Ο Κύπριος αριστερός ακραίος επιθετικός Ανδρέας Κανάρης, γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1950 στην Ομορφίτα, συνοικία του Δήμου Λευκωσίας. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Κύπριους ποδοσφαιριστές Όλων Των Εποχών και ένα από τα Μεγαλύτερα Σύμβολα της Ομόνοιας. Υπήρξε ένας εκ των Δημοφιλέστερων και πιο Χαρισματικών ποδοσφαιριστών στην ιστορία του Κυπριακού Ποδοσφαίρου. Διέθετε τεχνική κατάρτιση και ποδοσφαιρική ευφυία, με εξαιρετική ικανότητα χειρισμού της μπάλας, μεγάλη έμφαση σε τελικές πάσες, ανάπτυξη και οργάνωση παιχνιδιού, με ξαφνικές ενέργειες και δεινή ικανότητα στο σκοράρισμα. Διακρίθηκε για την εκπληκτική του αντοχή, την ταχύτητα του και την διεισδυτικότητα, μιας και εντός της περιοχής ήταν κίνδυνος θάνατος. Θαυμάσιος σουτέρ, ευτύχησε να είναι μέλος μιας εκπληκτικής ομάδας, της καλύτερης ίσως στην ιστορία του "τριφυλλιού". Το παλμαρέ του περιλαμβάνει 12 τίτλους του Κυπριακού Πρωταθλήματος, 6 Κύπελλα Κύπρου και 5 Ασπίδες. Το 1973 τιμήθηκε με το βραβείο ήθους, το 1977 ανακηρύχθηκε αθλητής της χρονιάς και το 1978 βγήκε πρώτος σκόρερ του Κυπριακού Πρωταθλήματος. Στα 18 χρόνια παρουσίας του στην Ομόνοια (1968-1985) συμμετείχε σε 512 αγώνες, πετυχαίνοντας 190 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο σε 20 αγώνες με την Εθνική Κύπρου.
Το pafossports ταξιδεύει σήμερα στην Λευκωσία, φιλοξενώντας μια παλιά δόξα της Ομόνοιας, τον Ανδρέα Κανάρη. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε τη καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Λευκωσίας, που φόρεσε αυτή τη φανέλα για 18 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν. Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Λευκωσίας, πως έζησε την παρουσία του στο πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας με τη φανέλα της Ομόνοιας, γιατί δεν πήρε μεταγραφή για άλλη ομάδα, τι θυμάται από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Ανδρέας Κανάρης μιλά για τη σημερινή Ομόνοια και το ποδόσφαιρο της νέας εποχής.
Ο Ανδρέας Κανάρης είναι πραγματικά μια εμβληματική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Κύπρου. Πεισματάρης, μαχητής, παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παλιοί παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς παίκτες. Όλοι έχουν και κάτι καλό να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του μεγάλου Ανδρέα Κανάρη.
Συνέντευξη του Κώστα Ιωάννου
Κύριε Κανάρη να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά με το ποδόσφαιρο ;
Βλέπω ποδόσφαιρο. Παρακολουθώ διάφορα πρωταθλήματα. Όχι μόνο το δικό μας.
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;
Κοίταξε. Το επίπεδο του Κυπριακού ποδοσφαίρου είναι ανεβασμένο. Λόγο των ξένων παικτών που έρχονται στη χώρα μας. Δύσκολα παίρνουν ευκαιρίες οι Κύπριοι ποδοσφαιριστές. Σαν λαός έχουμε πάντα μια ξενομανία. Κάθε ομάδα μπορεί να φέρει 15 ξένους παίκτες. Από αυτούς μπορεί να βγουν οι πέντε, οι πέντε να είναι μέτριοι και να υπάρχουν και άλλοι πέντε που να είναι χειρότεροι από τους δικούς μας παίκτες. Πρέπει να παίζουν οι ξένοι γιατί αυτοί που τους φέρνουν είναι οι μάνατζερ και οι παράγοντες. Ο Κύπριος παίκτης μένει δυστυχώς στο περιθώριο. Είναι ο φτωχός συγγενής. Σπάνια θα του δοθεί ευκαιρία. Ειδικά στις μεγάλες ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό δύσκολα μπαίνει στο βασικό σχήμα. Θα πρέπει να ξεχωρίζει πάρα πολύ ο παίκτης για να μπορέσει να παίξει. Όταν τον βάλουν πρέπει να διακριθεί. Για να σου δείξει ένας ποδοσφαιριστής την αξία του θα πρέπει να του δώσεις συνεχόμενα παιχνίδια.
Η Κύπρος συνεχίζει να βγάζει ταλέντα ;
Πάντα θα υπάρχουν ταλέντα. Αλλά το ταλέντο πρέπει να του δώσεις ευκαιρία. Διότι πολλοί θα μείνουν ταλέντα. Στην Κύπρο να σου πω πιο είναι το σκεπτικό μας. Ένα ταλέντο στα 17 του λέμε είναι μικρός. Λέμε το ίδιο στα 18. Μετά πάει στο στρατό. Στα 20 του είναι στρατιώτης. Στα 21 είναι μεγάλος και πρέπει να τον δώσουμε να πάει κάπου αλλού να παίξει. Αυτή είναι μια κακή νοοτροπία που έχουμε σαν λαός. Στα 21 είναι μεγάλος ;
Κύριε Κανάρη φορέσατε πολλά χρόνια τη φανέλα της Ομόνοιας. Πως βλέπεται την παρουσία της στο φετινό πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας ;
Η Ομόνοια φέτος δεν ήταν καλή. Πιστεύω τα λάθη έγιναν το Καλοκαίρι. Δεν έγιναν σωστές μεταγραφές. Η ομάδα χρειαζόταν τρεις ποιοτικές προσθήκες και θα έκανε περίπατο στο πρωτάθλημα. Ο Michael Luftner έπρεπε να είχε παραμείνει στην Ομόνοια. Εφόσον ήταν προς πώληση και σε καλή τιμή θα έπρεπε η ομάδα να τον αποκτήσει. Διότι η αμυντική γραμμή της Ομόνοιας ήταν γρανίτης. Δεχόταν γκολ πολύ δύσκολα. Επιθετικά ήθελε ένα σέντερ φορ που θα είχε ευχέρεια στο σκοράρισμα. Θα έβαζε 15-20 γκολ. Ήθελε έναν εξτρέμ που θα έβαζε 8-10 γκολ και έναν επιτελικό μέσο. Με αυτές τις κινήσεις θα έπαιρνε εύκολα το πρωτάθλημα.
Ποια ομάδα πιστεύεται θα πάρει το πρωτάθλημα ;
Όπως βλέπω τις ομάδες δεν υπάρχει κάποια να ξεχωρίζει. Σταθεροποιήθηκε λίγο ο Απόλλωνας αλλά το τελευταίο διάστημα κάνει νερά. Δεν ξέρω αν θα αντέξει ως το τέλος και πόσο θα αντέξει. Όλα τα παιχνίδια είναι πολύ δύσκολα. Δεν υπάρχει εύκολο. Ειδικά η πρώτη εξάδα. Γίνονται τρομερά ματς. Μπορείς να χάσεις από οποιονδήποτε και να κερδίσεις οποιονδήποτε. Η υπόθεση τίτλος είναι ακόμη ανοικτή.
Επιτρέψετε μου κύριε Κανάρη να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για τη δική σας πορεία στα γήπεδα. Από που κατάγεστε ;
Εγώ είμαι από την Ομορφίτα.
Σε ποια ηλικία μπαίνει στη ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Ασχολούμουν με το ποδόσφαιρο από μικρός. Τελείωνα το σχολείο, έριχνα την βαλίτσα πάνω στην καρέκλα και πήγαινα με τους φίλους μου να παίξω μπάλα. Ήμασταν μια παρέα έξι παιδιών. Παίζαμε στην αυλή της εκκλησίας. Ήταν εκεί ένα μικρό γήπεδο. Χωριζόμασταν σε δυο ομάδες των τριών. Οι πέντε ήμασταν σταθεροί. Οι δύο ήταν πιο μεγάλοι και επέλεγαν από ένα μικρό για τερματοφύλακα. Εμείς οι τρεις ήμασταν της ίδιας ηλικίας. Σιγά σιγά άρχισα να εξελίσσομαι. Μετά ήρθε στη ζωή μου το αγροτικό ποδόσφαιρο.
Τι ομάδα ήσασταν μικρός ;
Από μικρός συμπαθούσα την Ομόνοια.
Που σας εντόπισε η Ομόνοια ;
Έπαιζα ποδόσφαιρο στο αγροτικό. Στην ομάδα της περιοχής μου. Συμμετείχε στο πρωτάθλημα της ΠΟΕΛ. Μια χρονιά πήρε το πρωτάθλημα και έπαιζε στο Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών. Φθάσαμε μέχρι τον τελικό. Παίζαμε με αντίπαλο τον Αετό Ποταμιάς. Στο ματς είχε έρθει ο Δρόσος Καλοθέου που ήταν παίκτης της Ομόνοιας εκείνη την περίοδο. Ήρθε για να μας κάνει καμιά προπόνηση. Εμείς δεν κάναμε προπονήσεις. Σε εκείνο το παιχνίδι εγώ ήμουν πολύ μικρός. Δεν είχαν σκοπό να με βάλουν να παίξω. Έτυχε ένα απρόοπτο. Ένας παίκτης που προοριζόταν δεν θα έπαιζε και χρειάζονταν κάποιον άλλο στην θέση του. Με έβαλαν εμένα. Ήμουν 16 ετών. Στην ομάδα έπαιζε και ο αδερφός μου. Στα χωριά έπαιζαν στις ομάδες οι συγγενείς και οι φίλοι. Σε εκείνο το παιχνίδι κερδίσαμε 5-1 και είχα πετύχει τρία γκολ εγώ. Ο Δρόσος Καλοθέου μου είπε να πάω στην προπόνηση. Η Ομόνοια είχε προπόνηση κάθε Πέμπτη. Έκαναν δίτερμα στο ΓΣΠ. Ήταν δικό της το γήπεδο εκείνη την ημέρα. Από μέσα μου ευχόμουν πάντα να υπάρχουν απουσίες για να με βάλουν και εμένα να παίξω λίγο. Ορισμένες φορές δεν έλειπε κάποιος. Δεν έπαιζα και έφευγα. Μια φορά που έπαιζαν ένα δίτερμα μας κέρδισε η πρώτη ομάδα 8-2. Είχα σκοράρει και τα δυο γκολ εγώ. Τα είχα βάλει στον Νίκο Ελευθεριάδη. Βρισκόταν προς το τέλος της καριέρας του. Από εκείνη την στιγμή άρχισα να παίρνω όλο και περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Το 1968 ξεκίνησα τη σεζόν με την δεύτερη ομάδα. Σε 8 αγώνες πέτυχα 8 γκολ. Προπονητής στην Ομόνοια ήταν ο Γκεόργκι Πατσιάτσιεφ. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο καλύτερος προπονητής για να μάθεις ποδόσφαιρο. Ήταν δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Με είδε ότι είχα όρεξη για να παίξω ποδόσφαιρο και με πήρε στην ανδρική ομάδα. Μια μέρα πηγαίναμε στη Λεμεσό να παίξουμε με τον Απόλλωνα. Μου είπε εσύ θα μείνεις με την πρώτη ομάδα. Εγώ άρχισα να αγχώνομαι. Με έβαλε αλλαγή προς το τέλος του αγώνα. Είχαμε χάσει με 1-0. Μετά με φώναξε κοντά του και μου είπε επί λέξη "Εσύ αν συνεχίσεις να δουλεύεις και να ακούς τι σου λέω θα έρθει κάποια μέρα που θα είσαι ένας από τους καλύτερους εξτρέμ της Κύπρου. Θα παίξεις στην Εθνική αλλά πρέπει να δουλεύεις σκληρά". Εγώ δεν πίστευα ποτέ μου πως θα μπορούσα να κάνω την καριέρα που έκανα τελικά στα γήπεδα. Υπολόγιζα να παίξω κάποια παιχνίδια και να φύγω να πάω σπίτι μου. Τελικά έμεινα στην ομάδα 18 χρόνια.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από την Ομόνοια ;
Όταν είσαι μικρός και προορίζεσαι για την δεύτερη ομάδα ποιος θα ασχοληθεί μαζί σου ; Δεν θα σου δώσει κανείς σημασία. Ήμασταν όλοι μικροί σε ηλικία. Μπαίναμε μέσα στα αποδυτήρια και όλοι ασχολούνταν με την πρώτη ομάδα. Σιγά σιγά όμως όταν αρχίζεις να παίζεις αλλάζουν γνώμη. Αν είσαι καλός αρχίζουν να σε προσέχουν. Το κλίμα ήταν πολύ καλό. Πολύ φιλικό, οικογενειακό, ήταν φανταστικό. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Οι παίκτες ήμασταν φίλοι μεταξύ μας. Τις περισσότερες ώρες ήμασταν μαζί παρά με τις οικογένειες μας. Με ενθουσίασε το κλίμα. Όσο περνούσε ο καιρός δενόμασταν όλο και περισσότερο. Φαντάσου να ξεκινά ένας νεαρός, να πηγαίνει σε μια μεγάλη ομάδα όπως είναι η Ομόνοια, να μην τον ξέρει κανείς. Οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές. Με την πάροδο του χρόνου όμως μαθαίνεις. Εγώ ξεκίνησα μικρός σε ηλικία και με μικρά και σταθερά βήματα έφθασα στο σημείο να γίνω αρχηγός της ομάδας.
Ποιος ήταν ο πρώτος σας δάσκαλος ;
Ο Γκεόργκι Πατσιάτσιεφ. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος για να μάθεις σωστά το ποδόσφαιρο. Καλύτερος προπονητής που πέρασε από την Ομόνοια ήταν Ο Βασίλ Σπάσοφ για μένα. Αυτή είναι η άποψη μου. Δούλεψε στην ομάδα 4 χρόνια και πήρε ισάριθμα νταμπλ.
Χρήματα υπήρχαν τότε στο ποδόσφαιρο ;
Όχι. Δεν υπήρχαν χρήματα. Όταν παίζαμε στην δεύτερη ομάδα αν κερδίζαμε κάποια παιχνίδια παίρναμε πριμ 10 σελίνια. Στην πρώτη ομάδα ήταν 2-3 λίρες το πριμ αν κέρδιζες. Έπρεπε να δουλεύεις, να φεύγεις από την δουλειά σου, να πηγαίνεις στην προπόνηση. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες. Βρέχει χιονίζει εμείς παίρναμε η το ποδήλατο μας η καμία μικρή μοτοσυκλέτα για να πάμε στην προπόνηση μας. Διότι είχαμε μέσα μας την αρρώστια της μπάλας.
Από τις αλάνες της Λευκωσίας ξαφνικά σε μια μεγάλη ομάδα όπως η Ομόνοια. Ήταν μεγάλη αλλαγή για εσάς ;
Ήταν τεράστια αλλαγή. Στις αλάνες έπιανες μια μπάλα και έπαιζες. Την κλοτσούσες χωρίς να έχεις κάποιον να σου δείξει κάτι. Όταν πήγα στην Ομόνοια ο Γκεόργκι Πατσιάτσιεφ επειδή με αγαπούσε πάρα πολύ, ίσως περισσότερο από όλους, μια ημέρα μου είπε " Επειδή είσαι εξτρέμ πάμε να σου δείξω πως πρέπει να σουτάρεις από τα πλάγια. Όσο δυνατά και αν σουτάρει ένας εξτρέμ ένας καλός τερματοφύλακας όταν θα πέσει θα καλύψει την πόρτα. Υπάρχει τρόπος να του βάλεις γκολ χωρίς να μπορεί να καλύψει την εστία του. Επειδή το καλό μου πόδι ήταν το αριστερό, εδώ σουτάρεις πάντα με το έξω πόδι. Για παράδειγμα "μπανάνα". Η μπάλα ξεκινά και πάει ως ένα ορισμένο σημείο και μετά στρίβει και μπαίνει μέσα. Ο τερματοφύλακας δεν φθάνει εκεί που πάει η μπάλα να την πιάσει. Είναι πιο εύκολο να του βάλεις γκολ με αυτό τον τρόπο" Αυτό μου το έκανε μάθημα μια ημέρα. Ήμουν εγώ, εκείνος και ένας τερματοφύλακας. Για μια ώρα. Μου έριχνε την μπάλα στην γωνιά της επανορθωτικής και εγώ να επιχειρώ σουτ με το έξω πόδι. Να κάνει αυτή την καμπύλη η μπάλα και να πηγαίνει στα δίχτυα.
Και καταφέρατε να ξεχωρίσετε σχετικά νωρίς με τις ικανότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;
Ξεχώρισα γρήγορα. Το 1968 ξεκίνησα και τη σεζόν 1969-70 ήμουν βασικός. Είχαμε χάσει το πρωτάθλημα, είχαμε φέρει ισοπαλία 3-3 με την ΕΠΑ στη Λάρνακα. Από ότι θυμάμαι εκείνη την περίοδο είχα βγει δεύτερος καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος. Πρώτος είχε βγει ο Τάσος Κωνσταντίνου της ΕΠΑ. Δίκαια βγήκε γιατί η ομάδα του κατέκτησε το πρωτάθλημα. Από το 1969 ήμουν συνέχεια βασικό στέλεχος της ομάδας. Ποτέ δεν έμεινα στον πάγκο. Μόνο αν είχα κάποιο τραυματισμό θα μπορούσα να μείνω εκτός.
Σε ποια θέση καθιερωθήκατε στην Ομόνοια ;
Στην θέση του αριστερού εξτρέμ.
Ποια ήταν τα δυνατά σας ατού ;
Η φυσική κατάσταση. Είχα πολύ καλή φυσική κατάσταση, ήμουν γρήγορος, ήμουν μικρόσωμος, σβέλτος μέσα στο γήπεδο. Μπορούσα να γυρίσω και να σταματήσω την μπάλα. Όταν έκανε επίθεση ο αντίπαλος μετατρεπόμουν σε αριστερό μπακ. Όταν κάναμε εμείς επίθεση γινόμουν πολύ γρήγορα εξτρέμ. Μπορούσα να παίξω όλη την αριστερή γραμμή. Έμπαινα δυνατά στη φάση. Δεν φοβόμουν. Πάλι μου το έμαθε ο Πατσιάτσιεφ. Μου έλεγε " Όποιος παίκτης δικός σου σουτάρει προς την αντίπαλη εστία εσύ πρέπει να τρέξεις πάνω στον τερματοφύλακα. Αν του φύγει η μπάλα, σουτάρεις και βάζεις γκολ". Εάν ο αντίπαλος τερματοφύλακας απέκρουε ασταθώς την μπάλα εγώ ήμουν πάντα εκεί έτοιμος στο κατάλληλο σημείο για να σκοράρω. Εκείνο τον καιρό δεν ήταν όπως σήμερα που ο τερματοφύλακας δεν δικαιούται να πάρει την μπάλα. Μπορούσε να την πιάσει, να την αφήσει κάτω, να την πάρει ξανά στα χέρια του. Εκείνο το διάστημα εγώ κατάφερνα να κάνω αυτό το πράγμα. Έβαλα πολλά γκολ με αυτό τον τρόπο κατά την διάρκεια της καριέρας μου. Ήμουν πάντα εκεί πρώτος.
Αντέχατε την πίεση που έχει ο πρωταθλητισμός ;
Με την πάροδο του χρόνου συνηθίσαμε. Είχαμε χάσει μόνο το πρωτάθλημα του 1969-70. Με νίκη το κατακτούσαμε εμείς. Το πήραμε τη σεζόν 1971-72, πήγαμε στην Ελλάδα τη σεζόν 1972-73 και όταν ήρθαμε πίσω το παίρναμε συνέχεια. Το χάσαμε για δεύτερη φορά το 1979-80 με διαφορά τερμάτων από το ΑΠΟΕΛ. Μέχρι το 1985 που έπαιζα στην Ομόνοια το κατακτούσαμε συνέχεια. Πήραμε 12 πρωταθλήματα. Τόσα μαζεμένα δεν έχει πάρει ακόμη καμία άλλη ομάδα στην Κύπρο.
Υπήρξατε βασικό μέλος σε μια ομάδα που σάρωνε τους τίτλους. Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας ;
Πάνω από όλα ήταν η δυνατή πειθαρχία που είχε η ομάδα. Πολύ αυστηρή πειθαρχεία. Αυτός που έχτισε πάνω σε γερές βάσεις την Ομόνοια ήταν πάλι ο Πατσιάτσιεφ. Διότι όταν ήταν προπονητής την περίοδο 1968-1970 είχε μέσα στο βασικό σχήμα τον Σωτήρη Καιάφα, τον Νίκο Χαραλάμπους, τον Κόκο Αντωνίου και εμένα. Ήμασταν τέσσερις παίκτες με μεγάλη ποιότητα στην ηλικία των 18-19 ετών. Μας καθιέρωσε και τους τέσσερις και του βγήκαμε όλοι. Αν από τους τέσσερις ο ένας έπαιζε καλά η Ομόνοια μπορούσε να κερδίσει με τη βοήθεια των υπολοίπων επτά. Όλοι οι προπονητές που πέρασαν εκείνη την εποχή από την ομάδα, σπάνια έκαναν αλλαγή αυτούς τους τέσσερις παίκτες. Γιατί ήξεραν πως αν και μπορεί σε ένα παιχνίδι να βρεθεί κάποιος από αυτούς σε κακή μέρα είχαν την ικανότητα με μια μόνο ενέργεια τους να βάλουν ένα γκολ και να κερδίσει η ομάδα. Ήταν η αρχή τους. Οι παίκτες αυτοί ήταν πάντα βασικοί. Με αυτόν τον τρόπο η Ομόνοια κατάφερνε κάθε χρόνο να κάνει ανανέωση πάνω σε αυτούς τους τέσσερις παίκτες. Αποτελούσαν τη βάση της ομάδας. Κάθε χρόνο έμπαιναν στην ομάδα ένα με δυο νέα πρόσωπα. Μετά τον πόλεμο έγινε μεγαλύτερη ανανέωση. Μπήκαν πιο πολλοί νεαροί ποδοσφαιριστές στην ομάδα. Ήρθε ο Πατίκκης, ο Φίλιππος Δημητρίου, ο Μαυρής, ο Κάντηλος πιο μετά και πολλοί άλλοι ακόμη.
Πως ήταν η συνεργασίας σας μέσα στο γήπεδο με όλους αυτούς τους ποιοτικούς παίκτες ;
Κοίταξε. Όσο παίζεις μαθαίνεις. Αν θέλεις να μάθεις. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι που δεν θα το μάθει ποτέ κανείς τέλεια. Όταν παίζεις και θέλεις θα βελτιωθείς. Αν δεν πάρουν τα μυαλά σου αέρα θα προχωρήσεις. Δεν θα πεις ποτέ από μέσα σου πως αυτός που έχεις απέναντι σου είναι εύκολος και άρα δεν χρειάζεται να τον προσέξεις. Είτε εύκολος αντίπαλος είτε δύσκολος εσύ πάντα έχεις υποχρέωση να είσαι σοβαρός, πειθαρχημένος και ότι σου πει ο προπονητής πρέπει να το κάνεις. Σαν εμένα για παράδειγμα ο Πατσιάτσιεφ μου έλεγε πως από εσένα δεν θέλω τίποτα. Να μπεις μέσα στο γήπεδο και να παίξεις αυτό που ξέρεις. Τελείωσε. Αυτό ήθελε από μένα. Εγώ προσπαθούσα πάντα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Να τον δικαιώσω για την εμπιστοσύνη που μου έδειχνε. Για να καταλάβεις είχα μια μανία. Δεν ήθελα να χάνω. Ήξερα να χάνω αλλά δεν μου άρεσε η ήττα. Ούτε στην προπόνηση δεν ήθελα να με κερδίζουν.
Πόσα χρόνια παίξατε στην Ομόνοια ;
Έπαιξα 18 ολόκληρα χρόνια.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας στιγμές με την Ομόνοια ;
Οι καλές στιγμές είναι πάρα πολλές. Κάθε πρωτάθλημα που κατακτούσαμε ήταν και μια ξεχωριστή στιγμή. Ήταν 12 Πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα και 5 Ασπίδες. Συνολικά κατέκτησα στη καριέρα μου 23 τίτλους. Ήταν πολλές οι καλές στιγμές. Υπήρχαν και λίγες κακές αλλά ήταν πιο δυνατές.
Υπήρχε κάποιος αντίπαλος που σας δυσκόλευε περισσότερο ;
Εκείνη την εποχή είχε πάρα πολλούς καλούς παίκτες που με δυσκόλευαν αρκετά. Δεν ξεχωρίζω κάποιον. Δεν ξεχώριζα ποτέ έναν παίκτη δυνατό από έναν παίκτη αδύνατο. Εγώ πάντα προσπαθούσα να είμαι σοβαρός την ώρα του παιχνιδιού για να μπορώ να κάνω πιο εύκολα την δουλειά μου. Κάποιοι κατάφερναν να μην με αφήσουν να κάνω το δικό μου παιχνίδι. Κάποιοι άλλοι δεν μπορούσαν να με σταματήσουν. Ένα πολύ δυνατό ατού που είχα ως παίκτης ήταν ότι είχα πάντα πολύ καλή φυσική κατάσταση. Αντί 90 λεπτά μπορούσα να τρέχω για πολύ περισσότερα λεπτά. Οι περισσότεροι αντίπαλοι αμυντικοί δυσκολεύονταν πάνω σε αυτό ακριβώς το σημείο. Όταν κουράζονταν δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τον δικό μου ρυθμό.
Ταλέντο η δουλειά. Ποιο ήταν το στοιχείο που σας οδήγησε στην κορυφή ;
Φάνηκε από μικρός ότι είχα ταλέντο. Αλλά χωρίς τη σκληρή δουλειά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Εμένα με βοήθησε στην καριέρα μου πάρα πολύ η δουλειά. Είναι πράγματα που πάνε μαζί. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Αν έχεις το ένα από τα δυο δεν θα προχωρήσεις.
Πως προετοιμαζόσασταν πριν από τα μεγάλα ματς ;
Πριν από κάθε παιχνίδι υπάρχει άγχος. Καθόμουν πάντα και σκεφτόμουν. Πολλές φορές πήγαινα εγώ ο ίδιος και παρακολουθούσα τον αντίπαλο πως παίζει, τι έκανε ο αμυντικός που θα με μάρκαρε, που πήγαινε. Προωθείτο, ερχόταν πίσω, πήγαινε προς τα μέσα όταν ερχόταν η μπάλα ; Ήθελα να μαθαίνω από πριν τον τρόπο παιχνιδιού τους. Ασχολούμουν πάρα πολύ με αυτό το θέμα. Μελετούσα και μετά πήγαινα να παίξω. Ήθελα να είμαι πανέτοιμος την ώρα του αγώνα και ψυχολογικά αλλά και αγωνιστικά. Στο ποδόσφαιρο πάντα υπάρχει το άγχος. Ειδικά όταν είσαι σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό η πίεση είναι μεγαλύτερη. Ο κόσμος θέλει την νίκη και πρέπει να κάνεις το παν για να τον ικανοποιήσεις. Αντίθετα αν παίζεις σε μια ομάδα που δεν έχει ψηλούς στόχους είσαι άνετος είτε κερδίσεις είτε χάσεις.
Ταχτικές υπήρχαν ;
Ναι. Πάντα υπήρχαν. Μετρούσε βέβαια περισσότερο η προσωπικότητα του κάθε παίκτη. Η κάθε ομάδα όσο μικρή και αν είναι πάντα έχει 2-3 παίκτες που ξεχωρίζουν. Εκείνοι οι τρείς έπρεπε να μαρκαριστούν σωστά. Να μην τους επιτρέψεις να γίνουν επικίνδυνοι για την ομάδα σου. Πάντα είχαμε ο κάθε ένας τον δικό του προσωπικό αντίπαλο. Ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε παιχνιδιού. Αλλά κάποιους έπρεπε να τους αντιμετωπίσεις πιο προσεκτικά. Ήταν μέσα στην τακτική που ακολουθούσε ο προπονητής. Εμείς στην Ομόνοια πάντα παίζαμε ένα 4-3-3. Εκείνο το διάστημα οι περισσότερες ομάδες εφάρμοζαν το 4-4-2. Όταν κατέβαιναν στο γήπεδο με αυτό τον σχηματισμό εμείς αλλάζαμε το δικό μας σύστημα. Ο ένας αμυντικός προωθείτο στο κέντρο και το 4-3-3 γινόταν 3-4-3. Για να έχουμε πάντα πίσω έναν παίκτη περισσότερο. Αυτοί είχαν δυο και εμείς τρεις. Αυτόματα αποκτούσαμε πλεονέκτημα. Είχαμε όμως ως ομάδα πάντα το εύκολο γκολ. Για να καταλάβεις είχαμε τον Καιάφα που ήταν ο άνθρωπος που έβαζε 30 με 40 γκολ τη σεζόν. Εγώ ήμουν παίκτης των 10 με 12 γκολ. Οι άλλοι 6 με 8 γκολ. Αν έχεις μπροστά 4 με 5 παίκτες που μπορούν να σκοράρουν εύκολα τα πράγματα για μια ομάδα γίνονται πιο απλά. Να έχεις υπόψιν σου ότι εγώ ήμουν ο μοναδικός παίκτης που όταν έπαιζε ο Καιάφας στην Ομόνοια, βγήκα πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Ήταν την σεζόν 1978. Του γέλασα μια φορά.
Δεν μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να πάτε σε μια άλλη ομάδα κυρίως στο εξωτερικό ;
Δεν το επεδίωξα. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν μάνατζερ για να σε πάρουν σε άλλη ομάδα. Η Ομόνοια δεν πουλούσε κανέναν παίκτη της. Αυτή ήταν η πολιτική του σωματείου. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν συμβόλαια. Υπόγραφες και ήσουν εφόρου ζωής σε μια ομάδα. Όταν πήγαμε στην Ελλάδα είχαν έρθει προτάσεις για τους μισούς παίκτες της Ομόνοιας. Από διάφορες ομάδες. Αλλά ο σύλλογος δεν ήθελε να πουλήσει κανέναν. Δεν ήθελε να χαλάσει την ομάδα. Δεν μπορούσες να φύγεις μόνος σου. Μετά μάθαμε στους τίτλους και δεν αποτελούσε για μας προτεραιότητα να φύγουμε.
Τι θυμάστε από την παρουσία σας στην Εθνική ομάδα ;
Στην Εθνική ήμασταν καταδικασμένοι. Τώρα η κλήρωση είναι διαφορετική. Την τότε εποχή μπορούσες να πέσεις με την Αγγλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και να ήσουν εσύ η τέταρτη ομάδα του ομίλου. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα. Το χειρότερο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν η φυσική κατάσταση. Εμείς υστερούσαμε σε αυτόν τον τομέα. Δεν μπορούσαμε να τους ανταγωνιστούμε. Η Εθνική τώρα σε αυτό το θέμα είναι σε καλύτερο σημείο. Όμως δυστυχώς δεν παίζουν πολλοί Κύπριοι παίκτες στις ομάδες. Η διαφορά είναι ότι έχουν φυσική κατάσταση και μπορούν να τρέχουν περισσότερο. Εμείς δεχόμασταν εκτός έδρας 5 γκολ ενώ τώρα δεν μπορούμε να κερδίσουμε ομάδες τύπου Μάλτας και Νησιών Φερόε. Χάνουμε γιατί αυτοί βελτιώνονται συνεχώς ενώ εμείς έχουμε μείνει στάσιμοι. Παίζουν συνολικά σε όλο το Κυπριακό Πρωτάθλημα 20 Κύπριοι παίκτες. Σε όποια ομάδα πάει να παίξει ο Κύπριος παίκτης στο εξωτερικό τα καταφέρνει. Αυτούς που έχουμε εδώ δεν τους βάζουμε να παίξουν. Προτιμούμε να δίνουμε Κυπριακή υπηκοότητα σε ξένους παίκτες επειδή έχουν παίξει ποδόσφαιρο πολλά χρόνια στην χώρα μας. Εγώ προσωπικά διαφωνώ με αυτό. Έπαιξαν στην χώρα μας, έχουν βοηθήσει, πρέπει να τους ευχαριστήσουμε και να πάνε στο καλό. Στην Εθνική πρέπει να αγωνίζονται Κύριοι παίκτες που ξεκινούν από τις ομάδες μας. Δεν πειράζει. Αντί να δεχθώ δυο γκολ ας φάω τρία. Πρέπει να παίζουν δικά μας παιδιά για να μπορέσεις να αποκτήσεις ομοιογένεια σε κάποιο σημείο. Διαφορετικά δεν θα αλλάξει τίποτα δυστυχώς.
Πως τα πηγαίνατε με τον κόσμο της Ομόνοιας ;
Εγώ δεν ήμουν μόνο το αγαπημένο παιδί των φιλάθλων της Ομόνοιας. Ήμουν αγαπημένο παιδί όλων των φιλάθλων της Κύπρου.
Η καθολική αναγνώριση που τυγχάνεται από όλους τους αντιπάλους σας είναι ένα ακόμη παράσημο για εσάς ;
Σίγουρα. Ήμουν πάντα καθαρός παίκτης. Όταν ο παίκτης είναι καθαρός και παίζει σωστά ο κόσμος θα τον συμπαθήσει. Αν όμως δεν έχει την σωστή συμπεριφορά στο γήπεδο, χτυπά τους αντιπάλους του τότε ο κόσμος θα τον αντιπαθήσει. Εμένα μου λένε πολλοί πως με εκτιμούν και με σέβονται όχι μόνο γιατί ήμουν καλός παίκτης αλλά και για το ήθος μου. Οι ποδοσφαιριστές σήμερα δεν πρέπει να προκαλούν και να κάνουν τους ηθοποιούς. Παίξε καθαρά και αν είσαι καλύτερος ας κερδίσεις. Αν είσαι χειρότερος πρέπει να δεχθείς την ήττα.
Τι σας έχει μείνει από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Τι μας έχει μείνει ; Μόνο το όνομα. Φαντάσου τώρα είμαι 71 ετών και όπου πάω με ξέρει όλος ο κόσμος. Μου δείχνει την αγάπη και το σεβασμό του. Μας έμεινε η εκτίμηση του κόσμου. Εμείς δεν κερδίσαμε κάτι άλλο.
Πόσο ικανοποιημένος είστε από αυτά που πετύχατε στην καριέρα σας ;
Δεν μου αρέσει να είμαι πλεονέκτης. Αν κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρική μου σταδιοδρομία έχω καταφέρει να κερδίσω συνολικά 23 τίτλους, βγήκα πρώτος σκόρερ, βγήκα αθλητής της χρονιάς, αθλητής ήθους, έγινα διεθνής. Πιστεύω τα πέτυχα όλα. Δεν περιμένεις κάτι περισσότερο.
Υπάρχει επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες ;
Ναι. Βρισκόμαστε αρκετά συχνά. Έχουμε ιδρύσει τον όμιλο παλαίμαχων ποδοσφαιριστών της Ομόνοιας. Οι επαφές μας είναι τακτικές.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας έχετε πει κύριε Κανάρη. Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη θα θέλαμε να στείλετε ένα μήνυμα σε όλο τον φίλαθλο κόσμο της Ομόνοιας και της Κύπρου γενικότερα.
Ο κόσμος είναι τα πάντα. Είναι απαιτητικός. Αν δεν παίζεις καλά αρχίζουν τα μουρμουρητά. Αν η ομάδα δεν έχει την πορεία που θα ήθελε αρχίζει η γκρίνια και η αμφισβήτηση. Υπάρχουν οι προπονητές της κερκίδας. Δυστυχώς ο κόσμος έχει τα καλά και τα κακά του. Πρέπει να τον δέχεσαι όπως είναι. Αν χάναμε κανένα παιχνίδι φοβόμασταν να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους. Εμείς χάναμε λίγες φορές αλλά όταν αυτό γινόταν προσπαθούσαμε να αλλάξουμε την κατάσταση στο αμέσως επόμενο παιχνίδι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου