Ο Κύπριος κεντρικός αμυντικός Ανδρέας Σταύρου, γεννήθηκε την 1η Μαρτίου 1958, στην Αλάμπρα, μια κοινότητα της Επαρχίας Λευκωσίας. Ως παίκτης, θεωρήθηκε ως ένας από τους Καλύτερους Κύπριούς αμυντικούς των δεκαετιών του 1970 και του 1980. Ένας κομψός, φυσικά δυνατός και δυναμικός παίκτης, εξαιρετικός στο ατομικό μαρκάρισμα και στο "ένας με έναν" και σχεδόν ανίκητος στον αέρα, ήταν προικισμένος με καλή τεχνική κατάρτιση, ικανότητα στην μεταβίβαση και εξαιρετική διορατικότητα και ικανότητα στην εξουδετέρωση των προσωπικών του αντιπάλων.
Έγινε γνωστός ως κεντρικός αμυντικός για την κομψότητα και τον εξαιρετικό χειρισμό της μπάλας. Έκανε τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο από το ΘΟΙ Αλάμπρας, ένα σύλλογο της γενέτειρας του και στην συνέχεια πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του με το ΑΠΟΕΛ στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και στην Δόξα Δράμας στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στις 11 σεζόν που έμεινε στο ΑΠΟΕΛ, κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα Κύπρου (1980, 1990) και 3 Κύπελλα Κύπρου (1976, 1978, 1979). Οι επίσημες καταγραφές του για το ΑΠΟΕΛ, είναι 197 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις. Η απόδοση του, του επέτρεψε να κάνει το ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα.
Το 1980 μεταγράφηκε στην Δόξα Δράμας. Με τον σύλλογο θα έχει γρήγορα σημαντικές επιτυχίες. Θα εξελιχθεί στην πορεία σε ηγετική φυσιογνωμία της ομάδας και θα γίνει αρχηγός της. Έφυγε από την Δόξα Δράμας το 1986, έχοντας αγωνιστεί συνολικά σε 186 αγώνες. Τελείωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Κύπρο και το ΑΠΟΕΛ, στο οποίο αγωνίστηκε από το 1986 εώς και το 1991. Κέρδισε μόνο 5 εμφανίσεις με την Εθνική ομάδα σε σχεδόν 17 χρόνια καριέρας.
Το pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα του ΑΠΟΕΛ, τον Ανδρέα Σταύρου. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Λευκωσίας, που φόρεσε αυτή την φανέλα για 11 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Λευκωσίας, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ, για την μεταγραφή του στην Δόξα Δράμας, την Εθνική ομάδα, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Ανδρέας Σταύρου μιλά για το σημερινό Κυπριακό ποδόσφαιρο.
Ο Ανδρέας Σταύρου είναι πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λευκωσίας. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς ποδοσφαιριστές. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Ανδρέα Σταύρου.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.
Κύριε Σταύρου να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο ;
Πλέον δεν ασχολούμαι ενεργά με το ποδόσφαιρο. Μου αρέσει όμως να βλέπω καλή μπάλα. Ζω μόνιμα στην Ρόδο. Στο παρελθόν είχα δουλέψει ως προπονητής στις τοπικές ομάδες της πόλης την ομώνυμη ομάδα, τον Διαγόρα και τον Ιάλυσο. Πριν από ένα περίπου μήνα σταμάτησα την προπονητική κερδίζοντας με την ομάδα του Αέρα Αφάντου το Κύπελλο Δωδεκανήσου. Εξακολουθώ να παρακολουθώ από μακριά την εξέλιξη του Κυπριακού ποδοσφαίρου.
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;
Σε επίπεδο Εθνικής ομάδας δεν φέρνουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Πιστεύω πως ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η συμμετοχή υπερβολικά μεγάλου αριθμού ξένων ποδοσφαιριστών στο Κυπριακό πρωτάθλημα. Βέβαια κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα. Δεν δίνεται η δυνατότητα και η ευκαιρία σε Ελληνοκύπριους παίκτες να αγωνιστούν και να πάρουν αυξημένο χρόνο συμμετοχής στα πόδια τους. Με αποτέλεσμα να μην μπορούν να βοηθήσουν την Εθνική. Ακόμα και με αντιπάλους που είναι ίδιας δυναμικότητας. Όσον αφορά σε συλλογικό επίπεδο, όπως καλά γνωρίζουμε, τα τελευταία χρόνια, οι Κυπριακές ομάδες και ειδικότερα το ΑΠΟΕΛ, έκαναν πολύ καλές πορείες στην Ευρώπη και έχουν φέρει την χώρα μας σε ένα πολύ καλό επίπεδο.
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Πιστεύω και τώρα η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει πολλά ταλέντα. Απλά φθάνουν ως μια ορισμένη ηλικία χωρίς να τους δίνεται η ευκαιρία να παίξουν ποδόσφαιρο. Απογοητεύονται και τα παρατάνε. Κάποιοι αν σταθούν τυχεροί και φύγουν νωρίς από την Κύπρο με σκοπό να πάνε σε προηγμένες Ευρωπαϊκές χώρες, θα προοδεύσουν. Θα μπορέσουν να μάθουν από μικρή ηλικία πιο σωστά τα μυστικά του ποδοσφαίρου. Δυστυχώς όμως οι νέοι παίκτες που επιλέγουν να παραμένουν στις Κυπριακές ομάδες κινδυνεύουν να μείνουν στάσιμοι. Πολύ γρήγορα θα τους πάρει από κάτω και θα τα παρατήσουν. Εγκαταλείπουν την προσπάθεια τους απογοητευμένοι γιατί δεν έχουν την εξέλιξη που πρέπει. Ελπίζω αυτή η κατάσταση να αλλάξει το συντομότερο δυνατό. Επιμένω όμως ότι το Κυπριακό ποδόσφαιρο εξακολουθεί να έχει αρκετά παιδιά με ξεχωριστό ταλέντο και μεγάλες δυνατότητες.
Κατάγομαι από την Αλάμπρα.
Πως άρχισε η ποδοσφαιρική σας καριέρα ;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο χωρίο μου την Αλάμπρα. Έπαιξα για πρώτη φορά ποδόσφαιρο στις αλάνες, πριν ενταχθώ στην ομάδα της περιοχής μου το ΘΟΙ Αλάμπρας.
Που σας εντόπισε το ΑΠΟΕΛ ;
Στο ΘΟΙ Αλάμπρας ήμουν συμπαίκτης με τον φίλο, ξάδερφο, συγχωριανό και μετέπειτα συμπαίκτη μου στο ΑΠΟΕΛ, τον Γιώργο Πέτρου. Όταν έφθασα στην 1η λυκείου, μια μέρα πήραμε από κοινού την απόφαση να πάμε να κάνουμε προπόνηση με την αναπληρωματική ομάδα του Ολυμπιακού που εκείνη την εποχή δεν ήταν πολύ καλή. Θεωρούσαμε ότι θα μπορούσαμε να παίξουμε πιο εύκολα. Αλλά εκείνη την ημέρα δεν είχαν προπόνηση. Έτσι όπως ήμασταν απογοητευμένοι και έτοιμοι να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για την Αλάμπρα για καλή μας τύχη συναντήσαμε τον τότε προπονητή του ΑΠΟΕΛ, τον Ανδρέα Λαζαρίδη. Μας πήρε μαζί του στην προπόνηση της ομάδας και αφού πείστηκε για την αξία μας, άναψε το πράσινο φως για να ενταχθούμε στην εφηβική ομάδα, το 1973-74 σε ηλικία 16 ετών. Εκείνη την εποχή παίζαμε πριν από τα παιχνίδια της πρώτης ομάδας του ΑΠΟΕΛ στην Α΄ Εθνική. Μετά ακολούθησε η Τουρκική εισβολή. Από εκεί, με την ανασύνταξη των ομάδων, έφθασα στους μεγάλους, συνεργαζόμενος άψογα με τους προπονητές μου. Από εκείνη την στιγμή ξεκίνησα να κάνω τα πρώτα μου βήματα στο ποδόσφαιρο.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από το ΑΠΟΕΛ ;
Ξεκίνησα από την δεύτερη ομάδα του ΑΠΟΕΛ και στα μέσα της δεκαετίας του 1970, εποχή κατά την οποία το "φυτώριο" του συλλόγου βρισκόταν σε μεγάλη ακμή και από το οποίο αναδείχθηκαν ποδοσφαιριστές που μαζί μου υπήρξαν μετέπειτα πρωταγωνιστές της πρώτης ομάδας. Η πιθανότητα να παίξω στο ΑΠΟΕΛ με ενθουσίαζε. Ο Ανδρέας Λαζαρίδης, ήταν ο πρώτος που με καθιέρωσε στο κέντρο της άμυνας, έχοντας δίπλα μου τον Νίκο Παντζιαρά. Κλήθηκα εντελώς ξαφνικά να πάρω την θέση του μέχρι τότε βασικού και αναντικατάστατου Χρίστου Σοφοκλέους (Λίλλου). Ήμουν ταχύτατος, με καλά πόδια και επιπλέον "έβλεπα" γήπεδο.
Εσείς ως νεαρό παιδί πως αντιμετωπίσατε αυτή την πρόκληση ;
Το ταλέντο μου ήταν δεδομένο και αδιαμφισβήτητο. Τα πράγματα εξελίχθηκαν ευχάριστα για μένα τον ίδιο. Η απόδοση μου σε αυτή την πρώτη μου θητεία στο ΑΠΟΕΛ ήταν εξαιρετική. Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος, όμως ακόμα μεγαλύτερη ήταν η θέληση μου να αποδείξω την αξία μου. Έτσι λίγους μήνες αργότερα κατάφερα να παίξω στην ανδρική ομάδα. Η θέση στην οποία αναδείχθηκα ήταν αυτή του κεντρικού αμυντικού. Κατάφερα στην πορεία να κάνω μια εντυπωσιακή καριέρα. Είχα από μικρός το όνειρο να φορέσω μια μέρα την φανέλα μιας μεγάλης ομάδας. Το ΑΠΟΕΛ μου πρόσφερε φιλοδοξίες και μεγάλη ευκαιρία για επιτυχίες σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο.
Ξαφνικά, λοιπόν, από τις αλάνες της Λευκωσίας ως υποψήφιος παίκτης στην πρώτη ομάδα του ΑΠΟΕΛ. Ήταν μεγάλη αλλαγή για εσάς ;
Η ένταξη μου δίπλα στα μεγάλα ονόματα της εποχής, τον Ανδρέα Στυλιανού, τον Μάρκο Μάρκου, τον Στεφανή Μιχαήλ, τον Λεωνίδα Λεωνίδου, τον Ηρόδοτο Ηροδότου, τους Γιώργο και Νίκο Παντζιαρά και τους υπόλοιπους πολύ ποιοτικούς παίκτες του ΑΠΟΕΛ εκείνης της εποχής, δεν ήταν εύκολη. Παρότι ξεκίνησα να παίρνω ευκαιρίες και να δείχνω τις ικανότητες μου. Βρέθηκα ξαφνικά δίπλα σε ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν ινδάλματα μου. Θα έπρεπε να παίξω μαζί τους, να κερδίσω τον σεβασμό και την εκτίμηση τους. Να μπορέσω να τους ανταγωνιστώ για μια θέση στο βασικό σχήμα. Η συνύπαρξη με όλους αυτούς τους μεγάλους παίκτες μου έδινε το κίνητρο και την έξτρα ώθηση που χρειαζόμουν έτσι ώστε να δουλέψω σκληρά για να μπορέσω να φθάσω στο επίπεδο τους. Να καταφέρω να σταθώ δίπλα τους με επιτυχία. Με υπομονή, επιμονή και μεγάλη θέληση στο τέλος τα κατάφερα. Έμαθα δίπλα τους όλα τα μυστικά της μπάλας.
Πως σας υποδέχθηκαν οι πιο παλιοί παίκτες της ομάδας ;
Με υποδέχθηκαν πάρα πολύ καλά. Η προσαρμογή μου στην πρώτη ομάδα ήταν σχετικά εύκολη. Με βοήθησαν αφάνταστα. Από την αρχή με συμπάθησαν και με στήριξαν στα δύσκολα. Έμαθα πάρα πολλά δίπλα τους. Έγινα καλύτερος παίκτης. Έβλεπαν ότι είχα το ταλέντο. Είχα τις προοπτικές για να μπορέσω να παίξω στην πρώτη ομάδα. Θεωρώ πως η παρουσία τους ήταν ευεργετική για εμένα. Με παρότρυναν συνεχώς. Δεν είχα πρόβλημα με κανέναν. Σιγά-σιγά με την πάροδο του χρόνου άρχισα και εγώ με την σειρά μου να ξεδιπλώνω στο γήπεδο τις ικανότητες και το ταλέντο μου. Πιστεύω ότι κατάφερα να ανταποκριθώ με τον καλύτερο τρόπο στις προσδοκίες και τις απαιτήσεις που υπήρχαν από όλους προς το πρόσωπο μου.
Ποιος ήταν ο πρώτος σας δάσκαλος ;
Ο Ανδρέας Λαζαρίδης ήταν ο άνθρωπος που πίστεψε στο ταλέντο μου από την πρώτη στιγμή που με συνάντησε. Δεν θα ξεχάσω όταν είχα κάνει την πρώτη μου προπόνηση με την ομάδα. Την επόμενη δεν πήγα. Αμέσως άρχισε να με ψάχνει. Ρωτούσε που ήμουν. Ήρθαν στο σπίτι μου μερικοί συμπαίκτες μου από το ΑΠΟΕΛ, με βρήκαν και μου είπαν να πάω να δω τον προπονητή γιατί με ζητούσε επίμονα. Πράγματι πήγα την μεθεπόμενη μέρα κανονικά για προπόνηση. Με είδε και με φώναξε κοντά του. Μάλιστα κρατούσε στα χέρια του και μια φανέλα με το νούμερο 5 επάνω. Άρχισε να με ρωτά πως με λένε, από που είμαι, ποιο σχολείο πήγαινα και εγώ του έλεγα τα δικά μου. Μου λέει "Θα πάρεις αυτή την φανέλα και θα την φορέσεις". Εγώ τα πρώτα μου βήματα στο ποδόσφαιρο τα έκανα ως μεσοεπιθετικός. Μου είπε από εκείνη την στιγμή να πάρω την φανέλα και να παίξω σέντερ μπακ. Θα κάνεις ότι σου λέω εγώ. Του απάντησα ότι δεν είχα παίξει ποτέ στο παρελθόν σε αυτή την θέση. Δεν ήμουν σίγουρος αν θα καταφέρω να ανταποκριθώ σε αυτό τον νέο ρόλο. Είχα τις αμφιβολίες μου. Με την διορατικότητα του διέκρινε από τότε ότι διέθετα τα προσόντα για να μπορέσω να σταθώ με μεγάλη επιτυχία ως κεντρικός αμυντικός. Μπορώ να πω ότι με καθιέρωσε αμέσως. Οφείλω πάρα πολλά σε αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο. Ήταν για μένα ένας πολύ μεγάλος δάσκαλος.
Και καταφέρατε να ξεχωρίσετε σχετικά νωρίς παρά την σχετική δυσκολία ;
Η επιμονή των Ανδρέα Λαζαρίδη, αλλά και του Πάνου Μάρκοβιτς, που κάθισε και αυτός με μεγάλη επιτυχία στον πάγκο του ΑΠΟΕΛ, με καθιέρωσαν στο κέντρο της άμυνας. Έτσι σε ηλικία 16 ετών, από το 1974 έως το 1980, υπήρξα ο βασικός κεντρικός αμυντικός της ομάδας. Εξελίχθηκα σε ένα από τα αγαπημένα παιδιά του κόσμου του ΑΠΟΕΛ. Ένα στοιχείο που με χαρακτήριζε ήταν η καλή απόδοση που είχα στους μεγάλους αγώνες. Σχεδόν σε όλους είχα εξαιρετική απόδοση. Από την επόμενη χρονιά όταν το ΑΠΟΕΛ συμμετείχε ανεπίσημα στο Κυπριακό πρωτάθλημα, άρχισα να παίρνω αυξημένο χρόνο συμμετοχής στην βασική ενδεκάδα. Αργότερα ο Μάρκοβιτς που και αυτός με την σειρά του έβλεπε ότι είχα τα προσόντα για να εξελιχθώ σε έναν πολύ καλό κεντρικό αμυντικό, όταν το 1980 αποφάσισα να φύγω για σπουδές στην Ελλάδα, ήταν προπονητής στην Δόξα και μεσολάβησε για να τον ακολουθήσω στην Δράμα. Επέμενε πάρα πολύ για να γίνει αυτή η μεταγραφή. Σε αυτούς τους δυο προπονητές οφείλω τα περισσότερα επιτεύγματα της ποδοσφαιρικής μου σταδιοδρομίας.
Ποια ήταν τα πιο δυνατά σας ατού ;
Δεν έκρυψα ποτέ μου το πόσο αφοσιωμένος ήμουν στο ΑΠΟΕΛ, αφού το υπηρέτησα για 11 ολόκληρα χρόνια. Πρωτοεμφανίστηκα στους "γαλαζοκίτρινους" σε ρόλο δεξιού ακραίου αμυντικού. Προοδευτικά όμως, καθιερώθηκα στο κέντρο της άμυνας, αναλαμβάνοντας ένα νέο ρόλο μέσα στην ομάδα. Τα έδινα όλα σε κάθε αγώνα, παίζοντας με μαχητικότητα αλλά και εξυπνάδα, αφού ήξερα να καθοδηγώ σωστά την άμυνα της ομάδας και να παίρνω τις κατάλληλες τοποθετήσεις. Δεν ήθελα να φεύγω ηττημένος από το γήπεδο. Με το χαρισματικό και απλό μου παιχνίδι αναλάμβανα κι άλλες δύσκολες αποστολές. Υπήρξα ποδοσφαιριστής που βοηθούσε όπου είχε ανάγκη η ομάδα. Εκείνα τα χρόνια, λόγω του γεγονότος ότι το ΑΠΟΕΛ πάντα είχε πρωταγωνιστικούς στόχους στο Κυπριακό πρωτάθλημα, ήμουν ιδιαίτερα καλός και στην δημιουργία του παιχνιδιού από την άμυνα στην επίθεση. Είχα αλτικότητα, ήμουν πολύ δυνατός, εξαιρετικός στο ατομικό μαρκάρισμα και στο "ένας με έναν". Ήμουν σχεδόν ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι. Μάλιστα πολλές φορές ερχόμουν από πίσω με φόρα και αυτό με βοηθούσε να πετυχαίνω αρκετά γκολ. Μετά όταν πήγα στην Δόξα Δράμας, επειδή ήταν ένας μικρομεσαίος σύλλογος της Α΄ Εθνικής, με διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού, το πιο δυνατό στοιχείο που με χαρακτήριζε ήταν το τάκλιν. Μάλιστα ο αείμνηστος Πάνος Μάρκοβιτς, όταν πήγα στην Δόξα Δράμας με ενθάρρυνε να το εφαρμόζω συχνά κατά την διάρκεια των αγώνων. Στα χρόνια που έπαιξα εκεί έμεινα στην ιστορία για το μεγάλο πάθος και την δύναμη που με χαρακτήριζε στα τάκλιν που επιχειρούσα.
Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Νίκο Παντζιαρά στο κέντρο της άμυνας του ΑΠΟΕΛ ;
Σχηματίσαμε μια τρομερή συνεργασία στο κέντρο της άμυνας. Από την αρχή ταίριαξαν τα χνώτα μας. Δέσαμε πάρα πολύ καλά. Όταν έχεις δίπλα σου έναν τόσο ποιοτικό ποδοσφαιριστή τα πράγματα γίνονται πιο απλά για σένα και την ομάδα. Είχαμε την ικανότητα και οι δυο να διαβάζουμε πολύ καλά το παιχνίδι, να αναπτυσσόμαστε αρκετές φορές με επιτυχία ως κεντρικοί αμυντικοί, και να αλληλοσυμπληρωνόμαστε ιδανικά ο ένας με τον άλλο. Αυτό κατέστη δυνατό εξαιτίας της ταχτικής νοημοσύνης, της ευελιξίας μας, της τεχνικής ικανότητας με την μπάλα, της αντοχής του χαμηλού κέντρου βάρους και του ρυθμού, προσόντα που μας επέτρεψαν να ξεκινάμε τις επιθέσεις από την αμυντική μας γραμμή, έχοντας επανακτήσει την κατοχή. Ως αμυντικοί γίναμε γνωστοί για την προσήλωση, την πρόβλεψη, την ευαισθητοποίηση, και την αίσθηση της θέσης μας. Ήμασταν πάρα πολύ καλοί στον αέρα. Ξεχωρίζαμε ως δίδυμο για το άλμα μας, την φυσική μας δύναμη, το αθλητικό παράστημα, τις έγκαιρες επεμβάσεις, και την ακρίβεια μας, που μας επέτρεψαν να αντιμετωπίζουμε με μεγάλη επιτυχία μεγαλύτερους παίκτες. Φαινόμασταν στα μάτια των αντιπάλων μας ιδιαίτερα έμπειροι στην αντιμετώπιση των επικίνδυνων φάσεων η ακόμη και να σκοράρουμε με το κεφάλι αρκετές φορές.
Τι μπορούμε να πούμε για το ΑΠΟΕΛ της δικής σας εποχής ;
Έκανα τα πρώτα μου παιχνίδια με την βασική ενδεκάδα του ΑΠΟΕΛ τη σεζόν 1974-75. Λίγους μόνο μήνες μετά τον πόλεμο. Όταν εκείνη την εποχή η ομάδα συμμετείχε ανεπίσημα στο Κυπριακό πρωτάθλημα. Όπως γνωρίζεις πάρα πολύ καλά ήμασταν η μοναδική Κυπριακή ομάδα που είχε καταφέρει να παραμείνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Έτσι μετά την Τουρκική εισβολή αυτός ο θεσμός καταργήθηκε και το ΑΠΟΕΛ έλαβε και επίσημα μέρος στο πρωτάθλημα της Κύπρου. Μάλιστα τότε είχαμε κατακτήσει και τον τίτλο αλλά δεν μας τον είχαν κατοχυρώσει. Αντίθετα μας έδωσαν το κύπελλο της ίδιας σεζόν. Τώρα το πως έγινε αυτό θα πρέπει να το απαντήσουν καλύτερα αυτοί που πήραν τότε την απόφαση. Μπορώ να σου πω ότι είχαμε μια σπουδαία ομάδα. Από εκείνη την φουρνιά υπήρχαν 8-9 παίκτες μας που ήταν και βασικά στελέχη της Εθνικής. Είχαμε τότε στην ομάδα παίκτες της αξίας του Γιώργου Παντζιαρά, του Πάμπου Μενελάου, του Νίκου Παντζιαρά, του Ανδρέα Μιαμηλιώτη, του Στεφανή Μιχαήλ, του Κούλλη Παντζιαρά, του Πετράκη Χατζηθωμά, του Μάρκου Μάρκου, του Τάκη Αντωνίου, του Γιώργου Πέτρου, του Τάκη Τιμοθέου, του Ηρόδοτου Ηροδότου, του Ανδρέα Χαιλή. Είχε δημιουργηθεί μια πραγματικά πολύ μεγάλη ομάδα. Το ΑΠΟΕΛ το 1980 τερμάτισε πρώτο, σε πρωτάθλημα 15 ομάδων. Πριν από την κατάκτηση αυτού του τίτλου, είχαμε τερματίσει 4 συνεχόμενες χρονιές στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας (1975-76, 1976-77, 1977-78, 1978-79). Κατακτήσαμε 3 φορές το Κύπελλο (1976, 1978, 1979). Όλα αυτά επιβεβαιώνουν το πόσο δυνατό ήταν το ΑΠΟΕΛ εκείνης της περιόδου.
Πόσα χρόνια παίξατε στην πρώτη σας θητεία στο ΑΠΟΕΛ ;
Από το 1974 έως και το 1980, για μια εξαετία έγινα εκ των στυλοβατών της "γαλαζοκίτρινης" άμυνας, απόδειξη των ηγετικών ικανοτήτων που διέθετα, του απόλυτου σεβασμού που απολάμβανα από τους κατά καιρούς συμπαίκτες μου όπως και της εμπιστοσύνης που έδειχναν προς το πρόσωπο μου οι εκάστοτε προπονητές και διοικήσεις της ομάδας. Για την ψυχραιμία, την ευθυκρισία και τον ορθολογισμό μου.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές με τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ ;
Συνολικά τα 2 Πρωταθλήματα (1980, 1990) και τα 3 Κύπελλα Κύπρου (1976, 1978, 1979) που κατέκτησα με την ομάδα. Αυτή η πρώτη 6ετία με την φανέλα του ΑΠΟΕΛ υπήρξε η καλύτερη περίοδος της καριέρας μου.
Πως έγινε η μεταγραφή σας στην Δόξα Δράμας ;
Το 1980 με την φανέλα του ΑΠΟΕΛ έκανα τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας μου. Έκλεψα τόσο πολύ τις εντυπώσεις που προοριζόμουν για να πάρω το βραβείο του Καλύτερου Κύπριου Ποδοσφαιριστή. Μετά το τέλος εκείνης της σεζόν έπρεπε να πάω για σπουδές, στην Γυμναστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Θα πήγαινα στον ΑΡΗ γιατί είχε πάει εκεί πρώτος ο Γιώργος Παντζιαράς, με τον οποίο ήμασταν συμπαίκτες και πολύ καλοί φίλοι στο ΑΠΟΕΛ. Όμως μεσολάβησε ο εμβληματικός προπονητής των "Μαυραετών" Πάνος Μάρκοβιτς και με πείρε στην Δόξα Δράμας. Εκεί παρέμεινα για έξι χρόνια. Από το 1980 μέχρι το 1986.
Η μετάβαση σας από το ΑΠΟΕΛ σε μια επαρχιακή ομάδα της Ελλάδας όπως ήταν η Δόξα Δράμας ήταν εύκολη η πιεστήκατε λίγο στην αρχή ;
Υπήρχαν σημαντικές διαφορές. Πρώτα από όλα έφυγα νεαρός στην ηλικία. Πήγα εκεί μόλις 22 ετών, έχοντας φτιάξει πλέον με το ΑΠΟΕΛ ένα πάρα πολύ καλό όνομα. Είχα αρχίσει να αποκτώ φήμη και να εξελίσσομαι όλο και περισσότερο στην καριέρα μου. Μάλιστα τότε είχα κληθεί και στην Εθνική Κύπρου. Η πορεία μου ήταν συνεχώς ανοδική. Έφυγα από το ΑΠΟΕΛ που ήξερα τους πάντες και ξαφνικά βρέθηκα στην Δράμα άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ο μόνος που με γνώριζε ήταν ο προπονητής. Κανένας άλλος. Σιγά-σιγά όμως όσο κυλούσε ο χρόνος έμπαινα καλύτερα στο κλίμα της νέας μου ομάδας. Άρχισα να προσαρμόζομαι στον τρόπο ζωής και στους ρυθμούς της πόλης. Οι κλιματολογικές συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές. Στην Κύπρο είχα συνηθίσει στην ζέστη. Στην Δράμα συνάντησα παγωνιά και βροχές. Η αλήθεια είναι ότι έχασα τους πρώτους μήνες της εκεί παρουσίας μου. Είχα τότε και την υποχρεωτική παρουσία στην Γυμναστική Ακαδημία της Θεσσαλονίκης. Βίωσα μεγάλη ταλαιπωρία κάνοντας σχεδόν καθημερινά το δρομολόγιο Δράμας-Θεσσαλονίκης. Κάποιες προπονήσεις αναγκάστηκα να τις κάνω με τον ΑΡΗ, στην Θεσσαλονίκη. Μαζί παρέα με τον συμπαίκτη μου στην Δόξα τον Γρηγόρη Χαραλαμπίδη. Μου πήρε αρκετό διάστημα μέχρι να μπορέσω να προσαρμοστώ πλήρως στο νέο μου περιβάλλον. Οι προπονήσεις ήταν πιο σκληρές και έντονες. Στην Δόξα κάναμε διπλές προπονήσεις. Πρωί και απόγευμα. Σχεδόν όλα ήταν διαφορετικά. Αυτό που μέτρησε όμως στο τέλος ήταν το πείσμα και η θέληση που είχα για να πετύχω. Κατάφερα με υπομονή και επιμονή να τα ξεπεράσω όλα. Να εξελιχθώ σε βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος της ομάδας. Βρήκα τα πατήματα μου και έπαιξα έξι γεμάτες χρονιές. Με αγάπησε πάρα πολύ ο κόσμος και τους αγάπησα και εγώ με την σειρά μου με το ίδιο πάθος. Μέχρι τώρα όταν επισκέπτομαι την Δράμα νιώθω πως πηγαίνω σε μέρος δικό μου. Εκεί είναι το δεύτερο μου σπίτι.
Βρεθήκατε ξαφνικά με νέους συμπαίκτες. Πως ήταν μαζί σας οι πιο παλιοί παίκτες της ομάδας ;
Στην αρχή ήταν κάπως επιφυλακτικοί μαζί μου. Δεν με γνώριζαν. Κάποιοι δεν με είδαν με καλό μάτι. Ήταν λογικό να συμβεί αυτό. Με μερικούς άλλους θα χρειαζόταν να δώσουμε μάχη για τις δυο θέσεις στο κέντρο της άμυνας. Υπήρχε έντονος ανταγωνισμός. Αυτό βέβαια έκανε καλό τόσο σε εμάς τους ίδιους όσο και στην ομάδα. Ήμασταν συνεχώς σε εγρήγορση. Αλλά γενικά δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβλήματα. Αντίθετα όσο κυλούσαν οι μέρες και έβλεπαν τον χαρακτήρα και τις ικανότητες μου κέρδιζα την συμπάθεια και την εκτίμηση τους όλο και περισσότερο. Στην πορεία γίναμε πολύ καλοί φίλοι, βρέθηκε η κατάλληλη χημεία και δέναμε όλο και καλύτερα. Ήταν όλοι τους πολύ καλά παιδιά και αυτό βοήθησε την ομάδα εντός και εκτός γηπέδου. Με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή με την βοήθεια βέβαια και του προπονητή μας. Αντιλήφθηκαν πολύ γρήγορα πως ήμουν ένας ποιοτικός παίκτης που θα μπορούσα να βοηθήσω την ομάδα να πετύχει τους στόχους της. Πολύ γρήγορα μπήκα στο πνεύμα και κατάλαβα τι θα έπρεπε να κάνω για να δώσω αυτά που μπορώ στην Δόξα. Τότε οι περισσότεροι παίκτες της ομάδας ήταν από την Δράμα. Δεν είχε ξένους ποδοσφαιριστές. Στηριζόταν αποκλειστικά σε δικά της παιδιά. Όλα κύλησαν πολύ όμορφα θα έλεγα.
Τι μπορούμε να πούμε για την Δόξα Δράμας εκείνης της εποχής ;
Πρώτα από όλα ήμασταν μια σκληροτράχηλη ομάδα. Διαθέταμε μια πολύ καυτή έδρα. Δύσκολα μπορούσε να περάσει αντίπαλος νικηφόρα από την Δράμα. Ακόμη και οι μεγάλοι σύλλογοι της Ελλάδας. Ήμασταν μια ψηλή ομάδα που παίζαμε σε κάθε ματς με μεγάλο πάθος για την νίκη. Η ομάδα αποτελείτο από πολύ καλούς και ποιοτικούς παίκτες όπως ήταν οι Σταύρος Γκατζηλάκης, Γιώργος Δαύκος, Δημήτριος Κοντός, Αντώνης Κασδοβασίλης, Μιχάλης Τανσίδης, Ιωάννης Τζεβρετζής, Δημήτριος Κλης, Τάσος Στράντζαλης, Γρηγόρης Χαραλαμπίδης, Γεώργιος Παπαμιχαήλ, Νίκος Αθανασιάδης, Θεόδωρος Παπαδόπουλος, Αθανάσιος Μερτζανάκης, Μαρίνος Νηστικάκης, Αρχόντης Κοτσαρίδης, Ηλίας Παπαδόπουλος ενώ στην πορεία μπήκαν και νέα παιδιά που της έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη ώθηση και βοήθεια. Όλοι μαζί δημιουργήσαμε ένα πολύ δυνατό σύνολο που σε κάθε ματς τα έδινε όλα μέσα στο γήπεδο. Τιμούσαμε με τον καλύτερο τρόπο την φανέλα της Δόξας Δράμας. Ένας σύλλογος με μεγάλη ιστορία. Όπου πηγαίναμε να παίξουμε κέρδιζε την συμπάθεια ακόμη και των αντιπάλων της. Ήταν και εξακολουθεί να είναι μέχρι και σήμερα το καμάρι της Δράμας. Αποτελεί μια ξεχωριστή ομάδα γενικότερα για την Μακεδονία. Θεωρώ πως τότε ήμασταν ένα πάρα πολύ στιβαρό και δυνατό σύνολο. Ένας υπολογίσιμος αντίπαλος για όλους. Στα έξι χρόνια που έπαιξα στην ομάδα καταφέραμε να έχουμε μια αξιόλογη παρουσία στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής που τότε ήταν ιδιαίτερα δύσκολο και απαιτητικό. Μάλιστα μια σεζόν, τελείωσε ο Α΄ γύρος και παίξαμε ντέρμπι με τον Παναθηναικό, καθώς οι δυο ομάδες βρισκόντουσαν στις δυο πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. Πάντα διαθέταμε καυτή έδρα με το γήπεδο μας να είναι κατάμεστο. Η Δράμα είναι ποδοσφαιρομάνα και ο κόσμος της πόλης αγαπά με πάθος την μπάλα. Λατρεύει το ποδόσφαιρο. Αυτό ισχύει μέχρι τώρα. Επειδή παρακολουθώ την πορεία της, ο κόσμος στεναχωριέται που βλέπει τον σύλλογο να ταλανίζεται από διοικητικά και οικονομικά προβλήματα. Αναπολεί εκείνα τα ωραία χρόνια. Ελπίζω σύντομα να καταφέρει να επανέλθει στην Α΄ Εθνική γιατί εκεί είναι η θέση της.
Πόσο σας βοήθησε να γίνεται καλύτερος παίκτης η παρουσία σας στο Ελληνικό πρωτάθλημα ;
Θα έλεγα σε κάποια σημεία διαφοροποίησα τον τρόπο παιχνιδιού μου. Υποχρεώθηκα εκ των πραγμάτων να το κάνω αυτό. Στο ΑΠΟΕΛ είχα συνηθίσει αλλιώς. Η ομάδα συνεχώς είχε πρωταγωνιστικό ρόλο να διαδραματίσει στο πρωτάθλημα. Παίζαμε σε κάθε αγώνα μόνο για την νίκη. Ήθελε να κατακτήσει τίτλους. Δεν ήταν αρκετό να μπορείς να αμυνθείς καλά. Θα έπρεπε να έχεις συμμετοχή και στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας. Αγωνιζόμουν μεν ως κεντρικός αμυντικός αλλά είχα επιθετικές τάσεις. Πρόσφερα λύσεις και στα δυο κομμάτια του παιχνιδιού. Στην Δόξα τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η αλήθεια είναι ότι ήταν μια μικρομεσαία ομάδα του Ελληνικού πρωταθλήματος. Έριχνε το βάρος περισσότερο στην άμυνα της και περίμενε τον αντίπαλο στο μισό γήπεδο. Έτσι και εγώ μοιραία ήμουν προσηλωμένος πρωτίστως στα αμυντικά μου καθήκοντα. Σε εκείνο το σημείο απώλεσα κάποια από τα θετικά στοιχεία που είχα εξελίξει όταν ήμουν ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ.
Πόσα χρόνια παίξατε στην Δόξα Δράμας ;
Με την φανέλα της Δόξα Δράμας αγωνίστηκα 6 χρόνια στην Α΄ Εθνική, αποτελώντας μάλιστα βασικό στέλεχος της ομάδας, αφού μέτρησα 186 συμμετοχές. Η Δόξα, της σεζόν 1980-81 τερμάτισε στην 9η θέση της Βαθμολογίας και την σεζόν 1981-82 στην 11η. Και στις επόμενες τέσσερις σεζόν κατάφερε να κρατηθεί στην κατηγορία τερματίζοντας το 1982-83 στην 12η θέση, το 1983-84 στην 11η θέση, το 1984-85 στην 13η θέση και το 1985-86 στην 14η θέση. Οι εμφανίσεις μου, προκάλεσαν το ενδιαφέρον μεγάλων ομάδων του Ελληνικού πρωταθλήματος, που κινήθηκαν για την απόκτηση μου. Με ζητούσε επίμονα η ΑΕΚ Αθηνών αλλά η μεταγραφή μου χάλασε εξαιτίας των υπερβολικών οικονομικών απαιτήσεων της Δόξας. Αποχώρησα από την ομάδα το 1986. Επέστρεψα στην Κύπρο για την δεύτερη μου θητεία στο ΑΠΟΕΛ.
Όταν ξεκινούσε η πορεία σας στην Δόξα Δράμας φανταζόσασταν τότε ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα φορούσατε το περιβραχιόνιο του αρχηγού ;
Όχι. Δεν θα το έλεγα. Ούτε καν περνούσε από το μυαλό μου κάτι τέτοιο. Γιατί τα δυο πρώτα χρόνια που πήγα στην ομάδα με είχε δώσει δανικό το ΑΠΟΕΛ. Η αλήθεια είναι ότι το ΑΠΟΕΛ με βοήθησε αφάνταστα με την όλη στάση του εκείνη την περίοδο. Προερχόμασταν από την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1980 και την πρώτη χρονιά που πήγα στην Δόξα τα χρήματα που είχε σκοπό να δώσει στο ΑΠΟΕΛ τα πήρα εγώ. Την δεύτερη σεζόν πήρε και η πρώην ομάδα μου. Πήγα στην Δράμα με κανονική μεταγραφή από την 3η μου χρονιά. Μάλιστα χρειάσθηκε η Δόξα να δαπανήσει ένα αρκετά σημαντικό ποσό για την τότε εποχή και μάλιστα για αμυντικό ποδοσφαιριστή. Το ΑΠΟΕΛ πήρε ένα ποσό γύρω στις 50.000 λίρες. Αυτή η μετακίνηση εξασφάλισε και σε εμένα τον ίδιο αρκετά σημαντικές απολαβές. Όταν μετά υπέγραψα πενταετές συμβόλαιο και ήμουν ήδη από τα βασικά στελέχη της ομάδας, άρχισα να έχω ακόμη καλύτερη παρουσία. Ένιωθα περισσότερο απελευθερωμένος. Βέβαια από πριν είχα δείξει σε όλους ότι είχα τις ικανότητες να εξελιχθώ σε ηγετική φυσιογνωμία. Οι συμπαίκτες μου με αγαπούσαν πάρα πολύ. Είχα καταφέρει να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους με αποτέλεσμα τα δυο τελευταία χρόνια να με χρίσουν και αρχηγό του συλλόγου. Εγώ προσωπικά μετά από αυτή την εξέλιξη ένιωσα βαθιά συγκινημένος και ευγνώμων σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που αποτελούσαν την οικογένεια της Δόξας Δράμας. Όχι μόνο με αποδέχθηκαν αλλά με σκλάβωσαν κυριολεκτικά με την όλη στάση και την συμπεριφορά που είχαν δείξει προς το πρόσωπο μου. Αποτελούσε μεγάλη τιμή για μένα τον ίδιο να φοράω το περιβραχιόνιο ενός τόσο ιστορικού συλλόγου. Μέσα από την καρδία μου, αφού μου δίνεται η ευκαιρία θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στις εκάστοτε διοικήσεις, προπονητές, ποδοσφαιριστές αλλά ιδιαίτερα στον απίστευτο κόσμο της Δράμας που με αγάπησε, με σεβάστηκε και μου έδειξε απεριόριστη εμπιστοσύνη. Δεν πρόκειται ποτέ όσο ζω να ξεχάσω τις έντονες στιγμές που έζησα με την ομάδα τόσο ως παίκτης αλλά και ως άνθρωπος. Η Δόξα Δράμας θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Ποια είναι η μεγαλύτερη σας στιγμή με την φανέλα της Δόξας Δράμας ;
Για μένα η κορυφαία μου στιγμή με την φανέλα της Δόξας Δράμας ήταν όταν είχε γίνει σε μια καθημερινή προπόνηση της ομάδας ένα περιστατικό το οποίο έμεινε έντονα χαραγμένο στην μνήμη μου. Ακόμα και τώρα το θυμάμαι πολύ έντονα. Δεν γνωρίζω ακριβώς πως ξεκίνησε αυτή η παρεξήγηση. Ο τότε προπονητής μου είχε αντιληφθεί λανθασμένα ίσως ορισμένα γεγονότα. Συγκεντρώθηκε όλη η ομάδα για να εκλέξει τους αρχηγούς της για την νέα ποδοσφαιρική περίοδο. Όταν τέλειωσε η ψηφοφορία βρέθηκαν δίπλα μου δυο ποδοσφαιριστές της ομάδας οι Γιώργος Μάλλιος και Θεόδωρος Παχατουρίδης που αργότερα θα έκαναν αξιόλογη καριέρα σε Ηρακλή Θεσσαλονίκης και Ολυμπιακό Πειραιώς αντίστοιχα. Τους ρώτησα αν ήταν ημιεπαγγελματίες και αν είχαν το δικαίωμα να ψηφίσουν. Εκείνη την στιγμή κάτι άκουσε ο τότε προπονητής μας ο Κώστας Χατζημιχαήλ, παλιός παίκτης της ΑΕΚ Αθηνών και το παρεξήγησε. Αμέσως μετά με είχε διώξει από την προπόνηση. Ήταν ακόμη περίοδος προετοιμασίας. Μου έλεγε ότι εδώ δεν είναι η Κύπρος. Με 500 κόμματα και παρατάξεις. Μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα. Μάλιστα την επόμενη μέρα θα δίναμε φιλικό παιχνίδι με την Ξάνθη που τότε ήταν στην Β΄ Εθνική. Η ομάδα δεν πήγαινε καλά. Το περιστατικό μαθεύτηκε και βγήκε προς τα έξω. Υπήρξαν αντιδράσεις από τους φανατικούς οπαδούς της Δόξας Δράμας οι οποίοι επίμονα ζητούσαν την άμεση επιστροφή μου στην ομάδα. Είχαν αναρτήσει στο γήπεδο ένα πανό που έγραφε "Κάτω τα χέρια από τον Σταύρου". Εκείνη την στιγμή είχα συνειδητοποιήσει το πόσο σεβαστό πρόσωπο ήμουν στις τάξεις των φιλάθλων της Δόξας. Ένα άλλο περιστατικό που είχε συμβεί και θα μου μείνει αξέχαστο ήταν όταν παίζαμε με τον ΠΑΟΚ στο γήπεδο Χαριλάου. Το παιχνίδι τελείωσε 2-2 αν και βρεθήκαμε μπροστά στο σκορ με 2-1. Λίγο πριν από το τέλος του αγώνα μας είχε ισοφαρίσει ο ΠΑΟΚ. Την αμέσως επόμενη μέρα εγώ είχα μαθήματα στην Γυμναστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Έκανα το μπάνιο μου και μπήκα στο Λεωφορείο για να πάω στην περιοχή της Τούμπας. Εκεί που ήταν το σπίτι μου. Όταν μπήκα μέσα στο λεωφορείο βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με αρκετούς οπαδούς του ΠΑΟΚ. Μιλούσαν μεταξύ τους όταν κάποια στιγμή κάποιος με πρόσεξε και ζήτησε από τους άλλους να με κοιτάξουν. Είχαν μείνει εντυπωσιασμένοι από την εμφάνιση που είχα κάνει στο μεταξύ μας παιχνίδι. Ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό για μένα. Να ακούω με τα ίδια μου τα αυτιά να βγαίνουν όμορφα λόγια από τα χείλι φιλάθλων άλλων μεγάλων ομάδων της Ελλάδας. Είναι εκείνες οι στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις σημαντικός. Ότι κάτι κάνεις σωστά. Αξίζουν τον κόπο όλες αυτές οι θυσίες που κάνεις για να μπορέσεις να πετύχεις στην καριέρα σου κάποια σημαντικά επιτεύγματα.
Τι σας έχει μείνει από την δεύτερη θητεία σας στο ΑΠΟΕΛ ;
Το καλοκαίρι του 1986, σε ηλικία 29 ετών περίπου πήρα την απόφαση να φύγω από την Δόξα Δράμας και να επιστρέψω στην Κύπρο για λογαριασμό του ΑΠΟΕΛ. Αγωνίστηκα 5 χρόνια στην ομάδα. Μέχρι και το 1991. Είχαμε κατακτήσει το πρωτάθλημα του 1990, έχοντας στις τάξεις μας τους Τόζα Σάμπουριτς και Σίνισα Γκόγκιτς. Με προπονητή τότε τον Γιάννη Μαντζουράκη. Παρόλα αυτά εγώ προσωπικά δεν έμεινα καθόλου ικανοποιημένος από την εξέλιξη των πραγμάτων. Σε αυτή την δεύτερη μου θητεία στην ομάδα δεν ήμουν ο ίδιος παίκτης με αυτόν που ήξερε και είχε θαυμάσει ο κόσμος του ΑΠΟΕΛ από το πρώτο μου πέρασμα από την ομάδα. Είχα έρθει αντιμέτωπος με αρκετούς τραυματισμούς, είχα συνηθίσει στην Δόξα σε διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού αλλά και εξαιτίας κάποιων άλλων καταστάσεων δεν μπόρεσα να δώσω στην ομάδα αυτά που μπορούσα στον απόλυτο βαθμό.
Ήταν λάθος η απόφαση σας να αποχωρήσετε από την Δόξα Δράμας και να επιστρέψετε στην Κύπρο ;
Σε αυτό το ερώτημα η αλήθεια είναι ότι μέχρι και τώρα που μιλάμε δεν έχω κατασταλάξει απόλυτα στο πια είναι η σωστή απάντηση. Είναι ένα ερώτημα που το κάνω συχνά στον εαυτό μου. Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Η εξέλιξη των πραγμάτων μου έλεγε ότι θα έπρεπε να μείνω στην Δράμα. Γιατί ερχόμενος στην Κύπρο βρέθηκα αντιμέτωπός με κάποια άλλα προβλήματα που δεν μου επέτρεψαν να δώσω αυτά που μπορούσα στο ΑΠΟΕΛ. Έβγαλα πολλούς τραυματισμούς και δεν ήμουν ο παίκτης που είχε γνωρίσει ο κόσμος πριν φύγω από την ομάδα για την Ελλάδα το 1980. Στην Δόξα ένιωθα σημαντικό και αναντικατάστατο κομμάτι της. Αντιλαμβανόμουνα ότι με το που επέστεψα στην Κύπρο δεν μπόρεσα την εικόνα που είχα δείξει στην Δράμα να την επιβεβαιώσω στον απόλυτο βαθμό. Παρόλα αυτά όμως κερδίσαμε ένα ακόμη πρωτάθλημα το 1990. Μετά ήρθε στην ζωή μου ο σοβαρός τραυματισμός που είχα. Χρειάσθηκε να κάνω την επέμβαση, δεν μπορούσα να συνεχίσω και ο μεγάλος τότε πρόεδρος της ομάδας ο Ανδρέας Παπαέλληνας, μου ζήτησε να μείνω κοντά στο ΑΠΟΕΛ. Με προόριζε για κάποιο άλλο πόστο. Ήρθε όμως στην πορεία ο διορισμός μου στην Ελλάδα και έφυγα. Είχα ενώπιον μου την επιλογή να παραμείνω στον σύλλογο από άλλη θέση.
Σε ποια ηλικία πήρατε την απόφαση να σταματήσετε το ποδόσφαιρο ;
Ολοκλήρωσα την ποδοσφαιρική μου σταδιοδρομία το 1991 σε ηλικία 32-33 ετών. Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια παρουσίας στα γήπεδα. Αγωνίστηκα συνολικά σε 383 αγώνες στην καριέρα μου, οι 197 με το ΑΠΟΕΛ και οι 186 με την Δόξα Δράμας. Τις δυο μεγάλες αγάπες της ζωής μου.
Τι ακολούθησε μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής σας καριέρας ;
Αφού αποσύρθηκα από την ενεργό δράση αν και θα μπορούσα να ασχοληθώ με επιτυχία με την προπονητική, ακολούθησα πιστά την συμβουλή που μου είχε δώσει ο τότε προπονητής μου στο ΑΠΟΕΛ και την Δόξα Δράμας ο Πάνος Μάρκοβιτς να παραμείνω καθηγητής φυσικής αγωγής. Διορίσθηκα σε σχολεία της Ρόδου και εγκαταστάθηκα μόνιμα εδώ. Κατά την διάρκεια της παρουσίας μου στο νησί δούλεψα ως τεχνικός σε ερασιτεχνικό επίπεδο στις τοπικές ομάδες της περιοχής την Ρόδο, τον Διαγόρα και τον Ιάλυσο. Στην Ρόδο παραμένω μέχρι σήμερα οικογενειακώς. Ζω στο νησί εδώ και 31 χρόνια. Με αγάπησε ο κόσμος εδώ. Εκτίμησε την δουλειά και την προσφορά μου στην τοπική κοινωνία. Τώρα πλέον έχω βγει και στην σύνταξη. Πρόσφατα είχα γράψει σε μια ανάρτηση μου "Πολλά τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα που έχω κερδίσει στην καριέρα μου τόσο σαν παίκτης όσο και σαν προπονητής αλλά το μεγαλύτερο από όλα τα τρόπαια που έχω πάρει είναι η αγάπη και η εκτίμηση του κόσμου". Μάλιστα το 2004 είχα τιμηθεί με το βραβείο του fair play από τον ΠΣΑΤ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου). Ήταν ένας πολύ τιμητικός τίτλος για μένα. Ο μεγαλύτερος που έχω πάρει στην ζωή μου.
Δυσκολότερος αντίπαλος ;
Εκείνη την εποχή υπήρχαν πολύ καλοί επιθετικοί. Είχα την τύχη κατά την διάρκεια της καριέρας μου να βρεθώ αντιμέτωπός με ποδοσφαιριστές της εμβέλειας του Θωμά Μαύρου που μέσα στην περιοχή ήταν φανταστικός, του Νίκου Αναστόπουλου που ήταν απίστευτα γρήγορος, του ιδιαίτερα κινητικού Γιώργου Κωστίκου αλλά και του Τάσου Μητρόπουλου που στον αέρα ήταν μαχητής. Στην Κύπρο έδωσα ομηρικές μάχες με το Σωτήρη Καιάφα. Βρεθήκαμε αντίπαλοι στα πρώτα μου βήματα. Κυρίως στα πρώτα παιχνίδια, που είχα μπει νεαρός στην ομάδα και δεν είχα τις εμπειρίες, μπορώ να πω ότι με δυσκόλευε αρκετά. Στην πορεία όμως όταν άρχισαν να γίνομαι πολύ καλύτερος παίκτης είχα βρει τους τρόπους να τον αντιμετωπίζω πιο σωστά. Πραγματικά δώσαμε απίστευτες μονομαχίες οι δυο μας.
Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το μυστικό που σας οδήγησε στην κορυφή ;
Πιστεύω περισσότερο με το ταλέντο μου και την αφοσίωση που είχα. Μόλις αντιλήφθηκα ότι ξεχώριζα με τις ικανότητες μου στο γήπεδο και είχα τα προσόντα για να κάνω μια πετυχημένη καριέρα έριξα όλο μου το βάρος στο ποδόσφαιρο. Στο σχολείο ήμουν αριστούχος μαθητής και κάποια στιγμή υποχρεώθηκα από την εξέλιξη των πραγμάτων να εγκαταλείψω για λίγο το διάβασμα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της μάνας μου που μου έλεγε τότε, μα θα σου δώσει η μπάλα να φας ; Γενικά όμως είμαι πολύ ευχαριστημένος από αυτά που μου έδωσε το ποδόσφαιρο. Θα μπορούσα στην Ελλάδα να παίξω και σε μεγαλύτερη ομάδα. Κατά καιρούς έγιναν συζητήσεις με μεγάλους συλλόγους. Η Δόξα όμως ζητούσε υπερβολικά χρήματα για να με παραχωρήσει. Τελικά έμεινα στην Δράμα. Νιώθω γεμάτος από την ποδοσφαιρική μου διαδρομή.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα μεγάλα ματς ;
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν είχα άγχος. Πάντα προσπαθούσα να μπαίνω στο κλίμα του παιχνιδιού. Με επηρέαζε αυτό λίγο στην αρχή αλλά μόλις ξεκινούσε ο αγώνας το ξεπερνούσα αμέσως. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δυο παιχνίδια που δώσαμε με την Μπάγερν Μονάχου την σεζόν 1990-91 για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Το πρώτο παιχνίδι είχε διεξαχθεί στο Μακάρειο Στάδιο. Φθάσαμε πολύ κοντά σε μια ιστορική νίκη. Προηγηθήκαμε δυο φορές στο σκορ με Σίνισα Γκόγκιτς και Κούλλη Παντζιαρά. Οι Γερμανοί μας γύρισαν το παιχνίδι στα τελευταία τρία λεπτά με δυο γκολ που πέτυχαν στο 87΄ και 89΄ λεπτό της αναμέτρησης. Στο 89΄λεπτό χάσαμε τεράστια ευκαιρία με τον Άντρο Σωτηρίου να κάνουμε το 3-1. Τελικά χάσαμε το ματς με 3-2. Μετά είχαμε παίξει παιχνίδι πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό στο παλιό ΓΣΠ και είχα πρόβλημα στο γόνατο. Βγήκα από το παιχνίδι και αποχώρησα τραυματίας. Την Τετάρτη θα δίναμε το δεύτερο ματς με την Μπάγερν στο Μόναχο. Το γόνατο μου ήταν πρησμένο. Προπονητής τότε στο ΑΠΟΕΛ ήταν ο Στάνκο Ποκλέποβιτς. Ήθελε να με πάρει στην αποστολή παρόλο που δεν μπορούσα ούτε καν να πατήσω το πόδι μου. Μου λέει " Θα έρθεις μαζί μας και θα σε εξετάσει γιατρός στην Γερμανία". Τελικά παραμονές του αγώνα ήρθαν με είδαν, με εξέτασαν και με προέτρεψαν να δοκιμάσω το πόδι μου πριν από την έναρξη της αναμέτρησης και να πράξω ανάλογα. Πράγματι μπήκα στο γήπεδο του Μονάχου, σε έναν αγωνιστικό χώρο πραγματικό χαλί και δοκίμασα το πόδι μου. Ένιωθα να έχω πόνους στο γόνατο. Να μην είμαι απόλυτα έτοιμος για το παιχνίδι. Όταν βρισκόμασταν στα αποδυτήρια, δίπλα μου ξεντυνόταν ο Σωκράτης Μαραγκός, ο τότε τερματοφύλακας του ΑΠΟΕΛ. Με ρώτησε αν θα παίξω. Του λέω με πονάει πάρα πολύ το γόνατο μου. Δεν θα ξεχάσω την απάντηση του. Μου λέει "Καλύτερα να σταματήσεις το ποδόσφαιρο σε αυτό το γήπεδο με την Μπάγερν παρά σε ένα παιχνίδι του Κυπριακού Πρωταθλήματος". Πράγματι μπήκα και έπαιξα το παιχνίδι με πόνους στο πόδι. Για την ιστορία είχαμε χάσει με 4-0. Γυρνώντας στην Κύπρο προσπάθησα να παίξω ακόμη ένα ματς, αν δεν κάνω λάθος ήταν με την Ανόρθωση και δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Αποχώρησα και πάλι από το γήπεδο χωλαίνοντας. Μπήκα στο χειρουργείο, δεν πέτυχε η επέμβαση και πήρα την απόφαση να σταματήσω το ποδόσφαιρο.
Ναι. Υπήρχε και τότε η τακτική στο ποδόσφαιρο. Ο δάσκαλος μας ο Ανδρέας Λαζαρίδης, ήταν γνώστης της ταχτικής. Παρακολουθούσε συνεχώς την εξέλιξη του σύγχρονου ποδοσφαίρου εκείνης της εποχής. Ήταν αυτός που μας έμαθε πως να στεκόμαστε στο γήπεδο. Ήταν φοβερός και τρομερός σε αυτά τα θέματα. Ήταν πάντα καλά διαβασμένος. Μετά ερχόμενος στην Δόξα ο Πάνος Μάρκοβιτς, επέμενε πάλι πάρα πολύ σε αυτό το κομμάτι. Βέβαια του άρεσε πάρα πολύ να δουλεύει με τους παίκτες του και πάνω στην φυσική κατάσταση. Έδινε μεγάλη σημασία. Ένας άλλος προπονητής που με δίδαξε πάρα πολλά πράγματα πάνω στην ταχτική ήταν ο Κώστας Καραπατής, παλιός μεγάλος τερματοφύλακας του Ηρακλή και του Ολυμπιακού Πειραιώς. Ένας εξαιρετικός τεχνικός εκείνης της εποχής. Ήταν μετρ της τακτικής. Όπως επίσης και ο Γιάννης Μαντζουράκης. Όταν πήραμε το πρωτάθλημα του 1990, ήταν πολύ σχολαστικός στην τακτική και άριστα διαβασμένος. Ήξερε πως και τι θα ζητήσει από τους παίκτες του. Ήμουν πάντοτε από τις βασικές του επιλογές στα παιχνίδια. Γνώριζε ότι μπορούσα να τον βοηθήσω να πετύχει στο έργο του.
Πως ένας παίκτης της δικής σας αξίας έπαιξε μόλις πέντε παιχνίδια με την Εθνική ομάδα ;
Η αλήθεια είναι ότι έπαιξα λίγες φορές με την Εθνική ομάδα. Γιατί όταν είχα φύγει εγώ από το ΑΠΟΕΛ για να έρθω στην Δόξα Δράμας, είχα κληθεί στην αποστολή της Εθνικής, ωστόσο δεν έπαιξα στο παιχνίδι με την Ολλανδία στο Μακάρειο. Τότε ήμουν 20 ετών. Φεύγοντας για την Ελλάδα, είχε δημιουργηθεί ένα περιστατικό σε προπόνηση της Εθνικής και είχε παρθεί απόφαση να μην καλούνται στην ομάδα ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Γιατί τάχα μου δεν έβαζαν τα πόδια τους στην φωτιά. Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να την πληρώσω εγώ. Ήμουν στα πρόθυρα να καθιερωθώ στο βασικό σχήμα της Εθνικής ομάδας. Όλες αυτές οι καταστάσεις μου ανέτρεψαν τα σχέδια. Την χρονιά που πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Κύπρο με κάλεσε ξανά στην Εθνική ο Πανίκος Ιακώβου που ανέλαβε τη τεχνική ηγεσία της ομάδας. Έπαιξα σε ένα παιχνίδι με την Εθνική Ελλάδας στο Ολυμπιακό Στάδιο. Έκανα το πρώτο μου ματς ως βασικός και στην συνέχεια όταν επέστεψα στο ΑΠΟΕΛ αγωνίστηκα σε άλλους 4 επίσημους αγώνες. Το παιχνίδι που θα μου μείνει αξέχαστο για πάντα ήταν αυτό απέναντι στην Γαλλία το 1989, με την μετέπειτα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια του 1990. Το παιχνίδι τελείωσε 1-1 μετά από μια εξαιρετική εμφάνιση της ομάδας μας. Μετά το τέλος της αναμέτρησης αντάλλαξα την φανέλα μου με αυτήν του Ζαν-Πιερ Παπέν, ενός πολύ μεγάλου σταρ εκείνης της εποχής. Δεν θα ξεχάσω επίσης όταν την ίδια χρονιά παίξαμε με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας στο Βελιγράδι. Που είχε στις τάξεις της παικταράδες. Είχα αναλάβει το προσωπικό μαρκάρισμα του Ντέγιαν Σαβίσεβιτς που τότε έπαιζε στην Μίλαν. Ενός τεράστιου ποδοσφαιριστή με μια εντυπωσιακή καριέρα να τον συνοδεύει. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Και με αυτόν μετά το τέλος του ματς ανταλλάξαμε φανέλες.
Σας στενοχωρεί το γεγονός ότι παίξατε πολύ λίγα ματς με την Εθνική ομάδα ;
Ναι. Ήθελα πάρα πολύ να παίξω στην Εθνική. Αλλά οι άσχημες καταστάσεις της τότε εποχής δεν μου το επέτρεψαν. Υπήρξα βέβαια βασικό στέλεχος των μικρών Εθνικών ομάδων. Στην Εθνική Ελπίδων βρέθηκα συμπαίκτης με μια εξαιρετική φουρνιά νέων ταλαντούχων και πολύ ποιοτικών ποδοσφαιριστών όπως ήταν για παράδειγμα ο Κλείτος Ερωτοκρίτου με τον οποίο ήμασταν τον κεντρικό αμυντικό δίδυμο της ομάδας, τον Φανή Θεοφάνους του Πεζοπορικού, τον Γιάννη Γιαγκουδάκη του Απόλλωνα, τον Πανίκο Χατζηλοίζου του ΑΡΗ, τον Δημήτρη Αγά του ΑΠΟΠ, τον Γιώργο Πέτρου τον συμπαίκτη μου στο ΑΠΟΕΛ, τον Φίλιππο Δημητρίου της Ομόνοιας. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από την συνύπαρξη μου με όλα αυτά τα παιδιά.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ και της Δόξας Δράμας ;
Τα πρώτα χρόνια της παρουσία μου στο ΑΠΟΕΛ από το 1974 μέχρι το 1980 υπήρξα πολύ αγαπητό πρόσωπο στις τάξεις των φιλάθλων της ομάδας μου. Ήταν κάτι που το αντιλαμβανόμουν απόλυτα. Ο κόσμος εκδηλωνόταν με αγάπη και θέρμη προς το πρόσωπο μου. Αλλά και στην Δόξα Δράμας στα έξι χρόνια που ήμουνα εκεί η εκτίμηση και ο σεβασμός του κόσμου προς το πρόσωπο μου ήταν το κάτι άλλο. Πέρασα φανταστικά χρόνια. Αυτά τα αισθήματα ο κόσμος εξακολουθεί να τα έχει μέχρι τώρα. Δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Όταν πάω στην Δράμα, άνθρωποι κάθε ηλικίας, μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την ποδοσφαιρική μου αξία και τον χαρακτήρα μου. Είχα ως παίκτης εξαιρετική σχέση με τους φιλάθλους των ομάδων που έπαιξα ποδόσφαιρο.
Πόσο εύκολη η δύσκολη υπήρξε για εσάς αυτή η πορεία των 17 χρόνων στα γήπεδα ;
Ήθελα πάντα να γίνω ποδοσφαιριστής. Ήταν συνειδητή επιλογή. Αγαπούσα αυτό που έκανα. Η αλήθεια είναι ότι κατά την διάρκεια αυτής της πορείας δεν βρέθηκα αντιμέτωπός με ιδιαίτερες δυσκολίες και προβλήματα. Για αρκετά χρόνια τα πράγματα κύλισαν φυσιολογικά για μένα. Τα περισσότερα θέματα τα είχα όταν επέστρεψα στην Κύπρο. Είχε κλονιστεί η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Έπεσε η ψυχολογία μου εξαιτίας των σοβαρών τραυματισμών που αντιμετώπισα. Και πάλι όμως βρήκα τα ψυχικά αποθέματα να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να βοηθήσω όσο καλύτερα μπορούσα την ομάδα του ΑΠΟΕΛ να φθάσει σε επιτυχίες. Μέχρι το 1986 δεν είχα το παραμικρό ζήτημα. Έδωσα όσα μπορούσα περισσότερο.
Τι σας έχει μείνει από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Πέραν των τίτλων και των ατομικών διακρίσεων που κέρδισα κατά τη διάρκεια της καριέρας μου αυτό που μου έχει μείνει από το ποδόσφαιρο είναι η αγάπη και η εκτίμηση του κόσμου. Ακόμα και τώρα την νιώθω και την εισπράττω όπου πηγαίνω. Σε όλα τα μέρη της Κύπρου και της Ελλάδας. Έκανα πολλές δυνατές φιλίες ακόμη και με παίκτες άλλων ομάδων. Όταν βρίσκομαι μαζί τους περνάμε υπέροχα.
Βέβαια. Και τώρα που σκοπεύω να ανέβω στην Θεσσαλονίκη θα πάω στην Δράμα για να επισκεφτώ και να δω από κοντά παλιούς φίλους και συμπαίκτες. Με τον κουμπάρο, τον αδελφικό μου φίλο και πρώην συμπαίκτη μου στο ΑΠΟΕΛ, τον Γιώργο Πέτρου, συναντιόμαστε αρκετά συχνά. Όπως επίσης με τον Κυριάκο Κουή που ήμαστε και οικογενειακοί φίλοι. Κατά καιρούς όμως όταν κατεβαίνω στην Κύπρο, συναντάω παλιούς μου συμπαίκτες στο ΑΠΟΕΛ. Τα λέμε πολύ φιλικά και εγκάρδια. Οι σχέσεις μας εξακολουθούν να είναι αδελφικές και ξεχωριστές. Με την ευκαιρία αυτής της συνέντευξης θα ήθελα να στείλω τους χαιρετισμούς μου σε όλα τα παιδιά.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας έχετε πει κύριε Σταύρου. Θα θέλαμε κλείνοντας την συνέντευξη μέσω του pafossports.blogspot.com να στείλετε το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο της Κύπρου και της Ελλάδας.
Θέλω να στείλω σε όλο τον κόσμο σε Ελλάδα και Κύπρο την αγάπη και την εκτίμηση μου. Να ευχηθώ σε όλους να έχουν αγάπη, υγεία και ευτυχία στην ζωή τους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου