.
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;
Αν συγκρίνουμε το σημερινό ποδόσφαιρο με αυτό της δικής μας εποχής το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι ανεβασμένο. Αυτό το βλέπουμε και από τις επιτυχίες που έχουν οι ομάδες μας στην Ευρώπη. Για αυτή την βελτίωση χρειάστηκε να ξοδέψουμε αρκετά εκατομμύρια. Στο πρωτάθλημα μας πλέον αγωνίζεται μεγάλος αριθμός ξένων παικτών. Δυστυχώς αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο στα δικά μας ταλέντα.
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς έχουμε χάσει πολλά νέα παιδιά που είχαν τις δυνατότητες να κάνουν καριέρα στο ποδόσφαιρο. Βλέπουμε τις περισσότερες φορές στις αρχικές ενδεκάδες να μην υπάρχει ούτε ένας Κύπριος ποδοσφαιριστής. Η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου φθάνει στο σημείο να τιμωρεί τις ομάδες για να τις αναγκάσει να χρησιμοποιήσουν δυο Κύπριους παίκτες στο βασικό σχήμα. Και πάλι όμως η κατάσταση δεν αλλάζει. Οι ομάδες μας επιλέγουν με τις ενέργειες τους να την αγνοούν και να δίνουν προτεραιότητα στους ξένους ποδοσφαιριστές. Αυτό που γίνεται είναι τρομακτικό. Η γνώμη μου είναι πως η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου θα πρέπει αντί να τιμωρεί τις ομάδες να πριμοδοτεί την χρησιμοποίηση των Κυπρίων ποδοσφαιριστών στην βασική ενδεκάδα. Όσο ποιο πολλούς βάζει μια ομάδα να παίρνει περισσότερα χρήματα. Να τους δώσει το κίνητρο για να αλλάξουν την κατάσταση.
Κύριε Θεοχάρους φορέσατε πολλά χρόνια την φανέλα της Ανόρθωσης. Πως είδατε την παρουσία της στο φετινό πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας ;
Η Ανόρθωση τη φετινή χρονιά πραγματικά αδικείται από την τελική της κατάταξη στη βαθμολογία. Είναι αρνητικό το γεγονός ότι η ομάδα δεν θα μπορέσει να παίξει στην Ευρώπη. Όμως μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν μέσα στους στόχους της τόσο στο πρωτάθλημα όσο και στο κύπελλο. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε στο τέλος. Κάποιοι από τους παίκτες που ήρθαν στην ομάδα κυρίως τον Ιανουάριο δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Δεν μας έδωσαν την βοήθεια που περιμέναμε από αυτούς. Με εξαίρεση τους Ουάρντα και Χριστοδουλόπουλο που με την παρουσία τους ανέβασαν την ποιότητα της Ανόρθωσης. Κάπου εκεί θεωρώ εγώ ότι ήταν το πρόβλημα. Πιστεύω ότι αστάθμητοι παράγοντες έπαιξαν το δικό τους ρόλο στην φετινή αποτυχημένη σεζόν της Ανόρθωσης. Εγώ προσωπικά είμαι από τους ένθερμους υποστηρικτές του Τιμούρ Κεσπάγια.
Κύριε Θεοχάρους επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για την δική σας πορεία στα γήπεδα. Από που κατάγεστε ;
Κατάγομαι από την Βατυλή.
Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο από πολύ μικρή ηλικία. Είχα φύγει από την Βατυλή όταν ήμουν 12 ετών. Το 1964 βρέθηκα και κατοίκησα οικογενειακώς στην Αμμόχωστο. Από μικρός ήμουν φίλαθλος της Ανόρθωσης. Για να φανταστείς πήγαινα μαζί με φίλους μου στον παλιό δρόμο μεταξύ Λευκωσίας και Αμμοχώστου για να υποδεχθούμε το λεωφορείο και τους παίκτες της ομάδας που είχαν κατακτήσει το κύπελλο του 1961-62. Το καλοκαίρι του 1967 όταν ήμουν μαθητής στην Δ΄ τάξη του γυμνασίου σε ηλικία 17 ετών, είχε έρθει στην Ανόρθωση προπονητής ο Τζίνα Σιμονόφσκι. Η διοίκηση του συλλόγου είχε βγάλει μια ανακοίνωση που έλεγε όποιος θέλει μπορεί να πάει να δοκιμαστεί στο Δημοτικό Στάδιο. Ήταν το γήπεδο που χρησιμοποιούσε εκείνη την εποχή η Νέα Σαλαμίνα για τις προπονήσεις της. Εγώ ξεκίνησα και πήγα για να δοκιμαστώ. Μας παρατηρούσε καλά καλά ο Σιμονόφσκι και όποιος τον έπειθε για την αξία του τον καλούσε να δώσει το παρόν του στις προπονήσεις της ανδρικής ομάδας. Ένας από αυτούς που επέλεξε ήμουν και εγώ. Είχε διαλέξει πολύ λίγους. Από τους 30 που ήταν εκεί σχημάτισε καλή γνώμη για τους 10. Αυτή η εξέλιξη με χαροποίησε ιδιαίτερα. Περπατούσα και νόμιζα πως ήμουν ένας γίγαντας. Ξεκίνησα αμέσως να πάω με τα πόδια στο ΓΣΕ, όταν κάποια στιγμή άκουσα να με πλησιάζει σε κοντινή απόσταση μια μοτοσυκλέτα. Οδηγός της μηχανής ήταν ένας ακούραστος υπηρέτης της Ανόρθωσης, ο γνωστός σε όλους μας Μπατίστας. Με ρώτησε ποιος είμαι και αφού γνωριστήκαμε με κάλεσε να πάω να μαζέψω τα ρούχα μου και να τον ακολουθήσω. Πήγαμε σε ένα φωτογράφο της περιοχής και έβγαλα δυο φωτογραφίες για να μπορέσω να βγάλω δελτίο ταυτότητας. Αυτό το γεγονός με συντάραξε. Την ίδια ημέρα που με είχε επιλέξει ένας καταξιωμένος προπονητής της εμβέλειας του Τζίνα Σιμονόφσκι, λίγες ώρες αργότερα είχα την τύχη να συναντήσω στον δρόμο μου, έναν πραγματικό εργάτη της ομάδας. Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα είχαν αρχίσει να παίρνουν τον δρόμο τους. Ήμουν νεαρός σε ηλικία, απέκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πίστεψα περισσότερο στον εαυτό μου. Τα πάντα όμως ανατράπηκαν όταν κατατάχθηκα στον στρατό. Για δυο χρόνια δεν με έψαξε κανείς. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί η επαφή που είχα με τους ανθρώπους της Ανόρθωσης.
Πως καταλήξατε τελικά στην Ανόρθωση ;
Πρόλαβα και έπαιξα για λίγο στη δεύτερη ομάδα της Ανόρθωσης. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας εγώ συνέχισα να παίζω ποδόσφαιρο. Είχα ενταχθεί στην ομάδα του χωριού μου, τον ΑΣΟΒ Βατυλής. Κατάφερα πολύ γρήγορα να κερδίσω θέση στη βασική ενδεκάδα ως κεντρικός κυνηγός. Η εξέλιξη που είχα σε αυτό το διάστημα ήταν ραγδαία. Το 1969 είχαμε δώσει στη Λύση ένα φιλικό παιχνίδι με αντίπαλο τον ΑΣΙΛ που εκείνη την εποχή είχε ανέβει στην Α΄ Κατηγορία. Τους κερδίσαμε με 3-0 και είχα σκοράρει και τα τρία γκολ της ομάδας μου. Σε εκείνο το παιχνίδι με μάρκαρε ο μετέπειτα συμπαίκτης και πολύ καλός μου φίλος ο Στέφανος Λυσάνδρου. Το παρόν του στο γήπεδο είχε δώσει και ο τότε προπονητής της Ανόρθωσης ο Ανδρέας Λαζαρίδης που ήταν στις εξέδρες συνοδευόμενος από ορισμένους ανθρώπους της ομάδας. Μένοντας ενθουσιασμένος από την συνολική μου παρουσία στο παιχνίδι, μετά το τέλος του αγώνα, ζήτησε επιτακτικά την απόκτηση μου. Αυτοί με τη σειρά τους τον πληροφόρησαν ότι άνηκα στην Ανόρθωση. Είχα ήδη βγάλει ταυτότητα και παρόλο που με ήθελε επίμονα και ο ΑΣΙΛ επέλεξα στο τέλος να φορέσω τα κυανόλευκα. Έκρινα πως το καλύτερο για μένα ήταν να πάω στην Ανόρθωση.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από την Ανόρθωση ;
Πολύ καλές. Είχα παίξει το πρώτο μου επίσημο παιχνίδι με την πρώτη ομάδα της Ανόρθωσης το 1969 με αντίπαλο την ΑΕΛ που εκείνη την περίοδο συμμετείχε και στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής. Προέρχονταν από την κατάκτηση του πρωταθλήματος της σεζόν 1967-68. Κλήθηκα να κάνω το ντεμπούτο μου σε εκείνο το ματς. Ήταν ένα παιχνίδι με μεγάλη ένταση. Είχε κερδίσει η ΑΕΛ ένα αμφισβητούμενο πέναλτι. Το εκτέλεσε εύστοχα ο Παμπουλλής. Μόλις πέτυχε το γκολ άρχισαν οι φασαρίες με αποτέλεσμα να διακοπεί ο αγώνας εκεί γύρω στο 30΄ λεπτό της αναμέτρησης. Αργότερα πήρε το ματς στα χαρτιά η ΑΕΛ. Συνέχισα την καριέρα μου στην Ανόρθωση ως σέντερ φορ. Μετά το τέλος εκείνης της χρονιάς είχε φύγει από την τεχνική ηγεσία της ομάδας ο Λαζαρίδης και ήρθε στη θέση του ο Πανίκος Ιακώβου. Ήταν ο άνθρωπος που με έπεισε να παίξω στο δεξί άκρο της άμυνας. Με καθιέρωσε σε αυτή τη θέση στην οποία παρέμεινα σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας μου στην Ανόρθωση.
Από τις αλάνες του χωριού σας ξαφνικά σε μια μεγάλη ομάδας όπως η Ανόρθωση. Ήταν μεγάλη αλλαγή για εσάς τότε ;
Τότε για εμάς αποτελούσε μεγάλη μας τιμή να πάμε και να παίξουμε ποδόσφαιρο στην Ανόρθωση. Ήταν η εποχή της Μεγάλης Κυρίας. Είχε κατακτήσει συνεχόμενα πρωταθλήματα και έδειχνε ικανή να κυριαρχήσει για πολλά ακόμα χρόνια στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Από τα έξι τελευταία πρωταθλήματα που είχαν διεξαχθεί τότε η Ανόρθωση είχε κατακτήσει τα πέντε (1956-57, 1957-58, 1959-60, 1961-62, 1962-63). Είχε χάσει μόνο αυτό της σεζόν 1960-61 από την Ομόνοια. Νιώθαμε μεγάλη περηφάνεια που ήμασταν παίκτες της Ανόρθωσης. Βρεθήκαμε ξαφνικά δίπλα σε όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα που είχε στις τάξεις της εκείνη την περίοδο η ομάδα. Μιλάμε για ποδοσφαιριστές πολύ μεγάλης ποιότητας που οδήγησαν το σύλλογο σε τεράστιες επιτυχίες. Ήταν μεγάλη ιστορία για μας να μπορέσουμε να τους διαδεχθούμε. Το έργο μας ήταν αρκετά δύσκολο καθώς θα έπρεπε να κάνουμε τα πάντα προκειμένου η ομάδα να συνεχίσει να κατακτά τίτλους και να μην χάσει την δυναμική της. Αυτή την άκρως πετυχημένη γενιά ποδοσφαιριστών κλήθηκε να την διαδεχθεί μια νέα φουρνιά ταλαντούχων παιδιών όπως ήμουν εγώ, ο Γιάννης Μάντης, ο Χρίστος Σολέας, ο Φάνος Στυλιανού και οι υπόλοιποι. Για να καταλάβεις, τότε οι ποδοσφαιριστές της δεύτερης ομάδας της Ανόρθωσης ήταν ποιο δημοφιλείς ακόμα και από παίκτες που έπαιζαν στις πρώτες ομάδες άλλων συλλόγων της Α΄ Κατηγορίας. Για εμάς το να παίζουμε στην Ανόρθωση μετά το 1974 ήταν κάτι το ιερό. Στα χρόνια της προσφυγιάς ξεκινήσαμε ουσιαστικά ξανά από το μηδέν. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο και δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Τα προβλήματα ήταν πάρα πολλά. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε συγκεντρωμένοι μόνο στο ποδόσφαιρο. Οι δικοί μου έμεναν μέσα σε τσαντίρια στο Δασάκι. Εγώ κατοικούσα προσωρινά στη Λάρνακα γιατί ταυτόχρονα εργαζόμουν εκεί. Είχαμε να διαχειριστούμε προβλήματα επιβίωσης. Βρήκαμε όμως τη δύναμη να ξεκινήσουμε σιγά σιγά. Προχωρήσαμε με αργά και σταθερά βήματα. Στην αρχή με τον Αντώνη Καρά στη τεχνική μας ηγεσία, τον Γκεόργκι Πατσιάτσιεφ και όλους τους υπόλοιπους προπονητές που πέρασαν από το σωματείο. Είχαμε βάλει τις βάσεις πάνω στις οποίες χτίστηκε και βασίστηκε η Μεγάλη Ανόρθωση της δεκαετίας του 1990 με επικεφαλής στην προεδρία τον Κίκη Κωνσταντίνου και με προπονητή τον Ντούσαν Μιτόσεβιτς που σάρωσε τους τίτλους. Η δική μου γενιά κράτησε όρθια την Ανόρθωση σε δύσκολες εποχές και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αυτό που πετύχαμε ήταν ένας άθλος. Έτσι νιώθω εγώ προσωπικά. Παίξαμε ντέρμπι με την Ομόνοια και είχαμε ως έδρα το ΓΣΟ. Όλες εκείνες τις σεζόν η Ανόρθωση στεκόταν στο πρωτάθλημα με αξιοπρέπεια. Με εξαίρεση μια χρονιά δεν κινδύνευσε ποτέ με υποβιβασμό. Παρουσιαζόμασταν πάντα δυνατοί. Κάναμε εξαιρετικές εμφανίσεις. Πετυχαίναμε αρκετά συχνά απέναντι σε όλους μας τους αντιπάλους μεγάλες νίκες που μας έδιναν αυτοπεποίθηση.
Ποιοι ήταν οι πρώτοι σας δάσκαλοι ;
Ο Πανίκος Ιακώβου υπήρξε καθηγητής μου στο γυμνάσιο της Αμμοχώστου. Τον είχα προλάβει ως παίκτη και είχα παίξει μαζί του την πρώτη χρονιά που πήγα στην Ανόρθωση το 1969. Ήταν αρχικά δάσκαλος, μετά συμπαίκτης και αργότερα υπήρξε προπονητής μου. Μετά τον πόλεμο του 1974 διετέλεσα δίπλα του βοηθός προπονητής στην Ανόρθωση. Για μένα δεν ήταν μόνο δάσκαλος. Αποτέλεσε για όλους εμάς τους ποδοσφαιριστές της δικής μου φουρνιάς τον δεύτερο μας πατέρα. Μας έμαθε τι σημαίνει Ανόρθωση. Έβλεπες στο πρόσωπο του έναν πετυχημένο δάσκαλο, ποδοσφαιριστή και αθλητή. Ένιωθες δέος όταν βρισκόσουν δίπλα του. Μετά τον πόλεμο εκείνος που μας έδωσε τη μεγάλη ώθηση για να μπορέσουμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας ήταν ο Αντώνης Καράς. Υπήρξαμε συμπαίκτες και ήταν ο πρώτος μας προπονητής στα πρώτα δύσκολα χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή. Ήξερε πως να μας χειριστεί. Για μας αποτελούσε ίνδαλμα. Δείχναμε μεγάλο σεβασμό απέναντι του και προσπαθούσαμε από την πλευρά μας να τον βοηθήσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε στο έργο του. Σημαντική βοήθεια είχα αργότερα και από τον Γκεόργκι Πατσιάτσιεφ. Μας ανέβασε επίπεδο με τις γνώσεις και τις ικανότητες του. Αυτοί οι τρείς άνθρωποι μου έδωσαν τα κατάλληλα εφόδια για να μπορέσω να γίνω καλύτερος παίκτης.
Πως σας υποδέχθηκαν οι πιο παλιοί παίκτες της Ανόρθωσης ;
Δεν είχα πρόβλημα με κανέναν. Με δέχθηκα όλοι με τον καλύτερο τους τρόπο. Τότε για να πας σε μια ομάδα θα έπρεπε να είσαι πάνω από όλα φίλαθλος της. Δεν μπορούσε εύκολα ένας φίλος της Ανόρθωσης να πάει και να παίξει ποδόσφαιρο στη Νέα Σαλαμίνα η να συμβεί το αντίθετο. Δεν θα τον έβλεπαν με καλό μάτι. Εμείς την εποχή εκείνη όταν πηγαίναμε και παίζαμε στην δεύτερη ομάδα ενός συλλόγου μας έβλεπαν ως δικούς τους ανθρώπους. Μας αγκάλιαζαν από την αρχή. Δεν νιώθαμε ποτέ μας ξένοι. Αν ήσουν τότε παίκτης έστω της δεύτερης ομάδας της Ανόρθωσης σε σύντομο χρονικό διάστημα γινόσουν πασίγνωστος.
Για να μπορέσω να καθιερωθώ στην Ανόρθωση χρειάστηκε να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα. Εγώ στο ξεκίνημα της καριέρας μου ήμουν σέντερ φορ. Με προπονητή στην πρώτη ομάδα τον Ανδρέα Λαζαρίδη. Αυτός όμως που με καθιέρωσε στη θέση του δεξιού μπακ ήταν ο τότε προπονητής μου στην δεύτερη ομάδα ο Πανίκος Ιακώβου. Είχε διαγνώσει σε εμένα άλλα προσόντα. Ήθελε να με δοκιμάσει σε αυτή τη θέση. Μου μίλησε και με προετοίμαζε αρκετό καιρό πριν για αυτή την αλλαγή. Έβλεπε πως εκτός από τα επιθετικά χαρίσματα ήμουν ταυτόχρονα και πολύ δυνατός. Από εκείνη την στιγμή άρχισα να καθιερώνομαι στην Ανόρθωση. Απογειώθηκα κατακόρυφα. Τα περισσότερα παιχνίδια της καριέρας μου τα έπαιξα ως δεξιός μπακ. Κάποιες φορές όμως όταν χρειάστηκε αγωνίστηκα και ως αριστερός μπακ, λίμπερο και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και ως αμυντικό χαφ. Όταν θα έπρεπε να αναλάβω το προσωπικό μαρκάρισμα κάποιου αντίπαλου ποδοσφαιριστή. Θυμάμαι μια φορά σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο την ΕΠΑ μου είχε ανατεθεί η επιτήρηση του Παυλάκη Βασιλείου που έφθασε στην καριέρα του μέχρι τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Έγινα η σκιά του και τον ακολουθούσα παντού. Ήμουν έτοιμος να βοηθήσω την ομάδα όπου χρειαζόταν και υπήρχε ανάγκη. Δεν δυσανασχετούσα και το έκανα με μεγάλη μου χαρά. Σε όλη τη διάρκεια της παρουσία μου στην Ανόρθωση υπήρξα πιστός στρατιώτης. Ήμουν πάντοτε πειθαρχημένος παίκτης και προσπαθούσα να ακολουθώ κατά γράμμα τις οδηγίες που μου έδιναν οι κατά καιρούς προπονητές μου. Δεν φοβόμουν να τσαλακωθώ. Είχα μεγάλο πείσμα και ήθελα πάντα να φέρνω εις πέρας την αποστολή που αναλάμβανα.
Ποια ήταν τα πιο δυνατά σας ατού ;
Η δύναμη και η σταθερότητα που με χαρακτήριζε ως παίκτη. Έπαιζα πάντα δυνατά αλλά ποτέ βρώμικα. Υπάρχει μεγάλη διαφορά από το ένα στο άλλο. Την εποχή εκείνη υπήρχαν δυστυχώς και ποδοσφαιριστές που έπαιζαν βρώμικα. Εγώ ποτέ μου δεν κτύπησα σκόπιμα κάποιον αντίπαλο μου. Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά μια περίπτωση σε ένα παιχνίδι με την Ομόνοια εκεί γύρω στο 1971-72. Είχα αναλάβει το προσωπικό μαρκάρισμα του Ανδρέα Κανάρη. Ήρθε μια φάση μέσα στο παιχνίδι και τον κτύπησα άθελα μου στη μέση. Το χτύπημα ήταν δυνατό. Έπεσε κάτω στο έδαφος. Με πλησίασε ο διαιτητής και μου έδειξε την κίτρινη κάρτα. Τότε δεν έδειχναν εύκολα κάρτες. Για να βγάλουν κόκκινη έπρεπε να έχει αίμα. Πολύ λίγες φορές έδειχναν κίτρινες κάρτες. Θα έπρεπε να θεωρήσει πολύ δυνατό το κτύπημα. Οι κίτρινες κάρτες της δικής μου εποχής ήταν οι αντίστοιχες σημερινές κόκκινες. Παρόλα αυτά όμως ο Κανάρης όταν σηκώθηκε και στάθηκε στα πόδια του ήρθε και με αγκάλιασε. Διότι γνώριζε πως δεν τον είχα κτυπήσει σκόπιμα. Έπαιζα πάντα δυνατά και είχα το προσόν ότι μπορούσα να προσαρμοστώ πολύ καλά πάνω σε έναν αντίπαλο παίκτη και να μην τον αφήσω να γίνει επικίνδυνος για την ομάδα μου. Είχα την ικανότητα να τους βγάζω εκτός παιχνιδιού η να τους εξουδετερώνω αποτελεσματικά. Αυτό με έκανε υπέρ πολύτιμο για την ομάδα. Ήμουν αρκετά συνεπής στα καθήκοντα μου.
Τι μπορούμε να πούμε για την Ανόρθωση της δικής σας εποχής ;
Η Ανόρθωση πριν από το 1974 ήταν ήδη χτισμένη για τίτλους. Αν δεν γινόταν ο πόλεμος εκείνη η ομάδα ήταν σε θέση να πρωταγωνιστήσει στο Κυπριακό ποδόσφαιρο για πολλά ακόμα χρόνια. Θα μπορούσε να κατακτήσει αρκετούς τίτλους. Ήταν χτισμένη πάνω σε πολύ γερές βάσεις. Ήδη το 1973 με προπονητή τον Τσεχοσλοβάκο Βλαντιμίρ Χόμποτ, ένα χρόνο πριν από την προσφυγιά διεκδικούσαμε το πρωτάθλημα μέχρι τις τελευταίες αγωνιστικές και το χάσαμε στο τέλος από το ΑΠΟΕΛ στις λεπτομέρειες. Είχαμε φτιάξει ένα πολύ δυνατό σύνολο με ποιοτικούς παίκτες. Εντάξαμε στο δυναμικό μας τον Μιχάλη Τάρταρο από την ΑΛΚΗ, τον Χαράλαμπο Παρτασίδη από τον Ολυμπιακό Λευκωσίας, τον Παναγιώτη Βεντούρη από την ΑΕΚ Αθηνών και τον Νίκο Σιδέρη από τον Ολυμπιακό Λιοσίων. Ο μεγάλος μας στόχος ήταν να κάνουμε πρωταθλητισμό. Εκείνη την εποχή για να κάνεις τέτοιες μεταγραφές θα έπρεπε να δαπανήσεις πολλά χρήματα για να το καταφέρεις. Αρχίσαμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε με τον καλύτερο τρόπο στις αυξημένες απαιτήσεις και την πίεση που υπήρχε από τον κόσμο της ομάδας μας. Ανέμεναν πάρα πολλά από εμάς. Η δική μου φουρνιά ποδοσφαιριστών ήταν έτοιμη να διαδεχθεί την προηγούμενη άκρως πετυχημένη γενιά της ομάδας. Ήμασταν τότε 23-24 ετών. Στην καλύτερη φάση της καριέρας μας. Είχαμε πολλές φιλοδοξίες και διψούσαμε για επιτυχίες ανάλογες με αυτές που είχε ζήσει η Ανόρθωση τα προηγούμενα χρόνια. Είχαμε καλό κορμό ως ομάδα που θα μπορούσε να διατηρηθεί μαζί για αρκετά χρόνια. Τα πάντα δυστυχώς ανατράπηκαν με την Τουρκική εισβολή. Μας πήρε πολύ πίσω αυτή η αρνητική εξέλιξη. Και πάλι όμως βρήκαμε τα ψυχικά αποθέματα να κρατήσουμε όρθια την Ανόρθωση.
Πόσα χρόνια παίξατε στην Ανόρθωση ;
Από το 1969 εώς το 1980.
Ποιες είναι οι κορυφαίες σας στιγμές με την Ανόρθωση ;
Τα δύο κύπελλα που κατέκτησα με την ομάδα. Το 1971 απέναντι στην Ομόνοια και το 1975 κόντρα στην πολύ ισχυρή ΕΝΠ εκείνης της εποχής. Ήταν δυο αξέχαστες στιγμές. Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου στην Ανόρθωση σκόραρα συνολικά τρείς φορές και πετύχαμε ισάριθμες νίκες.
Τι ακολούθησε μετά την Ανόρθωση ;
Πήρα την απόφαση να φύγω από την Ανόρθωση το καλοκαίρι του 1980. Ήμουν τότε 32 ετών. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποχώρησα από την ομάδα. Χωρίς βέβαια να μου το ζητήσει κάποιος. Από μόνος μου όμως κατάλαβα πως θα έπρεπε να δώσω χώρο στους πιο νεαρούς ποδοσφαιριστές. Το 1981 κατέληξα στην Ομόνοια Αραδίππου στην οποία παρέμεινα για μια διετία.
Τι θυμάστε από την παρουσία σας στην ομάδα της Αραδίππου ;
Έζησα όμορφες στιγμές εκεί. Βρέθηκα συμπαίκτης με ποδοσφαιριστές ξεχωριστής ποιότητας όπως ο Τάκης Ηροδότου, ο Γιώρκας, ο Μισός, ο Καθητζιώτη, ο Μάμας, ο Π. Γεωργίου και με προπονητή τον Ιόντσο Άρσοφ. Μάλιστα στην αρχή δεν μου είχε αρέσει που έφυγα από την Ανόρθωση και βρέθηκα στην Ομόνοια Αραδίππου. Δεν ένιωθα σιγουριά για την επιλογή μου. Κάποια στιγμή με φώναξε στα αποδυτήρια ο Άρσοφ για να μου μιλήσει και με έπεισε να μείνω στην ομάδα. Ήταν η πρώτη του σεζόν και ήθελε να πετύχει στο έργο του. Μου είπε πως αν έμενα θα τον βοηθούσα πάρα πολύ σε αυτή του την προσπάθεια. Θα του ήμουν χρήσιμος. Αποφάσισα τελικά να παραμείνω και από εκείνη την στιγμή έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό. Χτίσαμε όλοι μαζί για δυο χρόνια ένα εξαιρετικό σύνολο που έπαιζε όμορφο ποδόσφαιρο. Μετά από δύο χρόνια, εκεί γύρω στα 34 μου, πήρα την απόφαση να τερματίσω την καριέρα μου. Εκείνο το διάστημα διάβαζα συνεχώς στις εφημερίδες ότι θα επέστρεφα στην Ανόρθωση ως βοηθός προπονητής του Στέφαν Ίλτσιεφ. Δεν είχα συναντηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή με κανέναν παράγοντα της πρώην ομάδας μου. Επηρεαζόμενος όμως εγώ από αυτές τις φήμες πήγα στην προπόνηση της Ομόνοιας Αραδίππου με σκοπό να τους αποχαιρετίσω. Βρήκα εκεί τον Άρσοφ και μετά από μια εγκάρδια και πολύ φιλική κουβέντα που είχαμε αποφασίσαμε από κοινού να παραμείνω στον σύλλογο ως βοηθός προπονητής του. Μέχρι τότε ήταν στο πλευρό του ο παλιός παίκτης της Ομόνοιας ο Καθητζιώτης με τον οποίο είχαν εξαιρετικές σχέσεις. Είχαν έλθει μαζί στην Αραδίππου. Αυτός πήγε προπονητής στην δεύτερη ομάδα και έμεινα εγώ τη θέση του. Δούλεψα στην Ομόνοια Αραδίππου για ακόμη δύο χρόνια ως βοηθός προπονητής του Άρσοφ.
Μετά τι ακολούθησε ;
Το 1984 όταν αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία της Ομόνοιας Αραδίππου ο Ιόντσο Άρσοφ έφυγα και εγώ μαζί του. Αρχικά επέστεψα στην Ανόρθωση για δυο χρόνια ως βοηθός προπονητής του Πέτερ Κόρμακ. Από το 1984 μέχρι το 1986. Παρέμεινα στη ίδια θέση μέχρι τον Δεκέμβριου του 1987. Είχε αποχωρήσει ο μέχρι τότε πρώτος προπονητής της Ανόρθωσης και ανέλαβα εγώ ως πρώτος. Μετά ήρθε ο Πανίκος Ιακώβου το 1988. Έμεινε για ένα παιχνίδι και αποχώρησε λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε. Ανέλαβα ξανά εγώ προσωρινά για ακόμη 4-5 παιχνίδια μέχρι τη στιγμή που ήρθε στην ομάδα ο παλιός πετυχημένος προπονητής του Ολυμπιακού Πειραιώς, του Παναθηναικού και της Εθνικής Ελλάδος, Λάκης Πετρόπουλος. Εργάστηκε στην Ανόρθωση για μια διετία, μέχρι και το 1989. Δούλεψα μαζί του μέχρι το τέλος της παρουσία του στην ομάδα. Στο τέλος της σεζόν έφυγα και πήγα ως πρώτος προπονητής στην Ελπίδα Ξυλοφάγου. Εργάστηκα εκεί για ένα χρόνο και ακολούθως πήγα στον Οθέλλο Αθηένου μέχρι το 1992. Σε αυτό το διάστημα είχαμε καταφέρει να ανεβάσουμε την ομάδα από την Γ΄ Κατηγορία στην Β΄. Το καλοκαίρι του 1994 πήγα για δυο συνεχόμενες σεζόν στον Ερμή τον οποίο ανέβασα και πάλι κατηγορία. Το 1995 επέστρεψα για δεύτερη φορά πίσω στον Οθέλλο. Ενδιάμεσα πήγα ξανά στην Ανόρθωση ως βοηθός του Κουτσίαεφ. Στα μισά της σεζόν αποχώρησε από την ομάδα και κλήθηκα εγώ να την αναλάβω για τρίτη φορά. Το 1993 ήταν η τελευταία χρονιά που εργάστηκα ως προπονητής της Ανόρθωσης. Επανήλθα στην προπονητική το 2000 με τον Σουρουκλή Τρούλλων. Κατέκτησα μαζί με την ομάδα το πρωτάθλημα της Δ΄ Κατηγορία και την ανεβάσαμε στην Γ΄. Ήταν η τελευταία σεζόν που δούλεψα ως προπονητής. Τα επόμενα χρόνια παρέμεινα πάντα κοντά στην Ανόρθωση και την υπηρέτησα κατά καιρούς από διάφορες διοικητικές θέσεις.
Αγαπημένοι προπονητές ;
Οι Πανικός Ιακώβου, Γκεόργκι Πατσιάτσιεφ και Αντώνης Καράς. Ήταν οι άνθρωποι που πίστεψαν πάρα πολύ σε μένα από την αρχή και με βοήθησαν σημαντικά στο να μπορέσω να δείξω την αξία μου στο γήπεδο. Μου έδωσαν την ευκαιρία και εγώ με τη δική μου σειρά φρόντισα να τους δικαιώσω με τον καλύτερο τρόπο.
Δυσκολότερος αντίπαλος ;
Χρειάστηκε να δώσω ομηρικές μάχες με τον Κανάρη της Ομόνοιας. Για πολλά χρόνια ήμασταν ζευγάρι ως αντίπαλοι. Τον αντιμετώπισα πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία. Πέσαμε τότε πάνω στην εποχή που η Ομόνοια αλλά και το ΑΠΟΕΛ είχαν εξαιρετικές ομάδες. Γεμάτες από σπουδαίους παίκτες. Ήταν αδύνατον να τους μαρκάρεις όλους με τον ίδιο αποτελεσματικό τρόπο. Ήταν γενικά μια περίοδος που σε όλες τις ομάδες υπήρχαν εξαιρετικοί Κύπριοι ποδοσφαιριστές. Έγραψαν ο κάθε ένας από αυτούς τη δική του ξεχωριστή σελίδα στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Νιώθω τυχερός που έπαιξα μπάλα εκείνα τα όμορφα χρόνια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου το Ασλανίδειο Τουρνουά που διεξαγόταν κάθε χρόνο εκείνη την εποχή στη Λύση. Κλήθηκα σε ένα παιχνίδι να μαρκάρω τον Αντώνη Αντωνιάδη του Παναθηναϊκού. Ήταν η πρώτη τους χρονιά μετά τον τελικό του 1971-72 με τον Άγιαξ στο Γουέμπλει για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Ήρθαν στην Λύση και δώσαμε φιλικό παιχνίδι μαζί τους. Μιλάμε για μια τρομερή ομάδα. Με Δομάζο, Ελευθεράκη, Γραμμό, Καμάρα, Οικονομόπουλο και όλους τους υπόλοιπους. Βρεθήκαμε απέναντι σε όλους αυτούς τους παικταράδες. Έπαιξαν μαζί μας στο Δασάκι και ανέλαβα το προσωπικό μαρκάρισμα του Αντωνιάδη. Ήταν ιδιαίτερα ψηλός και δυνατός στις μονομαχίες. Ήταν για μένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη για πάντα. Είχε έρθει τότε μαζί με τον Παναθηναικό και ο Χουάν Ραμόν Βερόν πατέρας του Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν. Εθεωρείτο στην Αργεντινή ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Εστουδιάντες. Είχα μείνει έκπληκτός από την ποιότητα που είχε αυτός ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής.
Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας βοήθησε περισσότερο να φθάσετε στην κορυφή ;
Τότε για να σε προσέξουν θα έπρεπε να έχεις ταλέντο. Εκείνη την εποχή οι προπονητές κοίταζαν πρώτα από όλα την τεχνική κατάρτιση των ποδοσφαιριστών. Για να μπορέσεις όμως να παίξεις μπάλα θα έπρεπε να ήσουν πολύ δυνατός. Αν δεν διέθετες αυτό το προσόν δεν μπορούσες να προχωρήσεις. Ας ήσουν ο μεγαλύτερος ζογκλέρ. Πολλοί παίκτες της δικής μου εποχής που ήταν τεχνίτες δεν κατάφεραν να κάνουν καριέρα. Γιατί δεν έκαναν αυτό που έπρεπε. Να προσθέσουν δύναμη. Τότε για να κερδίσεις θέση σε μια ομάδα θα έπρεπε να έχεις αυτό το στοιχείο. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα μεγάλα παιχνίδια ;
Την εποχή εκείνη κάναμε τρείς προπονήσεις την εβδομάδα. Τρίτη, Τετάρτη και Παρασκευή. Μετά τον πόλεμο ο πρώτος που άλλαξε τον τρόπο που δούλευε η ομάδα ήταν ο Γκεόρκι Πατσιάτσιεφ. Μαζί του φθάσαμε να κάνουμε 4-5 προπονήσεις την εβδομάδα. Τότε για μας ήταν πολύ δύσκολο ακόμη και να βρεθούμε. Υπήρχαν παίκτες της ομάδας μας που έμεναν σε Λευκωσία και Λεμεσό. Δίναμε ραντεβού στη Λάρνακα, στο παλιό ΓΣΖ για να κάνουμε προπόνηση. Χωρίς αποδυτήρια. Τότε είχα ένα μικρό αυτοκίνητο και το χρησιμοποιούσαμε για να αλλάζαμε τα ρούχα μας. Είχαμε μέσα τοποθετημένες τις μπάλες και όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μας ήταν απαραίτητα για να μπορέσουμε να κάνουμε την προπόνηση μας. Το τότε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ανόρθωσης ο Κώστας .Π. Ιωάννου είχε βοηθήσει με την παρουσία του πάρα πολύ την ομάδα. Σε πάρα πολλούς τομείς. Χρήματα τότε δεν υπήρχαν. Το μόνο που μας πρόσφεραν ήταν φαγητό. Μας έβαζαν μέσα σε ένα λεωφορείο και πηγαίναμε στα παιχνίδια. Πριν από τα μεγάλα ματς πάντα υπήρχε μεγάλη αγωνία και προσμονή. Τόσο εμείς οι ποδοσφαιριστές όσο και ο κόσμος τα περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία. Δεν είχαμε ιδιαίτερο άγχος. Όταν μπαίναμε στο γήπεδο τα ξεχνούσαμε όλα. Το μόνο που μας απασχολούσε ήταν το πως θα φθάσουμε στην νίκη. Ήμασταν έτοιμοι για μάχη.
Ταχτικές υπήρχαν στη δική σας εποχή ;
Βέβαια υπήρχαν. Ιδιαίτερα με προπονητή τον Πανίκο Ιακώβου. Ήταν πολύ διαβασμένος. Θα έλεγα ότι ήταν κορυφή πάνω σε αυτά τα θέματα. Είχε την ικανότητα να μας αναλύει λεπτομερώς τον αντίπαλο και την αποστολή που θα είχε ο κάθε παίκτης μέσα στο παιχνίδι στην εντέλεια. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και αργότερα με τους Καρρά, Πατσιάτσιεφ, Χόμποτ και τους υπόλοιπους προπονητές που πέρασαν κατά καιρούς από την Ανόρθωση. Μελετούσαμε πάντοτε πριν από τα παιχνίδια τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των αντιπάλων μας. Θέλαμε να πηγαίνουμε διαβασμένοι και όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι στα ματς. Γνωρίζαμε από πριν το τι θα έπρεπε να κάνουμε ο καθένας ένας από εμάς ατομικά και ομαδικά μέσα στο γήπεδο. Ποιος θα ήταν ο ιδανικός τρόπος για να μπορέσουμε να φθάσουμε στη νίκη. Αργότερα με την κάθοδο καταξιωμένων τεχνικών στην Κύπρο από προηγμένες ποδοσφαιρικές σχολές αποκτήσαμε περισσότερες γνώσεις πάνω στην ταχτική.
Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα, να κοιτάξετε κάπου ψηλότερα ;
Εγώ προσωπικά δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να θέλω να φύγω από την Ανόρθωση. Ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος και ικανοποιημένος από την ομάδα. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να πάω κάπου αλλού. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά την Τούρκική εισβολή, αν και μας δόθηκε η επιλογή να φύγουμε, εντούτοις επιλέξαμε συνειδητά να παραμείνουμε και να στηρίξουμε τον σύλλογο στα δύσκολα. Για μας η Ανόρθωση δεν είναι μια απλή ομάδα. Ήταν το δεύτερο μας σπίτι, η οικογένεια και η μεγάλη μας αγάπη. Αποχώρησα από την Ανόρθωση στα 32 μου χρόνια. Εκείνη την εποχή όταν έφθανε ένας παίκτης σε αυτή την ηλικία θεωρούσαν στην Κύπρο οι παράγοντες των ομάδων ότι ήταν ξοφλημένος. Την τελευταία μου σεζόν στην ομάδα κατάλαβα ότι ήθελαν να προχωρήσουν σε ανανέωση του έμψυχου δυναμικού. Να προωθήσουν πιο νέα παιδιά από εμένα. Επέλεξα αντί να μείνω χωρίς να με υπολογίζουν να πάω στην Ομόνοια Αραδίππου για δυο χρόνια και να κλείσω εκεί την καριέρα μου. Το αποτέλεσμα ήταν εγώ να έρθω και να κατοικήσω μόνιμα στην Αραδίππου. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε είμαι ενεργό μέλος της κοινότητας. Νιώθω απόλυτα ευχαριστημένος για το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα στην προσωπική μου ζωή. Η Ανόρθωση για όλους εμάς τους ποδοσφαιριστές μετά των πόλεμο του 1974 ήταν θρησκεία.
Ποιο παιχνίδι θα σας μείνει αξέχαστο για πάντα ;
Έχω την τιμή να είμαι ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές που έπαιξαν στο τελευταίο παιχνίδι που είχε γίνει στο ΓΣΕ το 1973-74. Ήταν στο Κύπελλο με αντίπαλο την Ομόνοια. Επαναληπτικός αγώνας. Είχαμε χάσει στο πρώτο ματς στο παλιό ΓΣΠ με 4-1. Στο δεύτερο παιχνίδι στην έδρα μας χρειαζόμασταν ένα 3-0 για να προκριθούμε και να πάμε στον τελικό. Σε εκείνη την αναμέτρηση έπαιζα λίμπερο. Κερδίζαμε στο ημίχρονο με 2-0. Θέλαμε ένα γκολ για να περάσουμε. Τους παίζαμε στο μισό γήπεδο. Χάναμε συνεχώς μεγάλες ευκαιρίες και στο τέλος γύρω στο 89΄ λεπτό μας έβαλε ένα γκολ ο Σιακόλας και το παιχνίδι τελείωσε με νίκη της Ανόρθωσης με 2-1. Αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας που έγινε στο ΓΣΕ. Αν γνώριζα το τι θα επακολουθούσε μετά την Τουρκική εισβολή θα επέλεγα να μην τελειώσει ποτέ εκείνο το ματς. Ήμουν παρών και στο κτίσιμο της νέας ομάδας της Ανόρθωσης μετά την προσφυγιά. Ο πρώτος αγώνας ήταν στη Λεμεσό κόντρα στην ΑΕΛ. Παρέμεινα στον σύλλογο της καρδιά μου μέχρι το 1980. Ένα άλλο παιχνίδι που θα μείνει για πάντα αποτυπωμένο στην μνήμη μου είναι αυτό με τον Απόλλωνα και πάλι στο ΓΣΕ. Είχαμε κερδίσει με 1-0 και είχα σκοράρει το πρώτο γκολ της καριέρας μου.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο της Ανόρθωσης ;
Ο κόσμος της Ανόρθωσης μας αγάπησε με πάθος. Στο δικό μας πρόσωπο βλέπουν την ομάδα της Αμμοχώστου πριν από τον πόλεμο. Εμείς με τη σειρά μας είμαστε εκείνοι που αντιπροσωπεύουμε εκείνη τη δύσκολη περίοδο που ζήσαμε ως σύλλογος. Όλα εκείνα τα παιδιά που αποτελούσαν την ομάδα της Ανόρθωσης κέρδισαν την διαχρονική αγάπη και τον σεβασμό του κόσμου γιατί κράτησαν το σωματείο όρθιο στα δύσκολα. Με αξιοπρέπεια και περηφάνεια. Εμείς οι πρόσφυγες από την Αμμόχωστο φέραμε μαζί μας στις ελεύθερες περιοχές μόνο τις ομάδες μας. Την Ανόρθωση και την Νέα Σαλαμίνα. Τίποτα άλλο. Ο κόσμος μας δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει αυτά που προσφέραμε στο σωματείο. Θα μείνουν για πάντα βαθιά χαραγμένα στην μνήμη του.
Τι σας έχει μείνει από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Η αγάπη του κόσμου και οι δυνατές φιλίες με συμπαίκτες και αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Έχω καταφέρει με τον χαρακτήρα και την συνολική μου παρουσία στα γήπεδα να κερδίσω την καθολική εκτίμηση και τον σεβασμό της πλειοψηφίας των φιλάθλων όχι μόνο της Ανόρθωσης αλλά και των υπόλοιπων ομάδων της Κύπρου. Είναι κάτι που το διαπιστώνω ακόμη και σήμερα. Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη μου ανταμοιβή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις τρεις φορές που κλήθηκα να αναλάβω την τεχνική ηγεσία της Ανόρθωσης. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα να ηγηθώ της ομάδας ως πρώτος προπονητής σε δύσκολες εποχές και κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Υπάρχει επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες ;
Έχω καθημερινές και πολύ στενές επαφές με όλους τους παλιούς μου συμπαίκτες στην Ανόρθωση. Παραμένουμε μέχρι σήμερα πολύ δεμένοι μεταξύ μας. Είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Βρισκόμαστε τακτικότατα και θυμόμαστε σε πολλές περιπτώσεις όλα αυτά που ζήσαμε μαζί στα γήπεδα. Εξακολουθούμε να λειτουργούμε ως ομάδα.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας είπατε κύριε Θεοχάρους. Κλείνοντας τη συνέντευξη θα θέλαμε μέσω του pafossports.blogspot.com να στείλετε το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο της Ανόρθωσης και της Κύπρου γενικότερα.
Το μήνυμα που θέλω να στείλω στον κόσμο της Ανόρθωσης είναι ότι και να συμβεί στο μέλλον ο Τιμούρ Κεσπάγια θα είναι για πάντα στην καρδία μας. Σαν ποδοσφαιριστής και σαν προπονητής. Έχει προσφέρει πάρα πολλά στην ομάδα. Ο κόσμος θα πρέπει πάση θυσία ότι και να γίνει να μείνει ενωμένος. Η Ανόρθωση είναι πάνω από όλους μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου