Ο Κύπριος επιτελικός μέσος Νίκος Μαυρής, γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου του 1959, στην Παλλουριώτισσα, μια συνοικία της επαρχίας Λευκωσίας. Πέρασε το σύνολο της ποδοσφαιρικής του καριέρας στον Ολυμπιακό, για τον οποίο εμφανίστηκε σε 460 επίσημα παιχνίδια κατά την διάρκεια των 16 ετών που αγωνίστηκε για αυτόν. Κατέκτησε το Κύπελλο Κύπρου του 1977 με τον ιστορικό σύλλογο της Λευκωσίας. Υπήρξε ο "εγκέφαλος" της ομάδας και επί σειρά ετών αρχηγός της! Πασαδόρος μεγάλης κλάσης με εκπληκτική τεχνική κατάρτιση, έγινε Παγκύπρια γνωστός για την αντοχή, τη δύναμη και τα δυνατά σουτ από απόσταση. Κέρδισε μια διεθνή συμμετοχή με την Εθνική Κύπρου. Θεωρήθηκε ένας από τους Καλύτερους Μέσους της γενιάς του και επίσης θεωρείται ως ένας από τους πιο Ταλαντούχους Κύπριους Παίκτες Όλων Των Εποχών.
Το pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα του Ολυμπιακού, τον Νίκο Μαυρή. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Λευκωσίας, που φόρεσε αυτή τη φανέλα για 16 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Λευκωσίας, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με τη φανέλα του Ολυμπιακού, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Νίκος Μαυρής μιλά για τον σημερινό Ολυμπιακό και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Ο Νίκος Μαυρής είναι πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λευκωσίας. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς ποδοσφαιριστές. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Νίκου Μαυρή.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.
Κύριε Μαυρή να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το Κυπριακό ποδόσφαιρο ;
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;
Το Κυπριακό ποδόσφαιρο είναι χωρισμένο στα δυο. Στο σωματειακό και στο εθνικό. Κυπριακό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει πλέον όπως το έχουμε μάθει στο παρελθόν. Παρακολουθούμε ένα πρωτάθλημα στο οποίο λαμβάνει μέρος ένας πολύ μεγάλος αριθμός ξένων ποδοσφαιριστών. Σε συλλογικό επίπεδο έχουμε σημειώσει αρκετές επιτυχίες. Δεν συμβαίνει όμως κάτι ανάλογο σε επίπεδο Εθνικής ομάδας. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει καλλιεργηθεί μια λανθασμένη νοοτροπία που μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε στην Ευρώπη μόνο με τους ξένους παίκτες και όχι με τους Κύπριους. Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα αυτό. Θα έπρεπε εδώ και χρόνια η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου να λάβει διορθωτικά μέτρα για αυτή την κατάσταση. Να δει τι θα γίνει με το παρόν και το μέλλον των Κυπρίων ποδοσφαιριστών.
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Ταλέντα υπάρχουν και σήμερα. Πάρα πολλά και με μεγάλες δυνατότητες. Το θέμα είναι ποιος θα δώσει τις ευκαιρίες. Αυτό είναι δύσκολο να συμβεί από την στιγμή που ως Κυπριακό ποδόσφαιρο έχουμε θέση ως προτεραιότητα μας τις επιτυχίες στην Ευρώπης που θα εξασφαλίσουν οικονομικά οφέλη για τις ομάδες μας. Αυτή την στιγμή δεν έχουν ταλέντα οι ομάδες στις τάξεις τους ; Πόσα παίζουν από αυτά ; Αν εξαιρέσουμε την Ομόνοια και τον Ολυμπιακό που έδωσαν έμπρακτα κάποιες ευκαιρίες σε νεαρούς Κύπριους ποδοσφαιριστές οι υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος δεν έχουν πράξει κάτι ανάλογο.
Κύριε Μαυρή φορέσατε πολλά χρόνια τη φανέλα του Ολυμπιακού. Πως βλέπετε την παρουσία του τα τελευταία χρόνια ;
Ο Ολυμπιακός έχει περάσει μια δύσκολη περίοδο τα τελευταία χρόνια. Πάλεψε με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στη ζωή. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν στην Β΄ Κατηγορία. Τα τελευταία χρόνια με την επάνοδο του Χριστόφορου Τορναρίτη στην προεδρία της ομάδας έχει βρει την ηρεμία του. Ο σύλλογος πλέον είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση. Γίνεται μια πολύ καλή προσπάθεια για την όσο το δυνατόν καλύτερη παρουσία της στο πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει να διεκδικήσει μεγαλύτερους στόχους. Για να μπορέσει να κοιτάξει ψηλότερα εκτός από τα χρήματα χρειάζονται και άλλα πράγματα που αυτή την στιγμή που μιλάμε ο Ολυμπιακός δεν τα έχει στην διάθεση του.
Κύριε Μαυρή επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για την δική σας πορεία στα γήπεδα. Από που κατάγεστε ;
Κατάγομαι από την Παλλουριώτισσα.
Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Ολόκληρη η οικογένεια μου στις αρχές της δεκαετίας του 1970, είχε την τύχη να γνωρίσει από πρώτο χέρι έναν άνθρωπο με μεγάλη προσφορά στο Κυπριακό ποδόσφαιρο, τον Ανδρέα Κωνσταντίνου Έσσο. Πέρασαν από τα χέρια του όχι μόνο εμείς αλλά και πολλά άλλα παιδιά της περιοχής μου που στην πορεία διέγραψαν μια άκρως πετυχημένη παρουσία στα Κυπριακά γήπεδα. Μας έμαθε πολύ καλά τα μυστικά του ποδοσφαίρου. Αφιέρωσε πολλές ώρες για να μας διδάξει πράγματα πάνω στο τεχνικό κομμάτι του παιχνιδιού μας καθώς επίσης και σε άλλους τομείς που μας βοήθησαν να αποκτήσουμε από νεαρή ηλικία τις σωστές βάσεις γύρω από το ποδόσφαιρο. Ανέδειξε εκείνη την εποχή σπουδαίες φουρνιές ποδοσφαιριστών. Οι περισσότεροι από αυτούς εξελίχθηκαν σε μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου μας. Παιδιά όπως ο Τάκης Μαυρής, ο Φίλιππος Δημητρίου, ο Μάριος Πραξιτέλους, ο Κλείτος Ερωτοκρίτου, ο Σωτήρης Τσίκκος, ο Άνδρος Μιαμηλιώτης, ο Κώστας Μιαμηλιώτης, ο Ανδρέας Κάντηλος και πάρα πολλοί άλλοι που έκαναν μεγάλη καριέρα στους συλλόγους της Λευκωσίας.
Που σας εντόπισε ο Ολυμπιακός ;
Στην ομάδα της περιοχής μου την Αναγέννηση Παλλουριώτισσας ήμουν ο πιο μικρός σε ηλικία παίκτης. Το 1975, σε ηλικία 16 ετών με προσέγγισαν οι άνθρωποι του Ολυμπιακού και μετά από συζητήσεις που είχα μαζί τους με έπεισαν να ενταχθώ στην ομάδα τους. Με είχαν δει να αγωνίζομαι ως βασικός στην Αναγέννηση Παλλουριώτισσας και αφού σχημάτισαν καλή άποψη για την περίπτωση μου προχώρησαν τις απαραίτητες διαδικασίες για να με αποκτήσουν.
Από τις αλάνες της Λευκωσίας ξαφνικά σε μια ομάδα Α΄ Κατηγορίας όπως ο Ολυμπιακός. Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις ;
Αντιλαμβάνεσαι όταν εκείνη την εποχή μπήκα για πρώτη φορά στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού σε ηλικία μόλις 16 ετών και για μια ολόκληρη εβδομάδα βρέθηκα να κάνω προπόνηση δίπλα σε ποδοσφαιριστές της εμβέλειας ενός Πανίκου Ευθυμιάδη, ενός Χρύσανθου Λαγού "Φακέτι", ενός Φίλιππου Καλοθέου, ενός Γιώργου Αριστείδου και όλων τα άλλων παιδιών που συγκροτούσαν τότε την ομάδα του Ολυμπιακού, ένιωσα δέος. Ήταν ένα όνειρο ζωής για μένα. Σε μια τόσο νεαρή ηλικία, γινόμουν μέλος μιας ιστορικής ομάδας στην Α΄ Κατηγορία και σε δύσκολα χρόνια μετά την προσφυγιά. Η μοναδική απασχόληση του κόσμου εκείνη την εποχή ήταν το ποδόσφαιρο και το σινεμά. Αρκετοί αναγκάστηκαν να φύγουν σε Λεμεσό και Πάφο. Αυτό έδωσε μεγάλη ώθηση στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που οι ποδοσφαιριστές εκείνης της περιόδου τυγχάνουν μέχρι σήμερα μεγάλης αναγνώρισης.
Βρεθήκατε ξαφνικά στον Ολυμπιακό με νέους συμπαίκτες. Πως ήταν μαζί σας οι πιο παλιοί παίκτες της ομάδας ;
Θεωρώ πως είχα μεγάλη βοήθεια τόσο από τους πιο παλιούς παίκτες της ομάδας όσο και από τους υπόλοιπους συμπαίκτες μου εξαιτίας του γεγονότος ότι είχα μπει στην ανδρική ομάδα αρκετά μικρός σε ηλικία. Αλλά γενικότερα όλοι στον Ολυμπιακό πίστευαν στο ταλέντο μου. Όποιος με έβλεπε έβγαζε αμέσως το συμπέρασμα ότι θα παίξω ποδόσφαιρο. Είχα από μικρός μέσα μου το μικρόβιο του ποδοσφαιριστή.
Εσείς προσωπικά ως νεαρός τότε πως αντιμετωπίσατε αυτή την πρόκληση ;
Πότε μου δεν αμφέβαλα για τον εαυτό μου. Πάντα πίστευα στις δυνατότητες μου. Ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Γεννήθηκα ποδοσφαιριστής. Αγαπούσα αυτό που είχα επιλέξει να κάνω στη ζωή μου και ήθελα να πετύχω. Είχα βάλει ως προσωπικό μου σκοπό και στόχο να παίξω μπάλα.
Και πόσο γρήγορα καταφέρατε να ξεχωρίσετε με τις ικανότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;
Πολύ γρήγορα. Ο τότε προπονητής μου στον Ολυμπιακό ο Κωστάκης Πιερίδης μου έδωσε την ευκαιρία και εγώ φρόντισα από την πλευρά μου να την αρπάξω από τα μαλλιά. Είχα παίξει μόλις ένα παιχνίδι με τη δεύτερη ομάδα. Η εξέλιξη μου ήταν συνεχώς ανοδική με αποτέλεσμα να τους αναγκάσω να κάνουν δεύτερες σκέψεις και τελικά να με προωθήσουν στην ανδρική το 1975 σε ηλικία μόλις 16 ετών. Από τότε μέχρι και το 1991 εξελίχθηκα σε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της ενδεκάδας του Ολυμπιακού.
Σε ποια θέση καθιερωθήκατε στον Ολυμπιακό ;
Ξεκίνησα την ποδοσφαιρική μου σταδιοδρομία στον Ολυμπιακό ως αριστερός ακραίος επιθετικός. Αλλά μετά τις πρώτες εμφανίσεις που είχα με την ομάδα ο τότε προπονητής μου ο Κωστάκης Πιερίδης μου άλλαξε θέση στο βασικό σχήμα και με καθιέρωσε στην θέση του επιτελικού χαφ. Σε ένα παιχνίδι με τον Διγενή Μόρφου προχώρησε σε μια εσωτερική αλλαγή και μου έδωσε ρόλο κουμανταδόρου στο παιχνίδι της ομάδας. Έχω γράψει την ιστορία μου στο Κυπριακό ποδόσφαιρο ως το 10ρι του Ολυμπιακού εκείνης της εποχής. Για πολλά χρόνια χτιζόταν πάνω μου η ομάδα του Ολυμπιακού.
Ποια ήταν τα μεγαλύτερα σας ατού ;
Είχα πάθος, καλή τεχνική κατάρτιση και γενικά υπήρξα ένας άνθρωπος που δεν μου άρεσε να τα παρατάω ποτέ μου. Προσπαθούσα πάντοτε όσες δυσκολίες και αν είχε το παιχνίδι να τα δίνω όλα. Να εμπνεύσω όλους τους συμπαίκτες μου να ακολουθήσουν το παράδειγμα μου. Όταν είχα γίνει αρχηγός του Ολυμπιακού τους έδωσα να καταλάβουν πως ο αγώνας τελειώνει μόνο με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Αυτό το μήνυμα συνεχίζω να προσπαθώ να το εμπεδώσω όσο καλύτερα μπορώ και τώρα στα νέα παιδιά των τμημάτων υποδομής του συλλόγου από την θέση του τεχνικού διευθυντή. Ότι δεν πρέπει ποτέ να τα παρατούν. Να προσπαθούν πάντα για το καλύτερο. Το ποδόσφαιρο είναι συνυφασμένο με την ίδια τη ζωή. Πρέπει να είσαι πάντα αγωνιστής.
Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας βοήθησε να φθάσετε στην κορυφή ;
Ήμουν ένας άνθρωπος που πάντοτε του άρεσε να προσέχει τον εαυτό του. Έκανα την ίδια σκληρή δουλειά για 16 ολόκληρα χρόνια. Από την πρώτη μέρα που φόρεσα τη φανέλα του Ολυμπιακού μέχρι την τελευταία. Ήθελα συνεχώς να βελτιώνομαι και να εξελίσσομαι. Γνώριζα πολύ καλά στις δύσκολες εποχές που έπαιξα μπάλα στον Ολυμπιακό πως αν εγώ δεν βρισκόμουν σε καλή αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση η ομάδα θα είχε πρόβλημα. Πάντοτε έβαζα τον εαυτό κάτω από την ομάδα. Ποτέ μου δεν έπαιζα ποδόσφαιρο για την πάρτη μου. Πάντα ήμουν ταγμένος στις υπηρεσίες του συνόλου. Έδειχνα απεριόριστο σεβασμό προς τους συμπαίκτες μου οι οποίοι και εκείνοι με την σειρά τους μου το ανταπέδιδαν με τον καλύτερο τους τρόπο.
Τι μπορούμε να πούμε για τον Ολυμπιακό της δικής σας εποχής ;
Αντιλαμβάνεσαι πως μετά την Τουρκική εισβολή του 1974 οι ισορροπίες στο Κυπριακό ποδόσφαιρο είχαν αλλάξει. Ακολούθησε η κυριαρχία αρχικά της Ομόνοιας και στην συνέχεια του ΑΠΟΕΛ. Οι εποχές για τον Ολυμπιακό ήταν πολύ δύσκολες. Από το 1977 άρχισαν να αποχωρούν από την ομάδα βασικοί ποδοσφαιριστές που είχαν κατορθώσει για πολλά συνεχόμενα χρόνια να διατηρήσουν τον σύλλογο σε πρωταγωνιστική τροχιά. Τα κενά που είχαν δημιουργηθεί ήταν μεγάλα. Δεν ήταν εύκολο να καλυφθούν από τα νέα παιδιά που έρχονταν στην θέση τους όσο καλοί παίκτες και αν ήταν. Το φορτίο που είχε πέσει στους ώμους τους ήταν πολύ βαρύ με αποτέλεσμα να αρχίσει με την πάροδο του χρόνου η διαρκής φθορά και η αποδυνάμωση του έμψυχου δυναμικού της ομάδας. Ακολούθησε πραγματικά μια δύσκολη πενταετία για τον Ολυμπιακό. Κατά την ταπεινή μου γνώμη κράτησαν όρθια την ομάδα αυτή την περίοδο πέντε ποδοσφαιριστές. Εγώ, ο Γιώργος Αριστείδου, ο Φίλιππος Καλοθέου, ο Γεώργιος Λούκα και Αντώνης Παπαγεωργίου. Ήμασταν μια πεντάδα παικτών πάνω στην οποία βασίστηκε η ομάδα για να βγει αλώβητη. Μετά εκεί γύρω στο 1985 το ρόστερ του Ολυμπιακό εμπλουτίστηκε με μια νέα φουρνιά ποιοτικών ποδοσφαιριστών. Από την παλιά γενιά είχα μείνει μόνο εγώ στην ομάδα. Έγινε μια ριζική ανανέωση στο ρόστερ. Είχαν βρει θέση στο βασικό σχήμα παιδιά της αξίας του Γιασουμή Σιημητρά, του Κωστάκη Σεραφείμ, του Πέτρου Σάββα, του Άντρου Κουλουμπρή, του Ευγένιου Ραουνά, του Βασίλη Πρωτοπαπά, του Δημήτρη Ασσιώτη, του Νίκου Χαραλάμπους, του Αυγουστή, του Αποστόλου, του Ευθυμίου που μαζί με ορισμένους άλλους ποδοσφαιριστές καταφέραμε σε σύντομο χρονικό διάστημα να δημιουργήσουμε ένα πολύ δυνατό και δεμένο σύνολο. Με την εικόνα που είχαμε παρουσιάσει στα παιχνίδια γεννήσαμε καινούργιες προσδοκίες στον κόσμο μας. Τους δώσαμε την ελπίδα και την προοπτική να περιμένουν κάτι καλύτερο από εμάς. Το αποκορύφωμα αυτής της ανοδικής πορείας ήταν η παρουσία μας στον τελικό του Κυπέλλου Κύπρου το 1991 απέναντι στην Ομόνοια στον οποίο είχαμε ηττηθεί με 1-0. Αυτό ήταν ουσιαστικά και το τελευταίο μου παιχνίδι με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Είχα αποχωρήσει από την ομάδα στην παρουσία 20.000 φιλάθλων στο Μακάρειο Στάδιο. Θεώρησα πως ο κύκλος μου στον σύλλογο ως ποδοσφαιριστής είχε κλείσει. Ότι μπορούσα να δώσω στην ομάδα το έκανα με τον καλύτερο τρόπο. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησε η ίδια ιστορία. Το 1992 είχε παραχωρηθεί με μεταγραφή ο Δημήτρης Ασσιώτης στην Ανόρθωση, ο Νίκος Χαραλάμπους στο ΑΠΟΕΛ και μερικά άλλα παιδιά σε μεγαλύτερους συλλόγους. Αυτό είναι κάτι που επαναλαμβάνεται διαρκώς μέχρι σήμερα. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να βγάζει συνεχώς ταλαντούχους παίκτες για διάφορους λόγους όμως δεν έχει την δυνατότητα να τους διατηρήσει στις τάξεις του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πέρσι αποχώρησε ο Στέλιος Ανδρέου για την Σαρλερουά, ο Σωτηρίου στην ΑΕΛ, οι Ζαχαρίου και Ψάλτης στην Ομόνοια. Πάντα επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία για χρόνια στον Ολυμπιακό. Για καθαρά οικονομικούς λόγους. Θεωρώ πως είμαι ίσως η τελευταία σημαία του συλλόγου. Δεν μπορεί πλέον άλλος ποδοσφαιριστής να αντέξει όσα έχω ζήσει εγώ σε προσωπικό επίπεδο στα 16 χρόνια της παρουσίας μου στην ομάδα. Στο σημερινό επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν είναι φυσιολογικό για έναν παίκτη να παίξει 460 τόσα παιχνίδια με τη φανέλα μόνο μιας ομάδας. Πολύ πιθανόν να είμαι και ο πρώτος ποδοσφαιριστής σε συμμετοχές στην ιστορία του σωματείου.
Πόσα χρόνια παίξατε στον Ολυμπιακό ;
Φόρεσα τη φανέλα της αγαπημένης μου ομάδας για 16 ολόκληρα χρόνια. Από το 1975 έως και το 1991. Αποχώρησα από τους αγωνιστικούς χώρους σε ηλικία 32 ετών. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής μου σταδιοδρομίας συνέχισα να βρίσκομαι συνεχώς στο πλευρό του Ολυμπιακού ακόμα και σε περιόδους που ήταν δύσκολες για τον σύλλογο.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές με τη φανέλα του Ολυμπιακού ;
Θεωρώ πως είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως παρά τις πολλές δυσκολίες που συνάντησα κατά τη διάρκεια της παρουσίας μου στην ομάδα κατάφερα να δώσω το παρών μου σε τρείς τελικούς Κυπέλλου. Καταφέραμε να κερδίσουμε τον τελικό του 1977 με την Αλκή και ήμασταν και δυο φορές φιναλίστ το 1978 και το 1991 όταν χάσαμε από ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια. Αποτελεί τεράστιο επίτευγμα για τον Ολυμπιακό. Θα μιλούσαμε για αυταπάτη αν κάναμε λόγο για πρωταθλητισμό με τα δεδομένα που είχαμε μπροστά μας εκείνη την εποχή.
Κύριε Μαυρή έχετε γνωρίσει αρκετούς προπονητές στην καριέρα σας. Ποιοι σας κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον ;
Ο άνθρωπος που μου έμαθε τα μυστικά του ποδοσφαίρου ήταν ο Ανδρέας Κωνσταντίνου Έσσο. Είχε διαδραματίσει κομβικό ρόλο στα πρώτα μου βήματα. Με καθοδήγησε όσο καλύτερα μπορούσε. Αυτός που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω ποδόσφαιρο στον Ολυμπιακό ήταν ο Κωστάκης Πιερίδης, η παλιά μεγάλη δόξα της ομάδας. Ο Ελί Φουκς με βελτίωσε πάρα πολύ. Μου έδωσε την δυνατότητα να εμπλουτίσω ακόμη περισσότερο τον τρόπο παιχνιδιού μου. Να ενσωματώσω καινούργια πράγματα που με βοήθησαν να εξελιχθώ ακόμη περισσότερο. Τέλος ο προπονητής που με έπεισε να δουλέψω ακόμη πιο σκληρά και να ξεπεράσω τον εαυτό μου ήταν ο Ανδρέας Λαζαρίδης.
Μόλις στα 21 σας χρόνια είχατε γίνει αρχηγός στον Ολυμπιακό. Πως διαχειριζόσασταν σε τόσο νεαρή ηλικία την πίεση του κόσμου ;
Θεωρώ πως πάντα υπήρξα στην ποδοσφαιρική μου διαδρομή ένας άνθρωπος που του άρεσε να αναλαμβάνει την ευθύνη. Να έχει ρόλο πρωταγωνιστή να διαδραματίσει μέσα στο παιχνίδι. Όταν η μπάλα έκαιγε ήμουν εκεί. Από τα 16 μου χρόνια που ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο ζητούσα να μου δώσουν την μπάλα στα πόδια όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για την ομάδα. Ποτέ δεν μου προκαλούσε περισσότερο άγχος αυτό το γεγονός. Ο αρχηγός γεννιέται. Δεν είναι αυτός που θα φορέσει κάποια στιγμή το περιβραχιόνιο. Αν και πλέον νιώθω πως η έννοια αρχηγός όπως την είχαμε μάθει εμείς στα χρόνια που παίζαμε μπάλα έχει χαθεί. Εγώ στην καριέρα μου είχα την τύχη να γνωρίσω ποδοσφαιριστές που υπήρξαν σύμβολα στις ομάδες τους. Όπως ήταν για παράδειγμα ο Νίκος Χαραλάμπους της Ομόνοιας, ο Ανδρέας Στυλιανού του ΑΠΟΕΛ, ο Γιαννάκη Γιαγκουδάκης του Απόλλωνα. Μιλάμε για πραγματικούς αρχηγούς με όλη τη σημασία της λέξης. Και μέσα και έξω από το γήπεδο. Ήταν γεννημένοι για αυτό το πράγμα. Δεν ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία. Γεννήθηκαν για να ηγηθούν. Είναι ένα χάρισμα που το έχεις από μικρός και το κουβαλάς σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου.
Είστε από αυτούς που πιστεύουν πως η φανέλα με το νούμερο 10 είναι πολύ βαριά ;
Στο ποδόσφαιρο της δικής μου εποχής η φανέλα με το νούμερο 10 ήταν συνυφασμένο με τον ηγέτη της ομάδας. Στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο πιστεύω πως έχει χαθεί αυτό. Παρόλο που και σήμερα στις ομάδες εξακολουθούν να ισχύουν οι συμβολισμοί των αριθμών στις φανέλες. Για μένα το 10ρι της εκάστοτε ομάδας είναι αυτός που θα πάρει το βάρος της ευθύνης πάνω του στα δύσκολα. Θα τραβήξει το κάρο από την λάσπη. Με την πάροδο των χρόνων αν λάβουμε υπόψιν ποιοι παίκτες φόρεσαν το νούμερο 10 στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί υπάρχει ακόμη αυτός ο μύθος.
Ποιος αντίπαλος σας δυσκόλευε περισσότερο ;
Πάρα πολλοί. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Σίγουρα θα ξεχάσω αρκετούς. Είχα την τύχη στα 16 χρόνια της καριέρας μου να βρεθώ αντιμέτωπός με πάρα πολλούς καλούς ποδοσφαιριστές Κύπριους και ξένους. Να θυμηθώ τις μάχες με τον Γιαννάκη Γιαγκουδάκη ; τον Κούλλη Παντζιαρά ; τον Λοίζο Μαυρουδή ; τον Κωστάκη Πέτσα της Ομόνοιας ; τους Λούη Λοίζου και Μάριο Τσίγκη του Άρη, τον Δημήτρη Αγά, τον Δήμο Δημοσθένους, τον Μιχάλη Κίττο τον οποίο έχω πολύ ψηλά τοποθετημένο στην συνείδηση μου. Ειλικρινά ήταν πάρα πολλοί αυτοί που ξεχώριζαν με τα προσόντα τους. Με όλα αυτά τα παιδιά έχω διατηρήσει άριστες σχέσεις μέχρι σήμερα. Έχουμε αναπτύξει μέσα από την κοινή μας παρουσία στα γήπεδα όλα αυτά τα χρόνια μια πολύ δυνατή φιλία.
Είστε και εσείς από αυτούς που πιστεύουν πως αν παίζατε ποδόσφαιρο σήμερα θα ήσασταν πολύ καλύτερος από τότε ;
Δεν θα έλεγα πως θα ήμουν καλύτερος. Αλλά θα μπορούσα να παίξω ποδόσφαιρο με μεγάλη επιτυχία και σήμερα. Παρόλο που ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι ο ίδιος εντούτοις με τις συνθήκες που έχουν οι σημερινοί παίκτες στην διάθεση τους για να δουλέψουν θα μπορούσα να σταθώ τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο και τώρα. Το νιώθω ότι θα είχα τις δυνατότητες για κάτι τέτοιο.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα μεγάλα ματς ;
Αγωνία είχα τον πρώτο χρόνο που είχα ξεκινήσει να παίζω ποδόσφαιρο στην ανδρική ομάδα του Ολυμπιακού. Με τη πάροδο του χρόνου άρχισε να γίνεται μέρος της καθημερινότητας μου. Ξεκίνησα να το διαχειρίζομαι καλύτερα και με περισσότερη ωριμότητα. Τα παιχνίδια με τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες είχαν ένα μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας αλλά και πάλι είχα την ικανότητα να προσαρμόζομαι πολύ καλά στις ανάγκες των αγώνων. Θυμάμαι ειδικά τα ματς που δίναμε στο παλιό ΓΣΠ. Ήταν ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο. Το ποδόσφαιρο αποτελούσε μια διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ήταν ένας τρόπος διασκέδασης. Ερχόταν στο γήπεδο για να δει όμορφο θέαμα. Για να ξεχαστεί. Τώρα τα πράγματα δυστυχώς έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Υπάρχει πλέον μεγάλη αντιπαλότητα ανάμεσα στους φιλάθλους των ομάδων. Αντίθετα στην δική μας εποχή ο κόσμος έβλεπε τα παιχνίδια μαζί αγκαλιασμένος και μονιασμένος.
Ταχτικές υπήρχαν στην δική σας εποχή ;
Στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου δεν υπήρχε στις ομάδες σε πρώτο πλάνο το ταχτικό κομμάτι του παιχνιδιού. Η πραγματικότητα είναι πως η ταχτική στο Κυπριακό ποδόσφαιρο άρχισε να μπαίνει περισσότερο στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Ξεκίνησαν οι ομάδες να μελετάνε περισσότερο τους αντιπάλους τους. Να γίνεται πιο λεπτομερής ανάλυση των αγώνων. Μέσα από εκεί έβγαινε η ταχτική που θα έπρεπε να ακολουθήσεις σε κάθε παιχνίδι. Αναλόγως και με ποιον αντίπαλο είχες απέναντι σου. Τώρα τα πράγματα σε αυτό το θέμα έχουν εξελιχθεί σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό. Εμείς σαν ποδοσφαιριστές που ήμασταν οι αποδέκτες των πληροφοριών από τον προπονητή προσπαθούσαμε να προετοιμάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τους εαυτούς μας για το παιχνίδι.
Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα, να κοιτάξετε κάπου ψηλότερα ;
Πως ένας παίκτης της δικής σας αξίας έχει φορέσει μόνο μια φορά τη φανέλα της Εθνικής ομάδας ;
Θεωρώ πως αυτό έχει γίνει από καθαρά δική μου επιλογή. Διότι κάποια γεγονότα που έβλεπα να συμβαίνουν στην Εθνική ομάδα δεν μου άρεσαν. Στην ζωή μου υπήρξα πάντοτε ο άνθρωπός που έλεγε τα πράγματα με το όνομα τους. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Όταν διαπίστωσα πως η λειτουργία της Εθνικής δεν ήταν η ενδεδειγμένη, πήρα την δύσκολη απόφαση να μην ξαναπάω. Δυο φορές αργότερα προσπάθησαν να μου αλλάξουν γνώμη. Εκείνη την εποχή όταν σε καλούσαν δεν ήσουν υποχρεωμένος να πας. Με έπερναν τηλέφωνο και η απάντηση μου ήταν αρνητική. Θυμάμαι, αν δεν κάνω λάθος το 1983, παίξαμε φιλικό παιχνίδι με την Συρία, είχαμε κερδίσει με 1-0 και την μεθεπόμενη Τετάρτη θα πετούσαμε για Ρουμανία. Ήμουν ο μοναδικός παίκτης που είχε τεθεί εκτός αποστολής για το παιχνίδι με την Εθνική Ρουμανίας. Αυτό εγώ το πήρα στραβά. Και όταν αργότερα, που πέρασαν τα χρόνια, συναντήθηκα με τον τότε ομοσπονδιακό τεχνικό και τον ρώτησα τί είχε συμβεί, με παρέπεμψε στον αρχηγό των Εθνικών ομάδων. Αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να μην φορέσω ποτέ ξανά τη φανέλα της Εθνικής. Κατάλαβα πως δεν άξιζε το κόπο να ασχολούμαι. Δεν θα έδινα ποτέ το δικαίωμα σε κανέναν να με μειώσει. Σίγουρα η Εθνική ομάδα είναι πάνω από όλους. Όμως υπάρχει στη ζωή και η αξιοπρέπεια. Δεν ήμουν διατεθειμένος να κάνω εκπτώσεις στα πιστεύω μου. Δεν με ενδιέφερε πλέον αυτό το κομμάτι. Πάντοτε ενεργούσα με αυθορμητισμό. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου.
Πως ήταν να είστε αντίπαλος με τον ίδιο σας τον αδερφό ;
Ο Τάκης υπήρξε στην καριέρα του ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Έγραψε την δική του ιστορία στην Ομόνοια μαζί με τους Σωτήρη Καιάφα και Ανδρέα Κανάρη. Κακά τα ψέματα είναι αυτοί που δημιούργησαν την ομάδα που κυριάρχησε στο Κυπριακό ποδόσφαιρο για σχεδόν δυο δεκαετίες. Υπήρξε ένα μεγάλο ταλέντο το οποίο με την πάροδο των χρόνων γινόταν όλο και καλύτερο. Δεν ήταν ποτέ ο ποδοσφαιριστής που του άρεσε να προκαλεί η να παίζει δυνατά τους αντιπάλους του. Αντίθετα τους έδειχνε μεγάλο σεβασμό. Μπορώ να σου πω ότι εγώ ήμουν περισσότερο πεισματάρης και οξύθυμος. Κάποτε σε μια δυνατή μονομαχία που είχαμε κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού στο παλιό ΓΣΠ ήρθαμε πρόσωπό με πρόσωπο και ξεστόμισα την περιβόητη φράση που έχει μείνει στη ιστορία "Αντί να κλαίει η δική μου μάνα καλύτερα να κλαίει η δικής σου". Πάντα θα τον αγαπάω και θα τον θαυμάζω.
Γιατί δεν επιδιώξατε σαν αδέλφια που είστε να παίξετε στην ίδια ομάδα ;
Μπορεί τότε με την επιλογή που έκανα να πάω στον Ολυμπιακό να είχα πικράνει τον άνθρωπο που με έμαθε ποδόσφαιρο, τον Ανδρέα Κωνσταντίνου Έσσο. Γιατί ένιωθα πραγματικά ότι με προόριζε για να με πάρει στην Ομόνοια. Θα σου πως όμως ότι παρά το γεγονός ότι στην πορεία τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά, το προσωπικό του ενδιαφέρον τόσο για εμένα τον ίδιο που επέλεξα τον Ολυμπιακό για να παίξω μπάλα όσο και προς τον Άνδρο Μιαμηλιώτη που επέλεξε το ΑΠΟΕΛ, ήταν μεγάλο. Ανάλογο με των παιδιών που είχαν επιλέξει την Ομόνοια για να παίξουν ποδόσφαιρο. Πάντα μας ένιωθε ως δικούς του ανθρώπους. Ήθελε να μας βλέπει συνεχώς να προοδεύουμε και να βελτιωνόμαστε.
Όταν το 1975, βάζατε για πρώτη φορά τη φανέλα του Ολυμπιακού, φανταζόσασταν ότι στα 16 χρόνια της παρουσίας σας στην ομάδα θα διαγράφατε αυτή την πορεία ;
Σίγουρα όταν ξεκινούσα την καριέρα μου στο ποδόσφαιρο δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα αυτή την πορεία. Πίστευα όμως στον εαυτό μου. Είχα μεγάλα όνειρα, φιλοδοξίες και ήθελα να πετύχω σε αυτό που είχα επιλέξει να κάνω στη ζωή μου. Φάνηκα τυχερός σε αυτή την πορεία γιατί δεν αντιμετώπισα τραυματισμούς που θα στέκονταν εμπόδιο στην εξέλιξη μου. Έχανα παιχνίδια μόνο όταν συμπλήρωνα κάρτες. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω πάθει θλάση η τράβηγμα. Πρόσεχα πάρα πολύ τον εαυτό μου. Δεν είχα τραυματισμούς γιατί δεν είχα τίποτα περιττό πάνω στο κορμί μου. Είχα σαν ποδοσφαιριστής και εγώ τις ιδιομορφίες μου. Πιστεύω όμως στο τέλος με πολύ σκληρή δουλειά, σοβαρότητα και πειθαρχεία κατόρθωσα να διαγράψω μια άκρως πετυχημένη καριέρα στο ποδόσφαιρο. Θεωρώ ότι πολλές φορές χρειάσθηκε να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό για να το καταφέρω. Έχω αντέξει τόσα πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό γιατί έθεσα ως προτεραιότητα στη ζωή μου την αγάπη προς την ομάδα μου και το ποδόσφαιρο. Τα χρήματα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο του Ολυμπιακού ;
Κοίταξε να σου πω. Η κομματοποίηση στο ποδόσφαιρο της δικής μου εποχής ήταν έντονα χαραγμένη. Αντιλαμβάνεσαι πως ήμουν ένας άνθρωπός που ποτέ του δεν φοβήθηκε να πει ποιος είναι και από που προέρχεται. Το τι πρεσβεύω. Θεωρώ πως αυτή την ειλικρίνεια μου ο κόσμος του Ολυμπιακού την εκτίμησε και την σεβάστηκε απόλυτα. Ο γνήσιος φίλαθλος του Ολυμπιακού την αποδέχθηκε. Και με την πάροδο των χρόνων όταν με ρωτούσαν τους έλεγα αστειευόμενος πως εκπροσωπώ την αριστερή πτέρυγα του συλλόγου. Δεν θα μου αλλάξει ποτέ κανένας τις ιδέες μου και τα πιστεύω μου.
Τι σας έχει μείνει από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Αντιλαμβάνεσαι μετά από 30 χρόνια που έχω σταματήσει το ποδόσφαιρο δεν έχω την απαίτηση να με ξέρουν τα νέα παιδιά. Ακόμη όμως μας αναγνωρίζουν και μας σέβονται. Αυτό δείχνει πως κάτι έχουμε κάνει σωστά σαν ποδοσφαιριστές. Παίξαμε μπάλα σε δύσκολες εποχές που ο κόσμος είχε ως μοναδική του παρηγοριά το ποδόσφαιρο. Αυτός ο κόσμος έχει εκτιμήσει τις προσπάθειες μας. Την αναγνώριση την εισπράττω τώρα και από τα νέα παιδιά των ακαδημιών του Ολυμπιακού, που χωρίς να τους έχω πει ποτέ ποιος είμαι, μου δείχνουν τον απόλυτο σεβασμό τους. Δεν μου αρέσει ποτέ να μιλάω για τον εαυτό μου η το τι έχω κάνει στην καριέρα μου ως παίκτης. Όταν με ρωτούν για αυτό τους απαντώ απλά ότι υπήρξα ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής και τίποτα περισσότερο. Αυτή είναι η αλήθεια.
Υπάρχει επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες στον Ολυμπιακό ;
Βεβαίως. Έχω εξαιρετικές σχέσεις με όλους τους παλαίμαχους παίκτες του Ολυμπιακού και γενικότερα όλων των ομάδων στην Κύπρο. Είχα την τύχη να συνυπάρξω κατά τη διάρκεια της καριέρας μου με παίκτες διαφορετικών δεκαετιών. Από το κέντρο που υπάρχει εδώ στον Προμαχώνα όλοι θα περάσουν κατά καιρούς. Εξακολουθούμε να διατηρούμε μια δυνατή φιλία η οποία έχει διατηρηθεί αναλλοίωτη όλα αυτά τα χρόνια. Θα είμαι συνεχώς δίπλα σε όλους τους παλιούς παίκτες του Ολυμπιακού. Σε ότι χρειαστούν.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας έχετε πει κύριε Μαυρή. Κλείνοντας τη συνέντευξη θα θέλαμε να στείλετε το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο του Ολυμπιακού και της Κύπρου γενικότερα.
Θέλω να πιστεύω ότι τώρα με την πρόσληψη του Τιμούρ Κεσπάγια στο τιμόνι της Εθνικής θα δούμε καλύτερες μέρες συνολικά ως Κυπριακό Ποδόσφαιρο. Είναι ένας άνθρωπος που έχει δείξει ότι εμπιστεύεται τα δικά μας παιδιά και μπορεί με τις γνώσεις και τις εμπειρίες του να τα βοηθήσει να ξεδιπλώσουν στο γήπεδο τις πραγματικές τους δυνατότητες. Έχουμε αρκετά ταλέντα στην Κύπρο και θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους για να τα αξιοποιήσουμε καλύτερα προς όφελος όλων μας. Ελπίζω τώρα πως ο Τιμούρ με την επιμονή του θα καταφέρει να αλλάξει την εικόνα της Εθνικής. Ο χαρακτήρας του μπορεί να δώσει την ώθηση που χρειάζεται ο Κύπριος ποδοσφαιριστής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου