Ο Χάρης Λοίζου στο Pafossports

 

Ο Κύπριος δεξιός ακραίος επιθετικός η και κεντρικός κυνηγός Χάρης Λοίζου γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1948 στα Περβόλια, μια κοινότητα της επαρχίας Λάρνακας. Αγωνίστηκε για τα 7 χρόνια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας στον Πεζοπορικό για να γίνει μια από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες στην ιστορία του συλλόγου. Κέρδισε μαζί του το Κύπελλο Κύπρου του 1970. Ένας γρήγορος και δυνατός εξτρέμ, υπήρξε μέλος της σπουδαίας ομάδας του Πεζοπορικού που έφθασε πολύ κοντά στην κατάκτηση του νταμπλ το 1970. Σκόραρε σε κάθε παιχνίδι που έπαιζε η ομάδα του. Μπορούσε να παίξει σε πολλές θέσεις της επίθεσης, μην ανήκοντας ωστόσο πουθενά. Ήταν μόνο μπροστά στο τέρμα που έβρισκε τη φυσική του θέση, σφραγίζοντας την εικόνα του στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους της Κύπρου.

Το pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα του Πεζοπορικού, τον Χάρη Λοίζου. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Λάρνακας, που φόρεσε αυτή τη φανέλα για 7 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Λάρνακας, πως έζησε την παρουσία του στην Α΄ Κατηγορία με τη φανέλα του Πεζοπορικού, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα, τι θυμάται από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Χάρης Λοίζου μιλά για την σημερινή ΑΕΚ και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής. 

Ο Χάρης Λοίζου είναι πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λάρνακας. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα το χειροκρότημα και την αγάπη του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς ποδοσφαιριστές. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Χάρη Λοίζου.

Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου.

Κύριε Λοίζου να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο ;

Βέβαια το παρακολουθώ. Έχω σταματήσει όμως πλέον να πηγαίνω στο γήπεδο εξαιτίας άλλων επαγγελματικών υποχρεώσεων που έχω.

Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;

Εμείς στην δική μου εποχή δεν ήμασταν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές όπως συμβαίνει στις μέρες μας. Οι  παίκτες τώρα ξυπνούν, ονειρεύονται και σκέφτονται μόνο το ποδόσφαιρο και τίποτα άλλο. Εμείς είχαμε να ασχοληθούμε και με άλλα πράγματα. Το ποδόσφαιρο που παίζεται τώρα είναι ωραίο, πιο δυνατό και παίζει σημαντικότατο ρόλο η ταχύτητα. Ο γρήγορος παίκτης έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Καθώς γνωρίζει πολύ καλά πως και να χάσει την μπάλα θα έρθει αμέσως πίσω για να την διεκδικήσει ξανά. Πολλοί από τους παίκτες των παλιότερων χρόνων που ήταν πελώριοι και θρύλοι του παρελθόντος δεν θα μπορούσαν να παίξουν ποδόσφαιρο σήμερα.

Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;

Έχουμε και πάρα πολλά μάλιστα. Σε όλες τις ακαδημίες των ομάδων της Κύπρου υπάρχουν σπουδαία ταλέντα. Αλλά δεν τους δίνεται η ευκαιρία. Δεν μπορείς να μην τους δίνεις την δυνατότητα να παίξουν ποδόσφαιρο όταν εσύ τα αναδεικνύεις. Δεν γίνεται το Κυπριακό ποδόσφαιρο να εξαρτάται αποκλειστικά από τους ξένους ποδοσφαιριστές. Εγώ σαν επίτιμος πρόεδρος των Παλαίμαχων Ποδοσφαιριστών της Λάρνακας πάντοτε στις διάφορες εκδηλώσεις που οργανώνουμε για ανθρωπιστικούς λόγους κάνω ιδιαίτερη αναφορά στις περιπτώσεις των πολύ καλών νεαρών ποδοσφαιριστών που εξακολουθεί να βγάζει η πατρίδα μας. Δεν τους δίνουμε δυστυχώς τη δυνατότητα να παρουσιαστούν μπροστά στον κόσμο και να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Να αποδείξουν έμπρακτα μέσα στο γήπεδο το τι μπορούν να κάνουν.

Κύριε Λοίζου έχετε φορέσει πολλά χρόνια τη φανέλα του Πεζοπορικού. Πως βλέπετε την πορεία της ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια στο πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας ;  

Μπορώ να πω ότι η ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια βρίσκεται μονίμως στις ψηλές θέσεις του βαθμολογικού πίνακα. Έχει εξελιχθεί σε μια υπολογίσιμη δύναμη. Θεωρείται μια καλή ομάδα παρά το γεγονός ότι στηρίζεται περισσότερο στο ισπανικό ποδόσφαιρο. Με πολλές μπαλιές. Εγώ προσωπικά είμαι μιας άλλης σχολής. Δεν συμφωνώ με αυτόν τον τρόπο ανάπτυξης. Προτιμώ με 2-3 μπαλιές να βρίσκεσαι στην αντίπαλη εστία και να κάνεις την δουλειά σου. Με πολλές πάσες η μπάλα στα δίκτια δεν μπαίνει. Σπανίως θα βάλεις γκολ. Επιμένω περισσότερο στην ταχύτητα. Οι επιθετικοί σου πρέπει να τρέχουν γρήγορα και να ανοίγουν το γήπεδο. Να μπορούν με μια πάσα να βγαίνουν μπροστά και να κάνουν την δουλειά τους. 

Κύριε Λοίζου επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για την δική σας πορεία στα γήπεδα. Από που κατάγεστε ;

Γεννήθηκα στο χωριό Περβόλια της Λάρνακας. Είναι το αγαπημένο μου χωρίο. Αλλά έχω μεγαλώσει στη Λάρνακα από πολύ μικρή ηλικία. Είχαμε σπίτι στην πόλη και ο αδερφός μου ήταν ο Ανδρέας Καλαμαράς, ο παλιός παίκτης του Πεζοπορικού.

Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;

Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο από το δημοτικό σχολείο. Από την τρίτη τάξη είχα γίνει αρχηγός της ομάδας του σχολείου μου. Φοιτούσα στην σχολή Καλογερά στην Λάρνακα και είχαμε καταφέρει δύο φορές να κατακτήσουμε το τουρνουά που διεξαγόταν εκείνη την περίοδο στο χωριό Τρούλλοι και το αποκαλούσαν το τουρνουά του ήρωα του Σουρουκλή. Γινόταν εις μνήμην του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, Ανδρέα Σουρουκλή. Θυμάμαι την τελευταία φορά όταν ήμουν στην 5η η 6η τάξη του δημοτικού είχαμε πάρει το τουρνουά κερδίζοντας τις άλλες σχολές δημοτικών της Λάρνακας και είχα σκοράρει το μοναδικό γκολ που είχε επιτευχθεί. Από μικρή ηλικία είχα πάθος με το ποδόσφαιρο. Έπαιζα μπάλα συνεχώς από το πρωί μέχρι το βράδυ μέσα στα χωράφια και τις αλάνες. Εξαιτίας του γεγονότος ότι εγώ έχω μεγαλώσει στην περιοχή του Αγίου Λαζάρου Λάρνακας μου αρέσει να αποκαλώ των εαυτό μου Αι Λαζαρίτη. Μέσα στην αυλή του Ιερού Ναού του Αγίου Λαζάρου εξασκούσαμε τις ικανότητες μας σε άμυνα και επίθεση. Εντελώς μόνοι μας.

Που σας εντόπισε ο Πεζοπορικός ; 

Ο γαμπρός μου ήταν ο Στέλιος Βλάκος. Ο σύζυγος της αδερφής μου ο οποίος εργαζόταν στο τηλεγραφείο και ήταν ταυτόχρονα και ποδοσφαιριστής του Πεζοπορικού. Εκείνος με πείρε. Αλλά σαν οικογένεια αγαπούσαμε περισσότερο τον Πεζοπορικό. Υπήρχε βέβαια εκείνη την εποχή και η ΕΠΑ. Εγώ προσωπικά ανέκαθεν είχα εξαιρετικές σχέσεις μαζί τους. Για να φανταστείς εγώ και ο Μάκης Αλκιβιάδης παρά το γεγονός πως ήταν 4 χρόνια μεγαλύτερος μου στην ηλικία, παίζαμε μαζί ποδόσφαιρο στις δυο ομάδες της Λάρνακας τον Πεζοπορικό και την ΕΠΑ και σχεδόν κάθε Κυριακή συναντιόμασταν και βγαίναμε έξω παρέα. Αυτό συνέβαινε ταχτικότατα και άλλες μέρες της εβδομάδας. Ήμασταν γείτονες και είχαμε αναπτύξει από παιδιά μια πολύ δυνατή ανθρώπινη και φιλική σχέση η οποία παράμεινε αναλλοίωτη μέσα στον χρόνο. Εντάχθηκα στον Πεζοπορικό σε ηλικία 14 ετών. Στα 15 μου χρόνια με είχαν προωθήσει στην πρώτη ομάδα του συλλόγου.

Από τις αλάνες της Λάρνακας ξαφνικά σε μια μεγάλη ομάδα όπως ο Πεζοπορικός. Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις ;

Ξεκίνησα να καθιερώνομαι στην βασική ενδεκάδα του Πεζοπορικού σε ηλικία 16 ετών. Εγώ υπήρξα και αθλητής στίβου και είχα μάλιστα πολύ καλές επιδόσεις σε διάφορα αθλήματα όπως για παράδειγμα το ύψος, το μήκος, στα 100 και 200 μέτρα. Ήμουν στην καριέρα μου ένας ταχύτατος ποδοσφαιριστής. Αυτό που με έκανε να ξεχωρίζω ήταν η μαγική δυνατότητα που είχα να αποφεύγω τους αντιπάλους και να πασάρω η να σκοράρω με ακρίβεια. Έπαιζα ένα πιο αυθόρμητο, άγριο ποδόσφαιρο, με πονηριά και μαθαίνοντας στην πορεία να παίζω πολύ καλά ακόμη και σε κλειστούς χώρους. Μου άρεσε πάρα πολύ η ντρίπλα. Να ξεπεράσω 2-3 και να προχωρήσω. 

Βρεθήκατε ξαφνικά με νέους συμπαίκτες. Πως ήταν μαζί σας οι πιο παλιοί παίκτες της ομάδας ;

Με μεγάλη αγάπη και στοργή. Δεν μπορείς να φανταστείς με ποιον τρόπο με υποδέχθηκαν οι πιο παλιοί παίκτες της ομάδας. Με αγκάλιασαν αμέσως. Ξεκίνησα να παίζω στον Πεζοπορικό ως αριστερός εξτρέμ παρά το γεγονός πως το καλό μου πόδι ήταν το δεξί. Είχα πάρει στην ενδεκάδα την θέση του Γιώτη Καραβοκύρη, ενός προικισμένου ποδοσφαιριστή, που είχε αφήσει ιστορία τη δεκαετία του 1950 με τη φανέλα του Πεζοπορικού. Έπαιρνα την μπάλα και κατέβαινα ως αριστερός ακραίος επιθετικός. Άρχισα σε νεαρή ηλικία να κάνω πολύ καλά παιχνίδια. Στα 16 μου χρόνια είχα ξεκινήσει να βάζω παράλληλα και τα πρώτα μου γκολ. Από πολύ νωρίς απέκτησα ως παίκτης μια οικειότητα με τα αντίπαλα δίκτια. Έχω σκοράρει στην καριέρα μου πολύ περισσότερα γκολ από αυτά που καταγράφονται στα επίσημα στατιστικά στοιχεία της Κύπρου. Μονάχα την σεζόν 1969-70 είχα βάλει 14 η 15 γκολ. Ένα η δυο λιγότερα από τον Τάσο Κωνσταντίνου της ΕΠΑ που είχε βγει πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Εγώ ήρθα δεύτερος. Σε μια μόνο χρονιά είχα σκοράρει 20 γκολ. Γιατί με αποκαλούν γκολτζή αν στις υπόλοιπες σεζόν της καριέρας μου έχω πετύχει όλα κι όλα 25 γκολ ;  

Εσείς ως νέο παιδί που ήσασταν πιστεύατε στον εαυτό σας ;

Δεν αμφέβαλλα ποτέ για τον εαυτό μου. Πίστευα πάρα πολύ στο ταλέντο που είχα από μικρός. Ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο. Το λάτρευα και το αγαπούσα από παιδί. Μου άρεσε γενικότερα ο αθλητισμός. Με τον Ανδρέα Στυλιανού, τον παλιό μεγάλο άσσο του ΑΠΟΕΛ, είχαμε διαγράψει μαζί μια κοινή πορεία ως αθλητές στο άλμα εις ύψος. Εγώ πήγαινα μέχρι το 1.80 και 1.85 ενώ εκείνος έφθανε μέχρι το 1.90. Ήμουν πολύ καλός στο άλμα εις μήκος, στα 100 και 200 μέτρα. Θυμάμαι μια φορά είχα τρέξει στα 110 μέτρα με εμπόδια και τερμάτισα δεύτερος στην επαρχία Λάρνακας. Με λίγα λόγια τα νεανικά μου χρόνια τα έχω περάσει μέσα στο γήπεδο. 

Και πόσο γρήγορα καταφέρατε να ξεχωρίσετε με το ταλέντο σας παρά τη σχετική δυσκολία ;

Είχα ξεκινήσει να καθιερώνομαι στην βασική ενδεκάδα του Πεζοπορικού στις αρχές του 1964, σε ηλικία 16 ετών.

Σε ποια θέση καθιερωθήκατε στον Πεζοπορικό ;

Ήμουν πάντοτε επιθετικός. Ξεκίνησα την καριέρα μου στον Πεζοπορικό ως αριστερός εξτρέμ. Στην ομάδα του σχολείου μου στο δημοτικό ήμουν σε όλα τα παιχνίδια κεντρικός επιθετικός. Στην αρχή πήρα την φανέλα με το νούμερο 10 και στην συνέχεια αυτήν με το νούμερο 9. Συνδέσαμε εκείνα τα χρόνια στον Πεζοπορικό το ακτύπητο δίδυμο Χάρης Λοίζου-Σταυρινός Κωνσταντίνου που σκορπούσε τον πανικό στις αντίπαλες άμυνες. Σαν ντουέτο είχαμε εξαιρετική απόδοση. Την εποχή εκείνη κρατήσαμε την ομάδα μας πολύ ψηλά. 

Ποια ήταν τα ποιο δυνατά σας ατού ;

Η ντρίμπλα. Ήμουν πολύ καλός χειριστής της μπάλας. Οι φίλοι μου στην Πάφο το γνωρίζουν πολύ καλά. Κάθε φορά που ερχόμουν ως αντίπαλος τον μόνο που λυπόμουν ήταν τον ξάδελφο μου τον Άρη Σκορδή του ΑΠΟΠ και πάντοτε φρόντιζα να τους βάζω μόνο ένα γκολ. Τα καλοκαίρια μου τα περνούσα στην Πάφο. 

Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας βοήθησε να φθάσετε στην κορυφή ;

Έδινα ιδιαίτερη σημασία στην φυσική κατάσταση. Ένας αθλητής θέλει να έχει γυμνασμένους τους μυς του. Ο ποδοσφαιριστής αυτό το χρειάζεται ακόμη περισσότερο. Εκείνη την εποχή πέρασαν από την ομάδα ορισμένοι προπονητές που δούλευαν πάρα πολύ με τους παίκτες τους πάνω σε θέματα φυσικής κατάστασης. Για παράδειγμα με τον Κοβάκεβιτς φθάσαμε να έχουμε τόσο καλή φυσική κατάσταση που θα ονειρευόταν ο κάθε ποδοσφαιριστής. Κουραζόμασταν βέβαια, μας έφθανε πολλές φορές στα όρια μας, αλλά στο τέλος αυτό λειτουργούσε ευεργετικά για την ομάδα. Όσο δουλεύεις με την πάροδο του χρόνου βελτιώνεσαι.

Μόλις 16 ετών γίνατε βασικός σε μια μεγάλη ομάδα όπως ο Πεζοπορικός. Πως διαχειριζόσασταν την πίεση του κόσμου ;

Μου έχει τύχει βέβαια σε παιχνίδια να χάσω μια η δυο ευκαιρίες και η απόδοση μου να πέφτει. Αλλά συνήθως έβρισκα τον τρόπο να τις  εκμεταλλεύομαι. Ήμουν από τους επιθετικούς που είχαν ευχέρεια στο σκοράρισμα. Τις περισσότερες φορές δεν ένιωθα να έχω καμία πίεση. Ο κόσμος που ερχόταν στο γήπεδο για να με δει είχε μεγαλύτερο άγχος από μένα.

Τι μπορούμε να πούμε για τον Πεζοπορικό της δικής σας εποχής ;

Tην χρονιά που εγώ είχα μπει στην ομάδα βρήκαν θέση στο βασικό σχήμα του Πεζοπορικού ακόμη δυο εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές. Ήταν ένα η δυο χρόνια μεγαλύτεροι από μένα. Βρεθήκαμε μαζί συμπαίκτες στην δεύτερη ομάδα, όταν εγώ ήμουν στην ηλικία των 14 ετών. Ο ένας ήταν ο ακραίος επιθετικός Κόκος Κουννίδης και ο άλλος ήταν ο κεντρικός μέσος Τώνης Καραπίττας. Δυο ταλαντούχοι παίκτες. Δεν ήταν και το πιο σύνηθες εκείνη την εποχή μια ομάδα όπως ο Πεζοπορικός με όλα εκείνα τα μεγάλα ονόματα που είχε στις τάξεις του να βρεθεί ξαφνικά με τρία νέα παιδιά στην βασική του ενδεκάδα. Αποτελούσε μεγάλη έκπληξη για όλους. Όπως αντιλαμβάνεσαι θα έπρεπε να δοθεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα στην ομάδα για να δεθεί ως σύνολο και να μπορέσει να αποκτήσει την απαραίτητη χημεία και συνοχή. Με τρεις νεαρούς παίκτες στην ενδεκάδα, δυο εξτρέμ και έναν χαφ τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Μας πήρε λίγο χρόνο όμως όσο κυλούσε ο καιρός μαθαίναμε πιο καλά ό ένας τον άλλο. Φθάσαμε σχετικά γρήγορα σε σημείο να παίζουμε απλό και σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αρχίσαμε να βελτιωνόμαστε και να αναπτυσσόμαστε συνεχώς. Για να είμαι ειλικρινείς εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε τόσο πολύ ο τρόπος που αγωνιζόταν η ομάδα. Στο δημοτικό σχολείο είχα την τύχη να έχω έναν δάσκαλο ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και πολύ καλός προπονητής. Μου είχε δώσει να καταλάβω πως στο ποδόσφαιρο είναι καλύτερα μια ομάδα να απλώνει το παιχνίδι της. Εγώ όταν έβλεπα πως παίζαμε στον Πεζοπορικό, τοποθετημένοι μέσα στο γήπεδο όπως ένα κοπάδι, να κινούμαστε όλοι μαζί προς μια κατεύθυνση, χωρίς οι παίκτες να ανοίγουν έστω και λίγο μεταξύ τους δεν ένιωθα καλά. Εγώ μαζί με τον Παναγιώτη Πιερή επιμέναμε πως αυτό θα έπρεπε να αλλάξει. Του έλεγα να με βοηθήσει να ανοίξουμε λίγο την ομάδα. Να μην τρέχουν όλοι να πάνε σε μια μόνο πλευρά του γηπέδου. Εμένα βέβαια με βοηθούσε να παίζει η ομάδα κλειστά και να βγαίνει στην κόντρα. Διέθετα ταχύτητα και μπορούσα πολύ γρήγορα να βγω στην αντεπίθεση και να τους κάνω τη ζημιά. Διότι υποχρεώνεις τον αντίπαλο όταν του δίνεις χώρο να σε μαρκάρει ψιλά στο γήπεδο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στην πλάτη της άμυνας του κενοί χώροι. Εγώ έβλεπα πως είχα την δυνατότητα ως παίκτης αυτό να το εκμεταλλευθώ. Ήταν κάτι που θα βοηθούσε την ομάδα. Εγώ τότε ήμουν στην 3η τάξη του Λυκείου. Κάποια στιγμή ο Παναγιώτης Πιερής αναφερόμενος προς την υπόλοιπη ομάδα τους είπε "Έπρεπε να έρθει ο Χάρης για να μας πει πως να παίζουμε ωραίο ποδόσφαιρο και να χαιρόμαστε την ομάδα". 

Θα μπορούσατε ως ομάδα να φθάσετε πιο ψηλά ;

Κοίταξε Κώστα. Εγώ εδώ θα πρέπει να σου πω με κάθε ειλικρίνεια πως εκείνη η ομάδα του Πεζοπορικού έχει αδικηθεί. Διεκδικήσαμε για τουλάχιστον τέσσερις σεζόν το πρωτάθλημα. Ήμασταν μάλιστα πάρα πολύ καλοί ως ομάδα. Παίζαμε όμορφο και θεαματικό ποδόσφαιρο. Είχαμε ένα ποιοτικό σύνολο που στο τέλος δεν μπόρεσε να πάρει κανέναν τίτλο. Η πρώτη περίπτωση ήταν τη σεζόν 1969-70. Η δεύτερη φορά ήταν το 1973-74 όταν εγώ είχα επιστρέψει στην Κύπρο από το εξωτερικό για να βοηθήσω τον Πεζοπορικό και είχα παίξει σε όλα τα παιχνίδια του πρωταθλήματος. 

Τι είχε συμβεί στο πρωτάθλημα του 1969-70 ;

Στο πρωτάθλημα του 1969-70 είχαμε νικήσει στο τελευταίο παιχνίδι την Ένωση στο Παραλίμνι. Ολοκληρώθηκε το ματς, φύγαμε και στην συνέχεια πήραν την απόφαση να το ακυρώσουν. Ο αγώνας έγινε για δεύτερη φορά. Μάλιστα τακτοποιούσαν με τέτοιο τρόπο τα πράγματα που στο τέλος οι αποφάσεις που πήραν είχαν δημιουργήσει σε όλους μας πολλές απορίες. Αντί τα δυο παιχνίδια να γίνουν την ίδια ημέρα και ώρα όπως θα ήταν το πιο σωστό, πρώτα είχαν ορίσει να γίνει το παιχνίδι του Πεζοπορικού με την Ένωση και μετά το ΕΠΑ-Ομόνοια. Όταν έγινε ξανά ο αγώνας με την Ένωση στο Παραλίμνι αν και θα μπορούσαμε και πάλι να τους κερδίσουμε η ομάδα μας επηρεάστηκε από τον δαιμονισμένο αέρα που φυσούσε εκείνη την ημέρα στο γήπεδο. Είχαμε κάνει καλή εμφάνιση. Χάσαμε αρκετές ευκαιρίες. Μάλιστα εγώ προσωπικά είχα και δυο σουτ στο δοκάρι. Από συγκυρία δεν μπορέσαμε να σκοράρουμε ένα γκολ που θα μας έδινε τη νίκη. Το παιχνίδι τελείωσε 1-1 και πήρε τον τίτλο η ΕΠΑ. Σε όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος ήμασταν συνολικά καλύτεροι τόσο από την ΕΠΑ όσο και από την Ομόνοια. Βρεθήκαμε λίγες μόνο αγωνιστικές πριν το τέλος της αγωνιστικής περιόδου μόνοι πρώτοι στην βαθμολογία έχοντας μια διαφορά 4 βαθμών. Χρειαζόμασταν δυο για να πάρουμε εμείς τον τίτλο. Μάλιστα είχαμε νικήσει τόσο την ΕΠΑ όσο και την Ομόνοια. 

Πως χάθηκε το πρωτάθλημα της σεζόν 1973-74 ;

Το 1973-74 το πρωτάθλημα θα κρινόταν στην Λάρνακα στο παλιό ΓΣΖ με την Ομόνοια. Είχαν φέρει για τις ανάγκες του αγώνα ξένους διαιτητές από την Ελβετία. Εμείς θέλαμε μόνο νίκη αντίθετα η Ομόνοια θα κατακτούσε το πρωτάθλημα και με ισοπαλία. Σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή είχα βάλει το πρώτο γκολ της αναμέτρησης από το ύψος της επανορθωτικής με κεφαλιά ψαράκι. Πήγε η μπάλα κατευθείαν στην γωνιά. Κάναμε το 1-0 και χρειάστηκε να περάσουν ορισμένα δευτερόλεπτα για να αποφασίσει ο διαιτητής ότι πρέπει να το ακυρώσει ως οφσάιντ. Εγώ βρισκόμουν πίσω από τους αμυντικούς της Ομόνοιας και πάντοτε σεβόμουν τις αποφάσεις των διαιτητών. Δεν διαμαρτυρόμουν ακόμη και στις περιπτώσεις που δεχόμουν σκληρά μαρκαρίσματα από τους αντιπάλους μου και δεν σφύριζαν το παραμικρό. Δεν ήμουν από τους παίκτες που θα έτρεχαν να φωνάξουν για τις αποφάσεις τους. Σε αυτή την περίπτωση όμως ένιωσα μέσα μου κατάφορα την αδικία. Είχα πετύχει εκείνη την ημέρα χωρίς υπερβολή το κορυφαίο γκολ της καριέρας μου. Δεν μας έφτανε αυτό στην συνέχεια του ματς μας ακύρωσαν και το δεύτερο γκολ που πετύχαμε με τον Σταύρο Παπαδόπουλο, δήθεν ότι η μπάλα είχε βγει νωρίτερα έξω πριν καταλήξει στον Σταύρο. Η απορία ήταν γιατί δεν το είχε ακυρώσει πιο νωρίς ; Το παιχνίδι τελείωσε 0-0 και το πρωτάθλημα πήγε στην Ομόνοια. Δυστυχώς κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες δεν επέτρεψαν στην σπουδαία ομάδα που είχε ο Πεζοπορικός εκείνη την εποχή να φθάσει στην κατάκτηση έστω ενός πρωταθλήματος.  

Ποια είναι η μεγαλύτερη σας στιγμή με τη φανέλα του Πεζοπορικού ;

Η κατάκτηση του Κυπέλλου Κύπρου του 1970. Είχαμε κερδίσει με 2-1 την Αλκή και είχα πετύχει και τα 2 γκολ της ομάδας μου. Θα μπορούσαμε εκείνη την σεζόν να κάνουμε το νταμπλ. Αν συνέβαινε αυτό θα αποτελούσε μια τεράστια επιτυχία για τον σύλλογο μας αν λάβουμε υπόψιν τα δεδομένα της εποχής. Μια άλλη ξεχωριστή στιγμή που είχα ως παίκτης με τη φανέλα του Πεζοπορικού ήταν όταν το 1970 αρχικά είχαμε παίξει στα προημιτελικά του Κυπέλλου με την ΕΠΑ. Τους είχαμε κερδίσει με 3-1 και είχα κάνει χατ-τρικ. Την ίδια σεζόν αντιμετωπίσαμε τον Άρη Θεσσαλονίκης για το Κύπελλο Μεγάλης Ελλάδας όπως το ονόμαζαν τότε. Ήταν παιχνίδια που έδιναν οι ομάδες που κατακτούσαν το Κύπελλο σε Κύπρο και Ελλάδα. Στο πρώτο ματς που είχε γίνει στη Λευκωσία μας κέρδισε ο Άρης με 1-0. Στο δεύτερο παιχνίδι που έγινε στη Θεσσαλονίκη βρεθήκαμε μπροστά στο σκορ δυο φορές. Με δυο δικά μου γκολ. Λίγο πριν το τέλος του αγώνα κερδίζαμε με 2-1. Όμως στις καθυστερήσεις ο διαιτητής της αναμέτρησης έδωσε πέναλτι για τον Άρη και ο αγώνας τελείωσε ισόπαλος 2-2. Ήταν ένα τρομερό ματς με έντονες συγκινήσεις. Γενικά εκείνη την χρονιά είχα κάνει εκπληκτικές εμφανίσεις με τη φανέλα του Πεζοπορικού. Ανεπανάληπτες στιγμές έχω ζήσει και στα Ευρωπαϊκά παιχνίδια της ομάδας. Με την Κάρντιφ το 1970, με την Κόρκ Χιμπέρνιανς το 1972 και την Μάλμο Σουηδίας το 1973. 

Πόσα χρόνια παίξατε στον Πεζοπορικό ;    

 Εγώ εντάχθηκα στην ομάδα το 1962 και τη σεζόν 1963-64 έγινα μέλος της ανδρικής ομάδας. Συνέχισα στον Πεζοπορικό έως και το 1967-68. Το καλοκαίρι του 1968 μόλις ολοκλήρωσα την στρατιωτική μου θητεία πήρα την απόφαση να φύγω για σπουδές στο εξωτερικό. Πέρασα τις εξετάσεις της γυμναστικής ακαδημίας. Πήγα με σκοπό να γίνω γυμναστής. Ο πατέρας μου εκείνο το διάστημα με πίεζε να κοιτάξω πρωτίστως τη επαγγελματική μου αποκατάσταση. Έβλεπε πως το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να μου προσφέρει ασφάλεια και σιγουριά. Πήγα αρχικά στην Αγγλία και γράφτηκα σε κολέγιο. Στην συνέχεια επέστρεψα στην Κύπρο, έδωσα εξετάσεις στην τράπεζα και δούλεψα εκεί για ενάμιση χρόνο. Μετά έφυγα για σπουδές. Ταυτόχρονα όμως παρέμεινα και παίκτης του Πεζοπορικού. Ερχόμουν πίσω ανά τακτά χρονικά διαστήματα και βοηθούσα την ομάδα.

Τι ακολούθησε μετά ;

 

Το 1974 στα 26 μου χρόνια είχα πάρει την απόφαση να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Είχα φύγει την ίδια χρονιά για την Αγγλία για να σπουδάσω. Εκεί συνέχισα να παίζω μπάλα. Εντάχθηκα στην Γουότφορντ, ομάδα της Β΄ Κατηγορίας του Αγγλικού πρωταθλήματος, με προπονητή τον Τζον Μέρφι. Στο παρελθόν είχε εργαστεί και σε ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ. Στο διάστημα της παρουσίας μου στην Γουότφορντ το 1970-71, είχα κάνει πολύ καλές εμφανίσεις που ανάγκασαν τους ανθρώπους του συλλόγου να ρωτήσουν τον Πεζοπορικό αν θα μπορούσαν να με εντάξουν στο δυναμικό τους με κανονική μεταγραφή για τα επόμενα τρία χρόνια. Μπορώ να σου πω ότι είχα ωφεληθεί αρκετά από την παρουσία μου στον Αγγλικό σύλλογο. Παράλληλα ορισμένες χρονιές επέστρεφα στην Κύπρο και έπαιζα ποδόσφαιρο. Το Καλοκαίρι του 1973 είχα βρεθεί στην Νότιο Αφρική. Όταν εμείς στην Κύπρο έχουμε καλοκαίρι εκεί είναι χειμώνας. Στο διάστημα που ήμουν εκεί εντάχθηκα στην Ντέρμπι Γιουνάιτεντ. Έπαιξα μαζί τους για τρεις μήνες, έσπασα το πόδι μου και έφυγα. Πήγα πίσω στην Αγγλία και ακολούθως επέστρεψα στην Κύπρο. Το 1974 μετά τον πόλεμο αποφάσισα να σταματήσω οριστικά το ποδόσφαιρο. Έφυγα από την χώρα και συνέχισα τις σπουδές μου.   

Γιατί δεν επιδιώξατε να συνεχίσετε την ποδοσφαιρική σας καριέρα στην Αγγλία ;

Στην Αγγλία έμεινα συνολικά 23 χρόνια. Να σου πω. Εκείνη την περίοδο, όταν ακόμη σπούδαζα, είχα βρει μια πάρα πολύ καλή δουλειά. Τέλος του 1974 με είχαν προσλάβει σε μια πολυεθνική εταιρία. Σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινα τομεάρχης και στην πορεία εξελίχθηκα σε οικονομικό διευθυντή ολόκληρης της εταιρίας. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να συνεχίσω πλέον να είμαι συγκεντρωμένος στο ποδόσφαιρο. Επέλεξα να ακολουθήσω έναν διαφορετικό δρόμο στη ζωή μου. Δεν έπαψα ποτέ όμως να ενδιαφέρομαι για την αγαπημένη μου ομάδα. Στο διάστημα που ζούσα μόνιμα στην Αγγλία ταυτόχρονά ήμουν και αντιπρόεδρος του συλλόγου. Ήμουν από τους πρώτους ανθρώπους που επεδίωξαν και πάλεψαν για την ενοποίηση του Πεζοπορικού με την ΕΠΑ. Για χρόνια υπήρχε στο μυαλό μου αυτή η ιδέα. Από τον καιρό που η ΕΠΑ ήταν στην Α΄ Κατηγορία. Τελικά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους όταν έφθασαν σε σημείο που δεν πήγαινε άλλο. 

Γνωρίσατε πολλούς προπονητές στην καριέρα σας. Ποιοι σας κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον ;

Εγώ είμαι αναγκασμένος να αναφερθώ σε τρεις προπονητές που πέρασαν από την ομάδα και έκαναν την διαφορά. Πρόκειται για τους Κοβάκεβιτς, Ζέγκελερ και Πάμπο Αβρααμίδη. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι με εντυπωσίασαν τόσο με τις γνώσεις τους όσο και με την προσωπικότητα τους.

Ποιος αντίπαλος σας δυσκόλευε περισσότερο ;

Να σου πω. Σεβόμουν πάρα πολύ ως αντίπαλο τον Κώστα Παναγιώτου της Ομόνοιας. Ήταν από τους λίγους κεντρικούς αμυντικούς του πρωταθλήματος που έπαιζε με το μυαλό του. Ήταν ο μοναδικός αμυντικός της εποχής του που είχε την ικανότητα να διαβάζει πολύ καλά τον προσωπικό του αντίπαλο. Γνώριζε από πριν την ταχύτητα μου, το πως θα κινηθώ μέσα στο γήπεδο και γενικά ήταν πάρα πολύ έξυπνος παίκτης. Ήταν επίσης και εξαιρετικός χειριστής της μπάλας. Αμυνόταν κανονικά. Αυτός που προσπάθησε να του μοιάσει περισσότερο ήταν ο Πέπης Ιακώβου που ήταν ο αντικαταστάτης του στο κέντρο άμυνας της Ομόνοιας. Πολύ καλοί ήταν επίσης οι Πανίκος Ιακώβου της Ανόρθωσης, Νικολής Στυλιανού της Αλκής και Κώστας Χατζηγιαννακού της ΕΠΑ. Εγώ ήμουν ο μοναδικός ποδοσφαιριστής τότε που έπαιζα πάνω στις μύτες των ποδιών μου. 

Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα μεγάλα ματς ;

Μου άρεσε να νικώ. Αλλά να έχεις υπόψιν σου πως εγώ έκανα φάουλ κάθε τέσσερα χρόνια σε αντίπαλο ποδοσφαιριστή. Για μένα δεν ήταν το σημαντικότερο να παίρνω την νίκη αλλά το πως θα έφθανα στη νίκη. Έδινα ιδιαίτερη σημασία στο Ευ Αγωνίζεσθαι. Θυμάμαι όταν μου κτυπούσαν οι αντίπαλοι αμυντικοί και με έριχναν κάτω στο έδαφος υπήρχε ένας διαιτητής που τον έλεγαν Ξανθούλη που δεν σφύριζε το παραμικρό. Όταν εγώ σηκωνόμουν και τον ρωτούσα γιατί δεν έδωσε τίποτα αυτός μου έλεγε "Εσύ γιατί σηκώθηκες ; Εγώ σου έδωσα το πλεονέκτημα να προχωρήσεις".

Ταχτικές υπήρχαν στην δική σας εποχή ;

Βέβαια. Μελετούσαμε πάρα πολύ τους αντιπάλους μας. Εμείς στον Πεζοπορικό και εγώ προσωπικά έδινα ιδιαίτερη προσοχή στους ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας. Ποιοι ήταν επικίνδυνοι και ποιοι ήταν ακίνδυνοι. Τόσο τους αμυντικούς όσο και τους επιθετικούς. Καθόμουν πριν από την έναρξη του παιχνιδιού και τους παρακολουθούσα πολύ προσεκτικά. Μαζί με τους συμπαίκτες μου και συζητούσαμε ορισμένα πράγματα. Βλέπαμε για παράδειγμα ποιος ήταν πιο γρήγορος και λέγαμε Γιαννάκη Παρίδη εσύ θα τον μαρκάρεις. Αν ήταν αριστερός μπακ ερχόταν στο δεξί άκρο της άμυνας και αναλάμβανε την επιτήρηση του. Με αυτόν τον τρόπο βοηθούσαμε πολλές φορές και τους νέους προπονητές που ερχόντουσαν στην Κύπρο για να δουλέψουν στην ομάδα μας. Δεν ήξεραν τις πραγματικές δυνατότητες των αντίπαλων μας και εμείς φροντίζαμε να τους ενημερώνουμε ανάλογα και με την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Η τακτική στην δική μας εποχή εξαρτιόταν περισσότερο από τους παίκτες των ομάδων. Γνωρίζαμε από πριν πως έπρεπε να αγωνιστούμε και προσπαθούσαμε να την εφαρμόσουμε στην πράξη όσο το δυνατόν καλύτερα. Ξέραμε ποιοι αντίπαλοι μας ήταν πιο επικίνδυνοι, ποιοι ήταν καλοί στις στημένες φάσεις και παίρναμε αναλόγως τα μέτρα μας. Βέβαια με την πάροδο του χρόνου μάθαινες όλους τους παίκτες πολύ καλά. Ο κορμός των ομάδων τότε ήταν για πολλά χρόνια ο ίδιος. Τώρα είναι που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πάνω σε αυτό το θέμα. Τα ρόστερ κάθε χρόνο διαφοροποιούνται σε μεγάλο βαθμό και αυτό δυσκολεύει αρκετά το έργο των προπονητών.

Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα ;

Εγώ όταν ήμουν στην Αγγλία πήρα δίπλωμα προπονητή. Ήθελα στην περίπτωση που έφευγα, επέστρεφα στην Κύπρο και δεν είχα να κάνω κάτι άλλο να μπορώ να εργαστώ σε μια ομάδα. Αλλά στην πορεία όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα στην ζωή μου δεν χρειάστηκε να το αξιοποιήσω. Δεν προέκυψε ενδιαφέρον από άλλες ομάδες της Κύπρου είτε του εξωτερικού γιατί μόλις στα 26 μου χρόνια είχα σταματήσει το ποδόσφαιρο. Είχα θέσει ήδη άλλες προτεραιότητες. Η μπάλα έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο στην ζωή μου.  

Πως ένας παίκτης της δική σας αξίας δεν αγωνίστηκε ποτέ ως βασικός στην Εθνική ομάδα ;

Δεν μου έδωσαν ποτέ την ευκαιρία να φορέσω τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Καθόμουν πάντοτε στον πάγκο. Εμένα προσωπικά τότε δεν με ενοχλούσε. Θα ήθελα όμως να κάνω έστω μια συμμετοχή. Να παίξω σε ένα ματς για λίγα λεπτά. Θυμάμαι το 1966-67 θα παίζαμε στην Ισπανία με την Εθνική τους ομάδα. Με προπονητή τον Ρέι Γούντ. Εγώ τότε ήμουν 18 ετών, στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού στη Λεμεσό. Με έπαιρναν οι Πανίκος Κρυστάλλης και Δήμος Καβάζης με το αυτοκίνητο τους και πηγαίναμε στην Λευκωσία για την προπόνηση της Εθνικής. Εκείνες τις μέρες, παραμονές του παιχνιδιού, με είχε διαρκώς στις πρώτες του επιλογές για την βασική ενδεκάδα. Μου έδωσε να καταλάβω ότι θα ξεκινούσα από την αρχή. Την θέση του σέντερ φορ της Εθνικής την κατείχε ο Πανίκος Κρυστάλλης, αριστερό εξτρέμ έβαζε τον Ανδρέα Στυλιανού και έξω δεξιά ήταν άλλοι ποδοσφαιριστές. Εγώ από την αρχή του ξεκαθάρισα ότι δεν θα μπορούσα να παίξω ως χαφ. Δεν είχα τα προσόντα για αυτή τη θέση. Όμως ήμουν σε θέση να δώσω λύσεις στην ομάδα ως ακραίος μπακ γιατί διέθετα ταχύτητα και την ικανότητα να προσφέρω στο μαρκάρισμα. Είτε αριστερά είτε δεξιά. Η αλήθεια είναι ότι είχαν πολύ δύσκολο έργο. Δεν μπορούσε να αφήσει έξω τον Κρυστάλλη η τον Ανδρέα Στυλιανού. Επέλεξε στο τέλος αφήσει εκτός ενδεκάδας εμένα. Εγώ προσωπικά πίστευα από τότε πως είχα θέση στην βασικό σχήμα της Εθνικής.

Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο του Πεζοπορικού ;

Εγώ ήμουν ο αγαπητός τους. Μέχρι τώρα όταν ακούσουν ότι είμαι ο Χάρης Λοίζου του Πεζοπορικού νιώθουν ιδιαίτερη συγκίνηση. Έχουν φροντίσει να με ξέρουν μέχρι και τα εγγόνια τους. Η αγάπη τους προς το πρόσωπό μου είναι διαχρονική. Συνήθως ο κόσμος του Πεζοπορικού όταν έκανα λάθη μου τα συγχωρούσε αμέσως. Γνώριζε πως είχα την ικανότητα να τα διορθώνω.  

Τι σας έχει μείνει από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;

Να σου πω. Το ποδόσφαιρο για μένα ήταν κάτι πολύ σπουδαίο. Στο κάθε άτομο ξεχωριστά δημιουργεί χαρακτήρα. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Εισπράττεις καθημερινά την αναγνώριση και τον σεβασμό από τον κόσμο. Περνάς από δίπλα τους και αναφέρονται σε σένα με τα καλύτερα λόγια. Πολλές φορές φίλαθλοι άλλων ομάδων η άτομα που δεν έτυχε να σε γνωρίσουν σε προσωπικό επίπεδο. Ακούς να σου λένε αυτός είναι ο Κρυστάλλης του Απόλλωνα, ο Παμπουλλής της ΑΕΛ, ο Στυλιανού του ΑΠΟΕΛ, ο Πάκκος της Ομόνοιας, ο Χάρης του Πεζοπορικού και ούτω κάθε εξής. Νιώθεις όμορφα όταν ακούς να βγαίνουν ωραία λόγια από το στόμα ανθρώπων πουν δεν έτυχε να γνωρίσεις στην ζωή σου. Πραγματικά σε όποιο μέρος της Κύπρου και αν βρεθώ αποκτώ καινούργιους φίλους. Όταν ερχόμουν τα καλοκαίρια στην Πάφο ξέρεις πόσους φίλους έχω κάνει ; Όταν ακούς τον κόσμο να σε αγαπά αυτόματα και εσύ αναπτύσσεις τον χαρακτήρα του καλού ανθρώπου. 

Υπάρχει επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες ;

Βεβαίως. Με όλους. Και όχι μόνο του Πεζοπορικού. Και με παλαίμαχους ποδοσφαιριστές άλλων ομάδων. Κατέχω την θέση του επίτιμου προέδρου των Παλαίμαχων του Πεζοπορικού και πρόσφατα έχουμε τιμήσει και τον Καλλή Κωνσταντίνου. Σε μια όμορφη και συγκινητική εκδήλωση που διοργανώσαμε. Λίγες μέρες πριν είχαμε βραβεύσει τον Παναγιώτη Πιερή για την προσφορά του στον αθλητισμό της Κύπρου. Συναντιόμαστε αρκετά συχνά μπορώ να πω και σε πολλές περιπτώσεις θυμόμαστε τα παλιά.  

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας έχετε πει κύριε Λοίζου. Κλείνοντας τη συνέντευξη θα θέλαμε μέσω του pafossports.blogspot.com. να στείλετε το δικό σας μήνυμα στον φίλαθλο κόσμο της ΑΕΚ και την Κύπρου γενικότερα.

Θα ήθελα να ευχηθώ σε όλο τον κόσμο της Κύπρου να έχει υγεία, αγάπη και ευτυχία στη ζωή του. Πρέπει να εκλείψει ο φανατισμός και να χαιρόμαστε το ποδόσφαιρο. Να αποτελεί μια όμορφη διέξοδο από τα καθημερινά μας προβλήματα. Ελπίζω γενικά να έρθουν καλύτερες μέρες για τον τόπο μας σε όλους τους τομείς.