Ο Κύπριος κεντρικός επιθετικός Αντώνης Σκάγιας, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1960, στην Άχνα. Έχοντας ξεκινήσει από τον Εθνικό, έκανε το ντεμπούτο του το 1979 και υπήρξε ένας από τους πιο επικίνδυνους στράικερ, που φάνηκαν στα Κυπριακά γήπεδα τη δεκαετία του 1980 και του 1990. Ψηλός, δύσκολος να αντιμετωπιστεί στον αέρα, γεροδεμένος, δυνατός, δεν έχανε την ευκαιρία να σκοράρει. Ως παίκτης έπαιξε πρώτα για την ομάδα της γενέτειρας του. Το 1986-87 πήγε στην Ανόρθωση παίζοντας για 4 χρόνια όντας ένας από τους πιο αποτελεσματικούς παίκτες της ομάδας του. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και αποτελεσματικότερους φορ της εποχής του, το λεγόμενο "κλασικό 9αρι", γρήγορος, καλός σουτέρ και σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου γενναίος. Έκανε συνολικά 220 συμμετοχές σκοράροντας 192 γκολ.
Το pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα του Εθνικού, τον Αντώνη Σκάγια. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Άχνας, που φόρεσε αυτή την φανέλα για πάνω από 15 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Άχνας, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με την φανέλα του Εθνικού, για την μεταγραφή του στην Ανόρθωση, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Αντώνης Σκάγιας μιλά για τον σημερινό Εθνικό και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Ο Αντώνης Σκάγιας είναι πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Αμμοχώστου. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς παίκτες. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Αντώνη Σκάγια.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.
Κύριε Σκάγια να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο ;
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Εκεί έχουμε μείνει ανεξεταστέοι. Σε αυτό το θέμα έχουμε χάσει την μάχη συνολικά σαν Κυπριακό ποδόσφαιρο. Τα ταλέντα μας δυστυχώς χάνονται. Δεν προωθούνται. Πηγαίνουν μέχρι τα 16 τους χρόνια και από εκεί και πέρα εγκαταλείπουν την προσπάθεια τους. Έχουμε σαν χώρα πολύ καλά ταλέντα. Όμως δεν τα εκμεταλλευόμαστε όπως θα έπρεπε και σε κάποια φάση εξαφανίζονται από το ποδόσφαιρο μας εξαιτίας του άνισου ανταγωνισμού. Για παράδειγμα ένα παιδί 17 ετών καλείται να ξεπεράσει έναν επαγγελματία που έρχεται πιο έτοιμος, έμπειρος και από μια προηγμένη ποδοσφαιρική σχολή. Οι προπονητές που εργάζονται στις ομάδες θέλουν να δουλεύουν με πιο έτοιμους ποδοσφαιριστές γιατί σου λένε από την μια κάνω χειραψία και από την άλλη κρατάω μια βαλίτσα στο χέρι. Καταλαβαίνεις τι συμβαίνει ; Γιατί να ασχοληθώ εγώ με τους μικρούς και τα τμήματα υποδομής και να χάσω τη δουλεία μου ; Αφού μου προσφέρουν με τον μπάτζετ που μου δίνουν την δυνατότητα να φέρω επαγγελματίες παίκτες, πιο έτοιμους και με μεγαλύτερη ποιότητα γιατί να μην το κάνω ; Είμαι τρελός ; Αυτός είναι και ο λόγος που χάνονται τα δικά μας παιδιά. Φθάνουν ως ένα ορισμένο σημείο και δεν υπάρχει κάποιος να τους τραβήξει από το χέρι για να προχωρήσουν.
Κύριε Σκάγια έχετε φορέσει πολλά χρόνια τη φανέλα του Εθνικού. Πως βλέπετε την παρουσία του τα τελευταία χρόνια ;
Για μένα ο Εθνικός είναι μια ηρωική ομάδα. Εγώ έτσι θα τον χαρακτηρίσω. Γιατί ; Μια προσφυγική ομάδα που προέρχεται από μια περιοχή μόλις 2.000 κατοίκων εδώ και 30 χρόνια βρίσκεται ανελλιπώς στην Α΄ Κατηγορία του Κυπριακού ποδοσφαίρου. Αυτό δεν έχει συμβεί τυχαία. Γίνεται φοβερή δουλειά. Εκμεταλλεύονται το κάθε τι στο έπακρο. Με επικεφαλής τον πρόεδρο μας ο οποίος βρίσκεται από το πρωί έως το βράδι στο γήπεδο έχοντας πενιχρά μέσα στην διάθεση του. Για να τα καταφέρεις όλα αυτά θα πρέπει καθημερινά να ξεπερνάς τον εαυτό σου.
Κύριε Σκάγια επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για τη δική σας πορεία στο ποδόσφαιρο. Από που κατάγεστε ;
Κατάγομαι από την Άχνα.
Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Γεννήθηκα μέσα στις αλάνες. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ακαδημίες να μας δουλέψουν όπως συμβαίνει τώρα.
Από μικρός είχατε αρχίσει να δείχνεται μέρος του ταλέντου σας ;
Από το δημοτικό σχολείο. Όταν ήμουν στην 4η τάξη η μανία μου ήταν το ποδόσφαιρο. Ήθελα να κρατώ όλη μέρα μια μπάλα στα πόδια. Μην μου πεις να διαβάσω. Δεν τα πήγαινα καθόλου καλά με τα γράμματα. Είχα έναν δάσκαλο με τον οποίο σχεδόν καθημερινά τσακωνόμασταν πάνω σε αυτό το θέμα. Μια μέρα που είχε έρθει ο πατέρας μου στο σχολείο του είχε πει ότι αυτό το παιδί δεν θα μάθει γράμματα. Αλλά θα ζήσει από το ποδόσφαιρο. Από τότε με είχαν προωθήσει στην πρώτη ομάδα του σχολείου μου. Ήμουν ο πιο μικρός τους ωστόσο ξεχώριζα περισσότερο από όλους. Παρακολουθούσε την εξέλιξη μου και είχε διαπιστώσει από τόσο νωρίς ότι είχα το ταλέντο και τις προοπτικές να γίνω ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Το ποδόσφαιρο ήταν η αρρώστια μου. Εμείς τότε βέβαια δεν είχαμε άλλο παιχνίδι που να μας έδινε το κίνητρο να ασχοληθούμε μαζί του. Είχαμε μια μπάλα και όταν την βρίσκαμε σε μια γειτονιά παίζαμε όλοι μαζί της. Ούτε τηλεοράσεις δεν είχαμε.
Που σας εντόπισε ο Εθνικός ;
Στην κατεχόμενη Άχνα το σπίτι που έμενα ήταν σε απόσταση είκοσι μέτρων από το παλιό γήπεδο του Εθνικού. Εγώ με το που τελείωνα το σχολείο πήγαινα κατευθείαν στο γήπεδο να παίξω μπάλα. Έμενα μέχρι να νυχτώσει. Τελείωνε η προπόνηση της πρώτης ομάδας και εγώ ήμουν ακόμη εκεί. Από μικρός μου άρεσε συνεχώς να τρέχω. Με την πάροδο του χρόνου άρχισα να δένομαι όλο και περισσότερο με τον Εθνικό. Σε κάθε παιχνίδι τους ακολουθούσα από πίσω. Όμως ταυτόχρονα προερχόμουν και από μια οικογένεια που είχε το ταλέντο στο αίμα της. Έπαιξαν στην πορεία ποδόσφαιρο 5 αδέλφια μου. Κάτι σπάνιο για τα δεδομένα της εποχής. Για να παίξεις μπάλα πρέπει να έχεις μέσα σου και το μικρόβιο. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να συνεχίσεις. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν πρωταθλήματα για τους μικρούς. Απλά οι ομάδες μεταξύ τους προγραμμάτιζαν φιλικούς αγώνες. Θυμάμαι το πρώτο μου παιχνίδι με τη φανέλα του Εθνικού ήταν το 1973, με αντίπαλο την Αλκή που τότε βρισκόταν στην Α΄ Κατηγορία. Αντίθετα εμείς ήμασταν στην Β΄ Κατηγορία. Ήμουν ο πιο μικρός σε ηλικία. Ο προπονητής μου με παρακολουθούσε καθημερινά στις προπονήσεις και ήθελε να με βάλει να παίξω. Τελικά μου έδωσε την ευκαιρία, τους κερδίσαμε με 2-1 και είχα βάλει και τα δυο γκολ της ομάδας μου. Εμείς τότε ήμασταν μια ασήμαντη ομάδα και είχαμε κερδίσει έναν αντίπαλο Α΄ Κατηγορίας. Ήταν ένα αποτέλεσμα που είχε προκαλέσει αίσθηση. Από εκεί άρχισαν να με έχουν στα υπόψιν τους αρκετές μεγάλες ομάδες. Μετά ήρθε η προσφυγιά. Φύγαμε όπως όπως. Ήρθαμε στις ελεύθερες περιοχές. Στις αρχές δεν μπορούσαμε να στήσουμε την ομάδα. Ξεκινήσαμε δειλά δειλά έχοντας αρχικά ως έδρα μας το γήπεδο της Δερύνειας. Με την πάροδο του χρόνου αρχίσαμε να χτίζουμε την δική μας έδρα στο Δασάκι. Μετά από ένα διάστημα δυο χρόνων το 1976 αποκτήσαμε το δικό μας γήπεδο. Εμείς τότε μέναμε σε παράγκες και σε τσαντίρια. Πάλι δίπλα από το γήπεδο του Εθνικού. Για 10 ολόκληρα χρόνια. Παράλληλα δουλεύαμε στις οικοδομές. Δεν υπήρχαν άλλες εργασίες για να μπορέσουμε να βγάλουμε τα προς το ζην. Δουλεύαμε όπου να ναι. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Άργησα να επιστρέψω στις προπονήσεις της ομάδας. Μετά όταν ανέλαβε προπονητής στον Εθνικό ο Παναγιώτης Πιερής δούλευε ατομικά με τον μεγαλύτερο μου αδελφό τον Νίκο Σκάγια. Μια μέρα είχα επιστρέψει από το σχολείο και όπως ήμουν με τα ρούχα της δουλειάς πήγα και έλαβα μέρος στην προπόνηση. Έκανα 2-3 ενέργειες με την μπάλα, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τις ικανότητες μου με αποτέλεσμα όταν τελειώσαμε να γυρίσει προς το μέρος μου και να μου πει "Από αύριο ξεκινούμε μαζί προπονήσεις". Τότε ήμουν 16,5 ετών. Το 1979 σε ηλικία 17 ετών ξεκίνησα να παίζω βασικός. Είχα κάνει το ντεμπούτο μου με τη φανέλα του Εθνικού παίζοντας ως αλλαγή σε ένα ματς με αντίπαλο τον Ακρίτα Χλώρακας για το πρωτάθλημα της Β΄ Κατηγορίας. Μάλιστα είχα σκοράρει. Από εκείνη την στιγμή δεν ξαναβγήκα ποτέ από την ενδεκάδα.
Βρεθήκατε ξαφνικά με νέους συμπαίκτες. Πως ήταν μαζί σας οι πιο παλιοί παίκτες της Ανόρθωσης ;
Ο Εθνικός ήταν μια οικογένεια. Μια πραγματική οικογένεια όμως. Με όλη την σημασία της λέξεως. Σαν εμένα η ομάδα τότε είχε στις τάξεις της πάρα πολλούς μικρούς σε ηλικία ποδοσφαιριστές η και λίγο μεγαλύτερους μου. Ξεκινήσαμε όλοι μαζί τα πρώτα μας βήματα στο ποδόσφαιρο μετά την προσφυγιά έχοντας κοινή αφετηρία τον Εθνικό. Μπήκαμε στην ανδρική ομάδα έχοντας όλοι σχεδόν τόπο καταγωγής μας την Άχνα. Γενικά είχαμε έναν νεανικό κορμό και σιγά-σιγά είχαμε φτιάξει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα όλοι μαζί ένα πολύ δυνατό σύνολο με εξαιρετική χημεία και ομοιογένεια. Το 1983 είχαμε βγει στην Α΄ Κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία μας αλλά υποβιβαστήκαμε έχοντας ένα γκολ διαφορά να μας χωρίζει από την Ομόνοια Αραδίππου. Την επόμενη σεζόν ξαναβγήκαμε. Το 1986 αποχώρησα από τον Εθνικό και πήγα στην Ανόρθωση.
Από τις αλάνες τις Άχνας ξαφνικά σε μια ομάδα όπως ο Εθνικός. Ήταν μεγάλη αλλαγή για εσάς τότε ;
Ναι. Εκείνη την εποχή όταν ήσουν μικρός σε ηλικία ποδοσφαιριστής έμπαινες στο γήπεδο, έβλεπες τους πιο μεγάλους και ένιωθες δέος απέναντι τους. Έπρεπε να τους δείχνεις σεβασμό. Να είσαι πειθαρχημένος και υπάκουος. Το καθεστώς στα αποδυτήρια ήταν στρατιωτικό. Αν δεν σεβόσουν τους πιο μεγάλους τελείωνες. Εμένα προσωπικά με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες της ομάδας.
Εσείς προσωπικά τότε σαν νέο παιδί που ήσασταν πως είδατε αυτή την πρόκληση ;
Κοίταξε παλιά τον Εθνικό τον έβλεπαν ως φυτώριο. Έδωσε πάρα πολλούς παίκτες σε θεωρητικά μεγαλύτερες ομάδες. Στην ΕΠΑ είχε παραχωρήσει το 1975-76 συνολικά 5 ποδοσφαιριστές. Τον αδερφό μου τον Νίκο, τον Λάκη Καρσερά, τον Πανίκο Γερμανό, τον Χρυσοστόμου και άλλον έναν. Μετά κάτι ανάλογο άρχισε να συμβαίνει και με την Ανόρθωση. Πήρε πάρα πολλούς παίκτες από τον Εθνικό. Ακριβώς με το ίδιο καθεστώς είχα πάει και εγώ εκεί το 1986. Μετά την προσφυγιά ήταν ίσως η δυσκολότερη σεζόν για την Ανόρθωση. Ήταν ζόρικα τα πράγματα για τον σύλλογο. Και ο λόγος που συνέβαινε αυτό ήταν ότι ήθελε να χτίσει το δικό της γήπεδο. Όλα τα χρήματα που είχε και όσα έρχονταν στο σωματείο ως έσοδα πήγαιναν κατευθείαν όλα για αυτό τον σκοπό. Ήθελαν να το ξοφλήσουν και να το έχουν έτοιμο με το ξεκίνημα της νέας ποδοσφαιρικής χρονιάς. Ήταν η σεζόν που πήγα εγώ στην ομάδα. Δεν κρατούσαν μια που λέμε. Αφού για να καταλάβεις για να με πάρουν με μεταγραφή είχαν διοργανώσει οι δυο σύλλογοι από κοινού έναν χορό και τα έσοδα όλα τα πήρε ο Εθνικός. Δεν χρειάστηκε να δώσει η Ανόρθωση άλλα χρήματα για να με αποκτήσει. Ταυτόχρονα είχε δώσει ως αντάλλαγμα στον Εθνικό για την μετακίνηση μου 4 ποδοσφαιριστές που δεν ήταν στα πλάνα της. Αυτή η ανταλλαγή γινόταν για 2-3 χρόνια συνεχόμενα. Στον τρίτο χρόνο μετά από επιμονή δική μου πήγα με κανονική μεταγραφή στην Ανόρθωση. Δεν μπορούσα εγώ να συνεχίσω να ζω στην αμφιβολία και τους το ξεκαθάρισα. Τους είπα η με παίρνετε με κανονική μεταγραφή η μένω στον Εθνικό. Εκείνη την εποχή για να πάρεις μεταγραφή θα έπρεπε να σου υπογράψει η ομάδα στην οποία αγωνιζόσουν. Δεν υπήρχαν συμβόλαια. Εγώ προσωπικά δεν είδα ποτέ μου κάτι τέτοιο μπροστά μου. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και όταν πήγα στην Ανόρθωση. Δεν χρειάστηκε να με βάλουν να υπογράψω συμβόλαιο μαζί τους. Οι μεταγραφές γίνονταν με τα λόγια. Στα δυο πρώτα χρόνια της παρουσίας μου στην Ανόρθωση η ομάδα είχε σκοράρει 34 γκολ και τα 16 τα είχα πετύχει εγώ. Την δεύτερη μου χρονιά στην ομάδα πέτυχα 15 γκολ. Τότε εγώ δεν έπαιζα κεντρικός επιθετικός. Αγωνιζόμουν στα χαφ και γενικά όπου με χρειαζόταν η ομάδα. Πολύ λίγα παιχνίδια είχα παίξει μπροστά. Ήμουν συνεχώς ο πρώτος σκόρερ. Πετύχαινα περίπου τα μισά γκολ της Ανόρθωσης. Ήμουν μέλος μιας ομάδας η οποία στην ουσία πάλευε για την αποφυγή του υποβιβασμού. Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το φάσμα του υποβιβασμού μέχρι τα τελευταία ματς του πρωταθλήματος. Η ομάδα δεν μπορούσε να κάνει μεταγραφές. Είχαν πάρει τότε ορισμένους ποδοσφαιριστές μεγάλης ηλικίας. Ήταν δράμα η κατάσταση. Στην τρίτη μου χρονιά στην ομάδα είχε αναλάβει πρόεδρος στην Ανόρθωση ο Κίκης Κωνσταντίνου. Είχα τραυματιστεί σοβαρά. Στην 5η αγωνιστική του πρωταθλήματος είχε γυρίσει το γόνατο μου. Είχε γίνει κακή διάγνωση από τους γιατρούς της ομάδας και χρειάστηκε να μείνω εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων για διάστημα έξι μηνών. Το έβγαλα από τον γύψο και δεν μπορούσα ούτε καν να περπατήσω. Όλο εκείνο το διάστημα μου έλεγαν ότι δεν έχω τίποτα και πως το έκανα στα ψέματα. Όταν είχε αναλάβει προπονητής στην Ανόρθωση ο Ιορντάνοφ είχε φέρει μαζί του από την Βουλγαρία έναν φοβερό γιατρό τον Σόιλεφ και μου είχε πει να με πάρει στα κρυφά για να με δει. Πήγαμε στο ξενοδοχείο που έμενε, αφού με είδε και με έβαλε να περπατήσω είχε διαπιστώσει πως ο έσω πλάγιος σύνδεσμος μου ήταν κομμένος. Δεν χρειάστηκε καν να με εξετάσει. Θυμάμαι πως ήταν μέρα Παρασκευή. Μου λέει "Την Τρίτη σε θέλω στην Βουλγαρία για να σου κάνω την εγχείρηση". Το κόστος της επέμβασης ήταν 3.000 δολάρια. Πήγα στην διοίκηση της Ανόρθωσης και τους το είπα. Αντέδρασε ο τότε γιατρός της ομάδας και έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει την διάγνωση. Του είπα πως με είχε εξετάσει γιατρός από την Βουλγαρία και τον προέτρεψα αν είχε αμφιβολίες να τον πάρει τηλέφωνο. Μου είπαν ότι δεν είχαν να μου δώσουν τα χρήματα της επέμβασης. Τους είπα εντάξει θα τα πληρώσω εγώ με δικά μου έξοδα. Θα πάω να κάνω την θεραπεία μου αλλά εμένα να με ξεχάσετε. Θα πάω να πληρώσω, να γίνω καλά και μετά θα παίξω ξανά ποδόσφαιρο. Πήγα τελικά στη Βουλγαρία, μου έκανε ο άνθρωπος της εγχείρηση, επέστρεψα πίσω στην Κύπρο και μέσα σε διάστημα τριών μηνών ξεκίνησα και πάλι να παίζω ποδόσφαιρο. Μπήκα και πάλι στην ομάδα. Το 1990 είχε έρθει προπονητής στην Ανόρθωση ο Άνγκελ Ιορτανέσκου. Εγώ στο διάστημα που ήμουν εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων και εξαιτίας του γεγονότος πως τότε δεν υπήρχαν γυμναστές για να μπορέσουν να σε βοηθήσουν να επανέλθεις πλήρως από ένα σοβαρό και μακροχρόνιο τραυματισμό έκανα από μόνος μου ότι ήξερα εγώ. Θάλασσα, βάρη και διάφορες ασκήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να με πειράξουν οι προσαγωγοί μου. Γιατί έκανα λάθος προετοιμασία. Αντίθετα αν είχα στην διάθεση μου έναν γυμναστή θα με βοηθούσε να δουλέψω όλα τα μέρη του σώματος μου με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Με τον τρόπο που δούλεψα εγώ από μόνος μου επιδείνωσα τα προβλήματα μου. Πήγαμε προετοιμασία στην Βουλγαρία. Πήραμε τα βουνά και τα λαγκάδια. Είχα φρικτούς πόνους στους προσαγωγούς και δεν μπορούσα καν να πατήσω το πόδι μου. Το είχα πει στον τότε προπονητή μου ο οποίος όμως δυστυχώς για μένα δεν με πίστεψε. Έλεγε πως τον κορόιδευα και πως ήθελε στην ομάδα παίκτες που να δίνουν το εκατό τις εκατό. Ήρθαμε σε ρήξη. Τσακωθήκαμε, μου είπε να μαζέψω τα πράγματα μου και να φύγω. Μου έλεγε πως δεν με υπολόγιζε. Εγώ τον χαιρέτησα, πήρα ότι είχα και επέστρεψα πίσω στην Κύπρο και τον Εθνικό. Έπαιξα ακόμη επτά χρόνια ποδόσφαιρο σε πολύ ψηλό επίπεδο. Ήταν η καλύτερη περίοδο της καριέρας μου.
Ποιοι ήταν οι πρώτοι σας δάσκαλοι ;
Να σου πω. Ο Παναγιώτης Πιερής μου έμαθε πάρα πολλά πράγματα γύρω από το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν μόνο το γεγονός πως μου δίδαξε κάποιες τεχνικές με το κεφάλι, τις οποίες βέβαια τις είχα από μικρός, αλλά μου έδειξε τους τρόπους που θα με βοηθούσαν να το βελτιώσω ακόμη περισσότερο. Να το τελειοποιήσω. Ήταν ο άνθρωπος που με εντόπισε και με έβαλε στην ομάδα. Πίστεψε από την αρχή στο ταλέντο και τις δυνατότητες μου. Αυτός είναι και ο λόγος που τρέφω ακόμη και σήμερα πολύ μεγάλη εκτίμηση προς το πρόσωπο του. Αυτός ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος. Ακολούθησε στην πορεία ο Ντεμπάρσκι. Μου έμαθε κάποια πράγματα πάνω στην ντρίπλα. Τα οποία για να είμαι ειλικρινής δεν τα γνώριζα προηγουμένως. Δεν υπήρχαν τότε προπονητές με εξιδεικευμένες γνώσεις γύρω από το άθλημα που θα μας τα μάθαιναν αυτά. Εγώ από μόνος μου ότι έβλεπα από την τηλεόραση και μου άρεσε προσπαθούσα στην συνέχεια να το ενσωματώσω στον τρόπο παιχνιδιού μου. Αυτοσχεδίαζα από μόνος μου. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν με βοήθησε αφάνταστα σε αυτό το κομμάτι. Αργότερα στον δρόμο μου συνάντησα τον Ανδρέα Κισσονέργη που ήταν τρομερός στην ψυχολογία. Ήξερε πολύ καλά πως να φτιάχνει τους παίκτες του. Μπορεί να ήσουν χάλια και ήξερε με πιο τρόπο να σου αλλάξει την διάθεση. Αυτοί οι τρείς προπονητές ξεχώρισαν περισσότερο κατά την διάρκεια της ποδοσφαιρικής μου καριέρας.
Εσείς προσωπικά πιστεύατε στον εαυτό σας η υπήρχε μέσα σας η αμφιβολία ;
Εγώ όταν ήρθαμε στις ελεύθερες περιοχές από την προσφυγιά για να είμαι ειλικρινείς τα είχα ξεχάσει όλα. Τα πάντα είχαν γκρεμιστεί μπροστά μας. Προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε, να βρούμε μια δουλειά να παίρνουμε ένα μεροκάματο και γενικά δεν σκεφτόμασταν κάτι άλλο. Στην πορεία όταν κάναμε το γήπεδο του Εθνικού στην Άχνα ερχόταν η Ανόρθωση και έκανε προπονήσεις. Το σπίτι μου ήταν δίπλα στο στάδιο. Εγώ πήγαινα εκεί καθημερινά και έβλεπα τους παίκτες της Ανόρθωσης πως έπαιζαν μπάλα. Το ένιωθα από πολύ μικρός ότι είχα τις δυνατότητες να γίνω ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Έλεγα στον εαυτό μου πως αν αυτοί μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο γιατί να μην μπορώ και εγώ ; Από εκεί ξεκίνησα με αργά και σταθερά βήματα. Άρχισα να βάζω καθημερινά τους δικούς μου προσωπικούς στόχους. Είχα ως φιλοδοξία να καταφέρω να παίξω κάποια στιγμή σε μια μεγάλη ομάδα.
Ήσασταν πάντα κεντρικός επιθετικός ;
Πάντα μου άρεσε να παίζω στην επίθεση και να βάζω γκολ. Απλά στα πρώτα μου βήματα οι ομάδες μου με χρησιμοποιούσαν στον χώρο του κέντρου. Διέθετα γερά πνευμόνια και αντοχή στοιχεία που με έκαναν ιδιαίτερα χρήσιμο για την μεσαία γραμμή. Εκεί άρχισα να καθιερώνομαι στον Εθνικό. Και πάλι έβγαινα πρώτος σκόρερ αλλά δεν ήμουν ο στράικερ της ομάδας. Ξεκίνησε να με μαθαίνει ο κόσμος και να αποκτώ φήμη ως παίκτης της μεσαίας γραμμής.
Ποιος προπονητής σας καθιέρωσε ως κεντρικό επιθετικό ;
Ο Παναγιώτης Πιερής. Ήταν ο προπονητής που διέγνωσε πρώτος της ευχέρεια που είχα στο σκοράρισμα και με καθιέρωσε στην θέση του κεντρικού επιθετικού. Και αργότερα ο Ανδρέας Κισσονέργης. Άλλαξε το σύστημα που ακολουθούσαμε και αναγκαστικά το γυρίσαμε σε 4-4-2. Άρχισαν να με βάζουν όλο και πιο συχνά στην επίθεση και εγώ φρόντισα να τους δικαιώσω για αυτή τους την επιλογή.
Ποια ήταν τα μεγαλύτερα σας ατού ;
Ήμουν πολύ καλός στο κεφάλι. Διέθετα ταχύτητα αλλά το στοιχείο που ξεχώριζε περισσότερο στον τρόπο παιχνιδιού μου ήταν το αστείρευτο πάθος που είχα κατά τη διάρκεια των αγώνων. Με όποιαν ομάδα και αν έπαιζα ήθελα πάντα να κερδίζω. Ποτέ μου δεν ήμουν ηττοπαθής. Δεν έμπαινα στον αγωνιστικό χώρο πιστεύοντας ότι θα χάσω. Είχα από μικρός την νοοτροπία του νικητή. Στην πορεία όταν έγινα αρχηγός της ομάδας μπορούσα αυτό το στοιχείο να το μεταδώσω και στους υπόλοιπους συμπαίκτες μου. Ακόμα και στα πιο νέα παιδιά που γίνονταν μέλη της ανδρικής ομάδας.
Ήσασταν από τους επιθετικούς που περίμεναν την ομάδα να δημιουργήσει για αυτούς τις προϋποθέσεις για να βάλουν γκολ η κατά την διάρκεια των αγώνων σας άρεσε να βγαίνετε μπροστά ο ίδιος ;
Βέβαια. Έκανα πολλούς αυτοσχεδιασμούς κατά την διάρκεια των αγώνων. Δεν ήθελα να είμαι προβλέψιμος για τον προσωπικό μου αντίπαλο. Προσπαθούσα να κινούμε διαρκώς και να τους προκαλώ σύγχυση. Αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό το πράγμα σημαίνει ότι δεν είσαι ένας επιθετικός επιπέδου. Ο καλός παίκτης είναι αυτός που βγαίνει πάντοτε μπροστά στα δύσκολα. Δεν φοβάται να αναλάβει την ευθύνη. Μου άρεσε πάντοτε να παίρνω την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ήθελα πάντοτε να έχω ρόλο πρωταγωνιστή μέσα στο παιχνίδι. Ακόμα και στην Ανόρθωση, στον δεύτερο χρόνο της παρουσίας μου στην ομάδα ήμουν πρωταγωνιστής.
Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας βοήθησε να φθάσετε στην κορυφή ;
Τελείωνε η προπόνηση και εγώ δεν έφευγα να πάω στα αποδυτήρια. Κρατούσα διαρκώς μια μπάλα στα πόδια, ήθελα να εκτελώ συνεχώς φάουλ, να αυτοσχεδιάζω πράγματα πάνω στο χορτάρι που θα με βοηθούσαν να εμπλουτίσω ακόμη περισσότερο τον τρόπο παιχνιδιού μου. Έβρισκα ακόμη 2-3 παιδιά της ίδιας ηλικίας με μένα και διαρκώς δουλεύαμε. Εγώ ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο με προπονητή τον Παναγιώτη Πιερή που τα έκανε σχεδόν όλα στην ομάδα. Οι σημερινοί παίκτες τα έχουν όλα στη διάθεση τους για να δουλέψουν. Δεν τους λείπει τίποτα. Ότι φανταστείς. Για να παίξεις όμως ποδόσφαιρο πρέπει να λατρεύεις αυτό που κάνεις.
Τι μπορούμε να πούμε για τον Εθνικό της δικής σας εποχής ;
Ο Εθνικός πριν ακόμη και από το 1974 προερχόταν από ένα πολύ προοδευτικό χωριό. Η Άχνα ήταν ανέκαθεν μια πλούσια κοινότητα πριν από την Τουρκική εισβολή. Διέθετε αρκετή γη και συνεχώς έβγαζε αθλητές. Όπως για παράδειγμα ο Παναγιώτης Πιερής που ήταν ένας πραγματικός υπεραθλητής. Γιατί υπήρξε ταυτόχρονα ποδοσφαιριστής, μπασκετμπολίστας, αθλητής του βόλεϊ και πρωταθλητής στίβου σε Κύπρο και Ελλάδα. Δεν είχε άθλημα που δεν ήταν μέσα. Βγήκε Αθλητής Όλων Των Εποχών. Τον είχαν βραβεύσει τόσο η ΚΟΠ όσο και ο ΚΟΑ. Ήταν ένα χωριό που πάντοτε αναδείκνυε από τα σπλάχνα του σπουδαίους αθλητές και ποδοσφαιριστές.
Τι μπορούμε να πούμε για τον Εθνικό της περιόδου 1991-1997 ;
Είχαμε τερματίσει δυο φορές το1994-95 και το 1997-98 στην 4η θέση, μια φορά το 1993-94 στην 5η. Όταν μια μικρή ομάδα της δυναμικότητας του Εθνικού καταφέρνει να διαγράφει αυτή τη σταθερή και συνεχόμενη παρουσία στην Α΄ Κατηγορία όλα αυτά τα χρόνια είναι άθλος. Το 1998 λάβαμε μέρος στο Κύπελλο Ιντερτότο Ουέφα, στην πρώτη παρουσία της ομάδας μας στην Ευρώπη και είχαμε παίξει 10 παιχνίδια. Μπήκε στους ομίλους και είχε γενικά μια άκρως πετυχημένη συμμετοχή. Φθάσαμε σε δυο τελικούς Κυπέλλου. Δεν νομίζω αν ψάξεις στον κόσμο όλο να βρεις παρόμοια περίπτωση με αυτήν του Εθνικού. Δεν θα συναντήσεις εύκολα ένα θεωρητικά μικρό σύλλογο που να έχει να επιδείξει αυτή την διαχρονική πορεία. Νομίζω θα πρέπει να είμαστε υπέρ ευχαριστημένοι από το πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα μέσα στον χρόνο. Θα πρέπει πάντοτε να πατάς στην γη και να μην πετάς στα σύννεφα. Να ξέρεις μέχρι που φθάνουν οι δυνατότητες σου. Για να πετύχεις περισσότερα χρειάζεσαι εκτός από χρήματα και αρκετό κόσμο να σε ακολουθεί από πίσω. Εμείς στον Εθνικό δεν έχουμε αυτή την δυνατότητα. Βλέπουμε τώρα για παράδειγμα την Πάφο που έχει βρει την οικονομική ευρωστία, επειδή δεν έχει από πίσω της την μεγάλη μάζα των οπαδών δεν την υπολογίζουν. Δεν έχεις το πρεστίζ για να τους αναγκάσεις να κάνουν δεύτερες σκέψεις.
Πόσα χρόνια παίξατε στον Εθνικό ;
Στο ξεκίνημα από το 1973 έως και το 1986 και από το 1991 μέχρι την σεζόν 1996-97. Σχεδόν 19 χρόνια συνεχόμενης παρουσίας στον σύλλογο της καρδιάς μου με ένα διάλειμμά 4 χρόνων στην Ανόρθωση.
Ποια είναι η μεγαλύτερη σας στιγμή με τη φανέλα του Εθνικού ;
Εμείς στον Εθνικό ήμασταν ευχαριστημένοι μόνο όταν αποφεύγαμε τον υποβιβασμό. Κακά τα ψέματα. Από εκεί και πέρα ότι πετύχαινες περισσότερο ήταν επιτυχία. Αποτελούσε υπέρβαση για μας. Ήταν άθλος. Θυμάμαι το 1994, είχαμε κερδίσει όλες τις μεγάλες ομάδες του πρωταθλήματος και μάλιστα εκτός έδρας. Είχαμε νικήσει την Ομόνοια μπροστά σε 20.000 κόσμο, το ΑΠΟΕΛ, δυο φορές τον Απόλλωνα, την Ανόρθωση. Τους είχαμε νικήσει όλους. Ένας παίκτης τους άξιζε όσο το μπάτζετ όλου του Εθνικού. Αυτή ήταν η ευχαρίστηση μας. Και έναν παράπονο που είχα τότε ήταν ότι με έχουν καλέσει σε όλες τις Εθνικές ομάδες. Δεν έχω παίξει έστω σε ένα επίσημο παιχνίδι. Γιατί ; Γίνεται ένας παίκτης από τον Εθνικό να παίζεις βασικός στην Εθνική ; Αυτή ήταν η νοοτροπία που επικρατούσε τότε. Με προπονητές που υποκινούνταν από ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια, Απόλλωνα και λίγο την Ανόρθωση. Αυτοί αποτελούσαν την Εθνική ομάδα της Κύπρου. Οι εκάστοτε προπονητές δεν τολμούσαν να μην τους καλέσουν. Την άλλη μέρα έφευγαν.
Έχετε σκοράρει στην καριέρα σας συνολικά 114 γκολ από τα οποία μόλις τα 11 προέρχονταν από πέναλτι. Διαθέτατε πάντοτε στο παιχνίδι σας το φονικό ένστικτο ;
Αυτό το φέρνεις μαζί σου από μικρός. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να τα κάνουν όλοι. Βλέπουμε τι γίνεται. Μπορείς να το βελτιώσεις μέσα από την προπόνηση ως ένα ορισμένο σημείο. Δεν μπορείς να πάρεις έναν αμυντικό παίκτη και να τον μετατρέψεις σε επιθετικό. Πρέπει να διαθέτεις τα απαραίτητα στοιχεία και από εκεί και πέρα θα σε δουλέψει ο προπονητής και θα σου τα εξελίξει.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα παιχνίδια ;
Ειδικά όταν είσαι ο πρωταγωνιστής σε μια ομάδα το βάρος που πέφτει στους ώμους σου είναι σίγουρα μεγαλύτερο. Εσύ έχεις το περισσότερο άγχος. Απλά πρέπει να φροντίσεις να μην φαίνεται. Γιατί θα το μεταδώσεις και στους υπόλοιπους. Η πίεση υπήρχε πάντοτε πριν από τον αγώνα. Όταν ξεκινούσε το ματς τα ξεχνούσα όλα.
Ταχτικές υπήρχαν στην δική σας εποχή ;
Βέβαια υπήρχε. Όχι στον βαθμό που βλέπουμε σήμερα. Όταν βρισκόμασταν στην Β΄ Κατηγορία δεν υπήρχε ταχτική. Όταν ανεβήκαμε στην Α΄ Κατηγορία τα 1983 ξεκίνησαν τα πράγματα να εξελίσσονται περισσότερο. Να υπάρχει μεγαλύτερη μελέτη των αντιπάλων.
Δυσκολότερος αντίπαλος ;
Εκείνα τα χρόνια οι αμυντικοί ήταν σκληροί παίκτες. Έπεφταν συνεχώς ψαλιδιές από πίσω. Σε θέριζαν και δεν έδιναν το παραμικρό. Σήμερα όμως δεν μπορείς να τον αγγίξεις από πίσω. Από την στιγμή που τότε οι αμυντικοί είχαν την ευχέρεια να το κάνουν το εφάρμοζαν όλοι τους χωρίς να κάνουν δεύτερες σκέψεις. Πάντα το παιχνίδι πήγαινε στις προσωπικές μονομαχίες. Υπήρχαν στο πρωτάθλημα πολλοί σκληροί παίκτες που σε πολλές περιπτώσεις σε έπαιζαν βρώμικα και αντιαθλητικά. Σου το λέω καθαρά. Αυτοί οι παίκτες δεν θα έπαιζαν μπάλα σήμερα. Δεν θα τους άφηναν. Ο Δημήτρης Ιωάννου ήταν ένας πολύ ποιοτικός κεντρικός αμυντικός.
Τι σας έχει μείνει από την παρουσία σας στην Ανόρθωση ;
Πήγα στην Ανόρθωση σε δύσκολη εποχή. Εγώ έχω καλές αναμνήσεις από αυτό το κεφάλαιο της καριέρας μου. Το κυριότερο ήταν ότι έκανα πάρα πολλούς φίλους. Εγώ έχω αφήσει πίσω μου την παρεξήγηση που είχα τότε με τον Ιορτανέσκου. Δεν φταίει η Ανόρθωση επειδή δεν μου συμπεριφέρθηκε σωστά ένας προπονητής. Έχω όμορφες αναμνήσεις από τα 4 χρόνια της παρουσίας μου στην ομάδα. Για να ξέρεις κάθε Δευτέρα έχουμε παιχνίδι οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της Ανόρθωσης. Πάμε παίζουμε μπάλα και μετά καθόμαστε στο φαγοπότι.
Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα. Να κοιτάξετε κάπου ψηλότερα ;
Είχα δεχθεί επίσημη πρόταση για να πάω στην Ελλάδα το 1994 από την Παναχαϊκή αλλά δεν μπορούσα να φύγω. Δεν ήθελα να φύγω από την δουλειά μου και να τα ρισκάρω όλα. Επέμεναν πολύ να πάω. Στην Κύπρο υπήρξε ενδιαφέρον από την ΕΠΑ, τον Πεζοπορικό με τον οποίο μάλιστα είχα έρθει πολύ κοντά σε συμφωνία το 1986, όταν πήγα τελικά στην Ανόρθωση. Ήταν η περίοδος που ήθελαν να πηγαίνω με υποσχετική και αναγκάστηκα εγώ να τους πω φτάνει. Τέρμα ως εδώ ήταν. Η με παίρνεται με κανονική μεταγραφή η φεύγω. Ήρθε στην πορεία ο Πεζοπορικός και μου πρόσφερε αρκετά χρήματα για την εποχή δυστυχώς όμως έκανα λάθος και δεν πήγα. Ναυάγησε η μεταγραφή μου την τελευταία στιγμή.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο του Εθνικού ;
Εγώ ταυτίστηκα στην καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής του Εθνικού. Είναι η ομάδα της καρδίας μου. Έχω συνδεθεί απόλυτα μαζί της. Ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος που μου επιτρέπει καθημερινά να έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο. Ότι ήθελαν να ακούσουν η να μάθουν για την ομάδα έρχονταν σε εμένα κατευθείαν. Με τους φιλάθλους του Εθνικού έχω διαχρονικά εξαιρετική σχέση. Πιστεύω είμαι πολύ αγαπητός. Πάντοτε ο κόσμος του Εθνικού περίμενε από μένα να μπω στο γήπεδο και να σκοράρω. Ίσως αυτή η πίεση ήταν που μας έσπρωχνε να έχουμε καλή παρουσία στα παιχνίδια και να φτάνουμε σε επιτυχίες. Όταν είσαι ένας μέτριος παίκτης σε μια ομάδα δεν αναλαμβάνεις την ευθύνη. Κάθεσαι πίσω και περιμένεις τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Παίξατε ποδόσφαιρο μέχρι τα 37 σας χρόνια. Θα μπορούσατε να συνεχίσετε ακόμη περισσότερο ;
Σταμάτησα το ποδόσφαιρο σε ηλικία 37 ετών. Συνέχισα αμέσως στην ομάδα ως βοηθός προπονητής του Σλόποταν Βουτσέκοβιτς το 1998. Όμως δεν είχα πάρει ακόμη το δίπλωμα μου. Είχαμε κάποια προβλήματα με την ΚΟΠ και στους 3-4 μήνες είχε έρθει ο Χαλκάνορας και με ζήτησε. Ήθελαν να πάω στην ομάδα τους για να τους βοηθήσω να αποφύγουν τον υποβιβασμό. Αναγκάστηκα και πήγα. Την επόμενη χρονιά ήταν προπονητής στον Αχυρώνα Λιοπετρίου ο αδελφός μου ο Νίκος. Πέρασα για ένα χρόνο και από εκεί. Αποσύρθηκα από την ενεργό δράση σε ηλικία 39 ετών.
Πόσο ικανοποιημένος είστε από αυτά που πετύχατε στην πορεία σας ;
Αν αναλογιστείς από που ξεκίνησα. Με εκείνα που τράβηξα μετά την προσφυγιά. Δεν είχα στα 16 μου χρόνια έναν προπονητή να μπορέσω να δουλέψω σωστά. Αν λάβω όλα αυτά υπόψιν μου θα πρέπει να νιώθω απόλυτα ικανοποιημένος από την συνολική μου παρουσία στο Κυπριακό ποδόσφαιρο.
Τι σας έχει μείνει από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Θυμάμαι πάντα τις καλές στιγμές. Αλλά το καλύτερο από όλα είναι η ικανοποίηση που νιώθεις όταν σε συναντήσει κάποιος στον δρόμο και σε ρωτήσει μα είσαι ο Σκάγιας ; Αυτή είναι η μεγαλύτερη μου ανταμοιβή. Μιλάμε για φιλάθλους άλλων ομάδων. Δεν νιώθεις μεγαλύτερη ευχαρίστηση όταν βλέπεις να συνεχίζουν να σε εκτιμούν το ίδιο παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Αυτό το πράγμα είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που νιώθω.
Υπάρχει επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες ;
Βρισκόμαστε ταχτικότατα. Έχουμε δημιουργήσει μάλιστα και ομάδων παλαίμαχων ποδοσφαιριστών. Στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα Παλαίμαχων Ποδοσφαιριστών είχαμε πάει και στον τελικό. Χάσαμε από τον Ολυμπιακό και την επόμενη χρονιά πήραμε τον τίτλο. Για 5-6 χρόνια ήμουν ενεργό μέλος στην ομάδα των παλαίμαχων του Εθνικού ενώ τώρα τελευταία παίζω με αυτήν της Ανόρθωσης. Γενικά μαζευόμαστε πολύ συχνά οι παλιοί παίκτες και τα λέμε μεταξύ μας.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας είπατε κύριε Σκάγια. Κλείνοντας την συνέντευξη θα θέλαμε μέσω του pafossports.blogspot.com να στείλετε το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο του Εθνικού και της Κύπρου γενικότερα.
Εύχομαι ο Εθνικός να συνεχίσει την πετυχημένη παρουσία του στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Θα κάνει τώρα ένα μικρό διάλειμμα στην Β΄ Κατηγορία και είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσει σύντομα να επιστρέψει εκεί που ουσιαστικά ανήκει. Ο Εθνικός είναι δικαιωματικά ομάδα Α΄ Κατηγορίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου